🔉Miesiąc sierpień poświęcony ku czci Niepokalanego Serca Maryi – dzień 4

Jednoczyło się ono nieraz z uroczystościami w świątyni przy śpiewaniu radosnych hymnów i psalmów, to znów płynęło cicho przez szarzyznę codziennych godzin, w których rozkwitało raz po raz w przecudny kwiat najczystszej ku Bogu Miłości.

Miłość do Boga, Miłość do przyszłego Mesjasza i Jego Matki, Miłość do Jezusa i Tajemnic Jego Życia, Miłość do Jego Dzieła, Kościoła i Jezusa, ukrytego pod postaciami chleba i wina i królującego w Chwale na Niebiosach, oto są różne fazy nabożeństwa w różnych latach Jej Życia.

Jak złote nitki w przecudnej tkaninie przewijały się nieustannie w tej Jej ustawicznej miłości to uwielbienie bez granic dla Bożej wielkości, to gorąca prośba o zesłanie Odkupiciela i Ducha Świętego, to znów pokorna adoracja Boga-Człowieka, to znów ochotne posłuszeństwo Bożym Tajemnym Wyrokom, to niewymowny ból wielkiego piątku, czy nieznośna tęsknota za widzeniem Boga.

Bóg nie oszczędził Jej Sercu Cierpienia.

Ono jest tym mieczem, który przeszywa na wskroś Jej Serce.

Wszystkie Jej Cierpienia łączą się ściśle z osobą Jej Syna, a Swe największe nasilenie otrzymują przy Jego Śmierci na krzyżu.

Przed Zwiastowaniem prowadziła Ona prawdopodobnie życie anielskie, w którym niewielkie prawdopodobnie zjawiały się chmurki cierpienia. Bóg powoli i stopniowo hartuje Jej Duszę, aż zanurzy Ją po brzegi w morzu boleści i smutku.

Ustawiczna świadomość, iż troszcząc się około Jezusa wychowuje przyszłą Ofiarę za grzechy, sprawiała Jej Sercu ból stały, osnuwała mgłą zadumy i smutku choćby chwile spokoju i radości.

Pewno, iż wielu cierpień z powodu Swej doskonałości Jej Serce zupełnie nie znało, iż doskonale godziło się Ono z Wolą Najwyższego, mimo to jednak i dla Niej cierpienie nie straciło swoich goryczy, a wskutek Swej delikatności czuła je z pewnością boleśniej niż inni.

Bóg nie wykładał Jej drogi kwiatami, ale kazał Jej żyć w ciężkich warunkach, w ubóstwie, pracy rąk, strzec się okrutnej złości mściwego Heroda, patrzeć na grzechy i wady Swego otoczenia, słuchać wrzasków niewdzięcznego ludu, przeżyć największe zhańbienie Syna Najwyższego, przedmiotu Swojej Miłości.

Serce Najświętszej Panny tym piękniejsze i bliższe się nam staje, gdy jest obficie skąpane we łzach cierpienia.

Przez cierpienie bowiem cnoty Jej nabierają szczególniejszego blasku. Miłość staje się gorętszą, pokora głębszą, cierpliwość jaśniejszą, oddanie się Bogu powabniejsze, przychylność dla nas bardziej wylaną.

Cierpieniem dopiero Swym udowodniła niezbicie, iż jest naszą z Jezusem Odkupicielką, iż nas w boleściach dla Boga zrodziła i naprawdę pragnie nam w naszych trudnościach dopomóc.

Bez cierpień stała się Matką Bożą, w cierpieniach została matką ludzkości, dała nam przykład, jak w boleściach zachować się trzeba.

Co jednak najwięcej pociąga wszystkich do Serca Maryi, to Jej Miłosierdzie.

Każde cierpienie ludzkie znajdzie w Niej istotę współczującą. Dlatego to pobożność chrześcijańska nazwała Najświętszą Pannę Pocieszycielką utrapionych. Każda bieda u Niej szuka pomocy. Nosi też Ona zaszczytny tytuł Wspomożenia wiernych. Każdy grzech u Niej najpierw szuka osłony przed Bożą Sprawiedliwością. Ucieczką jest przez to grzeszników.

