🔉Miesiąc sierpień poświęcony ku czci Niepokalanego Serca Maryi – dzień 7

Wiele się zawsze mówi o niezwykłej piękności i wielkości nadprzyrodzonej w Duszy Najświętszej Panienki, ale zwykle nie każdy to dobrze rozumie, na czym ta wielka wzniosłość Niepokalanego Serca Maryi polega.

I nic w tym dziwnego. Są to bowiem tak cudownie piękne i subtelne Tajemnice, przewyższają one tak bardzo wszelkie, znane nam, ludzkie pojęcia, iż najwyższy choćby rozum czuje się wobec nich bezradny i słaby, a żaden umysł ludzki tych głębin Bożej Wszechmocy i Miłości w tym życiu nie pojmie. Tylko Bóg Sam ogarnia jasno całą piękność i wielkość Ducha Najświętszej Panny. Tylko Bóg Sam może nam nieco uchylić w Swym objawieniu tych Tajemnic Duszy Maryi. My sami nigdy byśmy choćby na tę myśl nie wpadli, iż coś podobnego na tym padole płaczu istnieje.

Wiemy z całą pewnością, iż Dusza Matki Najświętszej, zaledwie wyszła z Wszechmocnej Ręki Stworzyciela Swojego, od razu została napełniona niezwykłą obfitością Darów Bożych ściśle nadprzyrodzonych.

Cóż to takiego ten dar nadprzyrodzony?

By to choć słabo zrozumieć, uciec się musimy do tego co jest nam łatwo dostępne — do darów naturalnych, czyli przyrodzonych, tj. takich, które się z założenia ludzkiej, rozumnej naturze należą, i z którymi każdy człowiek przeciętnie się rodzi.

Są to np. części człowieka, należące do jego istoty, lub jego całości, jak ciało i dusza, czy członki ciała ludzkiego. Jest tu jeszcze i to, co z ludzkiej natury jako takiej wypływa, a więc rozum i wola, siły ciała czy duszy. Trzeba tu również zaliczyć i to także, co człowiek dzięki swych władz naturalnych osiąga, i to wszystko, bez czego człowiek swych zadań ludzkich na ziemi należycie, lub zupełnie nie spełni jak rzeczy materialne, kooperacja Boża z naszymi czynami, lub zachowywanie ustawiczne przy dalszym istnieniu.

Wszystko to są dary czysto naturalne, stanowią one ludzką naturę, z niej wypływają, lub są nieodzownie do jej utrzymania konieczne i dlatego to tej naturze niejako od Boga należne.

Zupełnie natomiast czym innym jest Dar nadprzyrodzony. Jest to coś, co się naturze ludzkiej nie należy. Może to być coś w sobie naturalnego jak np. życie ludzkie, wzrok, wiedza prawd naturalnych, ale sposób otrzymania tego jest nadprzyrodzony, jeżeli mianowicie daje to zmarłemu, ślepemu czy prostaczkowi Sam Bóg cudownie. Może to być jednak dar sam w sobie czyli w swej istocie nadprzyrodzony jak Łaska uświęcająca, widzenie Boga przez Świętych w Niebie, nieśmiertelność ciał uwielbionych i inne. Dar ściśle nadprzyrodzony przewyższa wymagania i pragnienia wszelkiego stworzenia. Ani nie ma takiego stworzenia, ani nigdy nie będzie i być choćby nie może, któremu by się taki dar w jakiś sposób należał. To jest dobro adekwatne i przynależne z natury tylko Bogu Samemu. A komu by ze stworzeń rozumnych Bóg tego dobra udzielił, tego natychmiast wynosi z nizin natury na niesłychane wysokości natury własnej, tego tym wielkim darem zupełnie przebóstwia.

Ma Bóg jeszcze inne Dary, którymi natury ludzkiej wprawdzie nie ubóstwia, ale ją tylko scala i wzmacnia czyniąc ją przez nie niepospolicie powabną, trwałą i piękną, usuwając nimi jej słabości i błędy. Mogą te dary należeć się np. Aniołom, ale nie należą się ludziom. Niech to będzie wolność od zmysłowej pożądliwości, wiedza wlana czy nieśmiertelność.

A więc dar ściśle nadprzyrodzony, choć się naturze na żaden sposób nie należy, to ją przecie ogromnie wynosi i udoskonala, niewypowiedzianą dostojnością i pięknem napełnia. Jest to specjalny przymiot, który jak światło kryształ, ogień rozpalone żelazo, tak on całą naturę przenika i zdobi.

Jest nieomylną prawdą naszej Wiary, określoną na wielu Soborach, iż pierwsi nasi rodzice w Raju przed swoim upadkiem takie Dary od Boga posiadali. Byli w Łasce uświęcającej. Posiadali nieśmiertelność co do ciała. Wolni byli od nieuporządkowanych namiętności i cierpień. Mieli wiedzę wlaną od Boga, a potrzebną im do należytego spełnienia swego zadania. Tylko niestety, to wszystko przez grzech dla siebie i dla nas stracili. Odzyskali wprawdzie Łaskę uświęcającą na nowo, ale po wielu cierpieniach i trudach. Nieśmiertelność zaś ciała i niecierpiętliwość, jak również doskonałą harmonię wszystkich władz otrzymają dopiero po dniu zmartwychwstania. Tak samo się sprawa ma ze Świętymi ich potomkami.

A jak jest z Niepokalanym Sercem Najświętszej Dziewicy?

