KARTKA Z KALENDARZA LITURGICZNEGO: 9 Sierpnia.

Urodził się jako syn prostych rolników w r. 1786 i wśród szalejącej burzy rewolucji otrzymał staranne wychowanie chrześcijańskie. Najpierw był pastuszkiem, później nauczycielem szkolnym. Po odbyciu studiów teologicznych, które z powodu uprzedniego niedostatecznego przygotowania i słabych zdolności ukończył z największym trudem, został wyświęcony na kapłana w roku 1815. niedługo potem (r. 1818) objął parafię Ars, liczącą 500 dusz, a najzupełniej zaniedbaną pod względem religijnym. Jan uczynił z niej wzorową parafię. Tu rozwinął swoją niestrudzoną i błogosławioną w skutkach działalność, trwającą aż do końca życia. Praca jego w konfesjonale była niestrudzona. Rzesze pielgrzymów, liczące po 20 000 osób rocznie, przychodziły do Ars. Surowy tryb życia, pełen życzliwości i prostoty stosunek do ludzi w połączeniu z nadprzyrodzoną mocą i namaszczeniem, które ukrywały się pod niepozornym wyglądem zewnętrznym, wywierały ogromny wpływ na otoczenie. Jest on idealnym wzorem dla wszystkich proboszczów. W roku 1929 został wyniesiony do godności ich niebieskiego Patrona.

— Zastsowanie: Kolekta wysławia jego gorliwość duszpasterską, jego ducha modlitwy i pokuty i wyraża prośbę, byśmy również umieli pozyskiwać dla Chrystusa dusze braci naszych.

Msza (Os justi) wspólna na uroczystość Wyznawców.

2. Wigilia.

Kościół Rzymski przygotowuje się, aby godnie obchodzić święto narodzin dla Nieba jednego z największych Swoich bohaterów i męczenników za Chrystusa. Każdemu, kto współżyje z Kościołem, znana jest postać młodocianego diakona, Patrona katechumenów, który z tego tytułu towarzyszy nam w czasie wielkopostnej walki; na samym jej początku (kościół stacyjny na niedzielę siedemdziesiątnicy) staje on obok nas. Męczeństwo jego poniesione na rozpalonej żelaznej kracie często jest wspominane jako symbol walki z namiętnościami, bo przecież codziennie po Mszy Świętej prosimy, aby Bóg raczył „ugasić płomienie naszych namiętności, tak jak błogosławionemu Wawrzyńcowi dał pokonać palący go ogień”. Dzisiaj w małym tylko stopniu jesteśmy zdolni zrozumieć, co za znaczenie miała wigilia w starożytnym Kościele. Wierni, przynosząc ze sobą chorych, przybywali wieczorem w przeddzień uroczystości, do grobowej kaplicy Świętego. Wigilia Rzymska składała się najczęściej z czytania tekstów Pisma Świętego, śpiewów i modłów zanoszonych przez biskupa; wzór takiej wigilii mamy jeszcze w czytaniu proroctw wielkosobotnich. Grób Świętego, czytanie aktów męczeństwa, wielka ufność wiernych — to wszystko razem sprawiało, iż Męczennik jak żywy stawał przed oczami ich duszy. O wschodzie słońca odprawiano Ofiarę Świętą i przyjmowano Komunię Świętą, przez co łączono się mistycznie z Chrystusem i ze Świętym Męczennikiem. Od czasu, gdy wigilie zaczęto obchodzić w ciągu dnia, ta czcigodna uroczystość straciła na znaczeniu. My jednak starajmy się wigilię znowu ożywić w duchu Kościoła. Jest ona dzisiaj dniem pokuty. Chrześcijanin przywykły do częstej Spowiedzi z pobożności mógłby przełożyć swą Spowiedź na wigilie i Suchedni. Byłyby to więc dni oczyszczenia przybytku duszy, dni postu rozumianego w szerszym znaczeniu tego słowa, tzn. ascezy i umartwienia; wreszcie dni jałmużny, która pozostaje w ścisłym związku z postem, oraz dni modlitwy. — O istnieniu dzisiejszej wigilii już w IV wieku zaświadcza życiorys Św. Melanii.

3. Msza (Dispersit) jest bardzo starożytna i zdaje się przedstawiać to, co poprzedziło śmierć Św. Wawrzyńca:

a) rozdanie ubogim dóbr kościelnych (Introit i Graduał);

b) wezwanie do pójścia za Panem (Ewangelia i ant. na Kom. Św.);

c) gorąca modlitwa (Lekcja i Ofertorium).