Ludzie, jakby dziwnym jakimś instynktem wiedzeni, czują, iż w Jej Najczystszym Sercu znajdą zrozumienie, pomoc, przebaczenie, iż będzie Ono dla nich miłosierne.

Jest to Serce bowiem dobre, bo jest Sercem Matki, bo jest Najświętsze; jest Miłosierne, ponieważ wiele cierpiało; jest współczujące, ponieważ zna nędzę Swych dzieci i pragnie ją usunąć i posiada odpowiednie środki do tego.

Serce Jej jest Miłosierne na wzór Boga, Który każe słońcu Swemu świecić nad dobrymi i złymi, a deszczowi padać na sprawiedliwych i niesprawiedliwych. Podobnie i Ona nikogo nie wyłącza ze Swego Miłosierdzia.

I nie może być choćby inaczej, gdyż Chrześcijaństwo całe nazwało Ją przecie Matką Miłosierdzia o Sercu pełnym Dobroci i Łaski, otwartym i dobroczynnym dla wszystkich.

Jeżeli Jezus porywał ku Sobie tłumy tym, iż był Miłosierny i Ręce miał pełne Dobrodziejstw, a przez ziemię przeszedł dobrze wszystkim czyniąc, tak samo i Matka jego najwięcej Swym Sercem Miłosiernym czaruje ludzkość, iż ta biegnie do Niego o każdej porze dnia i nocy pewna, iż otrzyma pociechę i wsparcie.

Tysiące ludzi wyśpiewali pieśni, w których sławią to Jej Miłosierdzie, tysiące wyszeptali modlitw, w których o nie błagają, tysiące umieścili na cudownych miejscach złotych i srebrnych wot, którymi za to Miłosierdzie rzewnie dziękują.

Wspomnienie Swych własnych i Syna Swego Mąk dla grzeszników zaostrza jeszcze więcej Jej Dobroć i Miłość i otwiera właśnie dla nich Skarby Miłosierdzia wyrywając ich ze szponów piekła.

Miłość Boga utożsamiała się w Sercu Maryi z czynną miłością bliźniego.

Wielkim musi być i najwyższego podziwu godnym to Serce Maryi, gdyż już w Raju przez Samego Boga zapowiedziane zostało, gdy następnie w całym Starym Zakonie tuż obok wielkiej postaci tego, Który ma przyjść, zaistniało.

Nowy dopiero Testament ukazał coraz to bardziej te tajemne głębie i czary tego Serca przed okiem wierzących.

Łaski pełnym nazwał Je przy Zwiastowaniu Posłaniec Niebieski.

Ma przecież Ono bić w piersiach Matki Syna Najwyższego, Któremu Bóg odda władztwo nad światem.

Ma ustawicznie towarzyszyć Tajemnicom wielkiego Życia Syna Swojego. Całe owiane jego duchem, całe skąpane w jego świetle, całe pod urokiem i przemożnym wpływem Jego Przykładu i Nauk, całe najdoskonalej urobione na wzór Jego Serca.

Najwyższego więc godne podziwu jest to Serce Maryi we wszystkich Cudach, które się w Jego głębinach wciąż kryją, we wszystkich Godnościach Matki Boga, Współodkupicielki, Pośredniczki Łask wszelkich, którymi tak hojnie od Boga jest obsypane, we wszystkich Cnotach, które Je zdobią, we wszystkich smutkach i bólach, które Je ranią.

Całe jest Ono Niepokalane, całe przeczyste, całe dziewicze, całe płomienne niezwykłą Miłością, cale do Jezusa zupełnie podobne, całe przedziwne i w Swych uczuciach i w całym życiu.

Żadne ludzkie serce nie było tak Woli Bożej poddane, jak Serce Maryi, żadne tak do Jezusowego Serca zbliżone i stanowiące z nim jedno, jak Serce Maryi.

Wielu Doktorów i Świętych widzi Ją w obrazie tej majestatycznej niewiasty z Apokalipsy Jana Apostoła (Ks. Ap. 12, 1). Obleczoną jest w słońce, księżyc u Jej Stóp, a na głowie korona z gwiazd dwunastu.

