🔉Miesiąc Wrzesień ku czci Krzyża Świętego – DZIEŃ 9

Chociaż nie zdaje się być osobliwszym i różnym od codziennego, tygodniowego, i rocznego, jakoż nie znajduje się w innych do Nabożeństwa książkach, przestrzec jednak potrzeba Wiernych Chrystusowych. Najpierw, iż niektórzy z nich zostają w rozmaitych Bractwach, którym oprócz innych w roku dni, na jedną w w każdym miejscu Niedzielę nadane są Odpusty to zawsze pod obowiązkiem jakiego nabożeństwa. Po wtóre: Wszyscy, którzykolwiek nabożnie co dzień trzy razy odmawiają Anioł Pański, i którzy codziennie przez pół lub ćwierć godziny odprawiają medytację, to jest modlitwę wewnętrzną, tak ci jako i pierwsi wiernie się każdego dnia w tych pobożnych uczynkach zachowując przez cały miesiąc, w każdym całego roku dostąpić mogą zupełnego Odpustu w te dni Miesięczne, które sami sobie obiorą, a w nie spowiadać się i komunikować, i modlić się będą. Przysposobienia do Spowiedzi opisane są niżej w Nabożeństwie do Świętych Sakramentów, w Nabożeństwie także tyczącym się Odpustów, wyrażone tj. wzglądem nich uwiadomienia i modlitwy.

Co się zaś tyczv Medytacji, czyli modlitwy wewnętrznej, ta choćby tak wielkimi, (jako się wyżej nadmieniło) Odpustami zalecona nie była, sama jednakże przez się od modlitwy ustnej daleko jest zacniejsza i pożyteczniejsza; gdyż kiedy się modlimy ustnie mówimy tylko do Pana Boga; ale gdy się modlimy wewnętrznie, tj., gdy rozmyślamy co nabożnego, wtenczas Sam Pan Bóg mówi do nas, ponieważ więc tyle jest na świecie ludzi chcących choćby pobożniejsze prowadzić życie, którzy wiele różnych i długich modlitw ustnych codziennie odmawiają, a o modlitwie wewnętrznej albo nie wiedzą, albo nie dbają, albo co rozmyślać nie mają, przetoż kładzie się tu dla wszystkich wielce gruntowne i wyborne Uwagi na każdy dzień Miesiąca. Które przeczytawszy codziennie po jednej rozważając, trzeba je znowu na drugi, i na każdy poczynający się Miesiąc z początku zaczynać. Przez całe życie odprawiając je, znajdzie się zawsze w nich co nowego do używania i ku zbudowaniu.

Uwaga o odpustach.

Źródło: Głos duszy 1881;

Odpusty. Podręcznik dla duchowieństwa i wiernych opr. X. Augustyn Arndt 1890r.

Benedykt XIV, sławny i uczony papież, polecał Brewem d. 16 grudnia 1746r., bardzo gorąco rozmyślanie, i bardzo słusznie, mało bowiem jest ćwiczeń pobożnych, z których by Chrześcijanie mogli czerpać skuteczniejsze środki do zapewnienia sobie wytrwania i postępu w cnotach. „Dajcie mi kogoś, który co dzień choć kwadrans poświęca rozmyślaniu powiedziała Św. Teresa, a ja mu obiecuję Niebo“.

Odpusty: 1) Zupełny raz na miesiąc w dzień dowolnie obrany, jeżeli kto przez miesiąc co dzień rozmyśla przez pół godziny lub przynajmniej przez kwadrans. Warunki: Spowiedź, Komunia Święta i modlitwa pobożna na zwyczajne intencje.

2) 7 lat i 7 kwadr. za każdy raz, gdy kto w kościele lub gdzieindziej, publicznie lub prywatnie, naucza innych o sposobie rozmyślania, albo gdy kto tej nauki słucha. Warunek: Spowiedź, Komunia św. za każdym razem.

3) Odpust zupełny raz na miesiąc w dniu dowolnie obranym, gdy kto pilnie naucza, albo się dał pouczyć. Warunki: Spowiedź, ilekroć z sercem skruszonym przyjmą Komunię Świętą i modlitwa na zwyczajne intencje. (Benedykt XIV. Brew. dn. 16 grudnia 1746r.)

