🔉Miesiąc sierpień poświęcony ku czci Niepokalanego Serca Maryi – dzień 18

Z Serca Jej ustawicznie płynęły do Boga najwonniejsze akty cnót, wznosiły się promienie najczystszych i najwznioślejszych pobudek.

Życie Jezusa Chrystusa przelewało się całymi falami z tego Serca tak bogato uposażonego przez naturę i Łaskę.

W całej zatem pełni i bez najmniejszych ograniczeń stosowało się do Niej orzeczenie Trydenckiego Soboru:

„Gdy Sam Jezus Chrystus, jako głowa w członki i jako winny szczep w latorośle, sprawiedliwym ustawicznie wlewa siłę, która to moc dobre ich czyny zawsze poprzedza, towarzyszy im i następuje po nich, a bez niej w żaden sposób nie mogłyby być miłe Bogu i zasługujące, przeto trzeba wierzyć, iż usprawiedliwionym niczego nie brak, by tymi dziełami, które w Bogu są uczynione… życie wieczne sobie wysłużyli, które w swoim czasie, jeżeli tylko w Łasce pomrą, osiągną” (D. 809 ses. 6 r. 16).

Jeżeli Jezus obiecywał skarby w Niebie ubogim, łagodnym, płaczącym, prześladowanym, miłosiernym, czystego serca, to w pierwszym rzędzie i najobficiej należą się one Niepokalanemu Sercu Maryi.

Nikt bowiem z takim bohaterstwem i z taką czystą intencją nie znosił swoich bólów, smutków i prześladowań, jak Matka Najświętsza. Nikt nie kochał taką miłością Boga i nie przebaczał swym wrogom tak wspaniałomyślnie, jak Ona darowała tym, którzy Jej Syna zabili. Nikt ze Świętych nie wyzyskał swego czasu dla Boga tak pilnie i doskonale, jak to czyniła Najświętsza Panna Marya. Nikt bardziej i ściślej nie był złączony z Jezusem nad jego własną matkę. Dlatego też i wartość Jej życia jest przeogromna.

„Jako latorośl nie może przynosić owocu sama z siebie, jeżeli nie tkwi w winnym szczepie, tak ani wy, jeżeli we mnie mieszkać nie będziecie”. (Jan 15, 4) mówił Pan Jezus do uczniów, ale stosowało się to w sposób najdoskonalszy do Jego Rodzicielki.

Była Ona przed wszystkimi innymi najmilszym Boga Dziecięciem, Współdziedziczką z Chrystusem tych dóbr, które Bóg Świętym obiecał.

Ona więcej zasługi miała w Oczach Bożych w każdym uczynku niż wszyscy święci razem wzięci w tym samym, ponieważ spełniała go w takim stopniu Łaski uświęcającej, który przewyższał wszystkich sprawiedliwych.

Za święte zaś czyny Bóg przyobiecał wielką nagrodę. „Błogosławiony mąż, który wytrwa w pokusie, bo wypróbowany doświadczeniem, otrzyma koronę żywota, którą obiecał. Bóg tym, którzy go miłują” (Jak. 1, 12).

A nikt chyba więcej w swym życiu nie był doświadczany nad Matkę Najświętszą, zwłaszcza wtedy, gdy oczyma własnymi na straszne męczarnie swego dziecięcia patrzyła i bluźnierstwa z obelgami na Boga rzucane słyszała.

Należała się więc temu Sercu nagroda za prace i trudy, jeżeli już nie z tytułu sprawiedliwości ścisłej, to jednak dla Boskich Obietnic.

Taką jest co do tego wyraźna Nauka Kościoła:

„Dobrze działającym aż do śmierci i pokładającym w Bogu nadzieję, należy stawić przed oczy życie wieczne i jako Łaskę synom Bożym przez Jezusa Chrystusa miłosiernie obiecaną i jako zapłatę, która z Obietnicy Samego Boga ich dobrym czynom i zasługom wiernie ma być oddaną” (D. 809 Sob. Tryd. 3. s. 6 r. 16).

