Ikona 21 koptyjskich prawosławnych, którzy zostali zamordowani przez
terrorystów ISIS w 2015 roku (autor: Tony Rezk)
Jeśli mrugnęlibyście, prawdopodobnie byście to przegapili: Jorge Bergoglio,
modernistyczny apostata z Buenos Aires, który okupuje Watykan od ponad dekady
pod pseudonimem „papież Franciszek”,
właśnie ogłosił, iż 21 niekatolickich (koptyjskich prawosławnych) „męczenników”
zostanie dodanych do rzymskiego martyrologium, które
jest oficjalną listą męczenników zaakceptowanych i czczonych w Kościele
łacińskim.
Nawet prasa Novus Ordo uznaje, iż jest to wielka sprawa: „‘Grom z
jasnego nieba’: papież Franciszek wywołuje ekumeniczne trzęsienie ziemi”,
pisze The Catholic World Report; „Opis tego,
jak zmieniła się historia... z uznaniem koptyjskich męczenników” –
wyjaśnia Crux.
Różne religijne serwisy informacyjne doniosły o historycznej decyzji:
Ale jak do tego doszło i w czym tkwi problem? Zbadajmy.
Dwaj fałszywi papieże:
Franciszek i Tawadros II
W ubiegłym tygodniu, 10 maja 2023 r., Franciszek gościł koptyjskiego
prawosławnego patriarchę Aleksandrii, „papieża” Tawadrosa II, z okazji 50.
rocznicy podpisania
wspólnej deklaracji
chrystologicznej między „papieżem”
Pawłem VI a „papieżem” Szenudą III, poprzednikiem Tawadrosa.
Ponieważ była to środa, a więc dzień cotygodniowej audiencji generalnej
Franciszka, argentyński oszust pozwolił Tawadrosowi dołączyć do siebie na
scenie jako równorzędny partner na audiencji:
https://www.youtube.com/embed/VYOxftdsvk0
Przemówienie Franciszka z tej okazji zostało opublikowane na stronie
internetowej Watykanu, a Tawadrosa w watykańskiej gazecie:
Następnego dnia, 11 maja, Franciszek i Tawadros odbyli prywatne spotkanie.
Następnie każdy z nich wygłosił przemówienie:
Tawadros przyniósł Franciszkowi specjalny prezent, a mianowicie „relikwie”
21 zamordowanych Koptów w Libii. Bergoglio wyraził swoją wdzięczność i
oświadczył, iż zapisze tych bohaterskich niekatolików jako ekumenicznych
męczenników uznanych przez katolików:
Nie mam
słów, by wyrazić wdzięczność za cenny dar relikwii koptyjskich męczenników
zabitych w Libii 15 lutego 2015 r. Ci męczennicy zostali ochrzczeni nie tylko w
wodzie i Duchu, ale także we krwi; krwi, która jest nasieniem jedności dla
wszystkich uczniów Chrystusa. Z euforią ogłaszam dzisiaj, iż za zgodą Waszej
Świątobliwości [sic] tych dwudziestu jeden
męczenników zostanie włączonych do Martyrologium Rzymskiego jako znak
duchowej komunii jednoczącej nasze dwa Kościoły.
(Antypapież
Franciszek, przemówienie
na spotkaniu z Tawadrosem II, Vatican.va, 11
maja 2023)
Witamy w posoborowej eklezjologii, gdzie
istnieje „duchowa komunia jednocząca” Kościoły, ale nie ma wspólnego
uczestnictwa w Eucharystycznej Ofierze Mszy, nie ma wspólnej Komunii Świętej,
jak Franciszek nie omieszkał wskazać:
Niech
modlitwy koptyjskich męczenników, zjednoczonych z modlitwami Theotokos, nadal sprawiają, by nasze Kościoły wzrastały w przyjaźni, aż do
błogosławionego dnia, kiedy będziemy mogli wspólnie celebrować przy tym samym
ołtarzu i obcować z tym samym Ciałem i Krwią Zbawiciela, „aby świat uwierzył” (J
17:21)!
A jednak, chociaż Bergoglio mówi, iż nie mogą „wspólnie celebrować przy tym
samym ołtarzu”, pozwala Tawadrosowi korzystać ze swojego ołtarza w katedrze św.
Jana na Lateranie! Po prostu nie „wspólnie” - wiecie, rozumiecie - tylko w
różnym czasie mogą korzystać z tego samego ołtarza. I chociaż nie przyjmą
od siebie nawzajem Komunii Świętej, to jednak, gdyby obaj zostali zabici za
swoje religie, myślą, iż to w jakiś sposób zjednoczyłoby ich w tej samej
wierze, tym samym świadectwie, tej samej komunii! To teologiczny ogród zoologiczny!
Oto klip wideo podsumowujący to, co wydarzyło się w Pałacu Apostolskim 11
maja:
https://www.youtube.com/embed/65J8ccmXbms
Dlaczego więc Franciszek mówił o „zgodzie”, którą uzyskał od Tawadrosa, aby
dodać tych koptyjskich męczenników do (posoborowego) kalendarza rzymskiego?
Artykuł w La Croix International wyjaśnia, iż zrobienie tego bez
takiej uprzedniej zgody może spowodować kryzys w stosunkach ekumenicznych:
Uznanie
przez Kościół rzymski koptyjskich prawosławnych męczenników jest rozważane od
kilku miesięcy w Watykanie i Kairze, gdzie patriarcha koptyjski ma swoją
siedzibę. ...
„Kanonizacja
niekatolików może być interpretowana jako papieska ingerencja w inne Kościoły”
– wyjaśniło wysokie rangą źródło watykańskie.
Ważne
jest również, aby uniknąć oskarżenia, które mogłyby być wysunięte przez inne
Kościoły chrześcijańskie, o „katolickie przywłaszczenie” postaci należących do
innych wyznań, dodało inne źródło.
(Loup
Besmond de Senneville, “Why the
Vatican has added Orthodox martyrs to its calendar of saints”,
La Croix International, 12 maja 2023 r.)
Widzicie, niekatoliccy święci są problematyczni dla Watykanu, nie dlatego,
że wyznawali fałszywą religię lub umarli poza Kościołem, ale dlatego, że
inni niekatolicy mogą poczuć się urażeni!
Nie moglibyście tego wymyślić!
