🔉Miesiąc Październik poświęcony ku czci Świętych Aniołów Stróżów – DZIEŃ 10

salveregina.pl 6 godzin temu

Zdjęcie: Guardian-Angel

O nabożeństwie miesięcznym.

Źródło: Zbior wybornego y gruntownego nabozenstwa na codzienne, tygodniowe, miesięczne, w dni swięte i roczne 1819

Nauka.

Chociaż nie zdaje się być osobliwszym i różnym od codziennego, tygodniowego, i rocznego, jakoż nie znajduje się w innych do Nabożeństwa książkach, przestrzec jednak potrzeba Wiernych Chrystusowych.

Czytaj więcej

Najpierw, iż niektórzy z nich zostają w rozmaitych Bractwach, którym oprócz innych w roku dni, na jedną w w każdym miejscu Niedzielę nadane są Odpusty to zawsze pod obowiązkiem jakiego nabożeństwa. Po wtóre: Wszyscy, którzykolwiek nabożnie co dzień trzy razy odmawiają Anioł Pański, i którzy codziennie przez pół lub ćwierć godziny odprawiają medytację, to jest modlitwę wewnętrzną, tak ci jako i pierwsi wiernie się każdego dnia w tych pobożnych uczynkach zachowując przez cały miesiąc, w każdym całego roku dostąpić mogą zupełnego Odpustu w te dni Miesięczne, które sami sobie obiorą, a w nie spowiadać się i komunikować, i modlić się będą. Przysposobienia do Spowiedzi opisane są niżej w Nabożeństwie do Świętych Sakramentów, w Nabożeństwie także tyczącym się Odpustów, wyrażone tj. wzglądem nich uwiadomienia i modlitwy.

Co się zaś tyczv Medytacji, czyli modlitwy wewnętrznej, ta choćby tak wielkimi, (jako się wyżej nadmieniło) Odpustami zalecona nie była, sama jednakże przez się od modlitwy ustnej daleko jest zacniejsza i pożyteczniejsza; gdyż kiedy się modlimy ustnie mówimy tylko do Pana Boga; ale gdy się modlimy wewnętrznie, tj., gdy rozmyślamy co nabożnego, wtenczas Sam Pan Bóg mówi do nas, ponieważ więc tyle jest na świecie ludzi chcących choćby pobożniejsze prowadzić życie, którzy wiele różnych i długich modlitw ustnych codziennie odmawiają, a o modlitwie wewnętrznej albo nie wiedzą, albo nie dbają, albo co rozmyślać nie mają, przetoż kładzie się tu dla wszystkich wielce gruntowne i wyborne Uwagi na każdy dzień Miesiąca. Które przeczytawszy codziennie po jednej rozważając, trzeba je znowu na drugi, i na każdy poczynający się Miesiąc z początku zaczynać. Przez całe życie odprawiając je, znajdzie się zawsze w nich co nowego do używania i ku zbudowaniu.

Uwaga o odpustach.

Źródło: Głos duszy 1881;

Odpusty. Podręcznik dla duchowieństwa i wiernych opr. X. Augustyn Arndt 1890r.

Benedykt XIV, sławny i uczony papież, polecał Brewem d. 16 grudnia 1746r., bardzo gorąco rozmyślanie, i bardzo słusznie, mało bowiem jest ćwiczeń pobożnych, z których by Chrześcijanie mogli czerpać skuteczniejsze środki do zapewnienia sobie wytrwania i postępu w cnotach. „Dajcie mi kogoś, który co dzień choć kwadrans poświęca rozmyślaniu powiedziała św. Teresa, a ja mu obiecuję niebo“.

Czytaj więcej

Odpusty:

1) Zupełny raz na miesiąc w dzień dowolnie obrany, jeżeli kto przez miesiąc co dzień rozmyśla przez pół godziny lub przynajmniej przez kwadrans. Warunki: Spowiedź, Komunia Święta i modlitwa pobożna na zwyczajne intencje.