Wielu znakomitych uczonych i pisarzy nie znajduje wprost słów uznania, czci, podziwu dla Jej Serca. Wiele miliardów serc ludzkich, i tych grzesznych, i tych najświętszych, przez tyle wieków składało Jej Sercu swe hołdy najgłębsze i zwało z płomienną miłością Panną nad pannami, Matką Łaski Bożej, najczystszą, najśliczniejszą, niepokalaną, nienaruszoną, przedziwną, najmilszą.

I słusznie, boć to Serce ani na moment nie było podległe grzechowi, ani na mgnienie oka nie sprzeciwiło się nigdy Bogu, całe było słońcem uświęcającej Łaski promienne, całe przedziwnym balsamem cnót wszelkich wonne, całe w Oceanie Bożej Miłości skąpane.

Wszystkie serca ludzkie, choćby największe i naj doskonalsze, to nieledwie słabo tlejące gwiazdki wobec oślepiającego słońca Jej Serca.

Wszystkie cnoty i heroizmy ludzkie, to mdlejące od żaru namiętności, wad i błędów trawki wobec przecudnych, pełnych kwiatów Cnót Jej Serca.

Tak jest, bo:

I. Marya, jak tylko być może najwcześniej, bo prawie od chwili swojego poczęcia, zaczęła Bogu służyć. Odtąd, Łaska Boska, której Pan Bóg udzielił, nie była w Niej próżną; Łaską Boską zaczęła pracować, jak mówi Św. Tomasz, poczęła się uświęcać własną Swoją Zasługą, to jest przez Swą wierność Łasce Boskiej. Lecz, iżby miała przed Bogiem Zasługę, czyż używała już wtenczas rozumu? Tak jest; Marya w łonie matki Swej zostając, otrzymała Łaskę uświęcającą a równocześnie, doskonałe używanie rozumu z wielkim światłem Boskim, odpowiednim Łasce, którą Ją Pan Bóg ubogacił. Możemy przeto wierzyć, iż w chwili połączenia Jej pięknej Duszy z Ciałem Przeczystym, oświeconą była Mądrością Boską, iżby mogła dobrze poznać Prawdy Odwieczne, piękność cnót, a nade wszystko Nieskończoną Dobroć Boga i obowiązek wszystkich, iżby Boga kochali. Szczególniejszą też ku Panu swemu zapłonęła wdzięcznością za nieocenione Dary, którymi Jej Serce przyozdobił, a ponad wszystkie stworzenia wyniósł, zachowując Ją od grzechu pierworodnego, udzielając Jej pełność Łaski i przeznaczając Ją na Matkę Wcielonego Słowa i Królowę świata całego.

II. W podróży kto czasu nie szanuje i ma przeszkody, powoli jedzie; ale Marya wdzięcznością dla Boga przepełniona, ani chwilki jednej nie traci, zaraz bierze się do dzieła uświęcenia swej duszy i korzystania z bogatego Skarbu Łaski Boskiej, Który Pan Bóg w Jej Sercu złożył. Całym Sercem ukochała Dobroć Boską, podobać się Bogu było celem i zadaniem Jej Życia, i tak w tej doskonałej Miłości Boskiej przetrwała całe dziewięć miesięcy od Swego Poczęcia aż do Narodzenia i od Narodzenia przez całe Życie na ziemi, coraz ściślej z Bogiem się łączyła. Od grzechu pierworodnego wolna, tym samym przeszkody żadnej nie miała, przywiązania do ziemi, roztargnienia, ponęty zmysłowej, tego wszystkiego, co by mogło udoskonaleniu się w Miłości Boskiej przeszkadzać, nie znała; wszystkie Jej zmysły w harmonii doskonałej były z Błogosławionym Sercem i wraz z nim podnosiły się do Pana.

