🔉Miesiąc sierpień poświęcony ku czci Niepokalanego Serca Maryi – dzień 9

Pierwszy dziedziniec w kształcie olbrzymiego prostokąta dostępny jest dla wszystkich, choćby dla pogan. Wchodzi się nań przez kilka bram. Główne jednak wejście prowadzi przez ogromną kolumnadę królewskiej galerii z orłem złotym na froncie. Przylega do niego od strony wschodniej inny, wielki krużganek z kolumnadą, zwany Salomonowym.

Plac ten ogromny zajmują zwykle wekslarze, handlarze i kupcy. Odbywa się na nim wymiana pieniędzy lub sprzedaż bydląt i gołębi przeznaczonych na ofiarę Bogu. Jest to oczywiście niedozwolone przez prawo wielkie nadużycie.

Między tym, a dziedzińcem środkowym kobiet stoi mur o trzynastu w nim bramach. Przed każdą taką bramą wznoszą się kolumny z napisami w języku łacińskim i greckim. Groziły one śmiercią każdemu z pogan, gdyby się odważył wejść do środka. U każdej bramy stoją skarbony ofiarne na różne cele.

Z miejsca przeznaczonego dla kobiet wchodzi się po 15 stopniach kamiennych i półkolistych na dziedzińczyk wąski, zwany dziedzińcem izraelitów. By się tam dostać, trzeba przejść przez bramę z brązu, zwaną bramą Nikanora.

Z niego można się dopiero dostać na dziedziniec środkowy kapłanów. Rozciąga się on około sanktuarium. Od północy i południa wchodzi się z niego do sal. W jednej z nich realizowane są posiedzenia rady najwyższej. W innych chowają drzewo i ogień święty, baranki i chleby pokładne. W środku stoi ołtarz całopalenia. Codziennie rano i pod wieczór składają na nim Bogu ofiary. Stąd również udzielają błogosławieństwa ludowi.

W sanktuarium stoi stół, a na nim chleby pokładne i siedmioramienny świecznik. ,,Święte świętych” zasłonięte jest wielkim, kosztownym dywanem przed oczyma widzów.

Kapłani dzielą się na 24 rody, które kolejno obsługują świątynię. Bardzo liczni potomkowie Aarona, kapłani najczęściej tylko z imienia, żyją w zaniedbaniu i nędzy. Ofiary zaś składają i pobierają dziesięciny tylko ci, których naznacza wielka rada, czyli sanhedryn.

Wiedza tych ludzi ogranicza się tylko do znajomości obrzędów. Znają się tylko na odmawianiu adekwatnych modlitw i składaniu ofiar według przepisów religii. Głębszą nauką zajmują się dopiero doktorzy. Rząd świątyni jest w rękach saduceuszów. Z nich wybierają arcykapłanów, którzy za godność opłacają się Herodowi czy Rzymowi. Tylko najwięksi bogacze mogą sobie na to pozwolić. Są oni również przewodniczącymi wielkiej rady siedemdziesięciu. Składa się ona z naczelników kapłanów czyli dawnych arcykapłanów, ze starszych i z pisarzy.

Władza tej instytucji jest bardzo rozległą. Czuwa ona nad rodzinami kapłanów. Układa prawa. Decyduje w sprawach wiary. Sądzi. Wydaje wyroki. Wymierza sprawiedliwość. Herod trzyma tę radę krótko. Ludność nienawidzi ich również. Obciążają oni bowiem naród podatkami.

,,Klęską jest ród Beetosa, klęską ród Annasza, który syczy jak żmije, klęską ród Katara, który sieje potwarze!… Są arcykapłanami, ich synowie skarbnikami, zięciowie stróżami świątyni, a służalce biją lud batogami” (Pesachim 57.) – powiada o nich jak echo ludności sam talmud.

Świątynia sama, narzędzia ofiarne, stroje kapłanów lśnią od bogactwa. Przecież ofiary na jej utrzymanie płyną od żydów świata całego. Uroczystości religijne i te codzienne, a zwłaszcza te na święta największe odznaczają się ogromnym przepychem. Przeplatają się tam wzajemnie i śpiewy psalmów, głosy trąb i cytar, głośne chórowe modlitwy z pochodami wśród palm i świateł na tle dymów kadzideł i ofiar.