2) 7 lat i 7 kwadr. za każdy raz, gdy kto w kościele lub gdzieindziej, publicznie lub prywatnie, naucza innych o sposobie rozmyślania, albo gdy kto tej nauki słucha. Warunek: Spowiedź, Komunia św. za każdym razem.

3) Odpust zupełny raz na miesiąc w dniu dowolnie obranym, gdy kto pilnie naucza, albo się dał pouczyć. Warunki: Spowiedź, ilekroć z sercem skruszonym przyjmą Komunię Świętą i modlitwa na zwyczajne intencje. (Benedykt XIV. Brew. dn. 16 grudnia 1746r.)

Wszystkie te odpusty można ofiarować za dusze wiernych zmarłych.

WEZWANIE DO DUCHA ŚWIĘTEGO.

V. Racz przyjść Duchu Święty i napełnić serca wiernych Twoich.

R. A ogień Miłości Twojej racz w nich zapalić.

V. Ześlij Ducha Twego, a będą stworzone.

R. A cała ziemia będzie odnowiona.

V. Módlmy się: Boże! Światłem Ducha Świętego serca wiernych nauczający, daj nam w Tymże Duchu poznawać co jest dobrem, i zawsze obfitować w pociechy Jego. Przez Pana naszego Jezusa Chrystusa, Który z Tobą i z Duchem Świętym żyje i króluje, Bóg w Trójcy Świętej Jedyny na wieki wieków.

R. Amen.

DZIEŃ 10.

CZYTANIE DUCHOWNE.

Źródło: Miesiąc Aniołów czci Nieba i ziemi Królowej Najświętszej, Niepokalanej Dziewicy Maryi i Wszystkich Chórów Niebiańskiej napisał ks. Stanisław Ulanecki, Wyd. nowe uzupełnione Kraków 1898r.

ROZWAŻANIE. CHÓR SERAFÓW.

„Widziałem Pana siedzącego na stolicy wysokiej, wyniosłej, a Serafini stali przed Nim”. (Ks. Iz. VI. 1).

1. Serafy najbliżej Pana Boga postawieni, najpierwszy, najwyższy chór nieba stanowią. Posiadają doskonałości innych Anielskich Chórów, ale nade wszystko pałają najwyższą miłością: miłość przewyższa ich wiedzę i wszelkie inne doskonałości. Miłość wyniosła ich nad wszystkie inne Chóry, bo choć i inne Chóry miłują Pana Boga, ale ci wszystkie w niej przewyższają. Upojeni miłością, są w nieustannym uniesieniu, zachwycie. To też Pismo Święte nazywa ich Serafami, a wyraz hebrajski seraphim oznaczą płomienny, gorejący, ognisty, pełen blasku, jasności, światła. Nadto ten wyraz w Piśmie Świętym użyty, oznacza mnogość, dla oznaczenia, nie tylko mnogości Aniołów tego Chóru, ale zarazem dla wskazania, iż miłość ogarnia wszystko, zespala wszystko, jeden stanowi węzeł połączenia, zgody.

O Panie i Boże! pięknie Twą Istotę określił Jan Święty, gdy rzekł: „Bóg jest miłością!” Słusznie też i te chóry, które nad inne w tej cnocie górują, tą cnotą miłości do Ciebie najbardziej są zbliżeni. O błogosławione Serafiny! wstawiajcie się za mną, uproście dla mego serca zimnego ogień prawdziwej Miłości Bożej, którym wy gorejecie, uproście mi i miłość bliźniego, aby jako między wami miłość stanowi wdzięczne jedności ogniwo, tak i między nami jeden duch, jedno było serce.