Franciszek zezwala Tawadrosowi
na wykorzystanie Bazyliki św. Jana na Lateranie do schizmatyckiej liturgii
Już w kwietniu donoszono, iż po
wizycie w Rzymie Tawadros odprawi Boską Liturgię (to wschodni termin na Mszę
Świętą) w papieskiej katedrze św. Jana na Lateranie – oczywiście za wyraźną
zgodą Franciszka. (To ten sam kościół katedralny, który niedawno był
zbezczeszczony przez anglikańską
pseudo-mszę).
https://novusordo-pl.blogspot.com/2023/04/watykan-zezwala-na-anglikanska-msze-w.html
Rzeczywiście, tak właśnie się stało. 13 maja patriarcha koptyjski
poprowadził liturgię Nieszporów, a 14 maja Boską Liturgię (Mszę św.) trwającą
ponad 3 godziny. W obu przypadkach najwyraźniej użyto ołtarza głównego
tej historycznej katedry katolickiej:
https://www.youtube.com/embed/vNvQ68l1h4Q
https://www.youtube.com/embed/BpQ5a8sQ1bY
https://www.youtube.com/embed/rVGlUCT8A00
Dla Tawadrosa II nie był to pierwszy raz, kiedy otrzymał pozwolenie na
wykorzystanie historycznego kościoła katolickiego do uroczystego kultu swojej
fałszywej religii. 8 lipca 2018 r. odprawił Boską Liturgię w kościele św. Pawła
za Murami w Rzymie:
Oto i Bergoglio
specjalnie dla was: schizmatycko-heretycki kult w najbardziej historycznym z
rzymskich kościołów? Nie ma sprawy! „Ideologiczny” kult katolicki z tradycyjną
Mszą łacińską w posoborowym kościele parafialnym? ZAPOMNIJCIE!
Co zatem Franciszek da schizmatyckiemu patriarsze aleksandryjskiemu?
Relikwie Prawdziwego Krzyża? Ach, nie, dał je przecież
głowie Kościoła anglikańskiego!
Poza Kościołem katolickim nie
ma zbawienia
Jaki jest więc problem z ideą niekatolickich męczenników? Zasadniczo jest
to sprzeczne z dogmatem, iż zbawienie można znaleźć tylko w Kościele
rzymskokatolickim. Wyjaśnijmy.
Tak jak zbawienie jest niemożliwe bez Jezusa Chrystusa (por. Dz 4:10-12),
który cierpiał dla naszego Odkupienia na krzyżu, tak zbawienie jest niemożliwe
bez Jego Mistycznego Ciała, które wyszło z przebitego boku naszego Odkupiciela,
przypominając to, jak Ewa przyszła z boku Adama (Papież Pius XII, Encyklika Mystici Corporis, n. 26,
28; por. Rdz 2:21-23). Ale tym Mistycznym Ciałem Chrystusa jest Kościół
rzymskokatolicki (por. Kol 1:24) i tylko on; dlatego nie ma zbawienia poza nim,
słusznie nazywanym „Arką Zbawienia” (papież Pius IX, Alokucja Singulari quadam).
http://rodzinakatolicka.pl/pius-xii-mystici-corporis-christi-o-kosciele-mistycznym-ciele-chrystusa/
Zatem Kościół Rzymskokatolicki naucza nieomylnie, iż zbawienie jest możliwe
tylko dla tych, którzy umierają w jedności z nim. Aby zjednoczyć się z
Kościołem, być „wewnątrz” niego, trzeba albo być członkiem Kościoła,
albo przynajmniej pragnąć takiego członkostwa, jeżeli rzeczywiste
członkostwo jest niemożliwe. Istnieje powód, dla którego dogmatem Kościoła o
konieczności Kościoła do zbawienia jest
„nie ma zbawienia poza
kościołem”, a nie „nie ma
zbawienia poza członkostwem w kościele”.
Aby być członkiem Kościoła we
właściwym tego słowa znaczeniu, należy spełnić surowe kryteria ustanowione
przez papieża Piusa XII: „Do członków Kościoła w rzeczywistości zaliczać trzeba
tych tylko ludzi, którzy sakrament odrodzenia na Chrzcie św. przyjęli i wyznają
prawdziwą wiarę, a nie pozbawili się sami w niegodny sposób łączności z
Kościołem, ani też władza prawowita nie wyłączyła ich z grona wiernych za
bardzo ciężkie przewinienia” (Encyklika Mystici Corporis, 22).
http://rodzinakatolicka.pl/pius-xii-mystici-corporis-christi-o-kosciele-mistycznym-ciele-chrystusa/
Aby być w Kościele jako nie-członek, dusza musi być w stanie łaski
uświęcającej, co jest niemożliwe bez nadprzyrodzonych cnót wiary, nadziei i
miłości. Ten stan łaski w chwili śmierci jest absolutnie konieczny do zbawienia
– nie ma od niego wyjątków ani kwalifikacji – ponieważ łaska ta jest tym, co
przebacza wszelki grzech pierworodny i śmiertelny i sprawia, iż dusza jest miła
Bogu. Dusza w stanie łaski może cieszyć się wizją uszczęśliwiającą, choćby jeśli
musi najpierw zostać oczyszczona z wszelkich pozostałych grzechów powszednich,
przywiązań, niedoskonałości i kary doczesnej w czyśćcu, zanim będzie mogła
wejść do nieba.
Prawdę, iż rzeczywiste członkostwo w Kościele nie jest absolutnie
konieczne, aby być w Kościele można zweryfikować w następujący sposób:
ten sam Kościół katolicki, który naucza w swojej teologii dogmatycznej, iż nie
ma zbawienia poza nim, naucza również w swojej teologii moralnej, iż stan łaski
uświęcającej jest wystarczający do zbawienia. Ale zgodnie z zasadami
moralnymi Kościoła możliwe jest, iż ktoś może spełniać wszystkie wymagania, aby
być w stanie łaski, ale nie spełnia wszystkich wymagań, aby być członkiem
Kościoła.
Wynika z tego koniecznie, iż można być w stanie łaski uświęcającej, nie
będąc członkiem Kościoła; ale
ponieważ nie ma zbawienia poza Kościołem, a mimo to istnieje
zbawienie dla nie-członka w stanie łaski, musimy dojść do wniosku, iż można być
w Kościele, nie będąc członkiem tak długo, jak ktoś jest w stanie łaski.
(Proszę posłuchać TRADCAST 004 w celu
uzyskania dodatkowych informacji.)
Potwierdza to papież Pius XII; po pierwsze, aprobując wyjaśnienie podane
przez Święte Oficjum w liście
Suprema Haec Sacra z
8 sierpnia 1949 r., dotyczące błędów Leonarda Feeneya; a
także w przemówieniu z 1951 r. do położnych, które ze względu na swój zawód
muszą czasami dokonywać chrztów z konieczności: „... Stan łaski w chwili
śmierci jest absolutnie konieczny do zbawienia. Bez niej nie można osiągnąć
szczęścia nadprzyrodzonego, uszczęśliwiającej wizji Boga. Akt miłości może
wystarczyć, aby dorosły otrzymał łaskę uświęcającą i wspomożenie w przypadku
braku chrztu; dla nienarodzonego dziecka lub dla nowo narodzonego droga ta nie
jest otwarta” (Alokucja Vegliare con
Sollecitudine).
„Ekumenizm krwi” Bergoglio
kontra prawdziwy Chrzest krwi
W ciągu ostatnich dziesięciu lat „papież” Franciszek kilkakrotnie mówił o „ekumenizmie
krwi”, w szczególności w odniesieniu do 21 heterodoksyjnych ofiar morderstw w
Libii, które teraz quasi-kanonizował.
