Konferencja Biskupów Francji (CEF) oświadczyła, iż „rozumie”, ale także „żałuje decyzji prokuratury”. Ponowiła wyrazy bliskości wobec ofiar i zapewniła o swej determinacji w działaniu, aby ujawnić prawdę na temat czynów popełnionych przez duchownego. To właśnie katoliccy biskupi zwrócili się do wymiaru sprawiedliwości, apelując o zbadanie możliwości wszczęcia śledztwa w sprawie abbé Pierre’a oraz niezgłoszenia – przez osoby, które mogły mieć wiedzę na ten temat – gwałtów i napaści seksualnych na dorosłe osoby bezbronne i małoletnie.
Pod koniec stycznia paryska prokuratura powiadomiła, iż „działania publiczne wygasły wraz ze śmiercią oskarżonego w 2007 roku” w kwestii tego, co dotyczyło go osobiście, natomiast są „przedawnione”, gdy chodzi o ewentualne niezgłoszenie jego czynów przez inne osoby.
ZOBACZ TEŻ: Sprawa ks. Olszewskiego. Jest akt oskarżenia
Na abbé Pierre’rze ciążą 33 oskarżenia przemocy seksualnej z okresu od lat 50. XX wieku do lat 2000. Zostały one ujawnione w trzech raportach publikowanych od lipca ub.r. przez kancelarię prawną Egaé, której zleciły to zadanie założone przez niego: ruch Emmaüs i Fundacja Abbé Pierre’a (od stycznia br. działająca pod nazwą la Fondation pour le logement des défavorisés – Fundacja na rzecz Mieszkań dla Nieuprzywilejowanych).
Kim był słynny abbé Pierre?
Naprawdę nazywał się Henri Groues, ale wszyscy nazywali go księdzem Piotrem (abbé Pierre). Urodził się 5 sierpnia 1912 r. jako piąte z ośmiorga dzieci w zamożnej rodzinie mieszczańskiej w Lyonie. W wieku 19 lat rozdał dziełom charytatywnym wszystko, co posiadał, i wstąpił do kapucynów. W 1938 r. przyjął święcenia kapłańskie. Opuścił jednak zakon i w 1939 r. został wikarym w Grenoble.
Po wybuchu II wojny światowej został zmobilizowany. Jako podoficer przebywał w wojsku w Alpach i Alzacji. Jednak, gdy w maju 1940 r. doszło do wojny Francji z Niemcami leżał w szpitalu, chory na zapalenie opłucnej. Po powrocie do Grenoble, latem 1942 r. wstąpił do ruchu oporu. Stworzył oddziały, które weszły w skład armii partyzanckiej, walczącej z Niemcami. Zajmował się przerzucaniem uciekinierów i Żydów do Szwajcarii, a także rozprowadzaniem prasy podziemnej. To wtedy przyjął pseudonim „abbé Pierre”. W maju 1944 r. został w Pirenejach aresztowany przez Niemców. Zdołał jednak uciec i przez Hiszpanię dotarł w czerwcu do Algierii, gdzie nawiązał kontakt z gen. Charles’em de Gaulle’m, „przywódcą wszystkich Wolnych Francuzów”.
Po wojnie zaangażował się na kilka lat w działalność polityczną. Z ramienia chrześcijańsko-demokratycznego Republikańskiego Ruchu Ludowego (MRP) był od 1945 do 1951 r. deputowanym do Zgromadzenia Narodowego. Wybrano go w departamencie Meurthe-et-Moselle w Lotaryngii.
W 1949 r. rozpoczął walkę z nędzą i społecznym wykluczeniem ludzi ubogich. W Neuilly-Plaisance na przedmieściach Paryża przyjął do zrujnowanego domu, który remontował, pogrążonego w rozpaczy mężczyznę o imieniu Georges. Miejsce to stało się schroniskiem dla młodzieży. Nazwał je Emmaüs (Emaus).