Czym zajmuje się Matka Najświętsza w Jerozolimskiej świątyni?

Przede wszystkim Serce Jej Najczystsze żyje życiem nadprzyrodzonym.

Krótkie to słowo, ale jakżeż obfite i niezgłębione w swej treści!

Wiemy, iż świat jest odbiciem doskonałości Bożych. Życie na świecie — wegetatywne, zmysłowe i umysłowe jest odblaskiem Życia Bożego. Życie zaś Boże, czyli Boga samego w Niepokalanym Sercu Maryi, a Jej w Bogu i dla Boga jest Jej życiem własnym ale nadprzyrodzonym.

Życie, życie! Potężne to słowo, znane każdemu z obserwacji i z doświadczenia własnego, ale jakżeż tajemnicze zarazem!

Przywodzi nam ono na pamięć prawdopodobnie nieprzebyte i potężne lasy i knieje, rozkwitłe łąki i pola, gęste zarośla i gaje, pachnące, uprawne ogrody i sady. Żyją drzewa wysokie, wspaniałe, żyją trawy i zioła, żyją zboża i kwiaty stubarwne, żyją mchy i wodne porosty.

Wszystko to żyje. Dlaczego? Bo rzucone do ziemi ich ziarenko w cieple, wilgoci i słońcu puszcza korzonki na dół, a łodyżkę ku górze, czerpie soki pożywne, wzrasta, wypuszcza gałązki i liście, wydaje kwiaty i owoce, a w końcu więdnie, schnie, rozkłada się, umiera i ginie. Takie są objawy życia wegetatywnego roślin. Objawy życia, – ale czym jest życie?

Bardzo trudna na to odpowiedź. Mówią, iż to ruch wsobny, tj. taki przymiot, który sprawia, iż coś samo na siebie i dla swego rozwoju organicznego pracuje.

Jest to najniższy objaw życia na ziemi; słaby zaledwie ślad życia tego, który je sam osobiście w martwej materii zaszczepił.

Niewielkie mielibyśmy pojęcie o Życiu Boga Samego, gdyby tylko życie roślin i kwiatów na ziemi istniało. Mimo wszystko i ono naprowadzałoby nas swą potężną rozmaitością, która idzie w setki tysiące przeróżnych gatunków, swą wszechmocną niejako siłą rozrodczą i swą przecudną pięknością przeróżnych form na myśl, jak potężne, niesłychanie potężne i piękne musi być życie tego, co to wszystko z nicości wydobył, co po koronach i kielichach kwiatowych tylko swą stopą przechodził i ślad jej piękności na nich zostawił.

Bóg jednak nie ograniczył się do tego. Stworzył zwierzęta. Mają one zmysły. Takie ich mnóstwo. Tyle posiadają przeróżnych przymiotów. Inne są w wodzie, inne na ziemi, inne w powietrzu, inne w kropli rosy, inne w morzach olbrzymich. Jedne maleńkie, inne ogromne. Jest w nich życie inne, wyższe. Zdają się głosić i wołać, jakżeż potężne musi być życie tego, który odblask życia swojego w nich zaklął!

Ale i tego było Panu Bogu za mało. Stworzył człowieka. Istota to wyższe od zwierząt. Postawa jego wzniosła, wspaniała. Końcem li tylko odnóży ziemi dotyka lekuchno. Głową wzniesiony wysoko ku niebu. Wzrok swój jasny i władczy prosto posyła w błękity. W postaci jego jest coś królewskiego i tajemniczego zarazem. O, bo inne zupełnie w nim żarzy się życie! Mieszka w nim duch nieśmiertelny z władzami rozumu i woli. Poznaje on siebie i wszystko. Wznosi się łatwo do Stwórcy samego. Zna swoją godność, cel istnienia, swoje obowiązki i prawa. Zdolny sam z siebie poznać i pokochać Boga Samego.

Wspaniały ten twór już nie jest śladem, ale obrazem Życia Bożego.

