Miesiąc Wrzesień poświęcony ku czci Krzyża Świętego – DZIEŃ 20

Po wtóre: Wszyscy, którzykolwiek nabożnie co dzień trzy razy odmawiają Anioł Pański, i którzy codziennie przez pół lub ćwierć godziny odprawiają medytację, to jest modlitwę wewnętrzną, tak ci jako i pierwsi wiernie się każdego dnia w tych pobożnych uczynkach zachowując przez cały miesiąc, w każdym całego roku dostąpić mogą zupełnego Odpustu w te dni Miesięczne, które sami sobie obiorą, a w nie spowiadać się i komunikować, i modlić się będą. Przysposobienia do Spowiedzi opisane są niżej w Nabożeństwie do Świętych Sakramentów, w Nabożeństwie także tyczącym się Odpustów, wyrażone są względem nich uwiadomienia i modlitwy.

Co się zaś tyczy Medytacji, czyli modlitwy wewnętrznej, ta choćby tak wielkimi, (jako się wyżej nadmieniło) Odpustami zalecona nie była, sama jednakże przez się od modlitwy ustnej daleko jest zacniejsza i pożyteczniejsza; gdyż kiedy się modlimy ustnie mówimy tylko do Pana Boga; ale gdy się modlimy wewnętrznie, tj. gdy rozmyślamy co nabożnego, wtenczas Sam Pan Bóg mówi do nas, ponieważ więc tyle jest na świecie ludzi chcących choćby pobożniejsze prowadzić życie, którzy wiele różnych i długich modlitw ustnych codziennie odmawiają, a o modlitwie wewnętrznej albo nie wiedzą, albo nie dbają, albo co rozmyślać nie mają, przetoż kładzie się tu dla wszystkich wielce gruntowne i wyborne Uwagi na każdy dzień Miesiąca. Które przeczytawszy codziennie po jednej rozważając, trzeba je znowu na drugi, i na każdy poczynający się Miesiąc z początku zaczynać. Przez całe życie odprawiając je, znajdzie się zawsze w nich co nowego do używania i ku zbudowaniu.

Uwaga o odpustach.

Źródło: Głos duszy 1881;

Odpusty. Podręcznik dla duchowieństwa i wiernych opr. X. Augustyn Arndt 1890r.

Benedykt XIV, sławny i uczony Papież, polecał Brewem d. 16 grudnia 1746r., bardzo gorąco rozmyślanie, i bardzo słusznie, mało bowiem jest ćwiczeń pobożnych, z których by Chrześcijanie mogli czerpać skuteczniejsze środki do zapewnienia sobie wytrwania i postępu w cnotach. „Dajcie mi kogoś, który co dzień choć kwadrans poświęca rozmyślaniu powiedziała Św. Teresa, a ja mu obiecuję Niebo“.

Odpusty:

1) Zupełny raz na miesiąc w dzień dowolnie obrany, jeżeli kto przez miesiąc co dzień rozmyśla przez pół godziny lub przynajmniej przez kwadrans. Warunki: Spowiedź, Komunia Święta i modlitwa pobożna na zwyczajne intencje.

2) 7 lat i 7 kwadr. za każdy raz, gdy kto w kościele lub gdzie indziej, publicznie lub prywatnie, naucza innych o sposobie rozmyślania, albo gdy kto tej nauki słucha. Warunek: Spowiedź, Komunia Święta za każdym razem.

3) Odpust zupełny raz na miesiąc w dniu dowolnie obranym, gdy kto pilnie naucza, albo się dał pouczyć. Warunki: Spowiedź, ilekroć z sercem skruszonym przyjmą Komunię Świętą i modlitwa na zwyczajne intencje. (Benedykt XIV. Brew. dn. 16 grudnia 1746r.)

Wszystkie te odpusty można ofiarować za dusze wiernych zmarłych.

Jeżeli więc chcesz wzbudzić miłość ku Bogu, spójrz na Krzyż, na który Bóg Ojciec skazał Syna swego, a Syn Boży tak chętnie go przyjął z Miłości ku tobie. o ile chcesz wzbudzić nadzieję, spójrz na Krzyż, bo cóż ci odmówić może Ten, Który dla ciebie i za ciebie ofiarował na Krzyż Syna Swego? Trudnym ci się wydaje poddać się albo ustąpić innemu, uczyń Znak Krzyża na sobie, a na ostatnim i wzgardzonym miejscu Chrystusa ujrzysz. Ciężko ci znosić krzywdy i zniewagi od złych i bezbożnych, żegnaj się Krzyżem Świętym i wspomnij na bluźnierstwa i zniewagi, które Chrystus Pan na nim wycierpiał. Delikatnym jesteś, do postów i umartwienia nie przywykłym, patrz na Krzyż i rozważaj, jak twardym łożem on był dla Chrystusa, jak gorzkim był na nim napój.