III. Przypuściwszy, iż ktoś zawczasu z domu wyjedzie i przeszkody w drodze nie napotka, to i tak jeszcze z tego nie wynika, iżby dużo ujechał, bo może powoli jechać! Serce Maryi inaczej; od wszelkiej przeszkody swobodne i nigdzie się nie zatrzymując, bez przestanku rozskrzydlone było do Boga, kochało i rosło w Miłości Boskiej. Dlatego można ją porównać do jaworu wywyższonego nad wodą na ulicach. Podobną była Marya do jaworu; bo zawsze rosła w cnoty, skrapiana potokiem Łask Boskich. Można ją także porównać do winnicy, gdyż winna latorośl ciągle rośnie. Podobnie Serce Maryi zawsze podnosiło się i rosło w doskonałości, podobne do winnej latorośli w całym swym rozkwicie, zawsze z Bogiem zjednoczone.

Któż na świecie kiedykolwiek lepiej żył od Bogarodzicy? Kto lepiej umiał życiem swoim kierować? Czymże jest życie nasze w porównaniu do Jej Życia? Ach! gdybyśmy umieli ocenić wartość czasu jak Marya, tego skarbu, który jest tylko na ziemi! w piekle potępieni nieustannie wołają: Ach! gdybym miał godzinę! ale tej godziny nie będzie nigdy. W Niebie smutku żadnego nie ma, ale gdyby błogosławieni mogli się smucić, to z pewnością żałowaliby czasu, który na ziemi stracili; bo nie tracąc czasu, byliby mogli na większą zarobić chwałę Dlatego to mędrzec pański napomina nas, abyśmy Panu służyli, zanim słońce dla nas zajdzie. Wystawmy sobie rozpacz podróżnego, który pomylił drogę a zaskoczyła go noc i nie może znaleźć wyjścia! W takim stanie będzie dusza człowieka w godzinę śmierci, który czasu dobrze używać nie umiał. Godzina śmierci nocą będzie dla niego. Sumienie przypominać mu będzie wszystkie Łaski i sposobne okoliczności, z których dla zbawienia swej duszy skorzystać nie chciał. „O głupi — zawoła on wtenczas na siebie — o głupi ze nonie człowiek, tyłeś zmarnował czasu, tylu pogardziłeś Łaskami, życie swoje sprzedałeś piekłu!” Próżne będą te narzekania; godzina czasu wieczności już wybiła.

Przykłady.

Myślą przebiegnijmy nasze życie. Kiedyż zaczęliśmy Bogu służyć? Jak długo byliśmy Bogu wiernymi? Czy żeśmy długie lata nie żyli w grzechach? Czyśmy się starali pracą naszą podobać Bogu? jeżeli odliczymy lata dziecinne, czas na spoczynek przeznaczony, godziny zabawy i próżnowania i te długie lata w nienawiści ku Bogu strawione, cóż zostanie dla Zbawiciela, Który nas taką Miłością ukochał? Ach! rachujmy… Czyż po tym obrachunku możemy się nazywać sługami bożymi? Czyż mamy prawo do nagrody obiecanej tym, którzy cały dzień życia swojego poświęcili Bogu? Porównajmy życie nasze do życia np. Św. Alfonsa, twórcy myśli wzniosłych w tej książeczce. Żył on lat 91. Szaty niewinności na Chrzcie Świętym otrzymanej nie pokalał nigdy. Ślubował sobie, iż czasu nigdy nie zmarnuje i za przyczyną Maryi, do Której miał szczególniejsze nabożeństwo, ślubu tego dochował. Prawdziwym będąc sługą Maryi, codziennie modlił się przed Jej Ołtarzem. Soboty pościł o chlebie i wodzie, do świąt uroczystych odprawiał Nowenny i przygotowywał się do nich umartwieniem Codziennie koronkę odmawiał, a kiedy słyszał, iż bije godzina, mówił jedno Zdrowaś Marya. Gdzie mógł i kiedy mógł, wszędzie i zawsze, wielbił Dobroć i Miłosierdzie Królowej Nieba i ziemi. Nagradzał też Pan Bóg tę jego ku Maryi pobożność niewyczerpanymi Łaskami. Naśladujmy Św. Alfonsa, a i dla nas cześć oddana Maryi, będzie Łask Boskich Źródłem.

Modlitwa.

O moja droga Matko! dziękuję Ci za to wszystko dobre, coś mnie nieszczęśliwemu uczyniła, który zasłużyłem na piekło. Z iluż to niebezpieczeństw wybawiłaś mnie, potężna Królowo! jak obfite światło i jak wielkie Miłosierdzie za Twoją przyczyną Bóg mi dał! Cóżem Ci takiego uczynił dobrego, albo czymże Cię tak uczciłem, żeś na mnie tyle zlała dobrodziejstw! Dobroć tylko Twoja to zrobiła. Ach! gdybym dla Ciebie krew swoją wylał i życie ofiarował, jeszcze by to nic nie było za to wszystko, coś mi uczyniła: boś mnie od śmierci wiecznej wybawiła, boś mi, jak mocno wierzę, łaskę boską odzyskać pomogła — więc wszystko Tobie zawdzięczam.

O moja najukochańsza Dobrodziejko! nędznikiem jestem, więc niczym innym odwdzięczyć się nie mogę, jedno uwielbieniem i miłością dla Ciebie na zawsze! nie gardź hołdem biednego grzesznika uniesionego miłością za Twoją Dobroć! jeżeli serce moje niegodne jest ciebie kochać, gdyż splamione jest uczuciami ziemskimi, to od Ciebie zależy odmienić je; wyproś Łaskę, iżby się odmieniło; serce moje zjednocz z Bogiem a tak ściśle, iżby się nigdy od Miłości Bożej nie odłączyło. Chcesz iżbym kochał Boga — wyproś to dla mnie. Przemożną Przyczyną Swoją to zrób, iżbym kochał Boga, iżbym kochał na wieki, a niczego już więcej nie pragnę. Amen.

Ta obfitość Łask w Maryi nie została bezowocną, od pierwszych zaraz chwil istnienia, usiłowała przynieść z nich plon stokrotny, tysiączny. Zaledwie poznała Boga, już całkowicie Swą istotę poświęca Jemu; Bogu się najzupełniej oddaje. Najpierwszym działaniem Jej umysłu, było wzniesienie się do Stwórcy, wpatrywanie w Jego zadziwiające doskonałości; pierwszym poruszeniem Woli, oddanie się Panu najzupełniej; pierwszym tętnem Serca, najdoskonalszy akt wdzięczności i miłości dla Swego Dobroczyńcy. Bóg Ją wzywa, a Ona godnie odpowiada temu wezwaniu; wzywa do coraz ściślejszej, wewnętrznej z Sobą jedności, a i Marya jedynie pragnie jak najściślej zespolić się z Bogiem. Nie widziano nigdy więcej wylania Łask na jakie bądź stworzenie, i nigdy żadne stworzenie nie okazało tyle wierności łasce, nie pracowało tak gorliwie z Łaską.

Ta stateczna, dokładna wierność Łasce, podniosła Maryę od początku do wyższej świątobliwości, – niż najwięksi choćby Święci przy schyłku życia dosięgnąć mogli. Sam Kościół upoważnia nas do takiego twierdzenia, kiedy do Maryi stosuje słowa Proroka: Fundamenta Jej na górach Świętych, tj. początek życia Maryi wzniesiony jest w świątobliwości wyżej niż Świętych najbardziej doskonałych. W tym także znaczeniu, Grzegorz Święty zastosowuje do Maryi wyrazy Izajasza: Góra Domu Pańskiego wniesie się nad szczyt gór innych. Tą górą jest bez zawodu Kościół: ale nią jest także Najświętsza i Dziewica, bo Ona jest prawdziwie najosobliwszym, najprawdziwszym najwyższym w świętości Domem Pana, Ona w Swym Przeczystym Łonie nosiła Słowo Wcielone.

Jeśli taką obfitość Łask otrzymała Marya przy Swym Poczęciu; jeżeli do takiej świątobliwości podniosła Ją wierność w odpowiadaniu Łasce, któż pojmie, wyrazi te Skarby Dobrodziejstw, jakie ubogacały Maryę, pod koniec Życia ziemskiego? Któż zmierzy szczyt świątobliwości, na jakim się znajdowała przy Swym zaśnięciu i przejściu do wieczności? Całe bowiem Życie Maryi, ze strony Boga, było ubogaceniem Jej coraz nowymi Łaskami; a ze strony Maryi, coraz nowa kooperacja z tymiż Łaskami.

II. Dwie są niezbędne do zbawienia mego rzeczy: Łaska i kooperacja z Łaską; Łaska ze strony Boga; współpraca, korzystanie z Łaski ze strony mojej. Bóg mnie stworzył beze mnie, ale nie zbawi beze mnie. W porządku mego uświątobliwienia, nic nie uczyni beze mnie na ziemi; a bez Boga, ja nic uczynić nie mogę dla Nieba, Bóg wspiera nieudolność moją, niesie mi Swe Łaski, porusza mą wolę, ale mnie nie krępuje, nie znagla; On prawie wszystko działa, ale chce, abym i ja coś działał; tej odrobiny, którą ja wykonać mogę, domaga się koniecznie. On mi daje Łaskę uprzedzającą, co mnie pojaśnia, pobudza; Łaskę współdziałającą, co wspiera, utrzymuje mą wolę, umacnia ją do czynienia, co Bóg wymaga; daje mi Łaskę potem idącą dla utrzymania tego, com dobrze uczynił, dla nie utracenia stąd pożytku. Ale trzeba koniecznie mego współdziałania, usiłowań do przezwyciężenia wszelkich przeciwności; potrzeba powolności na Głos Boga, Który mnie wzywa: bez tego nie ma zasługi, nie ma prawa do nagrody.

Ileż potężnych pobudek przedstawia mi Wiara, abym szedł za Głosem Boga, dozwolił tryumfu Łasce w mym sercu! Odpowiadać, iść za głosem Łaski, z nią współpracować, jest to zbierać Krew Najdroższą Jezusa Chrystusa; jest to krzewić Ją w sercu, aby stokrotny plon na żywot wieczny wydawała. Zostać niewiernym Łasce, jest dozwolić wytrącić sobie drogą cenę Krwi Jezusowej, uczynić niepożytecznym to, co Zbawca z tak wielkim trudem nam nabył, wysłużył!

Odpowiadać, korzystać z Łaski, jest to nabywać coraz nowy, wyższy stopień łaski, z pomocą której, coraz łatwiej, doskonalej działać mogę. Być niewiernym Łasce, jest stawiać coraz nową przeszkodę do odebrania więcej Łaski, zmniejszyć w sobie siłę do czynienia dobrze; jest to przygotowanie do coraz nowej niewierności, a choćby smutnego upadku.

Odpowiadać Łasce, jest to oderwać się od przedmiotów ziemskich, zmysłowych, nikczemnych, wiodących do zguby; jest wznieść się ponad zepsutą, grzeszną przyrodę, nieprzyjazną wszelkiemu dobru; jest to stać się duchowym, czystym, świętym, zespolić się z Bogiem, ubogacić Jego Darami. Być niewiernym Łasce, jest zamknąć uszy serca na Głos Boga; otworzyć, nadstawić na głos szatana, który mnie kusi, abym się unikczemnił, splamił, spodlił, stał się winnym, nieszczęśliwym i w tym i w przyszłym żywocie.

Prawda ta nie była mi tajną, a jednak ileżkroć stałem się niewierny łasce! Ilekroć odmawiając posłuszeństwa Głosowi i Natchnieniu Bożemu, zwróciłem się do wroga zbawienia mego… Ol gdybym od pierwszej chwili przyjścia do rozumu, statecznie pracował z Łaską, przy tylu odebranych Łaskach, na jak wysokim świątobliwości stanąłbym szczeblu! Ileż nabyłbym Skarbów Łaski! Opieszałość, lenistwo w Służbie Bożej, pozbawiło mnie tego wszystkiego.

Żal mi tego, odtąd bacznie, żarliwie, będę usiłował naprawić dotychczasowe straty, korzystać wiernie z Łaski, albowiem przyjdzie chwila, w której potrzeba mi będzie zdać z tego rachunek. O Maryo przez Twe Serce błagam, niechże będę wiernym Łasce.