Mieć nadzieję (קוה qavah)

Wiedź mnie drogą Twej prawdy i pouczaj, bo Ty jesteś Bóg, mój Zbawca, i w Tobie mam zawsze nadzieję. (Ps 25,5)

‎ הדְרִיכֵנִי בַאֲמִתֶּךָ׀ וְלַמְּדֵנִי כִּי־אַתָּה אֱלֹהֵי יִשְׁעִ֑י אוֹתְךָ קִוִּיתִי כָּל־הַיּוֹם׃

ὁδήγησόν με ἐπὶ τὴν ἀλήθειάν σου καὶ δίδαξόν με ὅτι σὺ εἶ ὁ θεὸς ὁ σωτήρ μου καὶ σὲ ὑπέμεινα ὅλην τὴν ἡμέραν.

Dirige me in veritate tua et doce me, quia tu es Deus salutis meae, VAU. et te sustinui tota die.

Podstawowym znaczeniem hebrajskiego czasownika קוה (qavah) jest “czekać”, “oczekiwać”. Jest to jednak oczekiwanie charakteryzujące się wytrwałością, cierpliwością, stąd też często utożsamiane jest z nadzieją. Psalmista wyznaje przed Bogiem, iż na Niego czeka, iż Jego serce jest skierowane ku Panu. Czasownik ten występuje tutaj w koniugacji piel, która podkreśla intensywność i powtarzalność działania. Oczekiwanie na Pana jawi się więc jako doświadczenie niezwykle intensywne. Co więcej, psalmista dodaje, iż (dosłownie) „cały dzień” Go wyczekuje. Wzmocnienie to obejmuje zarówno wymiar emocjonalny — intensywność pragnienia i tęsknoty — jak i wymiar czasowy: oczekiwanie wypełnia cały jego dzień

Jak bardzo to Słowo jest aktualne dziś, gdy nasze oczekiwanie, nasz adwent, dobiega swej pełni. Obyśmy potrafili całym sercem wołać do Pana: “Oczekuję Ciebie, Panie z nadzieją, iż niebawem przyjdziesz”.