🔉Miesiąc sierpień poświęcony ku czci Niepokalanego Serca Maryi – dzień 19

Bóg zaś nie był obowiązany podać ludziom ręki. Mógł się na ludzi pogniewać na wieki i zostawić ich zupełnie swemu losowi. Odrzucili jego przyjaźń, wybrali szatana, niech idą na zawsze do niego. I nikt nie mógłby mieć do Boga żadnych pretensji. Najsłuszniej wtedy i najsprawiedliwiej tak byłby postąpił. Inne jednak były plany Opatrzności.

„Albowiem tak Bóg umiłował świat, iż Syna Swego Jednorodzonego dał, aby wszelki, kto Weń wierzy, nie zginął, ale miał żywot wieczny” – powiada o tych miłosiernych zamiarach on sam w swym Piśmie (Jan 3, 16). I myśl ta tętni ustawicznie radosną nutą na każdej prawie karcie Objawienia Bożego.

„Bóg dla zbytniej Swojej Miłości, którą nas umiłował i gdyśmy byli umarłymi przez grzechy, ożywił nas społem w Chrystusie, Którego Łaską jesteście zbawieni” (Ef. 2, 4).

„Jesteśmy więc usprawiedliwieni „darmo przez Łaskę Jego, przez Odkupienie, które jest w Chrystusie Jezusie” (Rz. 3, 24).

A przecież mógł Bóg inaczej pojednać ze sobą ludzkość. Nie musiał aż Syna posyłać, wcielać go w człowieka i tyle kazać mu cierpieć dla ludzi.

Jedno Boże Słowo starczyło, a ludzie odzyskali by wszystko stracone, rodziliby się w Łasce i nieśmiertelności, byliby wszyscy zbawieni.

Mógł posłać najdoskonalszego z Aniołów i tego zrobić człowiekiem, by za nas cierpiał i umarł, i dla jego zasług mógł wszystkim winy odpuścić.

Mógł, ale wtedy, albo by wszystko bez żadnej pokuty za grzechy darował, lub tylko poprzestał na niedoskonałym zadośćuczynieniu.

On jednak chciał otrzymać za ludzkie grzechy zadośćuczynienie całkowite, zupełne i doskonałe. Miało ono w zupełności dorównać wielkości obrazy. Nieskończona była wina, nieskończonej też żądała ofiary; a mógł nią być tylko Sam Bóg.

Ponieważ zaś przez odkupienie ludzie mieli zyskiwać na nowo stracone w Raju Boże synostwo, odpowiednim więc byłoby nie Ojciec, czy Duch Święty, ale Syn Boży stał się Człowiekiem i umarł na krzyżu dla dusz zbawienia.

Tak się też stało naprawdę.

Bóg Mądrością Swą i Wszechmocą stworzył istotę przedziwną. Połączył w niej drugą osobę Trójcy Najświętszej z Duszą i Ciałem ludzkim w sposób najściślejszy. I powstał upragniony Zbawiciel ludzkości, ofiara zadośćczynna Bożej Sprawiedliwości za nieskończoną zniewagę.

W Życiu Jezusa Chrystusa w zgodnej harmonii łączą się same sprzeczności. Bóg staje się Człowiekiem. Odwieczny się rodzi. Nieśmiertelny umiera. Niezmienny cierpi. Umarły zmartwychwstaje. Dziewica rodzi.

Objawia się przez to znakomicie Mądrość, Wszechmoc i Dobroć Boga.

I dla człowieka było to również ogromnie zaszczytne. Gościł on bowiem w swej rodzinie Boga samego. Odbierał od niego bezpośrednio nakazy i pouczenia. Widział oczyma własnymi jego wielkość i słabość. Pobudzał się więc w ten sposób do wiary, nadziei i większej ku Bogu miłości. Nabierał odwagi do naśladowania takiego przykładu.

Po to „Bóg stał się człowiekiem, by człowiek stał się Bogiem” — powiada zwięźle Św. Augustyn.

Przez Jezusa Chrystusa i Jego Mękę na krzyżu człowiek odzyskał na powrót prawo do Nieba, wyzwolił się spod władzy szatana i grzechu, otrzymał wszystkie Łaski potrzebne do tego, by mógł żyć święcie i dojść do Boga.

„By ludzie z Boga się rodzili, wpierw z nich narodził się Bóg… narodzony z Boga, przez którego zostaliśmy uczynieni i narodzony z niewiasty, przez Którego zostaliśmy naprawieni. Nie dziw się więc człowiecze, iż stajesz się synem Bożym przez Łaskę, gdyż się rodzisz z Boga według słowa jego” — woła Św. Augustyn. Na to wielkie Dobrodziejstwo musi jednak ludzkość czekać cierpliwie aż lat tysiące. W upadku swym schodzi aż na samo dno podłości. Gdy traciła już prawie nadzieję ratunku, wtedy wyciąga się miłościwie do niej Ręka Boża.

Przez tak długi czas Niebo jest zupełnie zamknięte, tyle sprawiedliwych siedzi w tęsknocie w otchłaniach, tyle wołań i smutków wzbija się przed tron Najwyższego, by się zlitował i zstąpił.

