I rzekł prorok Jeremiasz do proroka Chananiasza: Słuchaj, Chananiaszu! Pan cię nie posłał, ty zaś pozwoliłeś żywić temu narodowi zwodniczą nadzieję. (Jr 28,15)
וַיֹּ֨אמֶר יִרְמְיָ֧ה הַנָּבִ֛יא אֶל־חֲנַנְיָ֥ה הַנָּבִ֖יא שְׁמַֽע־נָ֣א חֲנַנְיָ֑ה לֹֽא־שְׁלָחֲךָ֣ יְהוָ֔ה וְאַתָּ֗ה הִבְטַ֛חְתָּ אֶת־הָעָ֥ם הַזֶּ֖ה עַל־שָֽׁקֶר׃
Et dixit Ieremias propheta ad Hananiam prophetam: “Audi, Hanania! Non misit te Dominus, et tu confidere fecisti populum istum in mendacio.
καὶ εἶπεν Ιερεμιας τῷ Ανανια Οὐκ ἀπέσταλκέν σε κύριος, καὶ πεποιθέναι ἐποίησας τὸν λαὸν τοῦτον ἐπʼ ἀδίκῳ· (35,15 LXX)
Nie sposób oprzeć się wrażeniu, iż hebrajskie słowo przypomina zawołanie z języka potocznego, gdy ktoś zaczyna lewe interesy: “szacher macher”. Jeremiasz nie dał się nabrać na kłamliwe słowa, które raczej wyrastały z myślenia życzeniowego niż ze słuchania Boga. Chananiasz szukał raczej swojej chwały a nie chwały i posłuszeństwa Bogu. Zwodnicza nadzieja jest jak trucizna o opóźnionym działaniu. Jest jak chodzenie po cienkim lodzie.
Photo by Miguel Cuenca on Pexels.com