Jest dogmatem Wiary, iż była Ona jedynym i szczególnym wyjątkiem w rodzinie Adama. Była w Łasce uświęcającej ustawicznie, a więc posiadała w Sobie Dary nadprzyrodzone.

Łaska uświęcająca – to nowa, niezgłębiona dla nas Tajemnica Duszy Maryi.

Wiemy o tym z Objawienia Bożego i Nauki Kościoła z całą pewnością, iż Łaska uświęcająca, gdy wstępuje do duszy grzesznika, to natychmiast maże w niej wszelki grzech ciężki, a jej samej przywraca utraconą miłość i piękność w Oczach Bożych; iż nie przychodzi ona sama jedna, ale w towarzystwie wielu innych cnót i darów.

„Owo usprawiedliwienie nie jest tylko samym odpuszczeniem grzechów, ale uświęceniem i odnowieniem wewnętrznego człowieka przez dobrowolne przyjęcie Łaski i Darów” — powiada Sobór Trydencki (Ses. 6 r. 7. D. 799).

Naucza jeszcze tenże Sobór:

„Gdyby kto zaprzeczył, iż przez Łaskę Jezusa Chrystusa Pana naszego, która na Chrzcie bywa udzielana, wina grzechu pierworodnego bywa odpuszczona, lub też utrzymywał, iż nie bywa zniesione wszystko to, co ma prawdziwą i adekwatną rację grzechu, ale twierdził, iż to bywa tylko zeskrobane lub, iż nie bywa przypisane, niech będzie wyklęty” (s. 5 kan. 5 D. 792).

Bóg Sam w Swoim Piśmie Świętym. na bardzo wielu miejscach nas o tym naucza. Zapewnia nas, iż grzechy usprawiedliwionego zostały w morze rzucone, wyniszczone, zniesione, zgładzone, iż ich nie ma zupełnie.

Tymczasem w Duszy Matki Najświętszej to wszystko nie ma wcale zastosowania. Przez całe Jej Życie od pierwszego momentu aż do ostatniego tchnienia była Ona zawsze bez grzechu, ustawicznie w Łasce u Boga.

Nieskalane Serce Najświętszej z ludzi nie potrzebowało nigdy za grzech najmniejszy pokutować, nie musiało być zatem odnawiane i odradzane. Było zawsze czyste, zawsze święte, zawsze żyjące. Łaska więc uświęcająca miała tylko za zadanie Jej Duszę niewinna niebywałą pięknością ozdobić, do Boga jak najwięcej upodobnić i w nim całkowicie zanurzyć. Tylko Ona jedna z całej ludzkości w ten sposób nadzwyczajny i wyjątkowy uświęconą została. Poza Nią ogromna większość ludzkości dopiero po wielu trudach, środkach, pokutach w Łasce uświęcającej uczestniczy.

Co ta Łaska uświęcająca Matce Najświętszej dawała?

Zupełnie to samo, co nam daje, tylko jedynie w nieporównanie wyższym niż u nas stopniu. My od grzechu dopiero dochodzimy do tego, czego Ona się stała uczestniczką w pełni swej niewinności. My w niewielkim i ograniczonym tylko, choć różnym jedni od drugich zakresie, bierzemy udział w tych dobrodziejstwach, podczas gdy Ona w całej pełni, przewyższającej wszelkie stworzenie Aniołów i ludzi zarazem.

Łaska uświęcająca uczyniła Ją od pierwszej chwili Istnienia adoptowanym Bożym Dziecięciem.

O tym usprawiedliwieniu uczy bowiem Sobór (s. 6 r. 4), iż jest to „przeniesienie z tego stanu, w którym człowiek rodzi się synem pierwszego Adama, w stan Łaski i adoptacji synów Bożych przez drugiego Adama, Jezusa Chrystusa, Zbawiciela naszego” D. 796).

Unosi się nad tym stanem w podziwie na wielu miejscach swych listów Św. Paweł, gdy woła do Chrześcijan:

„Którzykolwiek Duchem Bożym są rządzeni, ci są synami Bożymi. Bo nie otrzymaliście ducha niewolnictwa znowu ku bojaźni, aleście wzięli ducha przybrania za synów, przez którego wołamy: Abba (Ojcze)! Albowiem ten Duch świadectwo daje duchowi naszemu, iż jesteśmy synami Bożymi. A jeżeli synami, tedy i dziedzicami”… (Rzym. 8, 14).

„Patrzcie, jaką miłość dał nam Ojciec, iż nazwani jesteśmy synami Bożymi i jesteśmy” – uczy Św. Jan Apostoł (1 Jan. 3, 1).

Zatem Matka Najświętsza utworzoną została przez Boga na Podobieństwo Boże. Była naprawdę dzieckiem Boga, ale nie przez uczestnictwo w Boskim Bycie, bo to niemożliwe, ale przez adoptację, przez Łaskę, przez uczestnictwo w Boskiej Naturze, czyli w Boskim życiu. Sprawił to w Niej Ten, Który w Jej Duszy od początku zamieszkał, Sam Duch Święty. Przebóstwił to Serce Najświętsze tym Darem nadprzyrodzonym, Łaską uświęcającą, rozlał w Nim z Boską naprawdę hojnością miłość ku Bogu, iż od pierwszej chwili żyło Ono całe w Światłości Boskiej, całe dla Boga i w Bogu.