I przyszedł. Urodził się. Pracował w pocie czoła. Nauczał. Cierpiał i skonał w hańbie największej za grzechy świata. Za cenę jego mozołów i ran otwierają się szeroko Niebiosa, westchnienie ulgi przechodzi po świecie.

Tak staje się on pośrednikiem naturalnym między Bogiem a ludźmi. W Osobie Swej łączy Bóstwo z Człowieczeństwem, a przez swą śmierć ród ludzki z Bogiem pojednał.

„Pośrednik Boga i ludzi, bo jako Bóg z Ojcem, jako Człowiek z ludźmi. Nie jest pośrednikiem człowiek z pominięciem bóstwa, nie jest pośrednikiem Bóg z pominięciem człowieczeństwa. Oto pośrednik: bóstwo bez człowieczeństwa nie jest pośrednikiem, człowieczeństwo bez bóstwa nie jest pośrednikiem, ale między bóstwem samym, a samym człowieczeństwem pośrednikiem jest ludzkie Bóstwo i Boskie Człowieczeństwo Chrystusa” — Św. Augustyn.

W ten to więc sposób stał się Pan Jezus z natury najwyższym kapłanem i królem.

„Pismo Boskie mówi, iż Chrystus został uczyniony Kapłanem i Apostołem naszego wyznania… jeżeli więc kto twierdzi, iż Słowo Boże wtedy, kiedy stało się ciałem, nie zostało Kapłanem i Apostołem naszym, niech będzie wyklętym” (D. 122) tak uczy Sobór w Efezie.

Opiera się w tym na nauce Pawła Apostoła w liście do żydów.

Jest On Kapłanem, bo Siebie Samego złożył Bogu na Ofiarę za grzechy świata i tę Ofiarę ustawicznie ponawia w Swoim Kościele. Kapłaństwo zaś jego jest wyższe od kapłaństwa Starego Zakonu, bo wieczyste, nieskalane, nieskończonej godności. Jest ono nie według obrządku Aarona, ale Melchizedecha. Otrzymał je z rąk Bożych w chwili wcielenia, a trwać ono z nim będzie na wieki.

Na krzyżu złożył Swą Ofiarę krwawą. We Mszy zaś Świętej ponawia ją w sposób bezkrwawy. A Zasługi Swego Życia i Śmierci otrzymują wszyscy w Niego wierzący w sposób obfity zwłaszcza w Świętych Sakramentach. Jako nasz Pośrednik i Kapłan wstawia się ustawicznie za nami u Boga.

Ofiarę Swą złożył Bogu za nas i to całkiem dobrowolnie.

„Ofiarował Siebie Samego za nas jako przyjemną wonność Bogu i Ojcu“ (D. 122 – Sobór w Efezie).

„Jezus Chrystus na Ołtarzu krzyża raz siebie w sposób krwawy ofiarował” (D. 938 – Sobór Trydencki).

A całe Pismo Święte głosi tę Prawdę i powtarza raz po raz na bardzo wielu swych miejscach.

Cztery Ewangelie opisują najdokładniej cały przebieg tej Chrystusowej Ofiary. Wychwalają ją w niewymowny sposób Apostołowie, zwłaszcza Św. Paweł Apostoł w swych listach.

A więc prawdą jest absolutnie pewną, iż przez własną Swą Krew i Mękę Chrystus ludzkość naprawdę odkupił i z Bogiem pojednał, iż Jego Życie było prawdziwą Ofiarą, bo posiadało wszystkie przymioty Ofiary. Było bowiem Darem widzialnym, złożonym Bogu, aby przez Jego zniszczenie uznać Boga Najwyższym Panem i przebłagać go za winy. Ofiarę tą złożył Chrystus ostatecznie przez Mękę i Śmierć na krzyżu i w ten sposób naprawdę nas odkupił, tj. Bogu za nas zadośćuczynił i wysłużył nam wszystkie Łaski potrzebne do zbawienia. Jezus był równocześnie i Ofiarnikiem najwyższym w Osobie Swej Boskiej i Ofiarą najdoskonalszą w Naturze Swej ludzkiej, którą w Męce i Cierpieniu złożył Najświętszej Trójcy za grzechy świata przyjmując je dobrowolnie na Siebie.

„Prawdziwie choroby nasze on nosił i boleści nasze On wziął na Siebie… ale on zranion jest za nieprawości nasze; starty jest za złości nasze; kaźń pokoju naszego na Nim, a sinością Jego jesteśmy uzdrowieni…

Pan włożył nań nieprawości wszystkich nas” (Ks. Iz. 53, 4-6).

„Ofiarowan jest, bo sam chciał” (Ks. Iz. 53, 7).

Tak opisywał Zbawiciela setki lat przed ukazaniem się go wielki Izajasz.

A zresztą i on sam mówi o tym jasno:

„Nikt duszy mej nie bierze ode mnie, ale ja kładę ją sam od siebie: i mam moc położyć ją i mam moc znowu wziąć ją“ — (Jan 10, 18).