VI. Znak Krzyża Świętego od grzechów śmiertelnych powściąga, o ile go z rozwagą i myślą na sobie czynimy.

I tak, tłumi się pycha, gdy widzisz, jak Syn Boży pomiędzy dwoma łotrami na Krzyżu wisi; powściąga się łakomstwo, gdy widzisz Chrystusa wszystką Krew za nas wylewającego i nie mającego gdzie głowy skłonić; uśmierza się lubieżność, gdy widzisz Chrystusa otoczonego Boleściami, skrwawionego, zsiniałego i umierającego; hamują się nienawiść i zemsta, gdy się słyszy, jak Łotra przyjmuje do Królestwa Swego; powstrzymuje się gniew, gdy się słyszy, jak się modli za swoich nieprzyjaciół i krzyżowników, nie uskarżając się na tyle obelg, krzywd i zniewag; poskramiają się obżarstwo i pijaństwo, gdy się widzi Chrystusa octem i żółcią pojonego; ustępują ociężałość i lenistwo, o ile się wspomni na trudy i prace Chrystusa, dla naszego zbawienia podjęte i kończące się śmiercią na Krzyżu. Gdy więc powstanie pokusa do grzechu ciągnąca, natychmiast czyń na sobie Znak Krzyża Świętego, spoglądaj na Krzyż, a on cię uleczy, jak uleczał niegdyś na puszczy, od ukąszenia węża ognistego, gdy był tylko jeszcze w figurze (Ks. Liczb 21).

VII. Znak Krzyża Świętego pociesza nas w przeciwnościach i utrapieniach.

Figurowanym to było przez owe drzewo słodkie, które Bóg Mojżeszowi na puszczy wskazał (Ks. Wyj. 15), które wrzucone do wód gorzkich słodkimi je uczyniło i możliwymi do picia. Tak Mocą Krzyża osładzają się wszystkie boleści, trudy i cierpienia. Maleją i nikną nasze krzyżyki, wobec Krzyża Chrystusa. Nie będziesz narzekał na nie, gdy rozważysz, kto jesteś ty, a kto Chrystus; gdy zastanowisz się nad tym, iż tobie raczej, a nie Chrystusowi Panu ten Krzyż należy. Tak zawsze rozważaj, gdy Krzyż na sobie czynisz. A chociaż Krzyż Chrystusowy moc i skuteczność sam w sobie posiada, skuteczniejszym ci będzie, gdy z takim rozważaniem czynić go będziesz. Jak miecz obnażony i w ręku do walki trzymany, jak oszczep Saula, który był zawsze przy nim chowany, i w domu, i w lesie, i przy stole i przy łożu, z którym nigdy się nie rozstawał (I. Ks. Sam. 8); jak laska Elizeusza Proroka, którą umarłych wskrzeszał (II. Ks. Król. 4); jak laska Mojżesza, którą tyle cudów dokonywał, tak my, pomiędzy tylu zgorszeniami i tylu nieprzyjaciółmi zostający, bez Znaku Krzyża choćby z domu nie wychodźmy.

VIII. Znaku Krzyża Świętego używa Kościół Święty.

Żadnego sakramentu nie administruje, żadnej konsekracji nie odbywa i żadnej benedykcji bez niego nie udziela. Znak Krzyża stawia się na cmentarzach, gdzie wierni spoczywają; umieszcza się na wieżycach kościelnych, by daleko widzianym był dla wszystkich; stawia się na drogach i polach, na znak posiadłości do Chrystusa należących, czego ani u pogan, ani u żydów nie ujrzysz. W czasie błyskawicy i gromów, we wszystkich strachach nocnych, przed modlitwą i jedzeniem, przed spoczynkiem i wstaniem, przed złymi myślami i pokusami, przed każdą robotą i podróżą, znakiem Krzyża się uzbrajamy, bo w nim „jest zakryta Mocą Chrystusową” (Żyd. 3).