Założyciel ruchu Emaus, który w tej chwili działa na całym świecie
Wkrótce zaczęły powstawać wspólnoty „gałganiarzy” Emaus. Ich zasadą działania były słowa: „Pomóż mi, abyśmy pomogli innym”. Skupiają one ubogich, którzy zajmują się zbieraniem rzeczy niepotrzebnych innym, odnawianiem ich i sprzedawaniem. Zarobione w ten sposób pieniądze są źródłem ich utrzymania. „«Emaus» stało się odzyskiwaniem ludzi przy okazji odzyskiwania rzeczy” – mawiał ks. Piotr. w tej chwili jest to międzynarodowy ruch działający w kilkunastu krajach świata, w tym także Polsce.
Gdy 1 lutego 1954 r. na jednym paryskich bulwarów zamarzła sześćdziesięciolatka eksmitowana dwa dni wcześniej ze swojego mieszkania, ks. Piotr na falach radia Luxembourg wystosował apel: „Przyjaciele, na pomoc!”. Tłumaczył, iż każdej nocy ponad 2 tys. ludzi marznie na ulicy, „bez dachu nad głową, bez chleba, niektórzy prawie nago”. Prosił, by w każdej dzielnicy Paryża i we wszystkich miastach Francji powstały ośrodki, w których znaleźliby oni schronienie i pożywienie.
Apel ten wywołał falę solidarności. Ludzie ofiarowywali pieniądze, koce i żywność, aby pomóc abbé Pierre’owi i Emaus w zorganizowaniu schronisk. Rząd przeznaczył 10 mld franków kredytu na budowę w całym kraju 12 tys. mieszkań dla najbardziej potrzebujących. O wydarzeniach tych nakręcono w 1989 r. film fabularny „Hiver 54” z Lambertem Wilsonem w roli ks. Piotra.
PRZECZYTAJ TEŻ: Tajemnicza dłoń. Zaskakujące odkrycie w kościele dominikanów. Nie mieli o tym pojęcia
Mimo słabego zdrowia abbé Pierre jeździł po świecie, aby wszędzie być głosem najuboższych – tych, których zwykle nie dopuszcza się do głosu. W 1963 r. statek, którym płynął po rzece La Plata w Urugwaju, zatonął. Ks. Piotr uratował się tylko dzięki sutannie, która utrzymała go na powierzchni wody.
W latach 80. Emaus we współpracy z Secours Catholique (francuską Caritas), Armią Zbawienia i Bankiem Żywności, do którego powstanie się przyczynił, zaczęła organizować wieczorną dystrybucję ciepłej zupy na ulicach. Akcja ta trwa do dziś. Gdy wzrosła liczba bezrobotnych, w 1988 r. powstała Fundacja Abbé Pierre’a na rzecz Mieszkań dla Nieuprzywilejowanych.
W 1989 r., w 200. rocznicę wybuchu rewolucji francuskiej, ks. Piotr zaproponował zmianę słów „Marsylianki”, aby znalazło się w niej wspomnienie o wojnie przeciwko pięciu nędzom: brakowi chleba, dachu nad głową, pracy, szkoły i opieki zdrowotnej.
W latach 90. walczył o prawa dla imigrantów, w tym unormowanie sytuacji tych, którzy przebywali na terenie Francji nielegalnie. W 1991 r. podjął w paryskim kościele św. Józefa głodówkę razem osobami domagającymi się „prawa do azylu”. W tym samym roku wspierał rodziny, które chciano wyrzucić z zajmowanego przez nich skłotu.
SPRAWDŹ TEŻ: Tragedia na drodze. Nie żyje proboszcz parafii. Miał 49 lat
Trzykrotnie otrzymał francuski order Legii Honorowej. Dwukrotnie jego kandydatura była przedstawiana do Pokojowej Nagrody Nobla. Od 1988 do 2003 r. siedemnastokrotnie został wybrany „Ulubionym Francuzem Francuzów” w plebiscycie organizowanym przez tygodnik „Journal du dimanche”. W końcu poprosił, żeby jego nazwisko nie znajdowało się wśród proponowanych do tego tytułu postaci. Decydujący dla jego popularności, a zarazem wiarygodności jego zaangażowania był fakt, iż żył bardzo ubogo.
Zmarł 22 stycznia 2007 roku.
KAI, kh/Stacja7
Źródło
atom