I znowu:

„Syn Człowiecze przyszedł… dać duszę swą na okup za wielu” (Mat. 20, 28).

— „To jest krew moja nowego testamentu, która za wielu będzie wylana na odpuszczenie grzechów“ (Mat. 26, 28).

„To jest Ciało Moje, które się za was daje“ (Łuk. 22, 19). Jednogłośnie wysławia Odkupienie nas przez Jezusa Chrystusa cały Kościół.

„Za cudzą śmierć swoją zapłacił Syn Boży. Na to bowiem przyszedł, by umrzeć za grzeszników, sam będąc wolny od grzechów i Najświętszym” (Tertulian).

„Chrystus bez winy naszą karę przyjął, by przez to naszą winę zmazać i naszej karze koniec położyć” — mówi Św. Augustyn.

Męka ta i Śmierć Jezusa Chrystusa były rzeczywistym okupem za nas.

„Nieskazitelnym złotem ani srebrem jesteście wykupieni…, ale drogą Krwią Chrystusa jako niezmazanego i nieskalanego baranka” — powiada Piotr Święty (1 Piotr 1. 18).

Już Anioł Gabryel zwiastował to Matce Najświętszej, gdy mówił: „Nazwiesz Imię Jego Jezus, bo On zbawi lud Swój od grzechów ich” (Mat. 1, 21).

Trudem swym i mozołem życiowym dokonał on ogromnego dzieła „zmazując, który był przeciwko nam cyrograf dekretu, który był nam przeciwny, zniweczył go, przybiwszy go do krzyża, i złupiwszy księstwa i zwierzchności wywiódł je na widok śmiało odnosząc nad nimi jawny triumf sam w sobie” (Kol. 2, 14-15).

On to „nas wyrwał z mocy ciemności i przeniósł w królestwo umiłowanego Syna swojego” (Kol. 1, 13). W ten sposób Chrystus pojednał nas z Bogiem „we Krwi Swej stawszy się nam sprawiedliwością, uświęceniem i odkupieniem” (D. 790, Tryd. s. 5 cn. 3).

„Swoją Męką i Śmiercią usunął grzech i stał się Ofiarą Bogu przyjemną i wysłużył nam usprawiedliwienie” (D. 799, Tryd. s. 6 r. 7).

Odtąd wysiłki i wzloty ludzkie ku Bogu nie szły już na marne, ale naznaczone cechą Krwi Jezusowej miały moc mazania grzechów i jednania zasług na Niebo. Bóg dla Jezusa Chrystusa zaniechał gniewu, a z nieskończoną miłością spoglądać zaczął na ludzkość.

Teraz wszystko, co w ludzkości kiedykolwiek się stało dobrego na wieczność, na mocy odkupienia jej przez Jezusa się stało.

On zostaje naszym pośrednikiem u Boga. Maże grzech pierworodny. Wysługuje nam usprawiedliwienie, Łaski uczynkowe, nagrodę wieczną. Przez jego zasługi liczą się u Boga nasze zasługi.

„A z pełności jego wszyscyśmy wzięli, Łaskę za Łaską, bo Zakon przez Mojżesza jest dany, Łaska zaś i Prawda przez Jezusa Chrystusa się stała” (Jan 1, 16).

„I nie ma w żadnym innym zbawienia. Albowiem nie ma innego imienia pod Niebem danego ludziom, w którym byśmy mieli być zbawieni” (Dz. Ap. 4, 12).

A to Odkupienie Jezusa ceną Swą nie tylko dorównuje obrazie Bożej przez grzechy, ale jeszcze ją nieskończenie przewyższa. Cena bowiem Życia i Męki Jezusa była nieskończoną i dawała Bogu zadośćuczynienie za wszystkie grzechy całej ludzkości od Adama aż do ostatniego człowieka na ziemi.

Odkupienie to ze siebie najzupełniej wystarcza do zbawienia i uświęcenia wszystkich, ale by jednak naprawdę człowieka zbawiło, musi się do niego jeszcze dołączyć dobrowolna każdego z Łaską współpraca.

Jednak to wcale Chrystusowi nie ubliża, bo właśnie przez jego mękę i śmierć praca nasza osobista dla naszego zbawienia ma wartość; inaczej bowiem byłaby zupełnie bez znaczenia.

Jezus pozostało naszym najwyższym nauczycielem, który nam wskazał drogę zbawienia. Nauczył nas, w co mamy wierzyć i co mamy czynić, aby się uświęcić i zbawić.

Nauka jego zawartą jest w Ewangelii i w Świętej Nauce Kościoła.

Jest on nadto najwyższym królem, bo daną Mu została „wszelka władza na Niebie i na ziemi” (Mat. 28, 18), i kiedyś przyjdzie sądzić żywych i umarłych wydając ostateczny i nieodwołalny Wyrok na każdego.

Własną królewską Swą Mocą wstępuje do piekieł, Zmartwychwstaje, Wniebowstępuje i zasiada po Bożej Prawicy w Mocy i Chwale Najwyższej, by stamtąd ustawicznie czuwać nad Swym wielkim Dziełem, które stworzył za cenę Swych znojów, cierpień i śmierci.