Stała się Marya w ten sposób największą Bożą Przyjaciółką. Kościół usprawiedliwionych nazywa „przyjaciółmi i domownikami Boga” (S. Tryd. s. 6 r. 10 D. 803); o ileż to więcej powiedzieć musi o Matce Najświętszej!

Bóg Sam zamieszkał w Jej Duszy wybranej w tym Darze nadprzyrodzonym Łaski uświęcającej. Była to świątynia naprawdę godna Majestatu Bożego, stokroć piękniejsza i cenniejsza niż tysiące świątyń Salomona.

„Nie wiecie, iż świątynią Boga jesteście, a Duch Boży mieszka w was?” (1 Kor. 3, 16) — napomina Chrześcijan Paweł Apostoł. I znowu wraca raz po raz do tej samej myśli, jakby ją chciał w szczególniejszy sposób podkreślić.

„Czy nie wiecie, iż członki wasze są świątynią Ducha Świętego, Który w was jest, Którego macie od Boga, a nie jesteście swoi?” (1 Kor. 6, 19).

A z tym Duchem Najświętszym zamieszkały równocześnie w Jej Sercu i inne Osoby Boskie — Bóg Ojciec i Syn Boży.

Powie o tym kiedyś tajemniczo Jej własny Syn, iż miłującego Boga i Bóg miłuje i do niego wraz z Synem i Duchem Świętym przychodzi i mieszkanie u niego czyni (Jan 14, 23).

Jest to Obecność Boża specjalna, pełna szczególnych Łask i Darów, poufała w Swej Miłości Ojca do Swego kochanego dziecięcia, a nie taka, jaka jest wszędzie w przyrodzie. We wszystkich bowiem stworzeniach na świecie Bóg jest Obecny jako Stwórca i Pan, utrzymując wszystko osobiście przy istnieniu i naturalnym działaniu. W Duszy Świętej Bóg znajduje się w nieporównanie wyższy sposób, ubogacając ją Swymi Łaskami ponad wszelkie, naturalne zdolności i pragnienia, zniżając się do niej jak ojciec do dziecka, przyjaciel do przyjaciela, oblubieniec do swej ukochanej. Jest to ta sama Obecność Boża, Która kiedyś w Niebie przemieni się w jasne widzenie Bożego Oblicza, teraz jednak w drodze do celu jeszcze utajona i tajemniczo ukryta. Teraz w nasieniu, z którego w życiu przyszłym rozwinie się w całej pełni kwiat szczęścia.

Tak samo było i w Sercu Najświętszej Panienki.

Gdybyśmy się teraz pokusili o wyrażenie natury lub istoty tego Daru nadprzyrodzonego, którego uczestniczką w tak niezrównanym stopniu stała się Jej Dusza Przeczysta, to wyznać musimy naszym nieudolnym ludzkim językiem, iż Łaska uświęcająca w Duszy Maryi różni się od Boskiego Dawcy, Który Ją przynosi. Jest to Dar specjalnie przez Boga stworzony, fizyczny i stale tkwiący w Jej Duszy, wynoszący tę Duszę do wysokości Trójcy Najświętszej, różny zupełnie od jej władz. Nie jest to coś z Boskiej substancji czy istoty, a jednak coś naprawdę Boskiego, bo wynosi naturę Jej i przebóstwia i pozwala Jej działać na sposób Boży.

Niepojęta to dla nas adekwatność, a jednak istniejąca naprawdę. Stwierdza nam to Swą nieomylną powagą Kościół Katolicki, gdy mówi:

„Jest Łaska, jak Sobór Trydencki… powiada… Boską adekwatnością tkwiącą w duszy” (Rzymski katechizm).

A przy każdej Mszy Świętej każe się modlić:

„Boże… daj nam przez Tajemnicę tej wody i wina stać się uczestnikami Bóstwa Tego, Który raczył się stać uczestnikiem naszej natury”.

Opiera się prawdopodobnie w tym na nieomylnym Bożym Objawieniu przez usta Św. Piotra:

„Jak wszystko nam z Boskiej mocy jego, co do żywota i pobożności należy, zostało darowane, przez poznanie Tego, Który wezwał nas własną Chwałą i Mocą, przez Którego największe i kosztowne obietnice nam darował, abyście się przez nie stali uczestnikami Boskiej Natury…” (2 Piotr 1, 3-4).

Przeczyste Serce Maryi przyozdabiały w bardzo wysokim stopniu cnoty wlane i Dary Ducha Świętego. Nowe to niejako przepiękne barwy w tej szerokiej tęczy Łask w Duszy Najświętszej Panienki.

Kiedy więc już tak do głębi wnikamy w to Najświętsze Serce, postarajmy się zatrzymać i nad ich niesłychanym bogactwem.

Wiemy już, iż Łaska uświęcająca dała Jej jakby drugą bo nadprzyrodzoną Naturę ⁽¹⁾. A jak z natury Jej ludzkiej wypływały natychmiast naturalne jej adekwatności i umiejętności działania, gdy tylko ta natura w pewnym stopniu rozwiniętą zostanie, a takimi są rozum, wola i zmysły, tak w tej naturze nadprzyrodzonej istnieją jej nadprzyrodzone uzdolnienia, potrzebne koniecznie do życia dla Boga i Nieba. Wypływają one samorzutnie z Łaski uświęcającej, lub jej towarzyszą. Nazywamy je powszechnie cnotami i Darami Ducha Świętego.