Wszystkie te odpusty można ofiarować za dusze wiernych zmarłych.

Wtenczas ta dusza przez morze męczeństwa przechodzi; upada na siłach; wątpi o sobie, usycha, więdnieje, ni jedna kropelka duchowej pociechy ją nie pokrzepi, ani jedno światełko niebieskie nie rozjaśni nocy jej. — I taki stan jest dla duszy Krzyżem, i Krzyżem ciężkim, bolesnym, — ale umiejmy tylko ten Krzyż dźwigać, a stanie się dla nas Krzyżem zbawienia.

W takim duszy usposobieniu przeżyła Święta Teresa od Jezusa z Avila lat osiemnaście — tą drogą prowadził Pan Bóg Hieronimów, Bernardów, Grzegorzów i tylu innych wielkich Świętych! Prowadzi i dziś Pan Bóg niejednego z nas tąż samą drogą, abyśmy jasno pojęli, — iż pociecha lub oschłość nie jest ani zasługą, ani winą, — iż Pan Bóg nie żąda od nas jak tylko zaparcia się woli naszej zawsze i wszędzie, i połączenia woli naszej z Wolą Boską!

— Sądzimy, iż my Pana Boga, a Pan Bóg nas więcej kocha wtedy, gdy nam pociechy daje. — Sądzimy się nabożnymi wtedy, gdy wielkiej słodyczy na modlitwie doznajemy, ale nabożeństwo nasze zasadza się na wierności naszej względem Pana Boga, ale ta wierność zarówno Panu Bogu jest miłą, a nierównie więcej milszą jest w czasie opuszczenia i oschłości, jak w czasie pociechy i jasności wewnętrznej!

— Częstokroć w początkach nawrócenia naszego doznajemy wielką słodycz i pociechę w modlitwie i nabożeństwie; Pan Bóg tym sposobem wspiera słabe siły nasze, abyśmy z Krzyżowej drogi doskonałości nie schodzili, ale gdy miłość Pana Boga mocniej się zakorzeni w sercu naszym, częstokroć Pan Bóg podówczas odbiera nam te wewnętrzne pociechy, abyśmy własnych spróbowali sił, i w oschłościach umocniła się wierność nasza!

Trwajmy tylko wiernie na tym bolesnym oschłości Krzyżu, pokąd się Panu Bogu podoba na nim nas zostawić. Dziękujmy Mu zarówno za pociechy, jak i za brak wszelkiej pociechy. — Kochajmy Pana Boga w opuszczeniu, tęsknocie i oschłości, a Pan Bóg wierność i wytrwałość naszą nagrodzi Błogosławieństwem Swoim w czasie i w Wieczności!

Objawienie Boże stwierdza więc na wielu miejscach Wolę Bożą, aby Człowieczeństwo Jezusa Chrystusa właśnie przez Krzyż Święty wzięło udział w Chwale Boskiej w Niebie, zdobyło sławę w ludzkości na całym świecie, zapanowało nad Niebem i ziemią, w czasie i Wieczności. Krzyż Pana Jezusa, którym Go zhańbić usiłowano, stał się znamieniem Jego Nieskończonej Godności, Wielkości, Potęgi i Chwały. Dziś Chrystus ukrzyżowany jest na ustach milionów ludzi na kuli ziemskiej, którzy ze Znakiem Krzyża zbliżają się do Chrystusa, chlubią się tym znamieniem i w nim szukają prawdziwej wielkości.