Wydaje się, iż termin „ekumenizm krwi” został wprowadzony przez Franciszka,
ale pojęcie ekumenicznych męczenników, niekatolickich męczenników, zostało już
podniesione przez Sobór Watykański II w 1964 r. i przez „papieża” Jana Pawła II w 1995 r.:
... Z
drugiej strony muszą katolicy z euforią uznać i ocenić dobra naprawdę
chrześcijańskie płynące ze wspólnej ojcowizny, które się znajdują u braci od
nas odłączonych. Słuszną i zbawienną jest rzeczą uznać Chrystusowe bogactwa i
cnotliwe postępowanie w życiu drugich, którzy dają świadectwo Chrystusowi,
czasem aż do przelania krwi.
(Sobór
Watykański II, Dekret
Unitatis redintegratio, n. 4)
https://portal.tezeusz.pl/2009/01/22/dekret-o-ekumenizmie-unitatis-redintegratio/
Odważne
świadectwo licznych męczenników naszego stulecia, należących do innych także
Kościołów i Wspólnot kościelnych, które nie są w pełnej komunii z Kościołem
katolickim, nadaje nową moc wezwaniu Soboru i przypomina nam o obowiązku
przyjęcia i wprowadzenia w czyn jego zalecenia.
...
Wszystkie [wspólnoty chrześcijańskie] wydały przecież męczenników
chrześcijańskiej wiary [sic].
... W perspektywie teocentrycznej
my — chrześcijanie — mamy już wspólne Martyrologium.
(Antypapież
Jan Paweł II, Encyklika
Ut unum Sint, n. 1, 83, 84)
https://www.vatican.va/content/john-paul-ii/pl/encyclicals/documents/hf_jp-ii_enc_25051995_ut-unum-sint.html
Ale to, co kilkadziesiąt lat temu było dość teoretyczne, zaledwie słowami
na kartce, zostało teraz skonkretyzowane przez Franciszka: nakazując włączenie
tych ludzi do rzymskiego martyrologium, gdzie będą czczeni jako święci i
męczennicy, przeniósł herezję ze zwykłej teorii do praktyki.
Niektórzy mogą argumentować, iż dla Kościoła uznanie kogoś za świętego
oznacza jedynie, iż ta osoba jest w niebie, bez dalszego osądzania
naśladownictwa lub czci, ale jest to oczywista nieprawda. Upamiętniając 300.
rocznicę śmierci św. Franciszka Salezego, papież Pius XI napisał: „Kościół
odnosi największe sukcesy w tym dziele uświęcenia, kiedy dzięki miłosierdziu
Bożemu może naśladować jedno lub drugie ze swoich najdroższych wiernych dzieci,
które wyróżniły się praktykowaniem wszelkich cnót” (Encyklika Rerum omnium, n.
2). Podobnie w pięknej encyklice o Kościele jako Mistycznym Ciele Chrystusa
papież Pius XII zauważył, iż święci to „mężczyźni i kobiety, jaśniejący
blaskiem świętości, z łona Matki Kościoła świętego [których] powołuje, aby
wiernym świecili dobrym przykładem dla wzrostu Mistycznego Ciała” (Mystici Corporis, 39).
http://rodzinakatolicka.pl/pius-xii-mystici-corporis-christi-o-kosciele-mistycznym-ciele-chrystusa/
Gdzie więc Kościół naucza, iż nie może być męczenników niekatolickich?
Najbardziej znanym oświadczeniem na ten temat jest dogmatyczne nauczanie
Soboru Florenckiego, ratyfikowane przez papieża Eugeniusza IV:
[Sobór]
Mocno wierzy, wyznaje i głosi: iż nikt z tych, co są poza Kościołem katolickim,
nie tylko poganie, ale i Żydzi, heretycy i schizmatycy, nie mogą stać się
uczestnikami życia wiecznego, ale pójdą „w ogień wieczny, przygotowany diabłu i
jego aniołom”, jeżeli przed końcem życia nie będą do niego włączeni; i że
jedność ciała Kościoła znaczy tak wiele, iż jedynie ludziom w nim pozostającym
sakramenty kościelne, posty, jałmużny i inne dzieła pobożności pomagają do
zbawienia, a trudy chrześcijańskiej walki przynoszą nagrody wieczne, gdyż nikt
– jakichkolwiek by jałmużn nie udzielał, choćby gdyby dla imienia Chrystusa
przelał swą krew – nie może być zbawiony, jeżeli nie pozostaje w łonie Kościoła
katolickiego i w jedności z nim.
(Sobór
Florencki, Dekret Cantate Domino; Denz. 714;
podkreślenie dodane.)
http://rodzinakatolicka.pl/eugeniusz-iv-cantate-domino-bulla-unii-z-koptami/
To absolutnie, definitywnie i nieomylnie wyklucza jakąkolwiek możliwość „ekumenizmu
krwi”. Nikt, kto umiera dla imienia Jezusa Chrystusa, nie może osiągnąć życia
wiecznego, jeżeli nie jest związany z Kościołem katolickim, czy to jako członek,
albo, jeżeli niezwyciężona ignorancja lub inne okoliczności uniemożliwią mu
członkostwo, przynajmniej przez stan łaski uświęcającej, który automatycznie i
nieuchronnie umieści go w Kościele.
Jak wyjaśnia Msgr. Joseph Clifford Fenton (1906-1969) w
swojej fenomenalnej książce The Catholic Church and Salvation (Kościół
katolicki i zbawienie):
...
przebaczenie grzechów i wlanie życia łaski jest dostępne mocą Chrystusa tylko „wewnątrz”
Jego królestwa, Jego Mistycznego Ciała, którym w tym okresie Nowego Testamentu
jest widzialny Kościół katolicki.
...
Otóż, podczas gdy można mieć pragnienie bycia w Kościele, a choćby być członkiem
Kościoła, nie mając miłości miłosiernej do Boga, zupełnie niemożliwe jest
posiadanie miłości, nie będąc w prawdziwym Kościele, przynajmniej przez ukryte
pragnienie przebywania w nim. Miłość miłosierna jest ze swej natury uczuciem
suwerennym.
...
Miłość miłosierna jest zasadniczo czymś w linii intencji, a nie zwykłą swobodą.
Człowiek, który kocha Boga prawdziwą miłością, rzeczywiście zamierza, na ile
jest to możliwe, pełnić wolę Bożą. Z pewnością wolą Boga jest, aby wszyscy ludzie
weszli i żyli w Mistycznym Ciele Jezusa Chrystusa. Niemożliwe jest, aby
człowiek, który naprawdę kocha Boga miłością miłosierną Boga, nie był członkiem
Kościoła lub przynajmniej pragnął ze szczerym i skutecznym, choćby jeżeli tylko
dorozumianym, zamiarem wstąpienia do tego grona.
Jeśli
więc człowiek nie jest „wewnątrz” Kościoła, przynajmniej przez szczere
pragnienie lub uczucie, nie ma prawdziwej miłości miłosiernej do Boga.
(Mgr.
