Wypełnijcie moją radość, abyście to samo myśleli, tę samą miłość mieli, wspólnego ducha jedno myśląc. (Flp 2,2)
πληρώσατέ μου τὴν χαρὰν ἵνα τὸ αὐτὸ φρονῆτε, τὴν αὐτὴν ἀγάπην ἔχοντες, σύμψυχοι, τὸ ἓν φρονοῦντες,
implete gaudium meum, ut idem sapiatis, eandem caritatem habentes, unanimes, id ipsum sapientes;
Św. Paweł aktywność ludzkiego intelektu wiąże z obszarem miłości, która dąży do jedności i o nią dba. Myślenie nie jest już tylko sztuką rozumowania, opartą na zasadach retoryki, wyrachowania, ale jest umiejętnością słuchania się nawzajem, odnajdywania wspólnych radości. Innymi słowy, mamy być myślący i inteligentni dla miłości. Bez tego podporządkowania grozi nam zimny intelektualizm na usługach sfrustrowanego lub zapatrzonego w siebie “ja”.