„Gdyby kto powiedział, iż człowieka usprawiedliwionego dobre czyny tak są Darami Boga, iż nie są zarazem usprawiedliwionego dobrymi zasługami, albo iż usprawiedliwiony uczynkami dobrymi, które spełnia przez Łaskę Boga i zasługę Jezusa Chrystusa, którego jest żywym członkiem, nie zasługuje prawdziwie powiększenia Łaski, życia wiecznego, tegoż życia wiecznego, jeżeli tylko w Łasce umrze, osiągnięcia i także powiększenia Chwały, niech będzie wyklęty” (D. 841- Sob. Tryd. s. 6, kan. 32).

Całą więc swoją wielkość czerpała Najświętsza Panienka z Syna Swojego.

Wznosi się zatem Ona ustawicznie do Boga w pokornych dziękczynieniach i śpiewa mu pieśń uwielbienia:

Wielbij Duszo Moja Pana, bo uczynił Mi wielkie rzeczy, Który Możny jest i wielkie Imię jego!

— Bo też mówi Sobór Trydencki: „Nie ma człowiek, z czego by się chlubił, ale wszelka chluba nasza jest w Chrystusie, w Którym żyjemy, w Którym się ruszamy, w Którym zadość czynimy czyniąc godne owoce pokuty, które z niego mają moc, przez Niego są ofiarowane Ojcu i przez Niego są przyjęte przez Ojca” (D. 904 Sob. Tryd. s. 14 r. 8).

Całą swą doskonałość zawdzięczała Matka Najświętszemu Życiu i Śmierci Jezusa Chrystusa. Ze względu bowiem na przyszłe zasługi Syna Swojego Bóg Ją tak wyniósł i ubogacił nad wszelką miarę.

Ona pierwsza przez Śmierć Jezusa najdoskonalej odkupioną została. Była pierwszą z tego nieprzejrzanego orszaku zbawionych i Świętych, którym Bóg dał Łaskę uświęcającą, Łaski uczynkowe, Dary Ducha Świętego. Dla Niego odłączył Ją z szeregów całej ludzkości i ubogacił ogromnymi przywilejami, by mogła pracować i cierpieć dla niego i zasługiwać swoimi czynami na Niebo.

Dzięki to takiemu odkupieniu Syna Swojego szła do Boga cała w słońcu, bez cieni i wahań, w sposób najdoskonalszy wśród ludzi. Wszyscy inni wobec Niej to biedota duchowa i nędza. Ona jedna tylko w całej pełni Królową jest Łaski i, co za tym idzie, zasługi u Boga.

Ona jedna nigdy Łaski w życiu nie straciła, ale ustawicznie w Niej rosła.

Każda Jej modlitwa, każdy czyn dla Jezusa, każde cierpienie nieustannie powiększały w Jej duszy życie nadprzyrodzone i piękność wewnętrzną i wartość wobec Boga.

Uczynki Jej nie były takie jak innych ludzi: raz żywe czyli wykonane w łasce, to znów uśmiercone przez grzech, lub umarłe tj. spełnione w grzechu, lub śmiercionośne czyli grzeszne, lub pełne niedoskonałości i błędów, ale wszystkie bez wyjątku dobre, święte i najdoskonalsze.

Wskutek tego nie ponosiła Ona nigdy szkód, ani opóźnień w swym życiu duchownym, jak to się zdarza i świętym największym, ale nieustannie wzrastała z dniem każdym i uczynkiem coraz to doskonalszą się stając.

Nic w Jej życiu nie było bezcelowym i bez wartości, ale wszystko Ją coraz to więcej zbliżało do Boga. Mimo więc tego, iż i Jej życie jak każde było tak znikome i przemijające, to jednak nic z niego nie ginęło, bo każda Jej myśl dobra i czyn, każde najmniejsze pragnienie stawały się naprawdę nieśmiertelne i otrzymywały wartość nieskończoną. Życie Jej całe było jakby wielką kuźnią, w której na mocy zasług Chrystusowych przekuwał się zwykły kruszec Jej ludzkich uczynków na bezcenne skarby zasług na Niebo.

Jakiej wartości i ceny nabiera wskutek tego Serce Niepokalanej Panny!