I znowu w tych cnotach i Darach między Matka Najświętszą a Wszystkimi Świętymi różnica ogromna. Zwykli sprawiedliwi najpierw bywają tych nadprzyrodzonych dyspozycji pozbawieni; odzyskują je wraz z Łaską uświęcającą i znowu je tracą, lub przynajmniej mogą utracić, a cieszą się nimi w stopniu mniejszym, lub większym. Matka Najświętsza natomiast ustawicznie je posiadała, a natężenie ich i siła przewyższały wszystkie stworzenia. Nie mogła Ona choćby tego Skarbu nigdy utracić. Już od samego początku istnienia Jej Świętej Duszy tkwiły w Niej z Hojności Bożej te wielkie, nadprzyrodzone zdolności. Dadzą one Jej potem, gdy Jej świadomość należycie się rozwinie, możność spełniania aktów cnót nadprzyrodzonych.

Już zatem wtedy, gdy Jej Serce po raz pierwszy zabiło Życiem pod sercem Jej matki, posiadała Ona w stopniu wysokim wiarę, nadzieję i miłość, cnoty – którymi wznosiła się łatwo do Boga Samego. Już wtenczas były w niej uzdolnienia wszelkich innych cnót jak roztropności, sprawiedliwości, wstrzemięźliwości, męstwa, a z nimi wszystkie możliwe.

A nie jest to tylko takie nasze przypuszczenie pobożne, ale znów Nauka pewna Samego Kościoła.

Sobór bowiem Trydencki twierdzi zupełnie jasno, iż z Łaską uświęcającą bywają wlewane przez Ducha Świętego. i inne cnoty jak wiara, nadzieja i miłość. (S. 6 r. 7: S. 6 kan. 11; s. kan. 28). To samo przedtem głosił Papież Innocenty III i Sobór we Viennie. Taką jest również nauka wielkich biskupów.

Wszystkie te cnoty w Niej przez całe Jej Życie ustawicznie rosły. Czy i w tej chwili w Niebie wszystkie one w Jej Sercu Najświętszym istnieją? W stanie uwielbienia wiara i nadzieja ustały. Wszystkie zaś inne na czele z miłością, jak przypuszczać można, zostały.

Tę przecudną świątynię swoją, jaką jest Niepokalane Serce Maryi, przyozdobił Duch Święty jeszcze Swoimi specjalnymi Darami. Są one również jak cnoty adekwatnościami nadprzyrodzonymi duszy, by ta chętnie kierowała się w życiu Natchnieniami Bożymi i to choćby w najtrudniejszych okolicznościach. Cnoty kierowały Sercem Najświętszej Panienki, ale wymagały od Niej Jej własnej z nimi współpracy, nie zwalniały Jej od wysiłku i znoju. Tymczasem Dary Ducha Świętego unosiły Jej Duszę radośnie i lekko ku Bogu.

Że takie uzdolnienia w Sercu Maryi Bóg złożył, to rzecz oczywista.

„I wynijdzie — powiada Bóg — różdżka z korzenia Jessego, a kwiat z korzenia jego wyrośnie. I odpocznie na nim Duch Pański, duch mądrości i rozumu, duch rady i mocy, duch umiejętności i bogobojności i napełni go Duch bojaźni Pańskiej” (Ks. Iz. 11, 1-3).

Powiedziane to jest o Jezusie Chrystusie, ale odnosi się również do wszystkich sprawiedliwych i do Samej Matki Najświętszej.

Cztery z tych wielkich Duszy klejnotów, zdobiły umysł Najświętszej Panienki. Były to Dar mądrości, przez który przylgnie Ona całym Sercem do Boga; Dar rozumu, który dopomoże Jej do zrozumienia Prawd objawionych, odkryje przed Nią ich harmonię i piękno; Dar umiejętności, który Jej każe zagłębiać się w przepastnych Otchłaniach Bożej wielkości, a gardzić doczesną, znikomą małością; Dar rady uczył Ją, jak się miała zachowywać w Swym Życiu, by od upodobania Bożego nigdy nie zboczyć.

Trzy zaś następne udoskonalały Jej Świętą Wolę. Dar bogobojności skłaniał Jej Serce Najczystsze do wszystkiego, co odnosi się do czci Najwyższego; Dar męstwa sprawiał, iż w dążeniu do Boga zwyciężała wszelkie trudności; dar bojaźni Bożej utrzymywał Ją w świętym wobec Boga uniżeniu i głębokiej pokorze.

Dary te posiadało Serce Maryi w stopniu o wiele wyższym, niż to się zwykło zdarzać u Świętych. Z cudowną, królewską doprawdy hojnością przeniknął nimi Jej Duszę Oblubieniec Jej Boski i wziął w posiadanie wieczyste.

Szczęśliwe to dziecię bogato uposażone zostało i przysposobione wspaniale do wielkich swych zadań. Bóg roztoczył niejako cały przepych Odwiecznych Swych Skarbów i pełnymi Dłońmi z nich czerpał, by tylko to Serce Najczystsze tą tęczą przebogatą i niezniszczalną swych tysiącznych Łask przyozdobić. Było to Serce Najświętszej Panienki już od zarania Swojego istnienia wyniesione do porządku nadprzyrodzonego, wolne od grzechu pierworodnego, prześwietlone niebiańskim pięknem Łaski uświęcającej, cnót Boskich i Darami Ducha Świętego. Było Ono w najwyższym stopniu uzdolnione do Wiary, nadziei i miłości, do pokory, posłuszeństwa, czystości i innych cnót wlanych. Mogło wyruszyć w Swą drogę życiową na siedmiu seraficznych skrzydłach najwyższych Darów. A wskutek tego miało prawo do niezliczonych i nadprzyrodzonych Łask uczynkowych, przy pomocy których doszło do tego, iż godnym być mogło Sercem Matki Boga-Człowieka.