Ale i tego Bogu za mało. Stworzył Anioła. Duch to czysty z wolą i rozumem, o wiele doskonalszy niż człowiek. Wolny od materii zupełnie. Był stworzeniem, ale prócz tylko tego, iż był ograniczonym, zresztą bez cienia odbijał życie nieskończonego swego Władcy i Pana. Miliardy tych istot przedziwnych, jedne nad drugie wspanialsze i lepsze wiernie jak w krynicy wyrażały Życie Najwyższe.

I zdało się, iż Wszechmoc Boża już wyczerpaną została. Na martwej materii zaszczepił życie przedziwne. Tchnął je wspanialej w zwierzęta. W zmysłowej materii uwięził myśl nieśmiertelną i wieczną. Usamodzielnił ją w końcu osobno. I stanął… Między duchem stworzonym i życiem obrazem, nie mogło już być nic wyższego prócz Boga. Wszystko to było życiem tylko naturalnym. Była to mdła iskierka zaledwie wobec olbrzymiego bez granic pożaru. Był to jakby kopcący kaganek wobec płonącego słońca. Między życiem Stwórcy, a życiem najdoskonalszego stworzenia istnieje przepaść bez liczby i miary. Czy zdoła ją przebyć Wszechmocny? Myśl się tu miesza i chwieje. Zdrowy rozum zdaje się mówić stanowczo nie, nie zdoła. choćby Bóg tego uczynić nie może! Tu kres dla Bożej choćby wszechmocy. Objawienie jednak Boże nieomylnie i stanowczo powiedziało tak! Bóg przecież tę przepaść zapełnił i życie swe własne – co przechodzi – na życiu ludzkiej natury rozumnej wszelkie pojęcie zaszczepił.

Ci więc, którzy takie Życie Boskie w sobie mają, w szczególniejszy sposób do samej Trójcy Najświętszej należą, w skład jakby samej rodziny Bożej wchodzą, w szczególniejszy sposób w Bogu są, ruszają się, żyją. Bóg sam w specjalny sposób jest w nich. Życie Boga samego w przedziwny sposób w nich tętni. Tak żyją oni życiem nadprzyrodzonym.

Niepokalane Serce Najświętszej Panienki jest całe w najwyższym stopniu przepojone tym właśnie życiem. Celem Jej życia świadomego i zupełnie wolnego jest poznawanie Boga, ale już nie tylko to słabe, abstrakcyjne, ale najdoskonalsze, intuitywne doznawanie jego obecności tu na ziemi przez zasłonę wiary, tam w niebie twarzą w twarz. A za poznaniem rozumu pójdzie Jej wola najczystsza w płomiennej miłości. Przewyższa Ona tą miłością wszystkich Aniołów i Świętych. Wzbije się na jej skrzydłach w niedostępne zupełnie dla innych krainy.

Posiada Ona w sobie to Boskie życie w całej pełni i w nasileniu najwyższym. Jest nim na wskroś przesycona, przebóstwiona.

Serce Jej ludzkie pozostaje całe sobą, ale równocześnie wzbija się ustawicznie wysoko nad siebie. Poznaje Ono i kocha Boga, swój cel ostateczny i swoje szczęście po ludzku, a równocześnie doskonalej, jaśniej, subtelniej i pełniej niż to tylko człowiek uczynić potrafi;

tak jak Bóg zna i miłuje sam siebie, tj. nadprzyrodzenie tylko w sposób mimo wszystko ograniczony. Życie Boże rzeczywiście w Niej jest i tętni i przez modlitwy i inne dobre uczynki upodabnia się coraz to więcej do Boga. Bóg swą obecnością to Najczystsze z serc coraz to więcej z dniem każdym uszlachetnia, upiększa, przepromienia, coraz to więcej odbija w Niej swą mądrość, dobroć i piękność.