Joseph C. Fenton, The Catholic
Church and Salvation [Westminster: The Newman
Press, 1958], str. 38-40)
Ten scenariusz, w którym ktoś, kto obiektywnie wyznaje herezję, ale
subiektywnie nie jest winny grzechu herezji, a zamiast tego posiada
miłość miłosierną i autentycznie stara się wierzyć we wszystko, co Bóg objawił,
zostaje zabity za wyznawanie Chrystusa, jest znany jako chrzest krwi.
(Termin „chrzest” należy tu rozumieć luźno, ponieważ wytwarza on jedynie łaskę
odrodzenia, a nie sakramentalne znamię chrztu, a wielu, którzy wyznają herezję,
ale nie są subiektywnie winni grzechu herezji, już otrzymali istotny chrzest
sakramentalny w swoim własnym kościele. Por.
Pietro Parente et. al., Dictionary of
Dogmatic Theology, s.v. „ Baptism”.)
Jest zatem możliwe, iż 21 Koptów zamordowanych przez ISIS rzeczywiście zostało
zbawionych, iż poszli do nieba. Taki chrzest krwi jest nieskończenie daleki od
heretyckiego pojęcia „ekumenizmu krwi” forsowanego przez Franciszka, który
utrzymuje, iż katolicy i heretycy są zjednoczeni duchowo w tej samej religii
przez bycie zabitymi za wyznawanie wierności Chrystusowi. Gdyby tak było,
oznaczałoby to, że motyw zabójcy może spowodować jedność religijną między
katolikami i prawosławnymi, dwiema religiami, które wykluczają się nawzajem,
ponieważ ich roszczenia wzajemnie się wykluczają i są nie do pogodzenia.
Oznaczałoby to również, iż Ciało Chrystusa nie ma „jednej wiary” (Ef 4:5), ale
kilka różnych wiar, które są ze sobą sprzeczne. Jedność Kościoła zostałaby
zniszczona, a to, co wyznajemy w Credo Nicejskim: „Wierzę w [...] jeden
święty, powszechny (czyli katolicki) i apostolski Kościół” – byłoby kłamstwem.
Inną istotną różnicą między chrztem krwi a bergogliańskim ekumenizmem krwi
jest to, iż podczas gdy w chrzcie krwi męczennik umiera w Kościele
katolickim i jakiekolwiek przylgnięcie do herezji, które może istnieć, byłoby
całkowicie przypadkowe (tj. nie umyślnie chciane), w ekumenizmie krwi Franciszka
każdy, kto wyznaje wierność Chrystusowi, jest per se uważany za
zjednoczonego z Kościołem, niezależnie od jakiegokolwiek przywiązania do
herezji lub fałszywej religii. Wyraźnie potępiane jest
to w cytowanym wyżej dekrecie Soboru
Florenckiego.
Krótko mówiąc: w chrzcie krwi bycie w Kościele katolickim jest koniecznym
warunkiem wstępnym, aby
męczeństwo prowadziło do zbawienia; podczas gdy w ekumenizmie krwi jedność z
Kościołem katolickim jest w najlepszym razie nieuniknionym rezultatem
męczeństwa. To uczyniłoby wszystkich męczenników ipso facto katolikami.
Ale to jest oczywiście teologiczny absurd na szczudłach!
Aby uzyskać więcej informacji o tym, jak „ekumeniczne męczeństwo” jest
sprzeczne z tradycyjnym nauczaniem katolickim, patrz następujące posty:
https://novusordo-pl.blogspot.com/2021/02/chrzescijanscy-swieci-wszystkich-wyznan.html
Chcielibyśmy również zwrócić uwagę na doskonały artykuł Louiego Verrecchio
na temat sprawy 21 Koptów:
Wyjaśnienie
Zatrzymajmy się tutaj na chwilę i zajmijmy się obawą lub zarzutem, o którym
z pewnością pomyśli teraz wielu ludzi: czy nie jesteśmy bezduszni, pełni pychy
i osądzania, iż odmawimy uhonorowania tak heroicznej ofiary, jaką złożyło tych
21 ludzi, kiedy woleli umrzeć ze względu na Chrystusa, niż wyrzec się wiary w
Niego?
Jak widzieliśmy powyżej w odniesieniu do możliwości bycia w Kościele bez
bycia członkiem, jest rzeczywiście możliwe, iż ci odważni ludzie zostali
zbawieni. I z pewnością rozsądne jest przypuszczenie, iż wielu, być może
wszyscy z nich po prostu mylili się w swoim przywiązaniu do błędu i schizmy, a
nie byli subiektywnie winni grzechów śmiertelnych schizmy i herezji. Ale „zamiarów
wewnętrznych, ... Bóg tylko jeden jest sędzią” (Papież św. Pius X, Encyklika Pascendi, 3) -
nie Kościół.
http://rodzinakatolicka.pl/sw-pius-x-pascendi-dominici-gregis-o-zasadach-modernistow/
Gdyby było inaczej, gdzie narysowalibyśmy granicę? Co by było, gdyby ci „męczennicy”
zamiast być koptyjskimi prawosławnymi, byli Świadkami Jehowy, którzy są
arianami? Albo gdyby byli mormonami, którzy wierzą w wielu bogów? Albo gdyby
byli kalwinistami, którzy wierzą, iż Bóg stwarza dusze wyłącznie w celu
wysłania ich do piekła? Ci ludzie również twierdzą, iż wierzą w Jezusa
Chrystusa i bez wątpienia wielu z nich jest całkiem szczerych w swoich błędach.
Dlaczego więc, jeżeli Koptowie powinni być uważani za katolickich męczenników,
nie mielibyśmy powiedzieć tego samego o kalwinistach, Świadkach Jehowy lub
mormonach, którzy są skazywani na śmierć za ich szczere wierzenia?
Nie, to nie ma nic wspólnego z byciem niemiłosiernym, niesprawiedliwym, pysznym
czy faryzejskim. Jest całkiem możliwe, iż wiele, a choćby wszystkie, z tych 21
koptyjskich ofiar morderstw są teraz w niebie – ale tylko wtedy, gdy
umrą
w
Kościele katolickim, nie jako członkowie,
którymi oczywiście nie byli, ale jako posiadający uświęcającą łaskę w swoich
duszach. Ale to byłoby coś znanego tylko Bogu.
Ponieważ Kościół katolicki nie może poznać tego, co jest znane tylko Bogu,
może osądzać tylko według tego, co jest zewnętrznie weryfikowalne. Ponieważ te
21 ofiar morderstw nie było członkami Kościoła katolickiego, ani nie wykazywały
zewnętrznego pragnienia wstąpienia do Kościoła katolickiego, nie może on uważać
ich za katolików, a kanonizacja ich lub uważanie ich za męczenników byłoby
równoznaczne ze stwierdzeniem, iż można być zbawionym poza Kościołem, co jest
herezją. Dlatego coś takiego jest niemożliwe dla Kościoła.
To wszystko, co tutaj mówimy. Nie próbujemy uzurpować sobie sądu ani
udawać, iż znamy ostateczny sąd, jaki Bóg wydał każdemu z tych ludzi.
Wskazujemy jedynie, iż nie można ich uważać za prawdziwych męczenników. Taka
rzecz postawiłaby prawdziwą doktrynę, której Kościół musi strzec, w wielkim
niebezpieczeństwie.