Łaski uczynkowe! To nowe nadprzyrodzone promienie w tej cudownej tęczy Łask Boskich nad Sercem Królowej Aniołów i ludzi.

To, cośmy dotychczas o nadprzyrodzonych uzdolnieniach Najświętszej Panienki mówili, stanowiło tylko jakby diamentowy kapitał, przy pomocy którego miała Ona własnymi, dobrowolnymi i zasługującymi czynami zdobyć sobie Chwałę Niebieską; a do tego potrzebna koniecznie jest znów specjalna, nadprzyrodzona Boża Pomoc, przy każdym poszczególnym uczynku. Tak jest w duszy każdego usprawiedliwionego, tak było również i w Duszy Maryi, tylko w niezrównanie wyższy sposób. Łaski uczynkowe polegają na nadprzyrodzonych oświeceniach rozumu i poruszeniach woli, dokonywanych w duszy przez Boga Samego.

Kościół bowiem naucza, iż przez Łaskę „bywa nam objawione i otworzone zrozumienie Przykazań, byśmy wiedzieli, do czego mamy dążyć, a czego unikać” ⁽²⁾, jak również „byśmy umiłowali i mogli wykonać to, cośmy w ten sposób poznali” ⁽³⁾.

„Bóg w sercach ludzkich i w samej wolnej woli działa tak, iż święta myśl, pobożny zamiar i wszelkie poruszenie dobrej woli jest z Boga, gdyż przez niego coś zbawiennego możemy, a bez niego niczego nie potrafimy… Dlatego we wszystkich aktach, sprawach, myślach, poruszeniach winien być proszony on, nasz pomocnik i protektor” – tak uczy Papież Celestyn I (D. 135), a naukę swą opiera na zupełnie oczywistym Bożym Objawieniu.

Tak też było i w całym, późniejszym życiu tego najczystszego z serc ludzkich, Niepokalanego Serca Maryi. I Ono było w swym pochodzie do najwyższej, dostępnej stworzeniu świętości najzupełniej zależne od uprzedniego poruszenia Łaski Bożej i Ono tę Łaskę modlitwą swą gorącą upraszać musiało, z tą tylko wielką od Świętych różnicą, iż tym Bożym, fizycznym, wewnętrznym i bezpośrednim oświeceniom rozumu i poruszeniom woli było zawsze jak najdoskonalej uległe.

Stąd to płynęło, iż tylko jedna Matka Najświętsza była całe Życie wolną od najmniejszego grzechu i od wszelkiej niedoskonałości. Niesłychany to znowu i jedyny Przywilej Maryi. Nie tylko nigdy w Życiu w żaden sposób zgrzeszyć nie miała, ale choćby nie mogła. Niemożliwość ta wynikała najoczywiściej z ogromnych Jej Łask i Przywilejów, które Ją w ten sposób utwierdzały w wierności ku Bogu i Łasce. Nie było i nie mogło być choćby w tym Sercu najświętszym jakichś wahań i kompromisów — najmniejszych wobec Woli Bożej. Dążyło Ono zawsze pewnie i spokojnie do celu. Jakżeż różnym było to Serce od serc najdoskonalszych w ludzkości! Tyle w nich załamań, różnych upadków i krzywizn, tyle walk, niepewności i zboczeń!

Nie było w tym Sercu jedynym Łask uzdrawiających, które by Je dopiero leczyły z ran zadanych przez grzech pierworodny, bo Ono tego grzechu nigdy nie znało. Nie znało to Serce Łask dostatecznych, którym by się dobrowolnie sprzeciwiło. Posiadało Ono tylko Łaski wynoszące Je do porządku nadprzyrodzonego i Łaski skuteczne oraz dostateczne, z którymi wolną Swą Wolą zawsze współpracowała.

Zupełnie wyłączne i szczególne było stanowisko Najświętszej Panienki w tym względzie. Posiadała Ona wszystkie Łaski już w zaraniu Swego istnienia w stopniu najwyższym. Wskutek nich była przez Boga już z góry przeznaczona i wybrana do najwyższego stopnia Chwały w Niebie.

Tymczasem śpij spokojnie, Najświętsza Dziecino! Niech ci tylko najwyższe Serafy nucą cichutko niebiańskie melodie i unoszą się nad tobą w zachwytach. Dokoła ciebie na ziemi głucha noc, mroźna zima i poświst wichrów. Tylko w twym Sercu dzień jasny, piękna wiosna i spokój w promiennych blaskach Trójcy Najświętszej.

Widzę ją tam „jako ocean nieruchomy, niezmienny, nieskończony. A w tym oceanie trzy oceany: ocean siły, ocean światła, ocean życia. A te trzy oceany przenikając się wzajemnie bez zlewania się, składają jeden tylko ocean, jedność niepodzielną, bezwarunkową, wieczną.

