83. Św. Wiktor I., Papież i Męczennik.
Żył około 198 roku. Był synem Feliksa-Afrykanina, wyniesiony na Stolicę Apostolską w 189 r.. rządził Kościołem za panowania cezara Alexandra Sewera. Wznowił dekret Papieża św. Piusa I., aby Wielkanoc była święcona w pierwszą Niedzielę po pełni marcowej, by nie obchodzić jednocześnie z żydami. Jakkolwiek dorosłych nakazał chrzcić w święta Wielkanocy i Zielonych Świątek wodą w tym czasie uroczyście poświęconą, to jednak w razie nagłym dozwolił chrzcić wodą niepoświęconą, zwyczajną, byle naturalną i każdemu, chociażby nie był katolikiem, byle to czynił należycie i w intencyi Kościoła — a Chrzest taki ma być uważany jako ważny. Za pontyfikatu św. Wiktora I. powstawały różne herezye, a szczególnie na Wschodzie, z którem i dzielnie walczył uczonemi pismami; potępił heretyków antytrynitarzy Sabeliusza i Noela, a także Teodota Koryaryusza Bizantyjskiego za zaprzeczanie Bóstwa Jezusowi Chrystusowi. Za św. Wiktora I. ścięty za wiarę św. Męczennik Apolloniusz- Senator, co publicznie wobec Senatu w 189 roku odczyt miał w obronie wiary św. chrześcijańskiej, dowodząc niemoralności pogańskiej. Prześladowani i pogardzeni przez świat pogański, chrześcijanie skupiali się jedni przy drugich, żyjąc jak bracia i wspierając wzajemnie w ubóstwie i nieszczęściu po bratersku. A o ile powstawały kiedy spory między nimi, jako z rozmaitych narodowości i stanowiska na świecie — to nie zwracali się do sądu pogańskiego, ale poddawali się wyrokom: kapłana, Biskupa swojego, albo najwyższa instancya była u Papieża, jak to działo się za czasów św. Wiktora I. Sam Papież św. Wiktor I. poniósł chętnie śmierć męczeńską w 198 roku za wiarę św. i pogrzebany na Watykanie.