Średniowiecze zostawiło nam przepiękne opowiadanie o pewnym teologu, który prosił Boga 0 wskazanie mu kierownika duchownego. Bóg mu wskazał żebraka w łachmanach, siedzącego przy drzwiach kościoła. Zdziwiony, czego by od tego żebraka mógł się nauczyć, rozpoczyna z nim rozmowę od pozdrowienia: „Dzień dobry”. Zagadnięty odpowiada: „Bóg zapłać, ale moje dni są wszystkie dobre”. Teolog rzecze wtedy do niego: „Więc życzę ci, by dzień dzisiejszy był dla ciebie najlepszy”. Żebrak odpowiedział: „Wszystkie moje dni są najlepsze”. Zdumiony teolog dowiaduje się następnie, iż żebrak uważa się za króla, bo panuje wszechwładnie nad rozumem, sercem i wolą, poddając je zupełnie Bogu, iż to królowanie zdobył przez codzienne pozdrawianie Krzyża i przyjmowanie go z rąk Króla Miłości. Krzyż Święty jest więc drogą do prawdziwej wielkości i jej znamieniem. Przez Krzyż Święty bowiem odnosimy najwspanialsze zwycięstwa nad sobą i bliźnim i również największe wykonujemy dzieła.

Najwspanialszymi zwycięstwami są zwycięstwa nad sobą samym. Przez opanowanie pożądliwości ciała i oczu zdobywa człowiek wolność prawdziwą i niezależność od ciała i materii i wyzwala we własnej duszy to, co wzniosłe, piękne i szlachetne. Prawdziwie panem siebie staje się on wtedy i królem stworzenia, współtwórcą z Bogiem ładu i porządku na świecie. Zwyciężenie pychy przez gruntowną pokorę odsłania człowiekowi własną nicość i słabość, uczy go ostrożności i ufnego opierania się na Wszechmocnej Pomocy Bożej. Odstąpiwszy siebie, a napełniwszy się Bogiem przez pokorę, uzdalnia się człowiek do wielkich cnót i wielkich czynów. Do prawdziwej wielkości urasta przez zrozumienie i pełnienie Woli Bożej, bo wtedy staje się Sługą Bożym i panem stworzeń, a nie ich niewolnikiem. Z pochwałą własnego sumienia, wyrażającą uznanie dla tej prawdziwej wielkości, nie mogą się równać żadne kłamliwe pochwały ludzkie, sławiące pod Niebiosy wielkości tego świata, a w rzeczywistości ludzi prawdziwie małych i mizernych, niewolników stworzeń, własnych namiętności i względów ludzkich. Te zaś najwspanialsze zwycięstwa, przez które stajemy się królami stworzeń i siebie samych, zdobywamy Krzyżem Świętym. On jest znamieniem prawdziwej wielkości człowieka.

Biblia opowiada, jak to Dawidowi śpiewały niewiasty izraelskie piękne pieśni triumfalne po jego zwycięstwach na Filistynami. Gdy Krzyż Chrystusowy, dobrze rozumiany i do życia zastosowany, dopomoże Chrześcijanom do zwycięstwa wewnętrznego nad grzechami i namiętnościami, to w ich duszach rozbrzmiewają cudowne melodie triumfu z powodu pokonania wewnętrznego chaosu i rozstroju, a zaprowadzenia porządku i ładu.

Echa tego zwycięstwa rozszerzają się także w zewnętrznym otoczeniu. Zwycięzca bowiem samego siebie szerzy własnym przykładem zrozumienie dla wielkich Prawd Bożych i obowiązków życia, pociąga bliźnich do Służby Bożej, a przyczyniając się przez to do wytwarzania porządku i ładu na świecie, bierze udział w Boskiej działalności budowania społeczeństwa ludzkiego. Kto przez Krzyż Święty nauczył się pojmować życie poważnie i ofiarnie, kto umie choćby największym swoim wrogom przebaczać, usługi świadczyć, zwaśnionych jednać, upadających dźwigać, wiele cierpliwie znieść, ten swą miłością pokona swych bliźnich, zwycięży własne otoczenie. Jest to najpiękniejsze zwycięstwo nad bliźnimi, bo jest uczestnictwem w panowaniu Króla Miłości, prawdziwym wywyższaniem siebie i innych. Takiego zwycięstwa i takiej wielkości znamieniem jest Krzyż Święty. Kto zaś poza krzyżem chce się wywyższyć, ten nie tylko sam zmaleje, ale także drugich częstokroć poniży, tak przez ich lekceważenie, jak i przez zgorszenie, czyli wciąganie w nędzę moralną.