Taka to była ta wielka Moc i Chwała Cierpień Jezusowych.

W tym dopiero świetle zrozumieć nieco lepiej możemy wielką rolę, jaką w tym Dziele olbrzymim zbawienia całej ludzkości odegrała Marya.

Zadanie Jej w tym jednaniu się Nieba ze ziemią jest w swoim rodzaju jedyne i zupełnie wyjątkowe.

Stoi bowiem Ona w ludzkości nie tylko jako jedna z wielu, na których okazały się w najdoskonalszy sposób błogosławione skutki Męki Jezusowej, ale jako jedyna osoba, która stając z Woli Bożej u Boku Zbawiciela zasłużyła Sobie być razem z Nim Współodkupicielką świata.

W jaki to sposób się stało?

Najpierw gorącymi Swymi modłami przyspieszyła z pewnością tę chwilę, na którą z utęsknieniem wieki czekały.

Modlili się o to i inni sprawiedliwi, ale na nikogo z taką miłością nie spoglądało Oko Boże jak na Nią. Wszyscy bowiem byli grzesznikami. Przychodzili na świat w ciężkiej z Bogiem nieprzyjaźni, a potem w życiu popełniali mnóstwo grzechów. Ona jedna tylko była cała czysta i Święta. Na Niej jednej nie można było znaleźć najmniejszej rysy i skazy.

Gdy więc wołała do Boga o wybawienie dla całej ludzkości, ten nie pozostał głuchy na takie błagania i zstąpił.

Ona jedna z całej ludzkości wskutek swego nadzwyczajnego przez Boga wyniesienia zasłużyła sobie być Matką Zbawiciela. Wśród córek Adama tylko Jej Serce było godne pieścić przy sobie Syna Najwyższego. Dalej gdy już przyszedł odpowiedni do tego moment, nikogo z całej ludzkości Bóg nie pytał się jakby o pozwolenie na to, co dla grzeszników zamierzał uczynić, tylko jedynie Najświętszej Panienki.

Ona to wyraziła Swą zgodę, od której rozpoczynały się nowe dzieje człowieka.

Epokowa to była wtedy chwila, w której wysłannik Trójcy Najświętszej czekał pokornie na przyzwolenie Świętej Dziewicy. Da się ona chyba porównać z tą, kiedy to Bóg Sam wyrzekł te potężne słowa: stań się – i stwarzał nimi Niebo i ziemię.

Mówi o tym słusznie Papież Leon XIII:

„Gdy Syn Boży celem Odkupienia rodu ludzkiego chciał przyjąć na się naturę ludzką i przez to mistyczne z całym rodzajem ludzkim zawrzeć zaślubiny, nie pierwej tego dokonał, aż nastąpiła dobrowolna zgoda wyznaczonej Matki, Która całego rodu ludzkiego była niejako przedstawicielką stosownie do wspaniałego i najprawdziwszego zdania Św. Tomasza: Przez Zwiastowanie była oczekiwana zgoda Panny w miejsce całej natury ludzkiej” ⁽¹⁾.

A gdy się ten Baranek nieskalany, który zgładzi grzechy świata, już począł, Najświętsza Panienka nierozdzielnie związana jest z jego losami.

Naraża się na tyle trudności i cierpień jak każda matka przed wydaniem na świat swego dziecięcia. Rodzi go wprawdzie cudownie i bez boleści, ale za to w ubóstwie i upokorzeniu. Znosi bohatersko wygnanie.

Ciężko dla niego pracuje, by go uchronić od nieszczęść, by go wychować dla dobra ludzkości.

I w świątyni Jerozolimskiej i podczas trzydniowego stracenia dziecięcia, a najwięcej już na Kalwarii ofiarowuje Bogu dobrowolnie i z miłością i poddaniem Syna Swojego. Cierpi wszystkie udręki i boleści tych dni straszliwych razem z nim. Stoi mężnie pod krzyżem, na którym gwoździami przykute ginęło Jej Ukochanie.

Wtedy to niejako cały ród ludzki w Jej Świętej osobie współpracował z Jezusem w Swym Odkupieniu. Wtedy to Serce Jej w najdoskonalszy sposób uzupełniało w duszy i ciele swym to, czego – jak mówi Apostoł – nie dostawało cierpieniom Chrystusa.

„A za ten udział w boleściach i utrapieniach Syna danym jest Maryi, by była całego świata najpotężniejszą u Swego Syna pośredniczką. Przez Chrystusa przyjęta do udziału w dziele odkupienia ludzi z tytułu stosowności (de congruo) wysłużyła nam, co Chrystus z tytułu sprawiedliwości (de condigno) wysłużył” — jak naucza Pius X ⁽²⁾.

„O ile więc od Niej zależało ofiarowała Swego Syna tak, iż słusznie można o Niej twierdzić, iż z Chrystusem ród ludzki odkupiła” — tak mówi o Maryi Benedykt XV ⁽³⁾.

