Ks. Popiełuszko. Błogosławiony, który wciąż pomaga

Człowiek z krwi i kości Ksiądz Jerzy Popiełuszko, który niemal do święceń kapłańskich nosił imię Alfons, urodził się na Białostocczyźnie, we wsi Okopy, w niedzielę 14 września 1947 r.

Alek, bo tak zdrobniale wołano w domu na Alfonsa, był trzecim dzieckiem Marianny i Władysława Popiełuszków – ludzi niezamożnych, jednak pracowitych, prostolinijnych, religijnych, mądrych naturalną mądrością, wpisaną głęboko w serce człowieka. To właśnie stamtąd Alek wyniósł przywiązanie do modlitwy, zasad moralnych i życia religijnego.

Powołanie kapłańskie rodziło się w Alku od dziecka – był ministrantem i wyróżniał się głęboką religijnością – a następnie krystalizowało w liceum. Nie rozmawiał o tym z rodzicami ani z rodzeństwem, ale pójście syna do seminarium było dla nich jak najbardziej naturalne, wręcz oczywiste. Ostateczną decyzję Alek podjął w ostatniej klasie, ale poinformował o niej rodzinę dopiero po maturze – ujawnienie zamiarów przed maturą mogło przysporzyć mu kłopotów na egzaminie.

CZYTAJ>>> Najpiękniejsze myśli ks. Jerzego Popiełuszki

Alek Popiełuszko. Przeciętny student

24 czerwca 1965 wstąpił do Wyższego Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Warszawie, w którym panowała bardzo surowa dyscyplina. Był pilny w nauce, wszystkie egzaminy zaliczał w wyznaczonych terminach, uczył się i modlił, jednak nie błyszczał w grupie. Można choćby powiedzieć, iż był przeciętny, nie wyróżniał się. Równocześnie był człowiekiem spokojnym i opanowanym.

Po pierwszym roku studiów został skierowany do obowiązkowej zasadniczej służby wojskowej, którą odbywał w latach 1966–1968 w specjalnej jednostce dla kleryków o zaostrzonym rygorze w Bartoszycach. Jednostka wojskowa kilka miała wspólnego z wojskowym szkoleniem – klerykom całymi dniami urządzano szkolenia polityczne, które trwały choćby osiem godzin dziennie, a po nich kierowano kleryków do ciężkiej pracy fizycznej. Był to jeden z bardziej dotkliwych instrumentów walki władz PRL z Kościołem. W wojsku Alek Popiełuszko nie dał się złamać, inicjował opór, podtrzymywał na duchu kolegów, choć spotykały go za to kary: wyśmiewanie, wielogodzinne musztry w pełnym, ciężkim rynsztunku, czołganie się na mrozie. To właśnie tam, w jednostce wojskowej w Bartoszycach po raz pierwszy objawiła się Alka Popiełuszki niezłomność i odwaga w obronie wiary – nie zdjął z palca różańca, inicjował w pokoju wspólne modlitwy. Jak mówił po latach ksiądz Wasiński:

„Mężna, a może i bohaterska postawa księdza Jerzego w czasie naszej służby wojskowej pomogła wielu kolegom–klerykom z wojska ustrzec powołanie do kapłaństwa, a potem je realizować i pogłębiać”.

Uniknął śmierci, ale odtąd wciąż chorował

Jesienią 1968 r. Alek Popiełuszko rozpoczął trzeci rok studiów, podobnie jak inni, którzy wzięci do wojska po pierwszym roku zaliczyli przynajmniej część przedmiotów z drugiego roku. Na początku 1970 r. jego stan zdrowia gwałtownie się pogorszył, konieczna była operacja tarczycy z powodu jej nadczynności. Zabieg przebiegł prawidłowo, ale niedługo wystąpiły komplikacje – popękały szwy, nastąpił silny krwotok. Sytuacja była bardzo poważna, stan Alka był krytyczny. Uniknął śmierci, ale odtąd wciąż chorował.

Na szóstym roku Alek podjął decyzję o zmianie imienia na imię Jerzy. Powodem była obawa, iż jego imię Alfons może budzić złe skojarzenia. Trzy miesiące później, 12 marca 1972 r., Popiełuszko przyjął święcenia diakonatu. Święcenia kapłańskie przyjął w niedzielę 28 maja w archikatedrze warszawskiej na Starym Mieście.

dalszy ciąg tekstu pod filmem

Normalny wikary ze słabym zdrowiem

Zanim latem 1980 r. ksiądz Jerzy Popiełuszko zaczął pracować w kościele św. Stanisława Kostki na warszawskim Żoliborzu, był wikariuszem w czterech innych parafiach. Pełnił obowiązki typowe dla wszystkich wikarego – codzienne sprawował Msze św., słuchał spowiedzi, uczył dzieci religii, dyżurował w kancelarii, chodził po kolędzie, a także opiekował się różnymi grupami parafialnymi – ministrantami, bielankami. Był najnormalniejszym wikarym, jaki może być, ale ze słabym zdrowiem. Ksiądz Karolak, proboszcz parafii w Ząbkach, w której ksiądz Popiełuszko pracował trzy lata, mówił:

„To był bardzo dobry człowiek. Nie widziałem u niego słabości charakteru i słabości woli. Nie pamiętam, by się pokłócił, zdenerwował. Był człowiekiem, z którym się przyjemnie obcowało. I we wszystkim, co robił, był księdzem. Dobrym księdzem”.

