Pan ukazał się Abrahamowi pod dębami Mamre, gdy ten siedział u wejścia do namiotu w najgorętszej porze dnia. (Rdz 18,1)
וַיֵּרָ֤א אֵלָיו֙ יְהוָ֔ה בְּאֵלֹנֵ֖י מַמְרֵ֑א וְה֛וּא יֹשֵׁ֥ב פֶּֽתַח־הָאֹ֖הֶל כְּחֹ֥ם הַיֹּֽום׃
apparuit autem ei Dominus in convalle Mambre sedenti in ostio tabernaculi sui in ipso fervore diei
Ὤφθη δὲ αὐτῷ ὁ θεὸς πρὸς τῇ δρυὶ τῇ Μαμβρη καθημένου αὐτοῦ ἐπὶ τῆς θύρας τῆς σκηνῆς αὐτοῦ μεσημβρίας.
Namiot (אֹהֶל ‘ōhel), w języku greckim σκηνῇ, może oznaczać nie tylko miejsce do mieszkania, ale również jego mieszkańców. W starożytnym Izraelu namiot był synonimem wędrówki Izraela przez pustynię do ziemi obiecanej. Od rdzenia ‘hl pochodzi również czasownik znaczący rozbić namiot lub mieszkać w namiocie. Namiot był miejscem obecności Boga wędrującego razem ze swoim ludem.
W dzisiejszym pierwszym czytaniu w zaskakujący sposób Pan ukazuje się Abrahamowi pod dębami Mamre, podczas gdy odpoczywał on przed wejściem do swego namiotu. O tym, iż jest to Bóg z całą pewnością wiemy my czytelnicy, uprzedzeni przez narratora, czy Abraham zorientował się, iż stoi w obecności Boga? Nie wiemy. Autor tego nie ujawnia, ale dla czytelnika jest jasne, iż namiot Abrahama stał się miejscem spotkania z Panem.
W Ewangelii (Łk 10,38-42), Marta udziela gościnności Jezusowi i podobnie jak Abraham organizuje gościnę, uwija się wokół rozmaitych posług. Dla nas czytelników jasnym jest, iż jej uwaga skupiona jest zupełnie na tym co robi, „pochłaniały ją liczne zajęcia”. To prawda, iż robi wiele dla Jezusa, ale zupełnie zapomina o Nim samym, zaniedbując Jego osobę. Czy Marta zrozumiała pouczenie Jezusa, iż potrzeba tak niewiele, może tylko jednego?
Hebrajskie Greckie słowo