Ofertorium wyraża usposobienie, w jakim Św. Wawrzyniec staje przed Tronem Boga jako Sędziego: „Czysta jest modlitwa moja, dlatego proszę, aby dano miejsce głosowi memu w Niebie… Niech prośba moja wzniesie się do Pana”. Powolna, o głębokich z początku akcentach melodia wyraża świętą powagę i gorące błaganie. Dzisiaj my jesteśmy „ubogimi”, którym przez ręce Świętego Pan rozdaje duchowe Skarby Kościoła. Do nas również skierowane jest wezwanie, by iść drogą krzyża. I my błagamy Boga, byśmy zdołali podjąć tę drogę ofiary, podczas której On jest naszym świadkiem i pomocnikiem. Do siebie również stosujemy radosne dziękczynienie zawarte w Lekcji: „I wybawiłeś mnie… od ucisku płomienia, który mnie ogarnął, a wpośród ognia nie spaliłem się”. Stosuje się to dosłownie do Św. Wawrzyńca, a oprócz tego i do nas w każdym cierpieniu.

4. Św. Roman był owym żołnierzem, który — według podania — otrzymał Chrzest od Św. Wawrzyńca, po czym został ścięty.

„Za jego czasów przyciągnął Nabuchodonozor, król Babiloński, i zstał mu się Joakim niewolnikiem przez trzy lata, a potym wybił się z mocy jego. I posłał nań Pan łotrzyki Chaldejskie i łotrzyki Syryjskie, i łotrzyki Moab, i łotrzyki synów Ammon, i puścił je na Judę, aby go wytracili według słowa Pańskiego, które był rzekł przez sługi swe proroki. A to stało się przez Słowo Pańskie przeciw Judzie, aby go zniósł przed sobą dla grzechów Manasse wszystkich, które czynił, i dla krwi niewinnej, którą wylał i napełnił Jeruzalem krwią niewinnych: i dla tej rzeczy nie chciał się Pan dać ubłagać. A ostatek mów Joakimowych i wszystko, co czynił, czy to nie napisano jest w księgach mów dni królów Judzkich? I zasnął Joakim z ojcy swymi, a Joachin, syn jego, królował miasto niego. I dalej nie przydał król Egipski, żeby wyszedł z ziemi swojej, bo był wziął król Babiloński od Rzeki Egipskiej aż do rzeki Eufrates wszystko, co było króla Egipskiego. Osiemnaście lat było Joachinowi, gdy począł królować, a trzy miesiące królował w Jeruzalem; imię matki jego Nohesta, córka Elnatan z Jeruzalem. A czynił złość przed Panem według wszystkiego, co był uczynił ociec jego. W onym czasie przyciągnęli słudzy Nabuchodonozora, króla Babilońskiego, do Jeruzalem i obtoczone jest miasto szańcami. I przyjechał Nabuchodonozor, król Babiloński, do miasta z służebniki swymi, aby go dobywali. I wyszedł Joachin, król Judzki, do króla Babilońskiego, sam i matka jego, i słudzy jego, i książęta jego, i rzezańcy jego, i przyjął go król Babiloński roku ósmego królowania swego. I wyniósł zonąd wszystkie skarby domu Pańskiego i skarby domu królewskiego, i potłukł wszystkie naczynia złote, które był sprawił król Salomon Izraelski w kościele Pańskim według Słowa Pańskiego. I przeniósł wszystko z Jeruzalem, i wszystkie książęta, i wszystkie mocarze wojska, dziesięć tysięcy w niewolą, i wszelkiego rzemieślnika i oboźne: i nie zostało nic, oprócz ubogich ludzi ziemie. Przeniósł też Joachina do Babilonu; i matkę królewską, i żony królewskie, i rzezańce jego, i sędzie ziemie zabrał w niewolą z Jeruzalem do Babilonu. I wszystkich mężów mężnych siedem tysięcy, a rzemieślników i oboźnych tysiąc, wszystkie męże mocne i waleczne, i zaprowadził je król Babiloński w niewolą do Babilonu. A królem uczynił Mataniasza, stryja jego, miasto niego, i dał mu imię Sedekiasz. Dwadzieścia lat i rok miał wieku Sedekiasz, gdy królować począł, a jedenaście lat królował w Jeruzalem; imię matki jego było Amital, córka Jeremiaszowa z Lobny. I czynił złe przed Panem według wszego, co czynił Joakim. Bo się gniewał Pan na Jeruzalem i na Judę, aż je odrzucił od Oblicza Swego”.