Wiemy o tym, iż Bóg jest wszędzie. Jest on i w kropli rosy na trawie, i w promieniu księżyca, gwiazd, zorzy czy słońca, i w małym ziarnku piasku, pyłku czy zboża; jest w minerałach, roślinach, zwierzętach, Aniołach i ludziach utrzymując wszystko przy istnieniu, ruchu i życiu. W jakiż niewysłowienie doskonalszy sposób jest on w Sercu Maryi! I jak coraz to piękniej mieni się pryzmat, gdy w nim kąpią się coraz to piękniejsze promienie, tak coraz to piękniej wygląda Jej Serce pod wpływem tego życia Boskiego. I jak z maleńkiego ziarenka w dziwny i niepojęty sposób rozwija się dąb potężny, lub śnieżno-biała lilia czy róża, tak i Jej Serce pod wpływem Łask Bożych i Jej z nimi pracy dochodzi do coraz to większej świętości.

Żyje Ona tym życiem, ale nie z musu, z fizyczną niejako koniecznością, ale najdobrowolniej zupełnie. Mimo bowiem Łask nadzwyczajnych nie straciła wolnej woli. Ta wolna wola obdarzoną jest w Niej najdoskonalszą wolnością. Wybiera tylko to, co dobre, najlepsze i to zawsze i to stale bo wolną jest od zgubnego wpływu namiętności i grzechu. Upadek bowiem nie za szczytem jest wolności, ale jej nadużyciem, woli chorobą. W Jej zaś Sercu Najczystszym choćby zaistnieć coś podobnego wskutek szczególniejszej nad nim Bożej Opatrzności nie może.

Poselstwo tysiąc razy uroczystsze z Nieba odbyło się na ziemię. Bóg Niebieskiego Posłańca do Maryi wysłał, iżby u niej uzyskać pozwolenie Tajemnicy Wcielenia, pozwolenie, od którego zależało zbawienie świata. Patrzmy, jak Niebo żąda tego pozwolenia, a nieszczęśliwe dzieci Adamowe z niecierpliwością tego pozwolenia wyglądają.

I. Przedwieczne Słowo, chcąc swej drogiej matki zasługę i chwałę powiększyć, bez Jej przyzwolenia nie chciało stać się Jej synem. Kiedy więc Marya, w swej ubogiej izdebce, prosiła Boga o przyobiecanego Mesjasza, archanioł Gabryel stanął przed Nią i rzekł: Zdrowaś Maryo, Łaskiś pełna, Ty, co zawsze bogatszą byłaś w Łaskę od wszystkich świętych, Pan z Tobą, bo jesteś najpokorniejszą; Błogosławionaś Ty między niewiastami, bo na wszystkie inne spadło przekleństwo grzechu, gdy przeciwnie, Ty, stając się matką Tego, który błogosławieństwem jest dla wszystkich, byłaś zawsze i będziesz na wieki błogosławioną i od wszelkiej zmazy wolną.

Cóż Marya odpowiedziała na to pełne pochwały pozdrowienie? Nic nie mówiła, a rozważając słowa archanielskie, przelękła się. Jakaż tego przyczyna? Czyż to bojaźń przywidzenia? Albo czy się ulękła przez skromność postaci mężczyzny, pod którą miał się Jej objawić Archanioł? Nie była tym przestraszoną; ulękła się słów zwiastowania a nie postaci archanioła. Jak Zbawiciel chciał, iżby Go w ogrojcu anioł pocieszył, podobnie Gabryel Święty, widząc Maryę słowami jego przelęknioną, rzekł do Niej: Nie bój się Maryo; nie dziw się, iż Cię tak chwalebnie pozdrawiam, bo, jeżeli w oczach własnych jesteś niczym, Bóg, Który pokornych podnosi, raczył Cię zrobić godną, iżeś znalazła Łaskę, którą ludzie stracili. Dlatego zachował Cię od grzechu pierworodnego; dlatego, od pierwszej chwili poczęcia, udarował Cię łaską, jakiej żaden Święty nie otrzymał; a na koniec, dlatego wynosi Cię teraz na Matkę Swoją. Poczniesz i porodzisz Syna, a nazwiesz Imię Jego Jezus.