A tą Jednością jest Ten, Który jest. A w głębi Jego Istnienia niewysłowiony węzeł spaja Trzy Osoby, Które mi wymieniano. A Imiona ich są Ojciec, Syn i Duch. I tu jest rodzaj Tajemnicy, tchnienie tajemnicze, żyjące i płodne. A Ojciec, Syn i Duch są tym, Który jest.

I Ojciec ukazał mi się jako Potęga, Która zewnątrz Istoty Nieskończonej jeden pospołu z nią, jeden tylko wykonuje czyn stały, zupełny, nieograniczony, Który jest Samą Nieskończoną Istotą.

I Syn okazał mi się jako Słowo stałe, zupełne, nieograniczone, Które mówiło, co działa Wszechmocność Ojca, czym On jest, czym jego Nieskończona Istota.

I Ducha widzę jako miłość, wylew, tchnienie wzajemne Ojca i Syna, ożywiających się Życiem zobopólnym, miłujących Życiem trwałym, zupełnym, nieograniczonym, Istotą Nieskończoną.

I Ci Trzej są tam Jednym i ci Trzej są Bogiem i jednoczą się w nieprzeniknionej świątyni jednego jestestwa, a to zjednoczenie jest na Łonie niezmierzoności wieczną radością, wieczną rozkoszą tego, Który jest” (Lamennais)

Takie to są najgłębsze Tajemnice Niepokalanego Serca Maryi.

I. Napisano jest: pokornym Bóg dawa Łaskę Swoją, a zatem najgłębsza pokora obfitować powinna największymi Łaskami. Dlatego Marya, będąc najpokorniejszą, pełność Łaski otrzymała, odpowiednią do Godności Boskiego Macierzyństwa. To było powodem Św. Augustynowi do wyrażenia, iż pokora serca Maryi była jakoby drabiną niebieską, po której Pan raczył na ziemię zstąpić, aby się stać Człowiekiem. Potwierdza to zdanie Św. Antonin, mówiąc, iż pokora była najdoskonalszym i najbliższym przygotowaniem u Maryi na Matkę Syna Bożego. To samo mówi Izajasz Prorok: Wynijdzie różdżka z korzenia Jessego, a kwiat z korzenia jego wyrośnie. Bł. Albert Wielki zauważał, iż kwiat Boski, tj. Jednorodzony Syn Boga, miał się narodzić nie z korony drzewa Jessego, ale z korzenia, dla przedobrażenia pokory Maryi.

II. Prócz tego, największa na świecie godność należała się najpokorniejszemu w nagrodę stworzeniu, według tego, co powiedział Jezus: Kto się uniży, podwyższon będzie. Prawda, mówi Św. Bernard, iż ta przeczysta panienka podobała się Bogu swoją dziewiczością, ale pokorą stała się godną, o ile może być stworzenie godnym, zostać matką swojego Stwórcy. Św. Hieronim jest tego samego zdania, gdy mówi, iż Bóg na Matkę Swoją Maryę wybrał raczej z pokory, aniżeli dla innych Jej cnót. Zresztą sama to Bogarodzica śpiewała w swym hymnie: Wejrzał Pan na pokorę Służebnicy Swojej i uczynił mi wielkie rzeczy Ten, Który Wszechmocny jest. Niepokalana Panienka nie mówi, iż Bóg wejrzał na Jej Czystość, na Jej Niewinność, na Jej Panieństwo, ale tylko na pokorę; a kiedy mówi o Swej pokorze, to nie rozumie samej cnoty pokory, ale swoją nicość. O! przenajdroższa sercu Bożemu cnoto! O Cnoto Maryi wzniosła! O! cnoto dla człowieka tak konieczna, iż bez niej Bóg nigdy by do serca człowieka nie zstąpił.

III. Pan Bóg w Mądrości Swej nie mógł tak wysokiej godności powierzyć komu innemu, jedno pokorze bez granic; inaczej, niesłychane byłoby niebezpieczeństwo dla duszy wyniesionej ponad Niebiosa. Pokora w parze z wielkością jest nadzwyczaj rządkiem zjawiskiem! Marya, Duchem Świętym oświecona, doskonale znała wielkość Godności Boskiego Macierzyństwa; i oto Anioł Jej zwiastuje, iż jest tą szczęśliwą Matką przez Pana wybraną. Mimo to nie unosi się miłością własną. Patrząc na Swoją nicość i na Boski Majestat, czuje się niegodną tej Chwały, ale nie chce się sprzeciwiać Woli Boskiej. Jej przyzwolenia żądają. Co ma zrobić? Własnej nicości uczucie, odciąga, ale miłość Boga, pragnienie najściślejszego z Bogiem zjednoczenia ciągnie, poddanie Woli Boskiej zwycięża i każę odpowiedzieć: Oto Ja Służebnica Pańska; obowiązkiem Moim czynić Wolę Pana mego; jakoby chciała powiedzieć: jeżeli Mnie Pan na Matkę dla Siebie powołuje, czyż mogę przypuszczać, iż to robi dla Moich zasług? Gdyż z Siebie Samej nic nie jestem, a co mam, od Boga dostałam. Czymże może zasłużyć Służebnica, iżby się stała Matką Swego Pana? Niechaj będzie uwielbioną Dobroć Pana Mego, ale tylko Jego Dobroć, a nigdy Jego Służebnica; co z Dobroci Swej wejrzał na tak niskie jak Ja stworzenie, ażeby do tak wysokiej podnieść Mnie Godności.