Bóg w mistrzowski sposób połączył w Nim doczesność i wieczność, naturę z nadprzyrodzonością, człowieka z Sobą samym, swoje własne dary z prawdziwą nagrodą.

Czym wobec Jej wielkości jest życie czysto naturalne i świeckie?

Jest ono może hałaśliwe, sławne, bogate w kamienie, świecidełka i szmaty, w rzeczywistości jednak to lichy śmieć, na który i spojrzeć nie warto, to mdły ognik nad groźną głuszą duszy i topielą życia bez treści.

Całą więc Chwałą Życia i Cierpień Jezusa Chrystusa jest odkupienie Najświętszego Serca Maryi i oprócz niego świata całego. Całą natomiast Chwałą Życia i Cierpień Serca Maryi jest ogromny przywilej, iż brało Ono bezpośredni i czynny udział w ogromnym dziele zbawienia ludzkości.

By pojąć całą wielkość tego przywileju, trzeba by najpierw wniknąć w całą treść, jaka się mieści w tym słowie odkupienie ludzkości i zrozumieć udział w nim Najświętszej Panienki. Jest to bowiem sprawa, której Ona zawdzięcza wszystkie Swe Łaski. Bez niej byłaby biedną jak wszyscy.

Wielką jest osoba Jezusa Chrystusa, ogromnymi są również i zadania, jakie przyszła spełnić na świecie.

Ma on pojednać niebo z ziemią, Boga z ludźmi. Ma im przywrócić stan Łaski uświęcającej i prawo do zmartwychwstania ciał. Uczyni on ich z niewolników szatana i grzechu znów dziećmi Boga. Da im nadzieję uszczęśliwiającej wizji Boga w wieczności.

Dzieło to naprawdę potężne, wspaniałe.

Jezus spełnił to po Bosku i ludzku zarazem.

Jak w jego osobie wiążą się najściślej Bóg i człowiek, tak i w jego myślach, słowach, uczynkach i owocach jego działalności łączą się niedościgłość i niepojętość Boga z prostotą i słabością człowieka!

W Jezusie Chrystusie splatają się w pocałunku miłości dwie natury tak sobie przeciwne i dotąd wrogie. W jego zaś Dziele Odkupienia godzą się najzupełniej najsurowsza sprawiedliwość z bezgranicznym miłosierdziem.

————————————–

Przypisy do rozważania:

1) W pierwszym rzędzie czyn należy do przyczyny pierwszej, którą jest Bóg – cfr. Św. Tomasz i filozofia scholastyczna.

I. Szczęście Maryi niepojętym jest, bo Ona bez żadnej przerwy, ciągłe miała zasługi. Niema wątpliwości, iż błogosławieni cieszą się doskonałym spokojem i są zupełnie zadowoleni; mimo to, prawdą jest, iż każdy z nich mógłby był jeszcze większą otrzymać chwałę, gdyby był doskonalej kochał Boga i wierniej Mu służył. I chociaż Święci nic więcej nadto co mają nie pragną, mogliby jednak czegoś jeszcze więcej pragnąć. W Niebie, popełnione grzechy na ziemi i czas stracony nie przypominają się boleśnie, ale zaprzeczyć nie można, iżby mnogość dobrych uczynków, dochowana niewinność i czas na dobre użyty, nie powiększały w niebie szczęścia. Marya nic nie pragnie i niczego więcej pragnąć nie może. Któryż Święty oprócz Maryi mógłby powiedzieć, iż żadnego, najmniejszego grzechu nie popełnił ? Nie tylko nigdy Łaski Boskiej nie utraciła, ale z Łaską Boską zawsze współpracowała, Łaska Boska w Jej Sercu nigdy próżną nie była. Każdy uczynek Jej zasługującym był; każde Jej słowo, każda Jej myśl, każde Jej westchnienie skierowane było do Boga, na celu zawsze i wszędzie miała tylko Chwałę Boską. W Miłości Boskiej nie ostygła nigdy, nic z Darów Bożych przez niedbalstwo swoje nie straciła, coraz doskonalej Bogu służyła

