🔉Miesiąc Wrzesień poświęcony ku czci Krzyża Świętego – Dzień 27

Zdjęcie: Krzyż Święty

O nabożeństwie miesięcznym.

Źródło: Zbior wybornego y gruntownego nabozenstwa na codzienne, tygodniowe, miesięczne, w dni swięte i roczne 1819

Nauka.

Chociaż nie zdaje się być osobliwszym i różnym od codziennego, tygodniowego, i rocznego, jakoż nie znajduje się w innych do Nabożeństwa książkach, przestrzec jednak potrzeba Wiernych Chrystusowych. Najpierw, iż niektórzy z nich zostają w rozmaitych Bractwach, którym oprócz innych w roku dni, na jedną w każdym miejscu Niedzielę nadane są Odpusty to zawsze pod obowiązkiem jakiego nabożeństwa.

WEZWANIE DO DUCHA ŚWIĘTEGO.

V. Racz przyjść Duchu Święty i napełnić serca wiernych Twoich.

R. A ogień Miłości Twojej racz w nich zapalić.

V. Ześlij Ducha Twego, a będą stworzone.

R. A cała ziemia będzie odnowiona.

V. Módlmy się: Boże! Światłem Ducha Świętego serca wiernych nauczający, daj nam w Tymże Duchu poznawać co jest dobrem, i zawsze obfitować w pociechy Jego. Przez Pana naszego Jezusa Chrystusa, Który z Tobą i z Duchem Świętym żyje i króluje, Bóg w Trójcy Świętej Jedyny na wieki wieków.

R. Amen.

DZIEŃ 27.

🔉ROZWAŻANIE. O znoszeniu ochotnym niedostatku.

O dźwiganiu krzyża swojego – wyjątek z dzieła Droga uświątobliwienia przez Św. Alfonsa M. Liguori’ego, Biskupa i Doktora Kościoła, Kraków 1888r.

Wysłuchaj rozważania:

Św. Augustyn powiada: „Kto nie posiada Boga, nic nie posiada; kto zaś Boga posiada, posiada wszystko. Miłujący Boga i zjednoczony z Jego Boską Wolą, znajduje w Bogu wszystkie bogactwa. Patrz na przykład na Św. Franciszka z Asyżu: chodzi bez obuwia, za odzież całą ma worek łatami pokryty, na wszystkim mu zbywa; ale mówiąc: Bóg mój i wszystko moje, bogatszym się widzi od wszystkich monarchów tej ziemi. Ubogim jest tylko ten, co pragnie tych rzeczy, których mu nie dostaje; ale kto niczego nie pragnie i kto zadowolonym się czuje ze swego niedostatku jest najzupełniej bogatym.

O takich to duszach mówi Apostoł Paweł Święty, iż są jako nic nie mający, a wszystko posiadający (II. Kor. 6, 10). Święci nie tylko znosili ubóstwo z cierpliwością i weselem, ale jeszcze sami starali się ogołocić ze wszystkiego, aby żyć tylko w Bogu. Tą myślą przejmować się powinna dusza dążąca do doskonałości gdy jej cośkolwiek brakuje, gdy w chorobie nie ma potrzebnego lekarstwa, gdy w czasie mroźnym ogrzać się nie może, gdy zimno jej dokucza, a nie ma dostatecznego odzienia, gdy głód cierpi, a brakuje jej wystarczającej żywności, niech mówi wtedy z radością: Boże mój, Ciebie mając, wszystko posiadam, i tym się niech pociesza.

Nie żądam ja od ciebie, chodzić w podartych sukniach, bo to nie przystoi, ale się bardzo zgadza z cnotą ubóstwa świętego, pocerowana i połatana odzież. Nie przystoi także nosić ubiór zabrukany, ale też nie trzeba, aby tenże jaśniał świeżością i połyskiem nowości. Cóż za wyobrażenie mieć można o cnocie tej duszy, która się stroi z upodobaniem w kosztowne atłasy i batysty, w srebrne guziczki i nosi na palcach kosztowne pierścionki, a choćby do nabożeństwa nosi kosztowny Różaniec? O! kto tak postępuje, niech wie na pewno, iż w Oczach Boskich bardzo obrzydłą jest ta wzgarda, którą ubóstwu świętemu okazuje. Wielebna Siostra Konstancja od Niepokalanego Poczęcia, Karmelitanka, odrzuciwszy raz welon, dlatego iż był podarty, ujrzała Pana Jezusa, Który wymawiając jej tę winę przeciwko ubóstwu, odezwał się do niej: „Czemu pogardzasz tą cechą miłości, którą chcę, aby naznaczone były Oblubienice moje?“ O! bo całkiem inaczej postępować zwykły dusze, prawdziwie miłujące Boga. Siostra Małgorzata od Krzyża, Klaryska, córka cesarza Maksymiliana II, odwiedzana raz będąc przez brata swego, Arcyksięcia Alberta, wyszła do niego w bardzo połatanym habicie, a gdy się książę tym zadziwił, odpowiedziała mu z uśmiechem: „Wiedz o tym, Bracie kochany, żem ja stokroć szczęśliwsza w tych łachmanach, niżeli wszyscy królowie purpurą swoją odziani”. Do tego, czym świat pogardza, Bóg przywiązuje wielką cenę i zapłatę. Wiolanta Palombara, bardzo znakomita pani, z wielkiej pobożności, chodziła zawsze w sukni z szarego płótna, różaniec miała z prostego drzewa, a do spania używała tylko nędznej wełnianej kołdry. Otóż ta Pani w chwili śmierci swojej, głośno zawołała: „Cóż to ja widzę? — Suknia moja cała jaśniejąca, kołdra jakoby ze złota, a różaniec mój diamentowy!!!“

„Chcemy opływać w doczesne dobra, mówiła Św. Katarzyna Sieneńska, i o ile w obfitości wszystkiego nie mamy, zawsze się nam zdaje, żeśmy potrzebujący. Zupełnie odmiennym jest postępowanie dusz szczerze do doskonałości dążących. Przestają one na tym, co im koniecznie jest potrzebnym, i zostawiają sobie taką tylko cząstkę dochodów, jaka im zaledwie wystarczyć może na odpędzenie tych potrzeb koniecznych. Bo w samej rzeczy na cóż się tobie przyda posiadać więcej pieniędzy? Chyba na to, aby jeszcze bardziej uróść w pychę, w próżność i w wymagania, jeszcze mniej zachować umartwienia, a więcej dogadzać wszystkim kaprysom i zachceniom twoim? o ile więc masz u siebie więcej pieniędzy niżeli ci potrzeba, dobrze by było oddać je tym, którzy mają o tobie staranie, aby nimi rozporządzali według upodobania swego, albo użyć tych pieniędzy na zaspokojenie innych biedniejszych osób: nie dla tego aby sobie zyskać ich przychylność, albo mieć jakieś prawo do ich wdzięczności; ale jedynie powodując się w tej mierze czystą, bezinteresowną miłością w Chrystusie Panu. Jakiż to wstyd pisze Św. Katarzyna Sieneńska w jednym z listów swoich, jakiż to wstyd, aby we wszystko opływały takie dusze, które powinny by być wzorem Ewangelicznego ubóstwa! Jakież to zgorszenie, aby ktoś na drodze doskonałości będący wymagał większych wygód, niżeli te nawet, jakich używają ludzie światowi. Powiedzże mi, proszę, w jaki sposób chcesz praktykować ubóstwo święte? Chcesz mieć zasługę i przywileje ubóstwa, nie doświadczając żadnego niedostatku. A któryż to ubogi, któryż choćby bogaty na świecie ma wszystko, czego zażąda? I ty, chcąc żyć choćby według świata, ileż to pragnień musiałoby pozostać bez zaspokojenia! Pragnieniem twoim było wzgardzić marnościami świata, znosić ubóstwo, aby wypełniać tę świętą, i przez Chrystusa ubłogosławioną cnotę; a teraz wytrzymać nie możesz, kiedy ci czegośkolwiek brakuje. Chcieć ubóstwa, a wymagać przy tym wszelkich wygód, jest to, według zdania Św. Franciszka Salezego, pragnąć jednocześnie i zasług ubóstwa, i dobrego bytu, jakiego zwykło bogactwo udzielać, a zatem jest to rzecz niepodobna.

Ale może odpowiesz mi na to: „Gdyby zdrowie służyło, można by chętnie wszystko znosić, ale czując często słabość i brak sił trudno pojąć tej obojętności ze strony starszych, którzy o mnie tak zapominają, jak gdyby zdrowie moje było najczerstwiejsze“. O! posłuchaj mnie, skarżysz się na to, iż drudzy o tobie zapominają, ale przypomnijże sobie, iż wchodząc na drogę doskonałości każdy się ofiaruje na to, aby cierpieć. Więc cierpieć trzeba, czy w zdrowiu, czy słabości, dusza Panu Bogu oddana, zawsze w cierpieniu żyć powinna. W Konstytucjach Karmelitańskich, następne znajdujemy słowa: „Chorzy Bracia nasi, gdy im czegoś braknie, przypominać sobie powinni, iż przedsięwzięli naśladować ubóstwo Chrystusa, i iż dla tego jak w zdrowiu, tak w chorobie, nie mogą używać wygód takich, jako ludzie bogaci. Św. Maria Magdalena de Pazzi, daje także w tym względzie, radę bardzo pożyteczną duszom Panu Bogu poświęconym: „Chociażby choćby ciężką była choroba twoja, nie żądaj i nie używaj nic takiego, co by się nie zgadzało z ubóstwem świętym. Z tejże samej przyczyny, Św. Bernard chorym zakonnikom nic innego używać nie pozwalał, jak tylko wyciągi z rozmaitych roślin i mawiał, iż niestosownie dla ubogich chorych, aby kosztownych lekarstw używali. Wiele osób żyjących po światowemu, może by nie jest w stanie wezwać takich lekarzy, ani takich środków używać, jakich tobie Opatrzność dostarcza, więc czegóż się jeszcze skarżysz, czemuż ci wszystkiego za mało? O! wesel się, żyjąc i umierając w ubóstwie świętym, wesel się z tego, o ile gdy śmierć nadejdzie, w prawdziwym ubóstwie cię zastanie, i w ubóstwie zabierze z tej ziemi. W każdym więc razie, gdy jakiegoś doznajesz niedostatku, przypominaj sobie to piękne zdanie Św. Joanny de Chantal, iż „sposobność ćwiczenia się w ubóstwie, bardzo rzadko nam się trafia, i iż dlatego, skoro nadejdzie, z wielką euforią chwytać ją powinniśmy”.

Strzeż się, aby wyrzekłszy się świata i wszelkich rzeczy światowych, nie porzucać Pana Boga dla nędznej garstki błota. Gdy cesarz Dioklecjan Św. Klemensowi, biskupowi Ancyry dawał złoto, srebro i klejnoty, aby go zniewolić do zaparcia się Chrystusa, Święty westchnął głęboko widząc taką ślepotę, która Pana Boga z błotem równać śmiała. A Święty Męczennik Bazyli trybunowi, który mu ofiarował od cesarza Licynjusza godność Arcykapłana, następną dał odpowiedź: „Powiedz Cesarzowi, iż chociażby mi oddawał całe cesarstwo swoje, nie mógłby mi tym wynagrodzić utraty Boga i niewoli szatańskiej, która by mnie za to spotkała”. Więc ci powtarzam raz opuściwszy wszystko aby zyskać Pana Boga, strzeż się aby Go znów nie utracić dla jakiej podłej marności. Wystaw sobie, iż z jednej strony Pan Bóg ci pokazuje Samego Siebie, a z drugiej przedstawia ci wszystkie stworzenia, i iż mówi do ciebie, tak jak niegdyś do Bł. Siostry Marii Krucyfiksy: „Wybieraj pomiędzy mną, a nimi, wybieraj co ci się podoba!” Ach! na te słowa zawołaj: iż Pan Bóg to jedyny skarb duszy Jemu oddanej, owszem jedyny skarb całego świata, tylko świat Go poznać nie chce.

Zakończmy ten rozdział słowami Św. Marii Magdaleny de Pazzi: „O! szczęśliwe dusze wybrane, które przez ubóstwo święte od wszystkiego oderwane, wołać mogą swobodnym sercem: Pan cząstką dziedzictwa mojego. O! tak, cóż mi jest na Niebie, i czego żądać mam na ziemi, Bóg cząstką serca mego, Bóg na wieki”. Więc jeszcze z tą samą Świętą zawołajmy: „Nic już, nie dla mnie tylko Bóg; a Boga choćby pragnę tylko dla Boga”.

Modlitwa.

O mój Jezu! Który będąc bogatym stałeś się dla mnie ubogim, i Któryś pociągnąć mnie raczył, do wzgardzenia wszystkim dla Ciebie, kocham Cię, mój Panie! i boleję nad wszystko nad niewiernością moją w naśladowaniu Twego ubóstwa. Tak, to moja boleść największa, ale zarazem słodka pociecha, bo we mnie rozbudza nadzieję, żeś mi już przebaczył, o Panie! Odtąd raczej wolę umrzeć, niżeli obrazić Ciebie. Boże mej duszy! czemuż nędzne stworzenie przekładam nad Ciebie. Teraz przynajmniej pragnę kochać Cię doskonale, i wszystko chcę opuścić dla miłości Twojej. Zbawicielu mój i Boże, Który Nieskończonej Miłości jesteś godnym! O! już zanadto tego zasmucania Ciebie, odtąd wszystkie dni życia mego na to poświęcę, aby podobać się Tobie, aby pocieszać Twe Serce Najsłodsze Amen.

Modlitwa przed krzyżem.

Bądź pozdrowiony, o Krzyżu Święty, chwalebne Znamię naszego Odkupienia, drzewo życia, na którym Zbawiciel świata śmiercią Swą przemógł śmierć rodzaju ludzkiego! W tym Świętym Krzyżu spoczywa Chwała nasza, radość, nadzieja i ucieczka. Tym pełnym Chwały znamieniem znaczę czoło moje, abym się nigdy Krzyża Chrystusowego nie wstydził; usta moje, aby Śmierć Twoją, o Jezu, wiecznie chwaliły; pierś moją, aby w niej nigdy nie wygasła pamięć Twych Cierpień i Twej Śmierci. Spraw, o Boski Zbawicielu, żebym w ten Znak uzbrojony, nie doznał żadnej krzywdy ani od widzialnych ani niewidzialnych wrogów, ale siłą Twego Krzyża szczęśliwie wszystkie pokusy przezwyciężał. A gdy się kiedy ten Znak na Niebie ukaże, spraw, o Jezu, ażeby Krzyż Twój nie był dla mnie postrachem, ale pociechą. Amen.

Litania o Krzyżu Świętym.

Kancyonał katolicki i razem książka modlitewna 1868

Kyrie elejson! Chryste elejson! Kyrie elejson!

Chryste, usłysz nas! Chryste, wysłuchaj nas!

Ojcze z Nieba Boże, zmiłuj się nad nami!

Synu Odkupicielu świata, Boże,

Duchu Święty Boże,

Święta Trójco Jedyny Boże,

O Krzyżu Święty, Przyczyń Łask sprawiedliwym, a grzesznym spraw odpuszczenie.