2. Święty Dionizy opisując miłość Serafów, te jej naznacza znamiona:

a) Miłość ich jest zawsze czynną, to jest, nieustannie zajętą jedynym, ulubionym przedmiotem, miłością Pana Boga i rzeczy Boskich; nie ustają nigdy, ale bez odpoczynku wykonywają akty tej miłości.

b) Miłość ich jest ognistą, nigdy nie ostyga, nie słabnie, nie zmniejsza się. Dodawajcie ogniowi materiału palnego, a nie zagaśnie, owszem, coraz bardziej się rozżarza, wszystko ogarnia: taką jest i miłość Serafów płomienna, wszystko ogarniająca; płomienniejsza choćby niż ogień, gdyż ognia płomienie opadają, ich zaś miłość ani na chwilę nie zmniejsza się nigdy.

c) Przenikająca, wszystkie przeszkody trawiąca, wzbijająca się najwyżej do Bóstwa i najściślej ich z Panem Bogiem łącząca, Pan Bóg jest bowiem sam miłością, kto zatem wedle Św. Pawła Apostoła mieszka czyli płonie miłością, ten w Panu Bogu mieszka, a Pan Bóg w nim.

d) Oczyszczająca, ogień trawi plewę, słomę, zatwardza glinę; ale złoto oczyszcza, dodaje mu najpiękniejszego połysku; tak miłość ognista, jednocząca ich najściślej z Panem Bogiem, nad najczystsze złoto czyściejszymi je czyni.

Tak jest, wszystkie te przymioty widział Izajasz prorok w Serafach rozpłomienionych, stojących przed Panem Bogiem przy Jego Stolicy i śpiewających Święty, Święty, Święty. Na głos ich wzruszały się Niebiosa. Jeden z Serafów, kiedy się dotknął kamykiem ognistym ust Proroka Izajasza, ten najzupełniej został oczyszczonym.

O Panie i Boże! rozważając miłość Serafów, płomienną, oczyszczającą, pojmuję, dlaczegoś rzekł Marii Magdalenie: „Odpuszczono jej wiele, bo umiłowała wiele”. Jej serce zapłonęło Serafów miłością, słusznie zatem ten święty ogień strawił w niej wszystko złe, oczyścił ją zupełnie. O Panie Boże, kiedyś mi dał serce, daj mi też i miłość Serafów w tym sercu. O! serce moje, kiedyś stworzone dla Pana Boga, miłujże Go całą twą potęgą. Uproście mi Serafy Niebios najpierw Łaskę doskonałego oczyszczenia serca, a następnie i płonącą miłość Stwórcy mojego.

3. Miłość Pana Boga seraficzna, zawsze czynna, czysta, wiedzie do poświęcenia, do heroizmu. Poświęcenie Pana naszego Jezusa Chrystusa dla ludzi jest najwyższe, prawdziwie Boskie, bo też i Jego Miłość była najwyższa, prawdziwie Boska. Nikt większej nie może okazać miłości, jak gdy swą duszę za umiłowanych wydaje. Pan Jezus nie tylko raz na Kalwarii wydał się na Śmierć, ofiarował i poświęcił się za nas z Miłości, ale całe Życie Jego od chwili Poczęcia było nieustanną Ofiarą. Umarł, ale i po Śmierci chciał zostawić nieustanny dowód Swej Boskiej Miłości: Utaił się w Sakramencie i codziennie w Najświętszej Mszy Ofierze przedstawia Krew Swoją, Swe Serce Ojcu Przedwiecznemu; daje się ludziom, aby ich serca gorzały miłością. Kościół Boży pojmuje to poświęcenie, chce do serc wiernych wprowadzić ową miłość seraficzną, na zewnątrz w poświęceniu się okazującą, i dlatego, przy każdej Mszy Świętej Ofierze, po dwakroć, przy rozpoczęciu najważniejszych jej części, przed Ewangelią i w Prefacji na wstępie do Kanonu i Podniesienia, wzywa Serafów, albo raczej przypomina wiernym ich płomienną miłość, aby również, jak Serafy, płonęli Boskim ogniem na słowa Ewangelii i przy Podniesieniu. Przez taką dopiero seraficzną miłość i męczeństwo i wszelkie poświęcenie nabywa swej ceny; tu się odnoszą słowa Św. Pawła Apostoła: Miłość znosi wszystko, wytrwa wszystko, miłość nigdy nie zginie.