II. Szczęście Maryi niepojętym jest, gdyż zasługi Jej były powszechne. Święci rozmaite otrzymali Łaski, o czym mówi Św. Paweł. Każdy z nich, będąc wiernym Łasce Boskiej, wydoskonalił się w jakiejś cnocie. Jeden w pracy około zbawienia bliźnich; drugi w umartwionym życiu; inny w znoszeniu prześladowań; lub też w rozmyślaniu. Dlatego Kościół Święty, ich pamiątkę obchodząc, o każdym z nich mówi, iż cnotą sobie adekwatną wyszczególnił się od drugich: nie znaleziono podobnego jemu. I w Chwale też Niebieskiej odznaczają ich cnoty. Apostołowie różnią się od Męczenników, Wyznawcy od Panien, niewiniątka od pokutników. Najświętsza Panna wszystkimi Łaskami napełnioną była i we wszystkich cnotach Wszystkich Świętych przewyższyła. Apostolską miała w sercu gorliwość, jest Męczenników Królową, gdyż więcej od nich wszystkich cierpiała; chorągwią dla Panien, wzorem małżonków; niepokalaną niewinność zaślubiła z doskonałą pokutą i umartwieniem; krótko mówiąc, w Sercu Swoim wszystkie cnoty heroiczne wszystkich Świętych zjednoczyła. Dlatego to o Niej prorok królewski a pradziad Jej mówił, iż ubrana jest w różnobarwną szatę złotem haftowaną. Nie ma Łaski, nie ma Daru, nie ma Zasługi takiej, której by nie miała Marya.

III. Szczęście Maryi niepojętym jest, gdyż zasługi Jej były zupełne. Pełność Łaski na ziemi zastąpiła pełność Chwały w Niebie. Dla tej pełności Chwały Marya w hierarchii niebiańskiej, po Bogu, pierwsze zajmuje miejsce. Chwała Jej jaśnieje ponad chwałą wszystkich niebiańskich obywateli, jak słońce jaśnieje ponad gwiazdy. Doskonalej od wszystkich Aniołów wpatruje się w Światłość Boską, doskonalej od nich zna Boga.

Przykłady.

Czyśmy ocenili należycie zasługę uczynków spełnionych dla Boga? Czyśmy czasem nie mówili: dosyć, jak będę w Niebie na ostatnim miejscu. Bł. Suzo robi uwagę, iż kto tak mówi, do Nieba nie zajdzie, bo trudno mu będzie w Łasce Boskiej wytrwać do końca. Kiedy dusza gorąco pragnie Jezusa i Maryi, w nagrodę tego pragnienia, Jezus i Marya jej także pragną. Kto skąpo sieje, sprawiedliwą jest rzeczą, iż skąpo też żąć będzie. Na Św. Alfonsa patrzmy, on chciał podobać się tylko Bogu, więc sobie zasłużył, iż Marya tu na tym świecie pokazała świętość sługi swego. Na misji w jednym miejscu na wielkim Ołtarzu wystawiono obraz Matki Boskiej. Wieczorem, podczas kazania, które miał Św. Alfons o godności Maryi i ufności, którą ku Niej mieć powinni wierni, obraz ruszać się zaczął i widziano postać Królowej Nieba jakoby żywą. Jednocześnie z obrazu wytrysnęły dwa promienie światła i przebiegając kościół spoczęły na twarzy Alfonsa. W tej chwili Sługa Boży zachwycony podniósł się na kilka stóp ponad kazalnicę i słyszano jak mówił te słowa miłości: „Pani moja, chcesz więc zrobić mi tę rozkosz“. Widząc to cudowne zjawisko, słuchacze, a było ich cztery tysiące, wydali okrzyk podziwienia. Skutek tego cudu był taki, iż najwięksi grzesznicy publicznie prosili o przebaczenie danych zgorszeń. jeżeli Marya za życia, na ziemi, umie tak chwałą sługi swe opromienić, jakiejże dopiero mogą się spodziewać w Niebie nagrody? Pożytecznie nam jest bardzo, służyć Maryi.

Modlitwa.