W ciągu tych ośmiu lat, od 1972 r., nie wydarzyło się jednak nic, co by zapowiadało, iż ksiądz Popiełuszko stanie się postacią znaną w całej Polsce, a choćby za granicą, a jego homilii bać się będą komuniści. Zmiana, która zaszła po 1980 r. – była wyraźna i nieoczekiwana.

ZOBACZ>>> Ksiądz Popiełuszko. Ta historia jest wieczna

Kapelan ludzi pracy

Na początku maja 1980 r. ksiądz Popiełuszko przyjechał na plebanię parafii św. Stanisława Kostki, gdzie miał zacząć spokojne życie rezydenta. Jak na „kościelną emeryturę” wcześnie. Miał trzydzieści trzy lata, w tym osiem lat kapłaństwa, doświadczenie pracy w czterech parafiach i złośliwą niedokrwistość – chorobę, która wymagała systematycznego leczenia i mniej wyczerpującego trybu życia.

Sierpień 1980 radykalnie zmienił jednak życie księdza Popiełuszki – podobnie jak milionów Polaków. Wtedy właśnie związał się z robotnikami z Huty Warszawa, położonej na warszawskich Młocinach, o kilka kilometrów od żoliborskiego kościoła. kilka się dotąd wyróżniający ksiądz opowiedział się całym sercem po stronie „Solidarności” – ogromnego ruchu narodowej odnowy moralnej. Wierny sprawie „S” pozostał także wtedy, gdy komunistyczna władza, wprowadzając stan wojenny 13 grudnia 1981 r., postanowiła ten ruch zgnieść siłą i kłamstwem. Ujawnił przy tym niezwykłe talenty – łączenia bardzo różnych ludzi w dobrej sprawie. Prowadził ich do Boga i ku sobie wzajemnie, stał się ogniskiem niezwykłej wspólnoty. Zupełnie nie zabiegając o popularność, stał się jedną z najważniejszych postaci „solidarnościowego” ruchu, punktem odniesienia dla tych, którzy nie ulegli przemocy i zniechęceniu. Władze prześladowały go na różne sposoby, nie osiągnęły jednak zupełnie nic: ksiądz trwał przy tym, co w sierpniu 1980 r. uznał za sprawę Bożą i narodową równocześnie.

Kapłan męczennik

Ponieważ ksiądz nie dawał się zastraszyć ani nakłonić do milczenia, komunistyczne władze uznały, iż jedynym sposobem pozbycia się nieustraszonego obrońcy prawdy i wolności będzie jego zamordowanie. Mordercy nie poprzestali na pozbawieniu życia swej ofiary – zanim go zabili, pastwili się nad nim na różne sposoby. Dzięki temu, iż towarzyszący księdzu Waldemar Chrostowski uciekł porywaczom, od razy było jasne, iż kapłan został porwany przez SB.

Zanim znaleziono jego ciało, ogromna rzesza ludzi modliła się o jego powrót. Potem modlili się za jego duszę. Umęczone ciało poddano sekcji, która miała wyjaśnić i w większości wyjaśniła, jakie obrażenia doprowadziły do jego śmierci.

Bezpośrednie okoliczności mordu na księdzu Jerzym Popiełuszce zostały – o dziwo – ujawnione przez władze, a jego mordercy trafili do więzienia, przynajmniej na jakiś czas. To absolutny ewenement w bloku komunistycznym. Typowe natomiast było skuteczne ukrycie inspiratorów i przywódców zbrodniczego spisku. W wolnej Polsce udało się ujawnić niektóre szczegóły zbrodni, jednak jej tło pozostaje przez cały czas w sferze hipotez. Pojawiły się natomiast konkurencyjne wersje dotyczące bezpośrednich okoliczności i sprawców samej zbrodni, wykorzystujące pewne niejasności wersji powszechnie przyjętej. I choć zwolennikom hipotez alternatywnych nie można odmówić dobrej woli, to jednak mnożenie słabo udokumentowanych wariantów służy tym, którzy pragną ukryć prawdę o okolicznościach i sprawcach zamordowania kapłana męczennika.