A odkupiła nas nie tylko przez wielkoduszne znoszenie katuszy Syna Swojego, ale przez całe Swoje Życie i wszystkie Jego dobre czyny. Miały bowiem one wartość w swej sumie olbrzymią; a to z powodu wielkich Łask Bożych, przy pomocy których były spełniane, jak również i z powodu Jej osobistej doskonałej z tymi Łaskami współpracy.

Dobrymi tymi uczynkami wielbiła Ona najdoskonalej ze stworzeń Boga, Stwórcę Swojego. Zasługiwała nimi na koronę Chwały w życiu przyszłym w Niebie, a oprócz tego miały one przecież wartość zadość czynną za grzechy i kary za nie.

Inni ludzie dobrymi swymi czynami — jak modlitwami, pracą, cierpieniami – mazali powoli swoje własne grzechy i kary za nie. Ustawicznie więc w swym życiu za swe winy pokutować musieli, bo przynajmniej od lekkich grzechów nikt nie jest wolny.

Najświętsze Serce Maryi natomiast nigdy żadnego grzechu w Swym Życiu nie miało. Cała więc wartość zadość czynna Jego dobrych uczynków obracała się na pożytek nie Jego własny, ale szła na przebłaganie Bożej Sprawiedliwości za grzechy ludzkości.

W ten to więc sposób było to Serce naprawdę Sercem Odkupicielki świata.

Nie ubliżało to wcale Jezusowi, iż w tym Dziele ogromnym miał przy Boku Serce Swej Matki. Wszystko bowiem, czym Matka Najświętsza była i co zdziałała, przez Niego to sprawiła i wielkość Jej łączy się ściśle z wielkością Jej Syna. Owszem obecność i zasadniczy związek Jej Życia z zadość czynnym Życiem Jezusa nadaje tym wszystkim trudom i Mękom Zbawiciela świata jakiś dziwny urok i piękno.

Choć mógł się on obejść bez Niej w tych śmiertelnych zmaganiach z grzechem i śmiercią i jako Bóg potężnie i władczo ponieść Swe Ofiary i bóle i nie potrzebował w tym pomocy niczyjej, to przecież żył, cierpiał i umarł jak człowiek w całej nędzy i otchłani ludzkich słabości, a w takim razie najlepszą podporą dla dziecka to Serce Matki.

Do Serca Swej Matki uleciały na pewno myśli Jezusa, gdy w boleściach Ogrojca nie znalazł pociechy u uczniów.

Do Serca Swej Matki się chronił w upokorzeniach straszliwej nocy pojmania, gdy go zdradzono, opuszczono, znieważano i bito.

To Serce swej Matki napotkał Zbawiciel w Swej drodze na stracenie, a towarzyszyło mu Ono z całą pewnością przy niesprawiedliwych sądach i biczowaniu.

To Serce Swej Matki chciał mieć przy sobie, gdy zawisł na ranach między niebem i ziemią jako ofiara zadość czynna za grzechy.

Na Sercu Swej Matki odpoczął bezwładnie tak jak ongiś, gdy szedł z Woli Ojca na świata zbawienie.

Boleści i Cierpienia Zbawiciela świata opromieniły to Serce Matki Chwałą niesłychaną Współodkupicielki.

————————————-

Przypisy do rozważania:

1) Encykl. „Octobris Mense” 22 września 1891. cfr. Dogmatyka ks. dr. Siemiatycki.

2) Encykl. „Ad illum diem” 2 lutego 1904.

3) 22 marca 1918. Patrz: Dogmatyka ks. dr. Siemiatycki.

I. Marya w radościach Serca swego nas poczęła; i kiedy? W chwili Poczęcia w Dziewiczym Łonie Swoim Syna Bożego. Kiedy Archanioł Pański zwiastował Najświętszej Pannie, iż Przedwieczne Słowo oczekuje na Jej przyzwolenie chcąc się stać Jej Synem, Marya, mówi Św. Bernard, to przyzwolenie dając, z wielką miłością żądała od Boga naszego zbawienia, i tak się cała poświęciła dziełu Odkupienia naszego, iż od tej chwili, wszystkich nas pomieściła w Sercu Swoim, jako prawdziwa matka.

Dlaczego Św. Łukasz, mówiąc o narodzeniu Jezusa Chrystusa, pisze, iż Marya pierworodnego Syna swego porodziła? To wyrażenie nas poucza, iż Jezus Chrystus według ciała był Jej pierworodnym Synem, a my wszyscy według ducha Jej dziećmi; Zbawiciel nasz według natury pierworodnym jest Synem Maryi; ludzie są potomstwem Maryi według Łaski.

To tłumaczy również te słowa Kantyku odnoszące się do Najświętszej Panny: Łono Twoje jako bróg pszenicy osadzony liniami.

Św. Ambroży tłumacząc te słowa mówi: iż w Przeczystym Łonie Maryi jedno tylko było ziarno, Jezus Chrystus, ale mimo to porównane jest do brogu zboża, gdyż w tym jednym ziarnie byli wszyscy wybrani, których matką jest Marya.