II. Potem, cóż słyszymy? Niechaj mówi Św. Bernard: „Anioł czeka na Twoją, Maryo, odpowiedź, a my, nieszczęśliwi na śmierć wiekuistą skazani, tym bardziej odpowiedzi tej oczekujemy. Oto naszego zbawienia ofiarują Ci skarb Maryo; Słowo Przedwieczne, które chce się stać Twoim Synem; jeżeli skarb ten przyjmiesz, jesteśmy ocaleni od śmierci. I sam Pan, im bardziej pięknością Twoją zachwycony, tym więcej pragnie zezwolenia Twego, gdyż wtenczas świat zbawi. Daj więc zaraz odpowiedź, błogosławiona panno! nie opóźniaj zbawienia świata, które tylko od Twego zezwolenia zależy“.

Słuchajcie, co Marya odpowie: Oto Ja Służebnica Pańska, niech mi się stanie według słowa twego. Zaiste piękniejsza, pokorniejsza, roztropniejsza odpowiedź od tego wszystkiego, co by po tysiącu lat rozwagi mogli odpowiedzieć ludzie pospołu z Aniołami! Odpowiedź, rozweselająca niebo, a zlewająca na ziemię Łask i dobrodziejstw morze; odpowiedź, która natychmiast do Dziewiczego Łona Maryi sprowadziła z Nieba Syna Bożego. W tej chwili, kiedy Marya wypowiedziała te słowa: Oto Ja Służebnica Pańska, niech mi się stanie według słowa twego, Syn Boży stał się człowiekiem. Niech się stanie światło, powiedział Bóg na początku świata, i stało się światło; niech mi się stanie, wyrzekła Marya, i Bóg stał się człowiekiem.

Powiedzcież teraz, do jakiej to wdzięczności dla Maryi jesteśmy zobowiązani, dla Maryi, która przyzwoleniem Swoim zjednała nam Odkupienia Łaskę.

Przykłady.

Niech się stanie, przy stworzeniu świata wypowiedział Bóg i dlatego wszystko się stało. Niech się stanie, przy odkupieniu świata wyrzekła najpierw Marya, a potem Jezus, gdy przed śmiercią, zalewając się potem krwawym, rzekł do Ojca: niech się stanie Twoja nie moja wola, i dlatego jestem odkupiony. Lecz, to dwukrotnie niech się stanie, nie wystarcza; potrzeba trzeciego, mojego własnego, które ode mnie zależy i od łaski boskiej, z którą współpracować mam, potrzeba, żebym powiedział: niech się stanie moje uświęcenie, moje usprawiedliwienie. Ani Bóg, ani Marya nie zbawią mnie, beze mnie, bez mojej woli. Zbawienie moje trzymam w rękach swoich. jeżeli będę chciał, będę świętym, ale muszę chcieć skutecznie. Czy nie należę przypadkiem do tych Chrześcijan, którzy pragną nieba, którym się choćby wydaje, iż są doskonałymi, nic ku udoskonaleniu swojemu nie robiąc? Ażeby doskonałym zostać, potrzeba: stanowczo chcieć; modlitwę umiłować; do Sakramentów często przystępować; z panującą namiętnością do upadłego walczyć.

Zbawienie, jak świątobliwość, często zależy od heroicznej ofiary, która serce Maryi wzrusza. Oto wymowny przykład. Pewien młodzieniec, podróżując po morzu, zaczął czytać złą, a ulubioną bardzo książkę. Zakonnik, chcąc go nawrócić, starał się dla zdobycia zaufania zawiązać z nim rozmowę. Mówił mu o Matce Boskiej. Niestety, odrzekł młodzieniec z westchnieniem „niegdyś kochałem Ją, choćby Jej barwy nosiłem, ale wszystkiego zaniedbałem, wstydzę się wyznawać Maryę. Żebym to mógł wrócić do Jej Łaski! — Możesz, przyjacielu, rzekł zakonnik, i nie wiele to choćby cię będzie kosztowało. Gdzie masz ulubioną swoją książkę? — Nie mówmy o tym. — Owszem, trzeba o tym mówić; chcesz odzyskać łaskę Maryi; zrób Jej z książki ofiarę; potargaj ją wrzuć do morza. — Czy pewnie ta ofiara będzie Jej przyjemną? — Z pewnością. — Natychmiast młodzieniec do morza książkę wrzucił, a Marya za jego powrotem do Genui, ojczystego miasta, taką miłością jego zapaliła serce, iż do klasztoru wstąpił, żył i umarł tam świątobliwie.

