Błog. Jan-Leonard, syn pobożnych i szlachetnych rodziców, urodził się w 1543 r. w m. Decimi i od dziecka był poważnym. Gdy miał 30 lat wieku, został kapłanem i założył zgromadzenie „Kleryków regularnych” oraz w republice swej „Lucca” sierociniec dla dziewcząt. Był za to przez zadrość w Rzymie oczernionym i oba te zgromadzenia rozproszyły się, ale nie upadły: otrzymał zatwierdzenie ich od Grzegorza XIII i rozpowszechniły się one w innej części republiki. Dla swej roztropności słynnej był delegatem Biskupów i zatwierdzony został jako taki w Rzymie w sprawach nieporozumień Zgromadzeń zakonnych i zakonnic w szpitalach. Założył też początki „Propagandy” dla misyonarzy. Pisał dziełka, umarł 1609 r. w Rzymie, grób jego zajaśniał cudami; beatyfikował go papież Pius IX.
