Wszyscy bowiem wrzucali na ofiarę z tego, co im zbywało; ta zaś z niedostatku swego wrzuciła wszystko, co miała na utrzymanie. (Łk 21,4)
πάντες γὰρ οὗτοι ἐκ τοῦ περισσεύοντος αὐτοῖς ἔβαλον εἰς τὰ δῶρα, αὕτη δὲ ἐκ τοῦ ὑστερήματος αὐτῆς πάντα τὸν βίον ὃνεἶχεν ἔβαλεν.
Nam omnes hii ex abundanti sibi miserunt in munera Dei haec autem ex eo quod deest illi omnem victum suum quem habuit misit.
niedostatek, brak, bieda
Niedostatek i bieda (ὑστέρημα), o której jest mowa w Łk 21,4 dotyczy codziennego utrzymania, egzystencji: wdowa zauważona przez Jezusa, chociaż posiada niewiele, ofiarowuje samemu Bogu wszystko, ponieważ całkowicie Mu się zawierza. Dzięki temu jest ona wolna od niepokoju, który charakteryzuje ludzi bogatych i zamykających się w sobie: ślepych i głuchych na potrzeby innych oraz pomijających prawo Boże (zob. Łk 16,19-31: Łazarz i bogacz). By lepiej zrozumieć głębię spostrzeżenia Jezusa, warto przywołać inny kontekst i innego autora Nowego Testamentu – św. Pawła, który słowem ὑστέρημα posługuje się mówiąc adresatom II Listu do Koryntian o pomocy dla chrześcijan w Jerozolimie: „Niechaj teraz wasz dostatek przyjdzie z pomocą ich niedostatkowi (ὑστέρημα), aby ich bogactwo stało się pomocą w waszym niedostatku (ὑστέρημα)”. Chodzi tu oczywiście o swoistą wymianę dóbr, o wzajemne ubogacenie się. Ci bowiem ubodzy materialnie, często pogardzani przez świat mają do zaoferowania bogactwo duchowe, którego fundamentem jest poznanie Chrystusa i komunia życia w Nim i dla Niego.