O wielka, o wzniosła, o chwalebna Pani! oto u stóp Tronu Twego, z tej doliny łez, hołd Ci pokorny składamy. Z wysokiego Tronu Twej chwały, racz spojrzeć na nas nędznych okiem litościwym. Im bliżej jesteś Źródeł Łaski, tym Ci łatwiej orzeźwić nas ich zbawiennymi wodami. Stamtąd lepiej widzisz potrzeby nasze i dlatego tym większą litością nas otaczasz i z większą przychodzisz pomocą; uproś nam Łaskę, iżbyśmy byli Twoimi wiernymi sługami i Ciebie mogli przez całą wieczność błogosławić. Matką naszą jesteś, Przenajsłodszą i najmilszą Matką. Ołtarze Twoje mnóstwo dzieci Twoich otacza, proszą Cię, jedne o uzdrowienia od chorób, drugie w potrzebach o ratunek; jeden o dobre żniwa prosi, inny o wygranie sprawy; my zaś, o Maryo! prosimy Cię o to, co jest Najmilszemu Sercu Twemu: uproś nam pokorę, nieprzywiązywanie się do dóbr ziemskich, zdanie się na Wolę Boską, uproś nam śmierć szczęśliwą, a potem Niebo. Przemożną jest Twoja u Boga przyczyna, niczego Ci Pan odmówić nie może, z grzeszników uczyń nas świętymi. Uczyń cud ten nad nami, który lepiej świadczyć będzie o Twojej Potędze, aniżeli gdybyś ślepym wzrok przywróciła lub umarłych do życia powołała. Najświętsza Królowo! nie żądamy na ziemi Cię oglądać, ale chcemy w Niebie z Tobą się cieszyć, o tę Łaskę Cię błagamy i spodziewamy się ją otrzymać, mocno ufając Dobroci Twojej. Amen.

W czasie tej strasznej nocy, co nastąpiła po Ostatniej Wieczerzy, Marya była wprawdzie zamknioną w Swój celce, ale Jej Duch towarzyszył strasznemu konaniu Jezusa w Ogrójcu; i wtenczas, kiedy, Jej Boski Syn lękał się i trwożył smutkiem ściśniony, kiedy krwawym oblewał się potem i ciężkości konania doznawał, Marya także doświadczała tych samych wrażeń lęku, ścisku; Ona także z Nim konała.

Jakąż boleścią ścisnęło się Jej Macierzyńskie Serce, skoro się dowiedziała o dokonanej zdradzie niewiernego ucznia, o wściekłości żołdactwa, co schwytało niewinną Ofiarę, wlekło przed sądy; kiedy poznała cały szereg dzikości i okrucieństwa, jakiego ci nędznicy dopuścili się w tej okropnej nocy; jak Go policzkowali, plwali na Twarz Świętą, okryli nikczemną szatą, i tysiące innych dokonali dzikości; jak szyderstwa i urągania, bluźnierstwa i wściekłości zespolili z okrucieństwem. Kto opowie, pojmie boleść Serca Maryi, na wspomnienie tych krwawych zniewag, wyrządzonych Jej Synowi, Jej Bogu! Jakże większą jeszcze boleść sprawić Jej musiało okrutne biczowanie, srogie cierniem koronowanie i inne katownie w pretorium. Widzi, iż Sama jedna dzieli Mękę z Jezusem… Piotr się Go zaparł, inni uczniowie rozpierzchli się, lud, którego Jezus Dobrodziejstwami obdarzał, posuwa swą czarną niewdzięczność tak daleko, iż wielkim krzykiem domaga się uwolnienia Barabasza, a śmierci krzyżowej Boga-Człowieka!…

Marya Sama tylko boleje z Chrystusem… spełnia z Nim wszystką gorycz kielicha… Sama z Nim pogrążona w morzu boleści!… Boleści tak wielkiej, którą, gdyby rozdzielono między wszystkich ludzi, jak się wyraża Św. Bernardyn Sieneński, jeszcze by ich wszystkich o śmierć przyprawiła. Ta boleść niezmierna jest wszystka w Sercu Maryi, a Marya nie umiera!?