Św. Paweł w listach swoich ciągle nam przypomina zacność naszego pochodzenia. Wyście członkami Jezusa Chrystusa. o ile to jest prawdą, jakoż nie jesteśmy dziećmi Maryi? jakoż byłaby Matką Głowy, nie będąc zarazem Matką całego ciała, którem jest Kościół św., i każdego z wiernych, którzy są Jego członkami?

Cieszmy się więc z pięknego i chwalebnego imienia dzieci Maryi. Często przypominajmy sobie, iż nas Marya poczęła w radościach Serca Swego, bo tak śpiewa Kościół: Dla nas i dla naszego zbawienia Syn Boży z niebios zstąpił i z Maryi się narodził.

Myśl ta i wiara ta powinna być przyczyną naszej wielkiej ufności.

II. Serce Maryi porodziło nas w najtrudniejszych boleściach. Porodziła nas do życia Łaski na Kalwarii, ofiarując Ojcu Przedwiecznemu za nasze zbawienie życie Swego najukochańszego, Boskiego Syna. Św. Augustyn twierdzi, iż Marya, Miłością Swą uczestnicząc w odrodzeniu ludzi do życia Łaski, stała się przez to duchową Matką wszystkich Chrześcijan. Takie jest znaczenie dosłowne tego ustępu pieśni Salomona, stosowanego do Bogarodzicy; postawili mnie stróżem w winnicach, winnicy mojej nie strzegłam. To znaczy, iż Marya, aby nas zbawić, zgodziła się na śmierć Swojego Boskiego Syna i Siebie Samą za nas ofiarowała. Duszą Maryi było życie Jezusa, którego nad swoje własne kochała. Dlatego to Symeon Maryi prorokował, iż Jej Duszę przeszyje miecz boleści. Tym mieczem była włócznia, którą otworzono Święty Bok Jezusowy, a Jezus był Duszą Maryi! Wtenczas to Marya w boleściach nas ku żywotowi wiecznemu porodziła, i z tego powodu możemy się nazywać dziećmi boleści Maryi.

Jezus Chrystus sam tylko chciał umierać dla zbawienia ludzi; ale widząc gorące pragnienie Maryi poświęcenia się także dla wiekuistego ich szczęścia, pozwolił, iżby w Odkupieniu świata miała udział ofiarując życie swego Boskiego Syna, a przez to stała się dusz naszych Matką. I to światu ogłosił Zbawiciel z krzyża, przed śmiercią do Maryi o Janie mówiąc: oto syn Twój — jakoby chciał powiedzieć: Oto człowiek, który przez to, żeś życie moje za jego ofiarowała, rodzi się dzieckiem Łaski. A mowę swą do ucznia obracając, wyrzekł: Oto Matka twoja. Tymi słowy mówi Św. Bernard, Marya „stała się” wtenczas Matką nie tylko Św. Jana, ale i wszystkich ludzi, dla Jej wielkiej ku nim miłości. Dlatego Św. Jan mówiąc o tym w Ewangelii, którą pisał, siebie po imieniu nie nazywa, ale tylko uczniem; Zbawiciel mówi przeto do ucznia swego, nie do Św. Jana, iżby wiedzieli wszyscy, iż Marya jest Matką Chrześcijan, uczniów Jezusa Chrystusa.

Trafia to w myśl Oryginesa, który pisał: „Jezus do Matki Swej mówiąc: oto syn Twój, zdawał się mówić: oto masz innego Jezusa, któregoś zrodziła. Kochaj go jako drugiego Mnie“.

Marya jest naszą Matką! o Boże! jak przyjemnie o tym pomyśleć. Maryę mieć za Matkę, Boga mieć Ojcem! To Jezus Chrystus naszym bratem! Kiedy Marya jest matką naszą, to mamy do Nieba prawo, gdyż według myśli słów Pana Jezusa, Syn mieszka na wieki w domu Ojca Swego.

Przykłady.

Jakże wielki dla nas zaszczyt, iż Królowa Nieba jest Matką naszą! Czyśmy dobrze zrozumieli godność naszego duchowego odrodzenia? Czy postępowanie nasze zawsze się zgadza z tą nazwą dzieci Maryi, z oznakami Jej Miłości, ze Szkaplerzem, z odmawianiem Koronki? Marya jest dla dzieci Swych najlepszą Matką. Zdarzenie, którego świadkiem był Leblanc, jezuita, jest nowym tego dowodem. Raz wieczorem, obchodząc sypialnie w kolegium, zobaczył dziecko klęczące przy łóżku. „Dlaczego jeszcze nie śpisz przyjacielu mój“, zapytał. Chłopiec odrzekł: Dałem Szkaplerz odźwiernemu do naprawy jeszcze mi go nie odniósł, boję się spać bez Szkaplerza, abym bez niego nie umarł. „Nie bój się, odpowiedział zakonnik, jutro ci odda. Oczekując, śpij dobrze. — Ojcze mój, spać nie mogę, bo mógłbym tej nocy umrzeć. I mówiąc to, zapłakało dziecko rzewnymi łzami. Dobry ojciec zeszedł do odźwiernego i przyniósł Szkaplerz. Z euforią wzięło go dziecko, serdecznie ucałowało i z imieniem Maryi na ustach zasnęło. Nazajutrz, gdy czas był do wstawania, zakonnik widzi chłopca jeszcze w łóżku. Woła go po imieniu, ale się nie odzywa. Przybliża się do łóżka, bierze go za rękę, ręka zimna i martwa. Chłopiec umarł w nocy. Trzymał w ustach Szkaplerz, który usypiając całował. — Miejmy również pobożny zwyczaj całować Szkaplerz, kładąc się do łóżka i prośmy Maryi, żebyśmy mieli szczęście w Szkaplerzu umierać.