Przez Krzyż Święty wykonujemy największe dzieła, bo ich wielkość mierzy się wtedy miarą Bożą. Krzyżem Świętym do prawdziwej wielkości podniesiona dusza nie rwie się lekkomyślnie do wielkich rzeczy i do odpowiedzialnych stanowisk, bo nie ufa sobie, czy się należycie ze zadania zdoła wywiązać. Ale gdy się przekona, iż zachodzi Wola Boża, wtedy podejmuje się najtrudniejszych rzeczy, ufając, iż Bóg nie odmówi jej pomocy, skoro wkłada na nią to zadanie. W powstałych trudnościach i wielkich przeszkodach nie wpada w małoduszność, ale modląc się gorliwie, pracuje ze wszystkich sił, póki nie przeprowadzi rozpoczętego dzieła, które uważa za Wolę Bożą. Działalność, nacechowana Krzyżem Świętym, tj. przeprowadzana z głęboką pokorą, samozaparciem, ofiarnością, doprowadza rzeczywiście do wielkich rezultatów. Wielkie dzieła mogą pochodzić tylko z wielkiej, Krzyżem Świętym podniesionej duszy.

Tak działali Święci, rzeczywiści pionierzy cywilizacji, kultury i postępu. Toteż, gdzie święty się pojawił, zmieniała się gmina, parafia, okolica, wprowadzając u siebie Prawo Boże, jedynie zdolne zapewnić zdrowy ich rozwój.

Świat ukazuje nam inne wielkości, które chcą zajaśnieć kosztem nędzy materialnej i moralnej jednostek, kosztem niszczenia ich osobowości, a niekiedy choćby kosztem wyważania fundamentów duchowo-moralnych, na których spoczywa społeczeństwo ludzkie. Równocześnie odsądza się od czci i wiary tych, co chcą świat urządzić według Woli Bożej, opierając wszystko na nieomylnych zasadach Ewangelii. Rzeczywiste wstecznictwo i barbarzyństwo podnosi się do godności kultury i postępu.

Lecz przyjdzie czas, gdy te wielkości świata będą zdemaskowane i patrząc na ludzi wielkich według Boga ze znamieniem Krzyża Świętego, z jękiem wołać będą: „Ci to są, którzy niegdyś byli nam pośmiewiskiem i uwłaczającym przysłowiem! My głupi mieliśmy życie ich za szaleństwo i za sromotny ich koniec: a oto jak policzeni są między synów Bożych i między Świętymi dział ich jest” (Ks. Mdr. 5, 3-5).

„Pan Jezus podwyższony na krzyżu umiera”.

Była godzina dwunasta w południe, gdy w Wielki Piątek żydzi przybili Pana Jezusa do krzyża. Potrzeba było jeszcze ten krzyż podnieść z ziemi i stawić go w przygotowanym opodal dole. Do tej operacji zabrali się też niebawem kaci z zaciekłą i prawdziwie szatańską euforią i niedługo dzięki sznurów podnieśli krzyż z Panem Jezusem do góry; potem ten krzyż przysunęli do zrobionego w ziemi dołu, z całym impetem wsunęli doń krzyż, a następnie podparli go klinami, a dół zasypali kamieniami i ziemią, by krzyż stał niewzruszony. Przy tym podnoszeniu krzyża i utwierdzaniu go w ziemi poniósł Pan Jezus straszne, niewypowiedziane Męki; wskutek bowiem gwałtownych wstrząśnień rozszerzały się Rany Jego w Rękach i Nogach; kolce cierniowej korony wbijały się coraz głębiej w skronie, Krew Najświętsza polała się obfitym strumieniem z całego Ciała Pana Jezusa i zrosiła krzyż i ziemię na której stał i owych katów, którzy w tej straszliwej Tajemnicy udział brali.

Po ustawieniu i umocowaniu Krzyża Chrystusowego kaci bezzwłocznie przystąpili do ukrzyżowania dwóch łotrów jednego po prawicy, a drugiego po lewicy Pana Jezusa, a dokonawszy tego dzieła, zmęczeni usiedli, by się patrzeć na dzieło swej iście szatańskiej złości, oraz by się podzielić szatami skazańców, gdyż wedle zwyczaju szaty te zawsze przypadały w nagrodę katom.

Tak więc — Najmilsi! stało się, czego żądała Sprawiedliwość Ojca Niebieskiego od Syna Swego Najmilszego za grzechy ludzkie! Pan Jezus przybity do krzyża zawisł między Niebem i ziemią, jako Pośrednik między Bogiem a ludźmi, jako Arcykapłan Nowego Zakonu, jako Ofiara pojednawcza za grzechy ludzkie; — zawisł na krzyżu drogi nasz Jezus i przez całe trzy godziny wśród najokropniejszych mąk wisiał, aż wreszcie oddając w Ręce Ojca Niebieskiego Ducha Swego umarł za nas, aby nas zbawić!

Oto Tajemnica, nad którą teraz szczegółowo i dokładnie zastanowimy się. Aby ją należycie zrozumieć i skorzystać z niej dla zbawienia naszej duszy, musimy zwrócić uwagę naszą na trzy rzeczy; mianowicie:

1) trzeba nam się przypatrzyć samemu krzyżowi; dalej

2) Panu Jezusowi na krzyżu podwyższonemu, a wreszcie

3) Śmierci Jezusowej na krzyżu.

Najpierw:

1. Przypatrzmy się samemu Krzyżowi i zapytajmy się, czym On dla nas jest?

Krzyż Chrystusowy, na Kalwaryi postawiony, Krwią Pana Jezusa zroszony i poświęcony, to — Najmilsi:

a) najświętsza i najdroższa relikwia chrześcijańska.

b) Krzyż Chrystusowy na Kalwaryi, to chwalebny znak naszego Odkupienia i Zbawienia.

c) Krzyż Chrystusowy na Kalwaryi, to nowe drzewo żywota, zaszczepione przez Pana Jezusa na Kalwaryi, którego owoce, tj. nieskończone Zasługi Pana Jezusa mają nas zachować od wiekuistej śmierci, a dać nam żywot wieczny.

d) Krzyż Chrystusowy na Kalwaryi, to nowa drabina niebieska; bo Ten, co na tym krzyżu wisiał, powiedział o Sobie: „Jam jest Droga, Prawda i Żywot… Jam jest drzwiami; przeze Mnie jeżeli kto wnijdzie, zbawion będzie” (Jan. 14, 6; 10, 9). On nam też przez Swoją Mękę i Śmierć na krzyżu Niebo otworzył; On przez Swoją Naukę i Przykład Najświętszego Życia wskazał drogę do Nieba; On nam przez Zasługi Swej Męki i Śmierci daje Łaskę uświęcającą, która jest życiem naszej duszy; On nam w Komunii Świętej daje Najświętsze Ciało i Krew Swoją jako pokarm ku żywotowi wiecznemu; a krzyż Jego, dotykający częścią dolną ziemi, a częścią górną wskazujący w Niebo, zdaje się na nas ustawicznie wołać: „Co wzgórę jest szukajcie, gdzie Chrystus po Prawicy Bożej co wzgórę jest miłujcie, nie co na ziemi“ (Kol. 3, 1— 2).

e) Krzyż Chrystusowy na Kalwaryi, to Księga Bożej Mądrości, w której wyczytać możemy najpotrzebniejsze i najważniejsze dla nas lekcje o Miłości Bożej ku nam, o wartości duszy naszej nieśmiertelnej, o ciężkości grzechu i karze zań; z której się nauczyć możemy najpiękniejszych cnót: pokory, łagodności, cierpliwości, posłuszeństwa, umartwienia, poddania się Woli Bożej i poświęcenia dla Chwały Bożej i dobra bliźnich.