IV. Największej możebnej pokorze towarzyszyć koniecznie musi obfitość wszystkich Łask, wszystkich cnót, wszystkich zasług. Pokorne Serce Maryi przedziwnie podobało się Bogu i przyciągało Boga do Siebie; Duch Święty o tej pokornej Dziewicy myślał, kiedy w Jej usta włożył te słowa: Kiedy król był na pokoju swoim, szpikanard mój wydal wonność swoją (Pnp 1, 11). Szpikanard, mała i niska roślina, przyjemnego zapachu, przedobrażeniem jest pokory Maryi, której cnót zapach do Nieba doszedł i z Tronu Ojca Przedwiecznego, do Jej Łona przyciągnął Słowo, które się ciałem stało.

Dlatego to Pan mówi do Niej: Odwróć oczy twe ode Mnie, boć uczyniły, żem uleciał — z Tronu Ojca do Twego Łona. Te pokorne Oczy Maryi, które zawsze wielkość Boga widziały obok Swej własnej nicości, były przyczyną, iż Bóg stał się Człowiekiem. Mówi o tym jeszcze Duch Święty chwaląc piękność Oblubienicy Swojej; Oczy Twoje gołębie. Prostotą i pokorą gołębicy podobała się Bogu Najświętsza Dziewica.

Przykłady.

Nie trzeba mieć oczów, iżby nie widzieć, iż pokora jest największym bogactwem duszy. Wiem już dlaczego Św. Augustyn Boga prosi o skarb pokory! Skarb to prawdziwy, gdyż pokornych Pan Darami Swymi obsypuje. Kiedy serce sobą samym jest przepełnione, nie ma w nim miejsca na Dary Boskie. Jest niby górą, na której wody Łask Boskich zatrzymać się nie mogą. Uniżyć się nam potrzeba i stać się dolinami. Niestety pychą przesiąkły nasze myśli, zamiary słowa i postępowanie całe. Nie naleje Bóg Łaski Swojej, jeżeli serca nasze nie będą naczyniami pokory, wypróżnionymi z miłości własnej.

W r. 1683 świat chrześcijański więcej jeszcze pokorze aniżeli waleczności Sobieskiego zawdzięczał ocalenie swoje. Wiedeń oblegali Turcy. Byliby go Turcy zdobyli, gdyby nie pomoc walecznych Polaków. Nie liczne było wojsko, ale doborowe i pobożne. W dniu bitwy, 12 września, król Sobieski wiedząc, iż człowiek jest słabym i nieudolnym, ale Bóg Wszechmocnym, służył do Mszy Świętej ze złożonymi na piersiach rękami, przyjmował Komunię Świętą, a potem, ufny w Opiekę Bogarodzicy, przemówił do wojska swego: Idźmy teraz do boju pod Wszechmocną Opieką Maryi, Matki Boskiej. niedługo niezbyt liczne wojsko polskie ujrzało przed sobą szeregi niewiernych i grzmiącą ich artylerię. Nawał wrogów mimowolnie ich przeraził, ale Polacy wiedzą, iż Bóg tylko może dać im zwycięstwo; proszą o zwycięstwo z wiarą za Przyczyną Maryi, i wysłuchani są. Turcy złamani pierzchają; zwycięstwo po stronie Sobieskiego. Sobieski, wdzięcznością ku Maryi za Opiekę przepełniony, śpiewa Te Deum. Któż się nie przekona, iż mylą się ci, którzy sądzą, iż pokora nie chodzi w parze z walecznością? Bądźmy pokorni, a naszym będzie zwycięstwo, szczególniej nad naszymi niewidzialnymi wrogami.

Modlitwa.

Oto, u Stóp Twoich, Maryo, biedny grzesznik, który często, z własnej winy, bywa piekła niewolnikiem. Wiem, iż dlatego pozwoliłem się szatanowi nieraz zwyciężyć, iż Ciebie, Która jesteś moją Ucieczką, o pomoc nie prosiłem, gdybym był prosił, nigdy bym nie był upadł. O przyszłość się jednak lękam, iżbym się znowu nie okuł w kajdany złego ducha, tym bardziej wiedząc, iż nieprzyjaciele moi nie stracili nadziei, ujarzmienia mnie na powrót i nie przestają zastawiać nowych na mnie sideł. Królowo i Ucieczko moja! ratuj mnie; nie dozwól, iżbym stał się ich niewolnikiem. Wiem, iż ilekroć Przyczyny i Pomocy Twojej wzywać będę, zwyciężę; ale boję się, ażbym w ogniu i pod naciskiem pokus, Ciebie o Pomoc wzywać nie zapomniał. Więc o jedną proszę Cię Łaskę, iżbyś o mnie pamiętała zawsze, a szczególniej w godzinę walki z namiętnościami i złym duchem; wyproś to dla mnie, iżbym zawsze i wiernie Ciebie wzywał słowy: Maryo, ratuj mnie. A kiedy ostatnia przyjdzie najstraszniejsza walka, Królowo moja! w tej chwili niechaj spotężnieje jeszcze Przyczyna i Pomoc Twoja! niechaj usta, a jeżeli zamkną się, niechaj serce przynajmniej wzywa Twej Pomocy, iżbym z Twoim i Syna Twego przesłodkim Imieniem na ustach i w sercu życie to ziemskie kończąc, mógł Ciebie i Twojego Syna, na wieki w Niebie uwielbiać. Amen.

Na zasadzie Macierzyństwa Bożego, Ojcowie Święci wysilają się w swych pochwałach, wynieść Maryę ile można najwyżej. Kościół oddaje Jej cześć szczególną, składa hołdy po Bogu najwyższe, jakich żadnemu z Świętych nie przyznał nigdy. Na zasadzie tak szczytnego, aż do godności Matki Bożej wyniesienia, Sama Marya w zachwycie podziwu i wdzięczności woła: Ten, Który jest Wszechpotężnym, uczynił Mi wielkie rzeczy, i dlatego Błogosławioną zwać Mnie będą wszystkie pokolenia! Wyrocznia ta spełnia się przez wszystkie wieki, i spełniać będzie aż do dnia ostatniego!

Z Maryi urodził się Jezus… z Niepokalanego Serca Maryi wzięta jest Krew na ukształtowanie Ciała Zbawcy. W Niepokalanym przeto Sercu Maryi jest źródło, z którego początek wzięła, płynie ta Krew Najdroższa Jezusowa, co dla naszego Zbawienia wylana została… Jezusowi, co prawda, winien jestem nieoszacowane Dobrodziejstwo Odkupienia, ale czyliż w najrzeczywistszym także znaczeniu, nie winienem go oraz miłości ku mnie Maryi? Ona bowiem dała tę Krew Jezusowi; Ona kupiła Boskie Dziecię w Świątyni, aby Je dla mnie zachowała; Ona Je karmiła Swą własną Istotą, mlekiem Dziewiczych Swych piersi; Ona pod krzyżem ofiarowała Go Ojcu Przedwiecznemu za zbawienie świata, a zatem i za moje zbawienie; tą ofiarą okazała ludziom, daleko szlachetniejszą i więcej bohaterką miłość, niż gdyby Sama poświęcała się za nich na śmierć; po tysiąckroć bowiem więc bolało Jej Niepokalane Serce nad tym, iż Jej Syn Boski cierpiał i umierał za ludzi, niż gdyby Sama umrzeć miała. I ja także mam cząstkę obfitą w Ofierze Jezusa, w Ofierze Maryi… Jakież uczucia dla Nich winny rozbudzać się w mym sercu!?

II. Owoce Krwi Przenajdroższej, wylanej za mnie przez Jezusa, ofiarowanej przez Maryę, w każdej chwili i w tysiączny sposób spływają na mnie, bez przerwy. W każdej chwili doświadczam błogich skutków miłości, tkliwości Najsłodszych Serc Jezusa i Maryi. Wszystkie Łaski, jakie odbieram; wszystkie natchnienia, co mnie wiodą ku dobremu; środki uświęcenia, których mam tyle, wszystko to winienem Miłości Maryi.

W Najświętszej Komunii doświadczam szczególniej tych skutków zbawiennych. Tu Ciało, Krew Najdroższa Jezusa, ukształtowane z Niepokalanego Serca Maryi, stają się duchowym mój duszy pokarmem; tu Jezus w pewnym względzie, stanowi już ze mną jedno…. Dając mi Zbawca to, co wziął z Maryi, sprawia, iż wchodzę z Przeczystą Dziewicą w Przymierze, w zespolenie najściślejsze, niewymowne, albowiem karmię się Jej własną Istotą!

Czyż rozważyłem to kiedy dobrze, jak drogocenne Skarby niesie mi owo Przymierze z Maryą? Skutkiem tego Przymierza, zespolenia, staję się na nowo dziecięciem Maryi. Byłem już Jej dziecięciem, Ona mnie przysposobiła za Syna na Kalwarii: ale w tej chwili jeszcze bardziej nim jestem: albowiem Krew Jezusa wzięta z Krwi Serca Maryi, przez Najświętszą Komunię, płynie w żyłach moich, zespala mnie z Jezusem i Maryą. Cóż to za wdzięczne, niewymowne stosunki z Synem i Matką! Cóż za potężne pobudki, abym Ich życie wyraził w mym życiu, w mym postępowaniu!

Kiedy wystawić chcemy jakiego młodego władcę zdobnego w świetne przymioty ducha i serca; kiedy chcemy dać poznać wielkość jego duszy, szlachetność uczuć, czynów, cnót, mówimy: „Krew przodków płynie w żyłach jego; jego przodkowie dali przykłady podobnych cnót, odznaczali się podobnymiż czynami, on je odziedziczył”. Postępowanie, czyny moje, czy także wykazują, iż Krew Jezusa, Krew Maryi w żyłach moich płynie, żem jest Ich dziecięciem? Czy są we mnie choć drobne zarysy podobieństwa, co by wskazywały Rodzinę Świętą do której należę? Charakterystyczne rysy Serca Jezusa były: pokora, słodycz; one są zarazem znamionami Serca Maryi. Czy posiadam te cnoty w mym sercu? Jakże mi upokorzyć, zawstydzić się trzeba, na widok, jak wielka sprzeczność, różnica między moim sercem, a tymi Boskimi Sercami?! Mógłbym zaiste tracić odwagę, patrząc na tak Święte Wzory, ale One będąc mi przykładem, są zarazem mą mocą do złamania wszelkich przeszkód, tamujących Ich naśladownictwo.

Biegnę zatem z ufnością do Stóp Jezusa i Maryi; błagam usilnie, aby wsparli mą słabość, błogosławili me usiłowania, wyrazili na mym sercu i duszy te rysy, po których mógłbym być poznan, żem prawdziwym Ich dziecięciem.