Encyklopedia Katolicka z 1910 roku
zauważa:
Heretykom
i schizmatykom skazywanym na śmierć jako chrześcijanom odmawiano tytułu
męczenników (św. Cyprian, Traktat o jedności 14; św. Augustyn, Ep. 173;
Euzeb., Historia Kościoła V.16,
V.21). Św. Cyprian jasno formułuje ogólną zasadę, iż „nie może być
męczennikiem, kto nie jest w Kościele; nie może osiągnąć królestwa en, który
porzuca to, które będzie tam panować”. Św. Klemens Aleksandryjski zdecydowanie
nie pochwala (Stromata IV.4) niektórych heretyków, którzy poddali się
prawu; „wypędzają oni samych siebie, nie będąc męczennikami”.
(s.v. „Martyr”)
Oprócz tego, iż są schizmatykami, odmawiając podporządkowania się rzymskiemu papieżowi, Koptowie są także
heretykami, ponieważ zaprzeczają
dogmatycznemu nauczaniu Soboru Watykańskiego I dotyczącemu natury prymatu
papieskiego i nieomylności Kościoła i papieża. Bardzo możliwe, iż konkretna
osoba, która jest częścią Koptyjskiego Kościoła Prawosławnego, nie jest winna osobistego
grzechu herezji lub schizmy, co oznacza, iż chętnie uwierzyłaby w wszystkie
katolickie dogmaty i podporządkowałaby się Rzymskiemu Papieżowi, gdyby
zrozumiała, iż tego wymagał Jezus Chrystus; ale Kościół nie może po prostu zakładać, iż te
dyspozycje są obecne w człowieku, który nie daje żadnych zewnętrznych wskazówek
takiego efektu.
Próba ratowania Franciszka autorstwa
Michaela Loftona
To naprawdę tragikomiczne widzieć, jak apologeta posoborowia, Michael
Lofton, dobrowolnie przyjmuje rolę „pożytecznego idioty” Bergoglio. Lofton
stopniowo przechodził od pozycji Uznawania i Oporu do coraz bardziej uznającej
i coraz mniej opierającej się, tak iż w tym momencie jest nałogowym „tłumaczem
papieskim”, [ang. gra słów – „popesplainer” – „pope explainer” –
wyjaśniający papieża – przyp. tłum.] aż do absurdu.
W swoim video z 14 maja „Papież Franciszek uznaje 21
koptyjskich prawosławnych męczenników za katolickich świętych?”
Lofton wyraża swoje oburzenie, iż niektórzy ludzie ośmielają się
podejrzewać, iż Franciszek może nie być ortodoksyjny; sugerując w ten sposób,
że Bergoglio wierzy, iż nie ma zbawienia poza Kościołem katolickim, co jest
prawdopodobnie najbardziej absurdalną rzeczą, jaką przeczytacie tego dnia. To
niepojęte, jak ktoś taki jak Lofton może patrzeć na to, co Franciszek robił i
mówił przez ostatnie dziesięć lat i dojść do wniosku, iż ma on [Franciszek] jakikolwiek
szacunek dla prawdziwej Wiary lub zbawienia dusz.
Obrona Franciszka przez Loftona jest następująca: Po pierwsze, wskazuje,
całkiem słusznie, iż można być w Kościele, nie będąc rzeczywistym członkiem, i
że nie jest to sprzeczne z koniecznością bycia w Kościele do zbawienia.
Następnie zapewnia, iż tym, iż Franciszek akceptuje 21 zamordowanych heretyków
jako męczenników, przyznaje, iż rzeczywiście byli w Kościele z pragnienia, ale
nie z członkostwa. Innymi słowy, Lofton mówi, iż Kościół ma moc wejścia na wewnętrzne
forum tych 21 osób i ustalenia, iż mieli adekwatne usposobienie. Co ciekawe,
Lofton nie udowadnia, a
nawet nie próbuje udowodnić tego absolutnie kluczowego punktu, na którym
opiera się cała ta argumentacja.
I dlatego właśnie mówimy, iż jest „pożytecznym idiotą” Franciszka. Nie, nie
kwestionujemy jego inteligencji, po prostu mówimy, iż nieustannie montuje
głupie argumenty obrony swojego „papieża”, które nie są zgodne z faktami i
ostatecznie przynoszą korzyści tylko programowi apostazji Bergoglio.
W swoim filmie Lofton zasadniczo twierdzi, iż adekwatnym sposobem
zrozumienia włączenia przez Franciszka 21 zamordowanych Koptów w Libii do
martyrologium rzymskiego jest utrzymywanie, iż (a) ci zamordowani Koptowie byli
zjednoczeni z Kościołem katolickim poprzez łaskę uświęcającą przed śmiercią –
innymi słowy, byli katolikami „z pragnienia”; (b) Franciszek zdecydował, iż tak
jest, i to jest w porządku, ponieważ (c) Kościół katolicki ma władzę dokonania
tego ustalenia.
Prawda jest jednak taka, iż jest to tylko wykręt Loftona w tej sprawie.
Po pierwsze, papież Pius IX zasugerował, iż nikt nie powinien osądzać forum
wewnętrznego:
...
konieczne jest utrzymywanie z całą pewnością, iż nieznajomość prawdziwej
religii, jeżeli ta ignorancja jest niezwyciężona, nie jest błędem w oczach Boga.
Któż jednak ośmieli się rościć sobie prawo do wyznaczania granic takiej
ignorancji, biorąc pod uwagę różne warunki ludów, krajów, umysłów i
nieskończonej wielości ludzkich rzeczy? Gdy uwolnimy się z więzów ciała,
ujrzymy Boga takim, jakim jest, zrozumiemy doskonale, jaką godną podziwu i
nierozerwalną więzią łączy się Boże miłosierdzie i Boska sprawiedliwość; ale dopóki
jesteśmy na ziemi, ugięci pod ciężarem tej śmiertelnej masy, która obciąża
duszę, trzymajmy się mocno tego, czego uczy nas doktryna katolicka, iż jest
tylko jeden Bóg, jedna wiara, jeden chrzest; nie wolno zagłębiać się dalej.
(Papież
Pius IX, Alokucja Singulari Quadam;
podkreślenie dodane).
Po drugie, kiedy spojrzymy na to, co jeszcze Franciszek powiedział na temat
niekatolickich świętych i męczenników, otrzymamy inny obraz niż ten namalowany
przez Loftona.
16 lutego 2015 r., tuż po egzekucji tych 21 Koptów, fałszywy papież
powiedział:
Dzisiaj
czytam o egzekucji tych dwudziestu jeden czy dwudziestu dwóch koptyjskich
chrześcijan. Ich jedynymi słowami było: „Jezu, pomóż mi!”. Zostali zabici tylko
dlatego, iż byli chrześcijanami. Ty, mój bracie, w swoich słowach odnosiłeś się
do tego, co dzieje się w ziemi Jezusa. Krew naszych chrześcijańskich braci i
sióstr jest świadectwem, które woła, by je usłyszano. Nie ma znaczenia, czy są
katolikami, prawosławnymi, koptami czy protestantami. Są chrześcijanami! Ich
krew jest jedna i ta sama. Ich krew wyznaje Chrystusa. Wspominając tych braci,
którzy zginęli tylko dlatego, iż wyznawali Chrystusa, proszę, abyśmy zachęcali
się nawzajem do kontynuowania tego ekumenizmu, który daje nam siłę, ekumenizmu
krwi. Męczennicy należą do wszystkich chrześcijan.