f) Krzyż Chrystusowy na Kalwaryi, to źródło i krynica wszelkiego Błogosławieństwa i wszystkich Łask Bożych. Św. Paweł Apostoł mówi: „Że Bóg Ojciec błogosławi nas wszelakim Błogosławieństwem duchownym w Chrystusie” (Efez. 1, 3). W jaki sposób? Właśnie przez krzyż Chrystusowy; gdyż wszystkich Błogosławieństw i wszystkich Łask udziela nam Kościół Święty w Imieniu i z polecenia Pana Jezusa w Znaku Krzyża Świętego, który towarzyszy sprawowaniu Świętych Sakramentów, Sakramentaliów i wszystkim innym obrzędom i modlitwom kościelnym. Stąd mówi Św. Jan Chryzostom tak pięknie: „Krzyż Chrystusowy jest nadzieją Chrześcijan; wodzem dla ślepych, drogą dla rozpaczających; Krzyż jest pociechą ubogich, hamulcem bogatych, zawstydzeniem pysznych; Krzyż jest wychowawcą młodzieży, ojcem sierot, podporą wdów; Krzyż jest strażą dziatek, koroną starców, przyłbicą mężów; Krzyż jest podstawą kościoła, kamieniem węgielnym świata. O ileż i jak wielkich Błogosławieństw Bożych spłynęło na rodzaj ludzki z Krzyża Chrystusowego!”

g) Na koniec: „Krzyż Chrystusowy na Kalwaryi, to prześliczny wizerunek Kościoła Świętego Katolickiego. Górna część Krzyża, to Niebieska Jerozolima, Kościół Tryumfujący, w którym Wybrani Boży cieszą się oglądaniem Boga w Trójcy Świętej Jedynego; dolna część Krzyża przypomina Czyściec, Kościół Cierpiący; dla dusz bowiem w Czyśćcu zatrzymanych Krzyż Pana Jezusa jest jedyną pociechą i najsłodszą nadzieją, — gdyż Zasługi Jezusa Ukrzyżowanego są dla nich pewną rękojmią, iż po spłaceniu długu Sprawiedliwości Bożej należnego, przy pomocy modlitw i dobrych uczynków miłosiernych, które wierni na ziemi żyjący za nich Panu Bogu ofiarują, będą przypuszczeni do oglądania Boga w Królestwie Jego Chwały na wieki; wreszcie prawe i lewe ramię Krzyża Chrystusowego oznaczają Kościół Wojujący na ziemi, który do Swego Łona powołuje wszystkie narody ziemi i nad zbawieniem wszystkich chce pracować i rzeczywiście pracuje przez opowiadanie Słowa Bożego i udzielanie Sakramentów Świętych.

Oto! Najmilsi — czym jest Krzyż Chrystusowy na Kalwaryi wystawiony. I cóż dziwnego, iż nam go Kościół Święty poleca czcić, iż razem z nami przed Nim pada na kolana i śpiewa: „Ecce lignum Crucis” tj. „Oto drzewo Krzyża, na którym wisiało zbawienie świata. Pójdźcie oddajmy mu cześć“? Cóż dziwnego, iż w pieśniach wielkopostnych, pieśniach o Męce Jezusowej, Kościół Święty z takim uwielbieniem wyraża się o Krzyżu Pana Jezusa? Kogóż z Was do głębi serca nie wzruszyła ta nasza starodawna pieśń: „Krzyżu Święty nade wszystko…” lub „Wisi na Krzyżu…?”. Kto te pieśni pobożnie śpiewa, kto je rozumie i treścią ich się przejmie, ten też umie ocenić, jak drogim skarbem dla nas jest Krzyż Pana Jezusa!

Najmilsi! Niechże Wam świętym i drogim będzie Krzyż Chrystusowy; ceńcie go i czcijcie zawsze i wszędzie; miejcie Go w domach waszych na pierwszym miejscu; całujcie Go rano i wieczór; przed Nim wylewajcie wasze serca w kłopotach i cierpieniach waszych; noście Go przy sobie; Znakiem Krzyża nabożnie się żegnajcie; nie wstydźcie się tego Znaku zbawienia, często Go używajcie, a zwłaszcza w pokusach, niebezpieczeństwach duszy i ciała; niech całe życie wasze świadczy, iż takim jest wasze o Krzyżu Chrystusowym przekonanie, jak Św. Pawła Apostoła: „A ja, nie daj Boże, abym w czym innym chlubić miał, jeno w Krzyżu Chrystusowym” (Gal. 6, 14).