Modlitwa Jezusowa

to nauka nie tylko modlitwy, ale przede wszystkim budowania relacji z Chrystusem. To nie tylko przekazywanie wiedzy, ale wprowadzanie w żywy kontakt z Bogiem. To ukazywanie roli i znaczenia modlitwy w życiu chrześcijanina. Nasze zaproszenie kierujemy do wszystkich zainteresowanych pogłębieniem relacji z Chrystusem, poprzez nauczenie się nowej formy modlitwy i jej wierne praktykowanie.

Modlitwa Jezusowa jest starożytną praktyką modlitewną, która pomaga

każdemu i w każdej chwili żyć w łączności z Panem Bogiem. Jej prostota i głębia sprawiają, iż nie ma miejsca, sytuacji, stanu, zawodu, który uniemożliwiałby otrzymanie daru modlitwy nieustannej. Drogą do niej jest wierne i wytrwałe przyzywanie Imienia Jezus.

Korzeni modlitwy Jezusowej należy szukać w zachęcie Pana Jezusa do tego, żeby zawsze się modlić i nie ustawać (zob. Łk 18,1) oraz w poleceniu św. Pawła: Nieustannie się módlcie (1 Tes 5,17). Te słowa nie dawały spokoju wielu ascetom i mnichom. Nie wiedzieli, w jaki sposób jest możliwe spędzanie całego czasu w modlitwie. Nie rozumieli w pełni polecenia z Nowego Testamentu. Bardzo różnie je interpretowano i było wiele sposobów odpowiedzi na nie. To z próby znalezienia sposobu dojścia do modlitwy nieustannej wyrosło to, co dzisiaj określany mianem modlitwy Jezusowej. Jej forma kształtowała się przez wieki.

Modlitwa Jezusowa powstała w środowisku monastycznym. Wielką rolę w jej uformowaniu odegrali pierwsi pustelnicy egipscy. Uważali, iż modlitwa powinna ogarnąć całe życie człowieka i dokonywać się cały czas, a nie tylko w określonych porach. Drogą do tego miało być rozważanie lub recytowanie wybranych fragmentów z Pisma Świętego. Tych tekstów uczono się na pamięć i mnisi mieli je powtarzać w różnych okolicznościach podczas różnych zajęć (np. pracy, spoczynku czy podróży). Recytowane słowa miały stać się integralną częścią ich życia. Podczas tej praktyki należało unikać rozproszeń, zachować stałą pamięć o Bogu, będąc świadomym przebywania w Jego obecności.

Szczególnym rodzajem dojścia do modlitwy nieustannej i stałej pamięci o Bogu miało być powtarzanie jednego, niezmiennego wezwania. Ten sposób modlitwy rozwinął się w IV-VII w. Później mnisi bizantyjscy zalecali, aby to wezwanie powtarzać bardzo wiele razy w ciągu dnia, aż do niego się przywyknie w taki sposób, by wciąż brzmiało wewnątrz serca.

Ostateczna forma tej modlitwy ukształtowała się w drugiej połowie średniowiecza. Jej standardowa formuła brzmi: Panie Jezu Chryste, Synu Boży, zmiłuj się nade mną, grzesznikiem. Wezwanie to nawiązuje do słów z Nowego Testamentu: Jezusie, Synu Dawida, ulituj się nade mną (Łk 18,38) oraz Boże, miej litość dla mnie, grzesznika (Łk 18,13).

Składa się ono z dwóch części. Pierwsza stanowi wezwanie Jezusa, z wypowiedzeniem Jego Imienia oraz wyznaniem Jego Bóstwa. Zawiera zatem uwielbienie, adorację, wyznanie wiary. Druga część stanowi prośbę o miłosierdzie. Wyraża skruchę i prośbę do Boga o zmiłowanie się nad człowiekiem, który staje przed Nim jako grzesznik. Powtarzaniu tego wezwania do Pana Jezusa ma towarzyszyć świadomość stałej obecności Boga.

Powyższe wezwanie może być używane w formie krótszej lub nieco zmienionej. W pierwszych wiekach kształtowania się tej modlitwy używano różnych zwrotów. Istotne jest, aby wezwanie nie wypowiadać mechanicznie, ale czynić to świadomie, w skupieniu i powoli. Ta praktyka modlitewna ma przede wszystkim pomóc w nawiązaniu zażyłej więzi z Chrystusem.,,

Modlitwa Jezusowa