Krzyżu, wynalazku prawdziwej mądrości,

Krzyżu, skarbie nieprzebranych Zasług Chrystusowych,

Krzyżu, dzieło zbawienne Ducha Świętego,

Krzyżu, nadziejo i zbawienie nasze,

Krzyżu, niewiernym pogorszenie,

Krzyżu, poganom pośmiewisko,

Krzyżu, Znaku Chrześcijan,

Krzyżu, podziwienie duchom niebieskim,

Krzyżu, rozpaczających drogo,

Krzyżu, pogromie szatanów,

Krzyżu, jedyna nadziejo grzesznych,

Krzyżu, drzewo życia,

Krzyżu, drzewo ozdobne,

Krzyżu, podstawo Kościoła Świętego,

Krzyżu, obrazie doskonałości chrześcijańskiej,

Krzyżu, zapłato Apostołów,

Krzyżu, męstwo Męczenników,

Krzyżu, chwało Wyznawców,

Krzyżu, nagrodo Panien,

Krzyżu, zaprzenie zakonników,

Krzyżu, pocieszenie wdów i sierót,

Krzyżu, lekarzu chorych,

Krzyżu, ucieczko nędznych i opuszczonych,

Krzyżu, znaku wybranych,

Krzyżu, euforii kapłanów,

Krzyżu, znaku i początku cudów,

Krzyżu, Monarcho kuli ziemskiej,

Jezu Chryste Ukrzyżowany, bądź nam miłościw, Przepuść nam, Panie!

Od wszego złego, Wybaw nas, Panie!

Od grzechu każdego,

Od potępienia wiekuistego,

Od powietrza, głodu, ognia i wojny,

Przez Krzyż Twój Święty,

Przez dźwiganie Krzyża Świętego,

Przez Śmierć na Krzyżu podjętą,

Przez złożenie Ciała Twego z Krzyża,

Przez Znalezienie Krzyża Twego,

Przez Podwyższenie Krzyża Twego,

Przez Tajemnice Krzyża Twego,

Przez pokazanie przed Sądem Krzyża Twego,

Przez Chwałę Krzyża Twego,

Przez wsławienie Krzyża Twego Świętego,

W Dzień Sądu Twego,

My grzeszni, Ciebie Boga prosimy, Wysłuchaj nas Panie!

Abyś nas do pokuty prawdziwej przyprowadzić raczył,

Abyś Kościół Twój Święty rządzić i zachować raczył,

Abyś nam grzechy odpuścić raczył,

Abyś Gniew Twój i wszelkie plagi nad nami wiszące przez większość Miłosierdzia i Zasługi Twoje folgować raczył,

Abyś nas nie zbierał z tego świata bez Spowiedzi Świętej,

Abyśmy Anielskim Chlebem posileni w Bogu zasnęli,

Baranku Boży, Który gładzisz grzechy świata, Przepuść nam, Panie!

Baranku Boży, Który gładzisz grzechy świata, Wysłuchaj nas, Panie!

Baranku Boży, Który gładzisz grzechy świata, Zmiłuj się nad nami!

Chryste, usłysz nas! Chryste, wysłuchaj nas!

Kyrie elejson! Chryste elejson! Kyrie elejson!

Ojcze nasz… Zdrowaś Marya… Chwała Ojcu…

℣. Panie! wysłuchaj modlitwy nasze.

℟. A wołanie nasze niech do Ciebie przyjdzie.

℣. Módlmy się: Wszechmogący Wieczny Boże nasz, Któryś poświęcił drzewo krzyża, daj nam, prosimy Cię pokornie, abyśmy, którzy teraz cześć wyrządzamy Krzyżowi Twemu, zbawiennej Jego Chwały skutków uczestnikami stać się zasłużyli. Który żyjesz i królujesz Bóg Jeden na wieki wieków.

℟. Amen.

Zachęcamy do uczczenia Tajemnicy Krzyża Świętego poprzez inne modlitwy: Nabożeństwo ku czci Krzyża Świętego.