ZOBACZ>>> Męczeństwo ks. Popiełuszki oczami oprawców

dalszy ciąg tekstu pod filmem

Uzupełnione wydanie

Nowe, poszerzone wydanie znakomitej biografii ks. Jerzego Popiełuszki autorstwa Ewy K. Czaczkowskiej i Tomasza Wiścickiego to pełna opowieść o życiu tego heroicznego kapłana i jego kulcie, ze świadectwami osób, które doznały łask za jego wstawiennictwem. Autorzy dotarli do kilkudziesięciu świadków życia ks. Jerzego, przeanalizowali setki dokumentów i nagrań. W książce przytaczają wszystkie hipotezy dotyczące porwania i śmierci ks. Jerzego.

W IV wydaniu autorzy zaktualizowali dane dotyczące świadków oraz poszerzyli książkę o część siódmą, przybliżającą cuda i łaski księdza Jerzego. Od śmierci księdza Jerzego Popiełuszki do ośrodka dokumentacji jego życia i kultu na Żoliborzu nieustannie napływają informacje o cudach i łaskach otrzymywanych za jego wstawiennictwem. Tylko do roku 2012 odnotowano 360 przypadków otrzymania szczególnych łask za sprawą męczennika. A świadectwa o nich wciąż napływają, choć z różną intensywnością. Uzupełnione wydanie biografii autorstwa Ewy K. Czaczkowskiej i Tomasza Wiścickiego dokumentuje i zbiera te wydarzenia, począwszy od pierwszego świadectwa uzdrowienia już z dnia pogrzebu, 3 listopada 1984 r., aż po te najnowsze.

ZOBACZ>>> Marianna Popiełuszko – uzdrowiona przez wstawiennictwo syna. „Ksiądz Jerzy żyje i wciąż jest obecny”

Ks. Jerzy wciąż pomaga. Jak zawsze

Kult księdza Popiełuszki jest wciąż żywy – w Polsce i na świecie. Jednocześnie widać zachodzące w nim zmiany, wraz ze zmieniającymi się pokoleniami i osobami u grobu męczennika. Jedni odchodzą w sensie dosłownym – starzeją się i umierają. Inni, młodzi – przychodzą. I odkrywają księdza Jerzego dla siebie, na nowo. Odczytują przesłanie księdza Popiełuszki w nowych czasach i nowych okolicznościach życia.

Pragnąc upamiętnić postać i nauczanie Męczennika, w Sanktuarium Błogosławionego Księdza Jerzego Popiełuszki zawiązał się Społeczny Komitet upamiętnienia 40. rocznicy porwania i męczeńskiej śmierci błogosławionego księdza Jerzego Popiełuszki. W jego skład wchodzą m.in.: członkowie rodziny księdza Popiełuszki, dziennikarze, aktorzy, historycy, świadkowie życia, przedstawiciele władz kościelnych i osoby, którym postać księdza Jerzego jest szczególnie bliska. Jest wśród członków Komitetu współautorka książki Ewa K.Czaczkowska.

Celem Komitetu jest podejmowanie inicjatyw przypominających postać, misję i nauczanie księdza Popiełuszki oraz upamiętnienie Jego męczeńskiej śmierci. Komitet współpracuje z szeregiem instytucji naukowych, kulturalnych oraz medialnych, proponując współpracę informacyjną i merytoryczną w dziedzinie popularyzacji i upamiętnienia księdza Jerzego Popiełuszki.

Do grobu błogosławionego księdza Popiełuszki w centrum Żoliborza nieustannie od 40 lat przychodzą ludzie. Zmieniły się czasy, zmieniają postaci przy grobie, ale życie niezmiennie stawia takie same problemy i wyzwania. Przychodzą zatem z prośbami i podziękowaniami. Powierzają błogosławionemu swoje sprawy, proszą o pomoc, o uleczenie z chorób, mówią o tym, co boli, radzą się, jak postąpić w trudnych sytuacjach. A ksiądz Jerzy Popiełuszko pomaga. Jak zawsze.

Błogosławiony ks. Jerzy Popiełuszko. Biografia
Ewa K. Czaczkowska, Tomasz Wiścicki

Nowe, poszerzone wydanie znakomitej biografii autorstwa Ewy K. Czaczkowskiej i Tomasza Wiścickiego to pełna opowieść o życiu ks. Jerzego Popiełuszki i jego kulcie, ze świadectwami osób, które doznały łask za jego wstawiennictwem. Autorzy dotarli do kilkudziesięciu świadków życia ks. Jerzego, przeanalizowali setki dokumentów i nagrań. W książce przytaczają wszystkie hipotezy dotyczące porwania i śmierci tego kapłana.
KUP KSIĄŻKĘ>>>

Źródło