(Antypapież
Franciszek, Przemówienie
do Moderatora i Przedstawicieli Kościoła Szkocji, Vatican.va, 16 lutego 2015)
Sześć lat później Bergoglio opublikował wiadomość wideo, w której
powiedział:
Dzisiaj
jest dzień, który mam w sercu, ten luty 2015 roku. Trzymam w sercu ten chrzest
krwią, tych dwudziestu jeden mężczyzn ochrzczonych jako Chrześcijanie wodą i
Duchem, i ten dzień również ochrzczono krwią. Są naszymi świętymi, świętymi
wszystkich Chrześcijan, świętymi wszystkich wyznań i tradycji Chrześcijańskich.
To są ci, którzy wybielili swoje życie we krwi Baranka, oni są… z ludu
Bożego, wiernego ludu Bożego.
Wyjechali
do pracy za granicę, aby utrzymać swoje rodziny: zwykli mężczyźni, ojcowie
rodzin, mężczyzni ze złudzeniem [pragnieniem] posiadania dzieci; mężczyzni z
godnością pracowników, którzy nie tylko starają się przynieść do domu chleb,
ale przynieść go do domu z godnością pracy. A ci mężowie byli świadkami Jezusa
Chrystusa. Poderżnęli im gardła z brutalnością Izydy, umierali mówiąc: „Panie
Jezu!”, wyznając imię Jezus.
To
prawda, iż to była tragedia, iż ci ludzie stracili życie na tej plaży; ale
jest również prawdą, iż plaża została pobłogosławiona ich krwią. A jeszcze
bardziej prawdą jest, iż dzięki swej prostocie, prostej, ale konsekwentnej
wierze otrzymali największy dar, jaki Chrześcijanin może otrzymać: dawać
świadectwo o Jezusie Chrystusie aż do oddania życia.
Dziękuję
Bogu, naszemu Ojcu, ponieważ dał nam tych odważnych braci. Dziękuję Duchowi
Świętemu, ponieważ dał im siłę i wytrwałość, aby wyznawali Jezusa Chrystusa aż
do przelania krwi. Dziękuję biskupom, kapłanom siostrzanego kościoła
koptyjskiego, który ich wychował i nauczył wzrastać w wierze. I dziękuję matkom
tych ludzi, tych dwudziestu jeden mężczyzn, które „pielęgnowały” ich w wierze:
są matkami świętego ludu Bożego, który przekazuje wiarę „w dialekcie”,
dialekcie wykraczającym poza języki, dialekcie przynależności.
Dołączam
do was wszystkich, bracia biskupi, w tym wspomnieniu. Tobie, wielki, ukochany
Tawadrosie, bracie biskupie i przyjacielu. Do Ciebie, Justinie Welby, który
również chciałeś przyjść na to spotkanie. I do wszystkich innych biskupów i
kapłanów, ale przede wszystkim przyłączam się do świętego wiernego ludu
Bożego, który w swojej prostocie, konsekwentności i niekonsekwencji, z
łaskami i grzechami, wyznaje Jezusa Chrystusa: Jezus Chrystus jest Panem.
Dziękuję
wam, dwudziestu jeden świętych, Chrześcijańskich świętych wszystkich wyznań,
za wasze świadectwo. Dziękuję Ci Panie Jezu Chryste, iż jesteś tak blisko
swojego ludu, iż o nim nie zapomniałeś.
Módlmy
się dziś razem na pamiątkę tych dwudziestu jeden męczenników koptyjskich: niech
wstawiają się za nami wszystkimi przed Ojcem. Amen.
(Antypapież
Franciszek, przesłanie
wideo ku pamięci koptyjskich męczenników zabitych w Libii, Vatican.va, 15 lutego 2021 r.; podkreślenie dodane.)
Zwracając się kilka lat temu do
innego schizmatyckiego patriarchy, Etiopskiego Prawosławnego
Kościoła Tewahedo, Franciszek nie przebierał w słowach na temat tego, w co
naprawdę wierzy:
Tak jak
w pierwotnym Kościele przelanie krwi męczenników stawało się nasieniem nowych
chrześcijan, tak dzisiaj krew wielu męczenników wszystkich Kościołów stała się
ziarnem jedności chrześcijan. Męczennicy i święci wszystkich tradycji
kościelnych są już jednym w Chrystusie. Ich imiona są wpisane w jedno martyrologium
Kościoła Bożego.
Ekumenizm
męczenników jest dla nas wezwaniem, tu i teraz, do podążania drogą coraz
większej jedności.
(Antypapież
Franciszek, Przemówienie
do Abuny Macieja I, Vatican.va, 29
lutego 2016; podkreślenie dodane.)
Mamy to. Franciszek wierzy w niewidzialny „Kościół Boży”, który jest
bardziej powszechny [tj. katolicki – przyp. tłum.] niż Kościół
katolicki, a ten „Kościół Boży” jest dla niego prawdziwym Mistycznym
Ciałem Chrystusa – tylko on jest naprawdę jeden, święty, katolicki
(=powszechny) i apostolski – a nie Kościół Rzymskokatolicki!
Słowa Bergoglio wyraźnie nie odzwierciedlają tradycyjnej doktryny „w Kościele
katolickim, nie będąc członkiem”, ale eklezjologię Soboru Watykańskiego
II, która utrzymuje, iż wszyscy ochrzczeni są członkami Mistycznego Ciała
Chrystusa, a zatem chrześcijanami, choć w niedoskonałej komunii ze sobą. Jest
to całkowicie sprzeczne z papieżem Piusem XII, który podkreślał naukę, „która
uczy o tożsamości Mistycznego Ciała Chrystusa i Kościoła Rzymskokatolickiego.”
(Encyklika
Humani generis, 27).
http://rodzinakatolicka.pl/pius-xii-humani-generis-o-bledach-przeciwnych-wierze-katolickiej/
Z powyższych cytatów jasno wynika, iż daleki od wiary w to, iż Koptowie
umarli w Kościele katolickim, Franciszek wierzy, iż umarli oni poza Kościołem katolickim,
ale przez cały czas są częścią tego, co uważa za „większy kościół”, ten tajemniczy „Kościół
Boży”, który nie jest Kościołem katolickim, ale Mistycznym Ciałem Chrystusa,
którego członkami byli przez chrzest. Fałszywy papież wyraża się całkowicie
jasno, iż akceptuje tych koptyjskich męczenników właśnie jako Koptów, a nie jako katolików z pragnienia. Jako Koptowie
są dla Franciszka „wiernym ludem Bożym”, tak jak powiedział o luteranach.
https://novusordo-pl.blogspot.com/2022/01/franciszek-katolicy-i-luteranie-sa.html
W rzeczywistości, dodając obrazę do obrazy, fałszywy papież odnosi się
nawet do religii koptyjskiej jako „Wiary” i ma czelność dziękować heretyckim
biskupom „siostrzanego kościoła koptyjskiego” za nauczanie ich tej fałszywej
wiary, jakby to była prawdziwa Wiara!