Ah! to cud potęgi Boga… potęga Boska trzyma Ją przy życiu, aby przedłużyło się Jej męczeństwo, aby i Ona także wielkiej dla zbawienia ludzi na Kalwarii dokonała Ofiary; i jeżeli mówi Ewangelia: Bóg tak umiłował świat, i Syna Swego dał dla jego zbawienia: to również z całą prawdą rzec można o Maryi; tak umiłowała ludzi, iż dla ich zbawienia, daje, poświęca na śmierć Swego Jedynego Syna, Którego miłuje więcej niż Siebie.

II. W nieszczęsnych czasach, w których żyjemy, jak wielka liczba ludzi występuje przeciw Jezusowi, a jak mało dusz ubolewa nad Jego Cierpieniami!! Jak mało podziela boleści z Maryą! A ja, przyjął żem choć drobne uczestnictwo w tych cierpieniach Jezusa, jak spodziewać się po mnie mogła ta Matka strapiona? Czyli bowiem mogą być liczniejsze, silniejsze bodźce, które ranić winny me serce, pobudzać, abym z Maryą dzielił smutek, łzy moje zmieszał z Jej Łzami współbolał nad Męką Zbawcy? Albowiem:

1-sze. Jam jest powodem tych zniewag i katowni; Jezus mniej by cierpiał, gdy bym ja był mniej winnym… Pycha moja sprowadziła Jego uniżenia; zmysłowość moja rozdzierała Jego Ciało przy słupie kamiennym; samowola moja, próżność, niecierpliwość wtłoczyły Mu na Głowę ciernia koronę; ma niestałość, nieposłuszeństwo, pogwałcenie przykazań, związały Go w ogrójcu, przywiązały do słupa; me szemrania, wymówki, wszystkiej upadki języka, uczyniły Go milczącym przed obliczem sędziów. Gdybym się w niczym nie był przyczynił do cierpień Jezusa, sam ich widok, wspomnienie, powinno by przerazić, przeniknąć me serce najżywszą boleścią, bo to wszystko cierpi Bóg mój; ale jakaż być powinna ma boleść, kiedy ja także do liczby Jego katów należę?!…

2-gie. Jam był sprawcą cierpień Jezusa, On dla mnie ponosi mękę. Cierpi, aby mnie, wybawił od śmierci wiecznej; poświęca swe życie na krzyżu, aby mi zjednał życie błogosławione, ponosi śmierć najokrutniejszą, aby mi zgotował tron Chwały na Niebiosach; wydaje się na takie szyderstwa, zniewagi, Sam przyjmuje! na Swą Głowę ciernia koronę, aby uwieńczył mą głowę nieśmiertelności koroną. Byłem niewolnikiem, On mnie wykupuje; nie mogłem się wypłacić, On płaci me długi; byłem winnym On ponosi kaźń mnie należną.

3-cie. Jeślim spowodował śmierć Boga jeżeli niewinny cierpiał za mnie, cóż cierpieć należy, mnie winnemu?… jeżeli tak się obchodzą z drzewem zielonym, drzewo suche czyż ma być oszczędzone? Tak mnie upomina Jezus, wstępując na Kalwarię. Moją przeto powinnością czynić surową pokutę, iść w ślady mego Zbawcy. Dla oczyszczenia win moich, będę już ofiarował Bogu wszystkie ciężkości życia i te, co wynikają z obowiązków mego stanu, i te, które napotykam przy dokonaniu cnoty, i wszystkie inne wreszcie. Będę zadawał sobie dobrowolną pokutę, w stopniu, jakiego mi dozwala możność, posłuszeństwo. Będę wreszcie dla miłości Jezusa, we wszystkim, ile można wyrażać ducha umartwienia.

4-te. Dla mnie szczególniej Jezus tyle mąk cierpiał; skoro więc na mnie szczególniej dopuszcza cierpienia i przeciwności, czyni mnie uczestnikiem Swych cierpień; daję obfitszą cząstkę Swych zasług; albowiem mię otacza wielością środków zbawienia, jakich inni nie mają. Z cierpień przeto wynika dla mnie obowiązek żywszej wdzięczności, rzewniejszej miłości, poświęcenia wspanialszego, naśladownictwa doskonalszego.