Modlitwa.

Matko Boska, Królowo anielska, Nadziejo ludzka! wysłuchaj uciekającego się do Ciebie. Otom u Stóp Twoich! nędzny niewolnik piekła, na całe życie Tobie się oddaję, Tobie służyć, Ciebie wielbić będę. Wiem, iż taki jak ja grzesznik, który tyle razy Syna Twojego, a mojego Zbawiciela Jezusa Chrystusa obraziłem, nie mogę Ci Chwały przynosić; ale chociaż niegodnego sługę przyjmij, a Swoją Przyczyną z niegodnego uczyń godnego. Przyjmij mnie więc, o Matko moja, za sługę Swego. Syn Boski przyszedł na ziemię szukać zgubionej owieczki; niepodobną jest rzeczą, iżbyś wzgardziła jedną z takich. Już okup za duszę moją wypłacony; już Zbawiciel mój Krew Swoją za mnie wylał — potrzeba tylko okryć się Zasługami Boga umarłego na krzyżu, a to za Twoją stanie się Przyczyną. Ręce Twe o Maryo, Zasługi Krwi Boskiej rozdzielają między wiernych. W Ręce Twoje oddaję duszę moją — Zasługami Twojego Boskiego Syna okryj ją. Zbawienie tych, którzy Cię wzywają, zbaw mnie. Amen.

Widzi Serce zdobne we wszystkie cnoty, ubogacone wszystkimi Łaskami, gorejące płomieńmi najżywszej miłości Bożej. Widzi w tym Sercu najdoskonalszy Obraz Swego Serca, tez same uczucia, skłonności; też same Cnoty, Dobroć, Świętość. Oko Syna Bożego nic tam nie dostrzega, co by raziło, co by nie było godne uczuć Jego Najsłodszej Miłości, stawało się zawadą do najrzewniejszego upodobania.

Co mówię? Serce Maryi coraz się staje godniejsze większego upodobania, bo podobieństwo, zespolone z Sercem Jezusa coraz jest doskonalszym. Temu upodobaniu Jezusa w Sercu Maryi, towarzyszą nieustannie, coraz nowe Łaski, a Marya coraz więcej im odpowiada, staje się wierną tym Łaskom, coraz więcej, doskonalej żyje Jezus w Jej Sercu. Upodobanie przeto Jezusa w Sercu Maryi, łączy się z upodobaniem w Sobie Samym, tj. w Swoich Darach.

II. Jezus chce także mieć upodobanie i w moim sercu; wszelako serce moje nie sprawi Mu upodobania, jeżeli w nim czystość nie zapanuje. Jak mi ta czystość serca pożądana! Jakichże mam dokładać wysileń, dla jej nabycia! Oto ku temu potrzebne środki:

1. Oczyścić przede wszystkim winienem me serce z dawnych brudów w łaźni pokuty, przez żal i skruchę prawdziwą.
2. Najmniejszego przez cały czas unikać winienem grzechu, i nigdy go nie popełnić z rozmysłem dobrowolnie.
3. Żyć winienem w skupieniu; czuwać nad zmysłami, nie dawać im wolności, nie tylko w rzeczach występnych, ale choćby niebezpiecznych. Czujność rozciągnąć winienem na me oczy, uszy, na mój język; bo te zmysły, według wyrażenia Pisma Bożego, są oknami, którymi wchodzi wróg do mej duszy, czyhając, aby ją zbrudził, zgubił.
4. Winienem czuwać z równą pilnością nad władzami mój duszy : pamięcią, myślami, wyobraźnią, zachceniami i uczuciami mego serca. Serce moje, to mały świat, którym winienem zawsze dobrze kierować, rządzić, trzymać w nieustannej uległości obowiązkom. Zawsze skłonne do rokoszu, najmniejszej udzielonej mu wolności, użyłoby na własną zgubę.
Czegóż mnie uczy doświadczenie? Dusza, co nie żyje w nieustannej na siebie baczności, podobna jest do pola leniwca, które zapuszczone, wydaje tylko kąkol, zielsko i ciernie. I mogłażby być przedmiotem upodobania Sercu Jezusowemu?
5. Inny pozostało środek do nabycia czystości serca, mianowicie: czynić wszystko z pobudek wiary; wszystkie myśli słowa i uczynki poświęcać jedynie Chwale Bożej i starać się we wszystkim spełniać wolę Stwórcy. Takie usposobienie uwolni mnie od miłości własnej, upodobania w samym sobie, usunie wszelkie ziemskie pobudki, wszelkie mniej czyste intencje. W ćwiczeniach pobożności, i w spełnianiu obowiązków mego powołania, i wreszcie w wykonywaniu cnót chrześcijańskich, Bóg jedynie i Jego Wola: oto jedyna niech będzie wszystkich mych działań dewiza, cel wszystkich mych dążności. Nie jednego dnia nawyknę do takiego postępowania: długo mi ćwiczyć się należy, zanim przyjdę do ustalenia się w cnocie. Przymieszanie się przyrody do Łaski, nieraz jeszcze zbrudzi me czynności, me zamiary najczystsze choćby z pozoru. Tym się zrażać nie będę i udam się do Najsłodszych Serc Jezusa i Maryi, w Nich poczerpnę zasady i pobudki, które Ich ożywiały i te ofiarować będę Panu, w zastępstwie za me niedoskonałości. jeżeli mi się przydarzy błąd jaki, zaraz naprawić go się postaram przez akt pokory i żalu; te akty wrócą memu sercu czystość, a Jezus, jak poprzednio, zwrócić raczy z upodobaniem Swe Oczy na me serce.

Do tych wszystkich środków, dodam jeszcze stateczną, gorącą, pokorną modlę, udam się z prośbą do Najświętszych Serc Jezusa i Maryi: ona Im będzie przyjemną, a dla mnie korzystną; zawołam z Prorokiem. Daj mi umysł prawy, serce czyste stwórz we mnie Boże! Modła moja przy użyciu środków wyżej wskazanych, sprowadzi czystość do mego serca, a z nią, upodobanie Sercu Jezusowemu.

O! gdybym od dawna pracował szczerze nad nabyciem tej czystości serca, ileż cnót zdobiłoby już me serce, jaka Łask obfitość zbogacałaby mą duszę! Teraz zaś me serce ubogie, zbrudzone… Jezus tak często wstępuje do mego serca przez Komunię Świętą i tak często znajduje tam toż samo, co przy Swym narodzeniu w Betlejemskiej stajence: zimno, ubogą grotę, brudy stajenne, twardość żłobku!… ale jakaż różnica! Co zastał w stajence, nastąpiło z Jego własnego wyboru, nie było przykrym Jego Sercu: chętnie ponosił wszystko, bo to się przyczyniało do Chwały Jego Ojca, do zbawienia mej duszy; przeciwnie: brudy, zimno mego serca, bardzo się Panu nie podobają, są Mu obrzydłe; nie tylko się nie przyczyniają, do mego uświęcenia, ale sprawują, iż upokorzenia, cierpienia mniej mi są pożyteczne.

Nie odrzucił mnie Jezus!… Jakież uczucia pobudzić powinna w mym sercu ta Jego cierpliwość, dobroć, przy takiej z mej strony niegodziwości i niewdzięczności? O! bodaj to były uczucia zbawiennego wstydu, głębokiej pokory, szczerego żalu, mocnego postanowienia, iżbym odtąd nic nie opuścił, co by mogło naprawić me niedbalstwa i użycie na złe tyle Łask odebranych. Niech widok Dobroci Pana roznieca, pokrzepia mą ufność, odwagę; środki zaś, nad którymi zastanawiałem się wyżej, niech mi służą do nabywania czystości serca, abym się stał godnym przedmiotem upodobania Najsłodszego Serca Jezus, Niepokalanego Serca Maryi!