Tak więc, podczas gdy Michael Lofton uczy ludzi, iż Franciszek mówi, że
tych 21 Koptów było zasadniczo katolikami, przynajmniej w intencji, Franciszek
nie powiedział nic takiego i powiedział wiele, aby temu zaprzeczyć. Bergoglio
nie chodzi o to, iż ci prawosławni naprawdę chcieli być katolikami, ale o to,
że
prawosławni i katolicy są częścią tego samego „Kościoła Bożego”,
wyznają „tę samą wiarę”; mają tylko pewne różnice tutaj na ziemi, które muszą
być jeszcze przezwyciężone przez modlitwę i dialog, który doprowadzi do jeszcze
nieokreślonej jedności, która nie jest, jednakże „wchłonięciem jednego przez
drugie lub dominacją jednego nad drugim”, jak
Franciszek cytował z aprobatą wspólne oświadczenie zasad
Jana Pawła II i Szenudy III w 1979 r.
Przy okazji: Lofton powinien pamiętać, iż jedynym człowiekiem, który
najmniej docenia jego pracę, jest sam Franciszek. Jezuicki squatter w
watykańskim pensjonacie gardzi tym, co robi Lofton: apologetyką,
prozelityzmem, przekonywaniem ludzi o prawdzie wiary katolickiej (przynajmniej
taka jest intencja Loftona). Franciszek mówi, iż dążenie do nawrócenia
prawosławnego na katolicyzm jest „wielkim grzechem przeciwko
ekumenizmowi”,
a jego ciągłe tyrady przeciwko prozelityzmowi są zbyt liczne, aby je tutaj
zamieścić. Wspomnimy tylko o jednym: „Nie wolno przekonywać [innych] o
swojej wierze; prozelityzm jest najsilniejszą trucizną przeciwko ekumenicznej
ścieżce” –
powiedział kiedyś fałszywy
papież nieszczęsnej 15-latce, która chciała wiedzieć, czy powinna spróbować
zrobić chrześcijan ze swoich świeckich przyjaciół.
Najwyraźniej nie zdaje sobie z tego sprawy, ale swoją argumentacją, swoją
teologią, Lofton otworzył drzwi do potencjalnej kanonizacji kogokolwiek,
nawet Marcina Lutra. Po prostu nie ma niczego, co logicznie mogłoby temu
zapobiec. Bo choćby odnośnie Lutra, którego Watykan już nazwał „świadkiem Ewangelii”, Franciszek mógł po prostu „zdecydować”, iż umarł w doskonałej skrusze, znanej
tylko Bogu – i również odnośnie Bergoglio, oczywiście. Jest to eklezjologiczny subiektywizm,
który całkowicie rozmywa Kościół katolicki jako widzialną instytucję
zjednoczoną w wierze i rządzie:
Dlatego
dalecy są od prawdy Bożej ci, co wymyślają sobie taki kościół, którego ani
dotknąć się, ani widzieć (go) nie można, ale jest On czymś całkiem duchowym,
pneumatycznym, jak mówią, tak iż wiele społeczeństw chrześcijańskich, chociaż
ich wiara treścią między sobą się różni, to jednak węzłem niewidzialnym ze sobą
są złączone.
(Papież Pius XII, Encyklika Mystici Corporis, 14)
http://rodzinakatolicka.pl/pius-xii-mystici-corporis-christi-o-kosciele-mistycznym-ciele-chrystusa/
Idea Franciszka o Mistycznym Ciele Chrystusa jako ekumenicznym
super-kościele jest godną potępienia herezją!
Historyczny precedens dla
niekatolickich „męczenników” przed Soborem Watykańskim II?
Niektórzy mogą wskazywać na pozwolenie papieża Piusa XII na włączenie do
kalendarza świętych dla rosyjskich katolików św. Sergiusza z Radoneża
(1314-1392), jako historyczny precedens dla działań Franciszka, ponieważ opat Sergiusz
jest czczony jako święty przez prawosławnych. Ale tutaj pouczające jest
przeczytanie, co Butler’s Lives of the Saints ma do powiedzenia na ten
temat, a mianowicie:
Kiedy w
1940 roku Stolica Apostolska zatwierdziła kalendarz liturgiczny do użytku nielicznych
rosyjskich katolików, zawierał on, wśród innych słowiańskich modyfikacji
kalendarza bizantyjskiego, święta około trzydziestu rosyjskich świętych, z
których dwudziestu jeden nie figurowało wcześniej w żadnym kalendarzu używanym
dzisiaj wśród katolików. Wszyscy ci ostatni żyli po kłopotach między Rzymem a
Konstantynopolem w 1054 roku. Ich dopuszczenie do katolickiego uznania
jest kolejnym przykładem praktycznego osądu Stolicy Apostolskiej, iż rozdział
Wschodniego Kościoła prawosławnego nie został w pełni dokonany choćby na długo
po ekskomunice patriarchy Konstantynopola Cerulariusza w tym roku, a w każdym
razie dopełnienie stało się całkowite w różnych miejscach w różnym czasie.
(Herbert
Thurston, SJ i Donald Attwater, eds., Butler’s
Lives of the Saints: Complete Edition, vol. III [New
York, NY: P. J. Kenedy & Sons, 1956], str. 639-640; podkreślenie dodane.)
Autorzy, wyraźnie świadomi absurdalności „niekatolickich świętych”,
ostrożnie podkreślają, iż ci święci, dopuszczeni w tej chwili do rosyjskiego wydania
kalendarza bizantyjskiego, nie zostali odłączeni od komunii z Biskupem
Rzymskim. W rzeczywistości używają włączenia ich do tego lokalnego kalendarza
katolickiego jako dowodu, iż schizma nie została jeszcze dokonana w odniesieniu
do kanonizowanych osób. Żadnego ekumenizmu!
Podobnie w odniesieniu do św. Sawy (ok. 1174-1236), arcybiskupa Serbów, ci
sami pisarze wyjaśniają:
Prawosławni
Serbowie patrzą na św. Sawę nie tylko jako na założyciela swojej narodowej
Cerkwi, ale także jako świadomego ojca ich oddzielenia od Rzymu. I rzeczywiście
wydaje się, iż tak może być – jeżeli na wydarzenia spojrzymy z pozycji w
późniejszych czasach. Ale sytuacja w tamtych czasach była zupełnie inna. Za
władzami kościelnymi Rzymu, Nicei-Bizancjum i Ochridy stały odpowiednie władze
cywilne, wszystkie stanowiły zagrożenie dla powstającego państwa serbskiego.