W każdym państwie chrześcijańskim, prawie wszystkie ordery są albo w kształcie Krzyża, albo Znak Krzyża na sobie noszą, jak „Polonia Restituta“, „Virtuti militari”, dla oznaczenia, iż w Krzyżu moc i potęga nasza. A jak Jozue pokonał Amaleka, w chwili gdy Mojżesz ręce podniesione trzymał (Ks. Wyj. 17) i w ten sposób swoją osobą jakby Krzyż wyrażał, tak my, gdy „pro Fide et Patria” (za Wiarę i ojczyznę) walczymy, gdy sztandar Krzyża idzie przed nami, mocni jesteśmy do pokonania potęgi piekielnej, albowiem Bóg, Który na Krzyżu czarta i piekło pokonał, potężnym jest i zowie się „Pan kruszący wojny” (Ks. Jud. 16), „Zastępów” (Jer. 46) i walczący za nas. W podobny sposób cesarz Konstantyn Wielki pokonał poganizm i uwolnił Kościół od trzystuletnich męczarni i prześladowań, gdy z chorągwią (Labarum) na czele, Krzyż wyobrażającą, a mając zapewnienie z Nieba: „W tym Znaku zwyciężysz”, uderzył na wroga i rozbił na głowę (312 r.).

IX. Znak Krzyża Świętego odgania czarty i rozprasza pokusy.

Jest to chorągiew, która ich strachem przenika, mówi Orygenes, i do ucieczki zmusza. Dlatego też woła Św. Efrem: „Uzbrójmy się w Krzyż, jako w puklerz; przywdziejmy na się tę niezłomną zbroję chrześcijanina; Krzyż bowiem jest godłem zwycięstwa odniesionego nad śmiercią, jest nadzieją wiernego… Krzyż oddali od nas wszelkie złe. Kto nosi na sobie pieczęć monarchy nie lęka się, iżby go kto znieważył; tym więcej Chrześcijanin, który nosi chorągiew Króla nad królami, bezpieczny jest od wszelkich napaści; na widok Krzyża trwoga ogarnia nieprzyjacielskie potęgi”. Zbuntowany i do piekła strącony anioł, którego czartem zowiemy, skaził wszystkie stworzenia i uczynił z nich sidła na człowieka upadłego. Dlatego to Kościół czyni Znak Krzyża na wszystkim, co chce oczyścić i obrócić na swój użytek. Ten lew ryczący krąży bez ustanku koło nas, szukając kogo by pożarł (1 Petr. 5, 8). Dlatego to pierwsi Chrześcijanie tak często czynili znak Krzyża świętego. „W ruchu i spoczynku, mówi Tertulian, wchodząc i wychodząc, wdziewając odzież i obuwie, wstając, zażywając posiłku, we dnie i w nocy, kreślimy na czole naszym Znak Krzyża” (Corona mil. c. 3). „Nie wstydźmy się, mówi Św. Cyryl, kłaść na sobie Znaku Krzyża i jawnie się przyznawać do Zbawiciela; śmiało się żegnajmy”. Święty zaś Efrem do czynienia tego Znaku nawołuje wszystkich, mówiąc: „Naznaczajmy czoła i drzwi domów naszych Znakiem Krzyża świętego; kładźmy Go na drzwiach i czołach, na piersi i wszystkich członkach ciała. Zbrójmy się tym rynsztunkiem chrześcijan. Nie zapominaj, wyznawco Chrystusowy, nosić ze sobą dzień i noc ten oręż odporny Krzyża świętego. Kładź na siebie ten święty pancerz, czy śpisz, czy jesteś w drodze, czy czuwasz, czy chodzisz, czy jesz, czy pijesz. Strój ciało tą świętą ozdobą, szanuj Krzyż, aby cię nigdy nic złego nie spotkało”. Do tego oręża uciekał się zawsze Św. Antoni w głębi pustyni dzień i noc mieszkający, który tyle najstraszliwszych napaści ze strony czartów doznawał. Te złe duchy pokazywały się mu pod tysiącznymi najokropniejszymi postaciami, a Święty śmiał się z ich bezsilności i aby ich spłoszyć, poprzestawał tylko na Znaku Krzyża. Ucząc swych uczniów jakie są najskuteczniejsze środki do odpędzenia szatana, mawiał im: „Wierzcie mi, iż szatan boi się modlitw, postu, ubóstwa dobrowolnego, miłosierdzia i pokory, ale nade wszystko gorącej miłości dla Jezusa Chrystusa. Jeden Znak Krzyża dostateczny jest do rozbrojenia go i zmuszenia do ucieczki”.