Taka miłość bez zewnętrznego choćby męczeństwa zyskuje koronę, nazwę Męczenników. Tu się tłumaczą owe na niektórych Świętych ciałach wyrażone blizny, stygmaty Ran Chrystusowych, o których Św. Paweł Apostoł powiada: „Ja piętna Pana Jezusowe na ciele mym noszę” (Gal. VI, 17).

O Panie Boże! otoczon Serafów Chórem, przez ich miłość i przyczynę daj mi płomienną miłość do serca, abym obraz Ran i Męki Twojej miał zawsze wyrażony w mej duszy.

PRZYKŁAD.

Biedna ziemia nasza, ten podnóżek Boży, padół płaczu, i ona niekiedy posiada prawdziwych Serafów. Są Święci, którym Kościół przyznał szczytny tytuł seraficznych. Do takich należą: Św. Bonawentura, Św. Katarzyna Sieneńska, Św. Teresa (?z Avili czy od Dzieciątka Jezus?) i, ale najgłówniej Św. Franciszek z Asyżu, tej wysokiej godności miano pozyskał, a z nim również i cały Zakon przezeń utworzony. Seraf kamykiem tylko dotknął się ust Izajasza Proroka, ale na ciele Św. Franciszka Serafickiego Blizny Zbawiciela naszego wycisnął. Kościół Święty tej pamiątki pod dniem 17-go września obchodzi święto, zwane blizn Św. Franciszka, i w Lekcji na ten dzień czytamy co następuje:

„Wierny sługa Chrystusów Franciszek, na dwa lata niż ducha niebu oddał, gdy na wyniosłej górze Alverno w osobności, na cześć Św. Michała Archanioła post rozpoczął, w niebiańskiej kontemplacji zachwycony i żywym płomieniem niebiańskich pożądań rozpalony, pewnego poranka, około uroczystości Podwyższenia Św. Krzyża, ujrzał niby postać Serafa, o sześciu płomieniach, świetnych skrzydłach, z wyżyn Nieba zstępującego. Kiedy w szybkim biegu w powietrzu do Sługi Bożego się zbliżył, dały się widzieć nie tylko skrzydła, ale zarazem i wizerunek Ukrzyżowanego; ujrzał bowiem nogi i ręce rozciągnięte i do krzyża przybite, a sześć skrzydeł w taki sposób ułożone, iż dwa ponad głową wyciągnięte były, dwa średnie rozłożone do unoszenia się w powietrzu, dwa wreszcie ostatnie okrywały całe ciało. Na ten widok, wpadł w zdumienie, uczuł naraz w duszy i pociechę i boleść: pociechę, z powodu tak cudownego, łaskawie sobie przedstawionego widzenia; boleść, co jak miecz przeszyła jego serce, gdy zobaczył okrutne do krzyża przybicie. Zrozumiał, pouczony przez Serafa w duszy, znaczenie widzenia: iż jakkolwiek nędza cierpienia ciała, seraficznej nieśmiertelności ducha nie odpowiada, dlatego jednak ma to widzenie, ażeby, jako miłośnik Chrystusa poznał, iż Tegoż Jezusa Chrystusa w sobie i na sobie najlepiej wyrazić może, nie przez męczeństwo ciała, ale raczej przez seraficzne upały miłości do Ukrzyżowanego. Znikło widzenie, ustała rozmowa, ale tak mocno rozgorzała seraficznym płomieniem wewnątrz jego dusza; tak ciało jak gdyby najgwałtowniejszym ogniem wypiętnowane na sobie zewnątrz wyobrażenie Ukrzyżowanego uczuło, iż zaraz na rękach i nogach ukazały się znaki przebicia gwoździami, jak gdyby wewnątrz utkwionych i na zewnątrz, na wywrót wychodzących; na boku zaś prawym ukazała się rana, jak gdyby od przebicia włócznią… Zszedł z góry Franciszek Święty, unosząc obraz Ukrzyżowanego Chrystusa, już nie na tablicach drewnianych lub kamiennych wyryty, ale palcem Boga na pergaminie własnego ciała wypisany”.