Wśród nich król Stefan II i jego arcybiskup musieli poruszać się ostrożnie; w
każdym razie schizma między Rzymem a bizantyjskim Wschodem nie była
definitywna; Słowianie południowi, a tym samym wielu „Franków”, nie znali
jeszcze żadnego twardego podziału na katolików i prawosławnych. W rzeczywistości
św. Sawa „Oświeciciel”, figuruje w kilku kalendarzach łacińskich, a jego święto
obchodzone jest również w katolickiej bizantyjskiej diecezji Krizevtsy w
Chorwacji.
(Thurston
i Attwater, Butler’s
Lives of the Saints, vol. I, s. 87)
Również w tym przypadku autorzy starają się podkreślić, iż nie powinniśmy
uważać świętego za niekatolika.
Z drugiej strony, Franciszek stanowczo uznaje 21 Koptów właśnie jako
niekatolików – do tego stopnia, iż najpierw prosi
heretyckiego i schizmatyckiego patriarchę o zgodę, zanim doda ich do rzymskiego
martyrologium – i używa tego jako sposobu na przyspieszenie programu posoborowego
ekumenizmu, zwłaszcza herezji „ekumenizmu krwi”.
W Butler’s Lives of the Saints
[Żywotach
świętych Butlera] pozostało jeden punkt, który
jest pomocny, jeżeli chcemy zrozumieć, jak Kościół działa w odniesieniu do
przywrócenia wschodnich schizmatyków do jedności katolickiej. Autorzy cytują
niejakiego ks. Cyryla Korolewskiego, wyjaśniającego to w Eastern Churches Quarterly (lipiec 1946) w następujący
sposób:
Kiedy
dysydencki Kościół Wschodni [lub jego część] wchodzi do Kościoła katolickiego,
wnosi do niego wszystkie swoje obrzędy i całą swoją liturgię; podobnie jak jego
menologię czy kalendarz liturgiczny. Wykluczone jest tylko to, co jest
bezpośrednio lub pośrednio sprzeczne z wiarą — ale nie przeszkadza to w
potrzebie dobrze dobranych standardów krytycznych dla aspektów moralnych,
historycznych i hagiograficznych, aby można było zdecydować o włączeniu lub
wykluczeniu niektórych świętych do kalendarza katolickiego i aby stanowisko innych
mogło zostać poddane nowej analizie zgodnie z rozwojem studiów
hagiograficznych.
(Cytowane
w: Thurston i Attwater, Butler’s Lives of the Saints, tom III, str. 640; podkreślenie dodane).
Jest to interesujący aspekt: aby dostosować się do powrotu wschodnich
schizmatyków, Kościół najwyraźniej pozwala im przez cały czas czcić swoich świętych, o
ile nie będzie to związane z niczym sprzecznym z wiarą. Po raz kolejny
widzimy, iż Wiara – jedyna prawdziwa Wiara
– jest czynnikiem decydującym, ponieważ Wiara nigdy nie może być zagrożona.
Quo Vadis, Kościele posoborowy?
Ciekawie będzie zobaczyć, jak zareagują na to tradycjonaliści, w tym Bractwo Św. Piusa X. Czy
uznają zamordowanych Koptów za katolickich świętych?
https://novusordo-pl.blogspot.com/2023/04/biskup-huonder-mowi-franciszek.html
Niemiecki pisarz Martin Mosebach, zazwyczaj
uważany za sojusznika tradycjonalistów oporu, w książce
zatytułowanej The 21, opublikowanej
dwa lata temu, entuzjastycznie popiera ideę włączenia tej grupy niekatolików
jako katolickich męczenników i wyraźnie aprobuje teologię leżącą u jej podstaw:
„Papież Jan Paweł II stworzył koncepcję ‘ekumenizmu męczenników’ – teraz
została ona wypełniona rzeczywistością”, Mosebach napisał do
dziennikarzy The Pillar.
Jest to sprytna taktyka Bergoglio, aby uczynić te koptyjskie ofiary
morderstw pierwszymi niekatolickimi „świętymi” w posoborowym kalendarzu,
ponieważ pozwala mu to ustanowić precedens dla dodawania niekatolików do listy
świętych i praktycznie nikt nie odważy się narzekać, ponieważ wszyscy mamy
współczucie dla tych odważnych ludzi, którzy tak okrutnie cierpieli z rąk
terrorystów.
Tak więc, jeżeli następnym razem zostanie dodany jakiś luterański „wyznawca”,
a może dziewica z amiszów, nie będzie to już taka nowość. To się nie wydarzy, powiadacie?
Należy pamiętać, że, jak już wspomniano wcześniej, przed laty watykańska
komisja luterańsko-katolicka uznała arcyheretyka Marcina Lutra za „świadka
Ewangelii” (zob. Od konfliktu
do komunii, n. 29; nasz komentarz tutaj), a
stamtąd nie jest aż tak daleko do statusu „wyznawcy”, a może... cóż, powiedzmy,
że słowo „świadek” w języku greckim to martur. Wyobraźcie sobie te możliwości!
https://ultramontes.pl/traditio_luter.htm
https://ultramontes.pl/hughes_marcin_luter.htm
Jeśli myślicie, iż był to absolutnie pierwszy tak niemożliwy akt
Franciszka, jesteście w błędzie. Publikacja Amoris laetitia (i jej
„interpretacja z Buenos
Aires”)
oraz
bluźnierczy dokument z
Abu Dhabi o ludzkim braterstwie w
oficjalnych Aktach Stolicy Apostolskiej to tylko trzy z najbardziej
skandalicznych przykładów z przeszłości, kiedy to Franciszek pokazał, iż nie
może być papieżem Kościoła katolickiego – chyba iż chcemy zredukować papiestwo do
całkowitego (i heretyckiego) bezsensu, co jest tym, czym w tej chwili zajmują się
Piotrowie Kwasniewscy całego świata.
https://novusordo-pl.blogspot.com/2022/02/game-over-bluzniercza-i-heretycka.html
https://novusordo-pl.blogspot.com/2023/02/przeciwko-nowemu-papiestwu-piotra.html
Powoli, ale pewnie, Kościół posoborowy oswaja ludzi z ideą „niekatolickich
świętych”, otwierając szeroko drzwi uniwersalnej religii „panchrześcijańskiej”,
która może być następnie włączona do rodziny religii „Abrahamowych”,
zanim
zmiesza się z poganami, którzy, według Franciszka, po prostu „szukają Boga na różne sposoby” i stanowią „ubogacenie” ludzkości. Na
końcu będzie to tylko jedna gigantyczna masa apostatów i niewiernych,
szczęśliwie zjednoczonych naturalnymi więzami ludzkiego braterstwa.
https://novusordo-pl.blogspot.com/2023/02/dom-rodzinny-abrahamowej-z-koscioem.html
https://novusordo-pl.blogspot.com/2022/09/franciszek-rozne-religie-sa-ubogaceniem.html
Stanie się ona łatwym łupem dla Antychrysta.
![Przegląd wiadomości: kryptowaluty i blockchain [29.11.2024]](https://cryps.pl/wp-content/uploads/2024/11/PRZEGLAD-WIADOMOSCI-1-31.jpg)