Modlitwa.

O Maryo Przenajświętsza Matko moja, czymże się to dzieje, iż mając tak Świętą Matkę, jestem tak złym; iż mając Matkę opromienioną Miłością Boską, tak do stworzeń przywiązany jestem; iż mając Matkę tak bogatą w zasługi, z cnót ogołocony jestem. Ach! najukochańsza Matko moja, prawdziwie niegodzien jestem nazywać się dzieckiem Twoim, dla złych uczynków moich; cieszyć się będę, jeżeli mnie policzysz między sługi swoje; żebym mógł być ostatnim Twoim sługą, gotów jestem wyrzec się wszelkich na ziemi wielkości. Ale choć na to nie zasługuję, bądź zawsze Matką moją: to Imię Matki pociechą jest dla mnie serce moje podnosi i przypomina mi obowiązek miłości dla Ciebie. Imię to w sercu moim wzbudza ku Tobie ufność wielką. Kiedy wspomnę sobie na grzechy moje i Sprawiedliwość Boską, dreszcz po mnie przechodzi, strach mnie ogarnia, ale cała moja w Tobie, Maryo, ufność, iż jesteś Matką moją. Pozwól więc nazywać się zawsze Matką; po Bogu, Tyś moją na tym padole płaczu jedyną nadzieją, jedyną Ucieczką, Miłością moją. Pragnę i chcę i spodziewam się w tych uczuciach umrzeć, ducha mojego oddając w ręce Twoje i do Ciebie wołając: Matko moja, Maryo, Matko moja! nie opuszczaj mnie i ulituj się nade mną. Amen.

Lecz jedna jeszcze jest Męka, co trapi Serce Jezusa, której Marya nie widzi, Męka najboleśniejsza, ze wszystkich najnieznośniejsza, Jezus wyraża w Swej ciężkiej na Krzyżu skardze: Boże Mój, Boże czemuś Mnie opuścił? Któż pojmie ogrom Boleści, jaki nacisnął Serce Maryi na te smutne wyrazy? Cóż wtenczas pomyślała…? Jezus poświęca się dla Chwały Ojca, a Ojciec wśród strasznych Mąk opuszcza Syna…! Bez żadnej pociechy ze strony ludzi, czyż ma jeszcze być jej pozbawion ze strony Nieba…? Jak niepojęta Tajemnica! Światło Niebiańskie ją wyjaśnia: skutkiem grzechu, ludzie opuścili Boga, pierwszeństwo dali stworzeniom. Jezus przyjmuje na Siebie sprawę wszystkich grzeszników, za nich się zastawia; w Oczach Boga jest On obciążon ich nieprawościami! Ojciec Go przeto zostawia skutkom Swej Sprawiedliwości, uderza bez Miłosierdzia. Marya pojmuje te ciosy surowej Sprawiedliwości; czuje cały ich ciężar, nim jest gwałtownie przyciśniona. Wtenczas, to Serce Jej uczuwa daleko żywiej ostrze miecza, co od tak dawna do głębi okrutnie Ją rani. Któż zmierzy głębie tej rany? Któż ogarnie rozciągłość Jej Boleści. Wielka jest jako morze boleść Maryi pod krzyżem stojącej!

Św. Franciszek z Asyżu, na widok Serafa, wyobrażającego Jezusa Ukrzyżowanego, tak wielkiej doznał boleści, tak się zespolił z swoim Cierpiącym Zbawcą na krzyżu, iż boleść i miłość wyraziły na jego ciele blizny Męki Pańskiej. Czymże jednak była ta boleść i miłość Św. Patryarchy, przyrównana do Boleści i Miłości Maryi? Ach! Ona zespoliła się najzupełniej z Jezusem na krzyżu; z Jezusem jedną i tęż sarnę stanowi Ofiarę. Ona w Swym Sercu zgromadziła, wyraziła wszystkie Rany, męczarnie Swego Boskiego Syna, i daleko słuszniej niż Św. Franciszek; niż Paweł Święty mówić mogła: „Blizny Jezusa na Sobie noszę, jestem przybitą z Jezusem do Krzyża; nie znam jeno Jezusa i to Tego Ukrzyżowanego“.

II. Krzyż, oto Księga wszystkich Chrześcijan, w niej oni nieustannie czytać winni. Ah! czegóż się tam nie uczy dusza wierna, gdy ją czyta oczyma żywej Wiary. W tej księdze poznaje dusza Boskie Doskonałości, a zwłaszcza Jego Sprawiedliwość, Miłosierdzie, Miłość.

1sze. Sprawiedliwość. Odzież bowiem w surowszych rysach możemy dojrzeć Sprawiedliwości Bożej, jeżeli nie na Kalwarii? Widok piekła z jego ogniem nigdy nie gasnącym, jego mękami, jego wiecznością, daje mi wprawdzie straszne wyobrażenie o Sprawiedliwości Bożej; ale wszystkie, jakkolwiek zatrważające męki piekła, są tylko mękami stworzeń winnych… Ale na krzyżu cierpi Niewinny, cierpi Męki niesłychane, napojony jest pogardą… Co niepojęte jeszcze…, Ten Niewinny to Bóg! I tam tylko zadosyćuczynieniem niewinnej Boskiej Ofiary, mogła jedynie Sprawiedliwość Boża być rozbrojona!…

2gie. Krzyż daje mi poznać Boga w objawach Jego Miłosierdzia. Bóg obciąża ogromem Swej pomsty Swego Jedynego Syna, Który jest przedmiotem Jego upodobania, aby zachował, zbawił nędznego, zbuntowanego niewolnika. Ah! jakież Miłosierdzie!. Zasłużyłem na karę, męki wieczne; a ponoszę jedynie utrapienia, którymi spłacając me długi, winy, kupuję sobie Niebo; nabywam prawa do posiadania Boga, a z Nim do Błogosławieństwa, które się nigdy nie skończy. Piekło już zamknięte, Niebo dla mnie otwarte: Jezus Śmiercią Swoją zniszczył wyrok potępienia… Jakież Miłosierdzie!.. Wieczność cała nie wystarcza na poznanie, na zawdzięczenie jego rozciągłości!

3cie. Krzyż ukazuje mi Boga w objawach Jego Miłości. Żydzi, widząc Jezusa wylewającego Łzy nad śmiercią Łazarza, mówili: Oto jak Go umiłował! Spoglądając na krzyż mego Zbawcy cierniem Ukoronowanego, na Jego Nogi, Ręce przebite, Ciało okryte Ranami, jakże daleko bardziej zawołać muszę: Ach! jakże mnie umiłował! Zbawienie moje nieustannie przytomne było Sercu Jezusowemu, ani na chwilę nie zapomniał o mnie w całym ciągu Swej Męki; cierpiał, poświęcał się za mnie, jakbym sam jeden miał być zbawiony…

Słusznie Uczeń Ukochany, Jan Święty Miłość Jezusa nazywa bez miary, bez granic. Dla zadośćuczynienia Boskiej sprawiedliwości, nie było potrzeba, aby Jezus ponosił śmierć tak haniebną, okrutną: ale to potrzebne dla zaspokojenia Jego Miłości! Jezus zamierzył mnie zbawić i wszelką ceną kupić mą duszę. Dla jej zyskania, Miłość Jezusa na wszystkie wystawia się poświęcenia: Miłość obciąża Go więzami w Ogrojcu; Miłość krępuje do słupa, przybija do krzyża, rozrywa żyły, wyciska Krew do ostatniej kropli z Jego Najsłodszego Serca.

Krzyż uczy mnie, jaka cena mej duszy, Jezus więcej ją ceni, niż Swe Męki, Swe Życie. Miałżebym sam jej nie cenić? mógłżebym ją wydać na pastwę nikczemnych namiętności i stworzeń; nie oddać jej Temu, Który ją kupił ceną wszystkiej Krwi Swojej?

Ah! czegóż mnie nie uczy Krzyż pod względem pokory, ubóstwa, posłuszeństwa, miłości, cierpliwości, gorliwości, umartwienia, itp. ale żeby pojąć, zrozumieć tę naukę krzyża, potrzeba go badać, rozmyślać oczyma Wiary. Widzę tak często, z nawyknienia Krzyż Święty, a jak rzadko ten widok budzi we mnie podobne wrażenia! Żegnam się tak często Znakiem Krzyża, a ten Znak, jakież wspomnienia wywołać by powinien w mym sercu! ale zwykłem, żegnać się bez pobożności, bez zastanowienia. Szukam środka uprzytomnienia sobie Obecności Bożej, utrzymania się w skupieniu. Znak Krzyża, oto środek najskuteczniejszy ku temu. Żegnając się, wspomnę sobie na tę lub ową okoliczność Męki; przejdę od jednej do drugiej uwagi nad Męką Pańską, stosownie do natchnień Łaski, potrzeb mej duszy; naśladować będę Maryę zespoloną Sercem z Jezusem przybitym na krzyżu.

O Maryo, Matko Boleści! uproś mi Łaskę, niech czytam jak Ty w księdze Krzyża; niech zrozumiem te nauki, jakie mi Krzyż przedstawia; niech je wszystkie wyrażę w mym sercu, uczynię z nich prawidło mego życia i postępowania.