Westchnienie do Aniołów.

Serafie Święty, coś kamykiem ognistym oczyścił usta Proroka (Ks. Iz. VI, 1), oczyść usta, serca nasze, abyśmy godnie Imię Pana Zastępów wymawiali.

V. Wstawiajcie się za nami wszystkie Aniołów Chóry.

R. Aby Król Aniołów przyjął nas w Niebian grono.

Modlitwa kościelna.

V. Módlmy się. Boże, Który cudownym porządkiem różne posłannictwa między Anioły i ludzi rozdzielasz, racz sprawić łaskawie, aby ci, którzy nieustannie przed Oblicznością Twoją są obecni i służą Tobie na Niebiosach, nas także na ziemi nieustannie w swej straży i pieczy mieli. Przez Chrystusa Pana naszego.

R. Amen.

Litania do Anioła Stróża

Panie, zmiłuj się nad nami! Chryste, zmiłuj się nad nami! Panie, zmiłuj się nad nami!

Chryste, wysłuchaj nas! Chryste, usłysz nas!

Ojcze z Nieba, Boże, zmiłuj się nad nami!

Synu, Odkupicielu świata, Boże,

Duchu Święty, Boże,

Święta Trójco, Jedyny Boże,

Święta Maryo, Królowo Nieba; módl się za nami.

Święty Aniele, Stróżu mój;

Święty Aniele, Opiekunie mój we wszelkich niebezpieczeństwach;

Święty Aniele, moja obrono od wszelkich napaści;

Święty Aniele, mój najwierniejszy Oblubieńcze;

Święty Aniele, mój Nauczycielu;

Święty Aniele, mój Przewodniku;

Święty Aniele, Świadku wszystkich mych uczynków;

Święty Aniele mój Wspomożycielu we wszystkich trudnościach;

Święty Aniele, mój Orędowniku u Boga;

Święty Aniele, mój Obrońco;

Święty Aniele, miłujący czystość;

Święty Aniele, miłujący niewinność;

Święty Aniele, najposłuszniejszy Bogu;

Święty Aniele, Przewodniku mojej duszy;

Święty Aniele, Wzorze czystości;

Święty Aniele, Wzorze posłuszeństwa;

Święty Aniele, mój Doradco w chwilach wątpliwości;

Święty Aniele, mój Stróżu w żywocie doczesnym;

Święty Aniele, moja Tarczo w godzinie śmierci;

Baranku Boży, Który gładzisz grzechy świata, przepuść nam, Panie!

Baranku Boży, Który gładzisz grzechy świata, wysłuchaj nas, Panie!

Baranku Boży, Który gładzisz grzechy świata, zmiłuj się nad nami!

V. Módlmy się: Boże! Któryś w niewysłowionej Opatrzności raczył posłać Swoich Aniołów jako naszych Stróżów, spraw łaskawie, byśmy my pokornie proszący, mieli zawsze tę obronę i mogli cieszyć się ich wieczną kompanią. Przez Pana naszego Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, Który żyje i króluje z Tobą, w Jedności Ducha Świętego, Bóg na wieki wieków. Amen.

Zachęcamy do:

uczczenia Najświętszej Maryi Panny Królowej Różańca Świętego ku czci Jej poświęconym: Miesiąc październik poświęcony ku czci Różańca Świętego — dzień 10
Dzieci w hołdzie i czci dla Królowej Różańca Świętego – dzień 10

Poznaj także żywot Św. Franciszka Borgiasza, Wyznawcy napisanego przez: