KARTKA Z KALENDARZA LITURGICZNEGO: 8 Sierpnia.

— Życie. Czcigodni ci Męczennicy będą nam towarzyszyć przez cały dzień. Akta męczeńskie, oparte na legendzie, mówią, co następuje: „Diakon Cyriak, który przez dłuższy czas cierpiał w więzieniu wraz z Syzyniuszem, Largiem i Smaragdem, dokonał wielu cudów. I tak modlitwą swoją uwolnił od złego ducha Artemię, córkę cesarza Dioklecjana; wysłany do perskiego króla Sapora, dokonał takiego samego cudu na osobie córki jego Jobiady. Kiedy ochrzcił króla, jej ojca, z 430 innymi osobami, powrócił do Rzymu, gdzie na rozkaz cesarza Maksymiana został ujęty, zakuty w łańcuchy i wiedziony przed jego wozem. Po czterech dniach wyprowadzono go z więzienia, oblano wrzącą smołą, rozpięto na torturach, a wreszcie ścięto wraz z Largiem, Smaragdem i innymi dwudziestoma Męczennikami przy via Salaria, koło ogrodów Salustiusza”. Opowiadaniu temu brak historycznej wartości. My nowożytni Chrześcijanie, widzimy w tych nie dość pewnych historycznie postaciach Męczenników przedstawicieli licznych bohaterów pierwotnego Kościoła. — Św. Cyriak jest czczony powszechnie jako jeden z Czternastu Świętych Wspomożycieli.

2. Msza (Timete) posiada tekst bardzo starożytny, piękny i zawierający wiele części własnych, nawiązujących do życia Św. Cyriaka. Zrozumiemy to dopiero wówczas, gdy przeniesiemy się duchem do pierwotnego Kościoła oraz nad grób Świętego Męczennika. Kiedy zbliżał się dzień jego święta, przychodzili Chrześcijanie do jego kaplicy grobowej, przynosili chorych, trwali z nimi choćby przez noc całą u grobu, aby w ten sposób uzyskać ich cudowne uzdrowienie, co też zdarzało się nierzadko. Na to prawdopodobnie wskazuje Ewangelia i antyfona na Komunię Świętą. Nadto również i w życiu Św. Cyriaka słyszymy o cudownych uzdrowiniach (stąd Ewangelia o Chrystusowym nakazie nauczania i Jego przyrzeczeniu zapewniającym moc czynienia cudów). o ile cuda te nie tak często w tej chwili się zdarzają, to duchowo i niewidzialnie spełniają się w duszy. Antyfona na Komunię Świętą podkreśla dwa takie cuda, których w duszy dokonuje Eucharystia oraz wstawiennictwo Świętych Męczenników: przezwyciężenie zgubnego wpływu szatana i uleczenie chorób duszy. Taki jest adekwatny cel Eucharystii. Na kształt motywu przewija się przez Mszę Świętą Psalm 34(33), komunijny śpiew starożytnego Kościoła. Słyszymy go trzykrotnie: w Introicie, Graduale i antyfonie na Komunię Świętą (Jeżeli antyfona na Komunię Świętą nie jest wzięta z Psalmu, Psalmem komunijnym będzie Psalm Introitu). — Epistołę musimy przyjąć za naukę wygłoszoną do nas przez samego Cyriaka, diakona. Dziękuje On Bogu z dwóch powodów:

1. że uważamy słowa nauki za Słowo Boże (zadaniem diakona jest również głoszenie tego słowa);

2. iż jesteśmy wytrwali w znoszeniu cierpień i ucisków. (Czy rzeczywiście może on w naszym imieniu złożyć tę podziękę?)

3. Nasz stosunek do cudów.

Lekcje brewiarzowe mówią często o cudach, których dokonywali Święci. Jak się mamy do nich odnosić? Czy jesteśmy obowiązani w nie wierzyć? Czy możemy je lekceważyć, uważając za legendę? Przede wszystkim powiedzmy sobie, iż cuda, które nie są umieszczone w Piśmie Świętym, nie należą do Skarbca Wiary Kościoła Katolickiego; nie jesteśmy zatem obowiązani w nie wierzyć. Takie cuda wymagają czysto ludzkiej wiary: przyjmujemy je wtedy, gdy są poparte dostatecznymi dowodami; w braku dowodów możemy je odrzucić. Wiemy bowiem, iż żywoty Świętych podane w Brewiarzu zawierają wiele niezgodnych z historią legend. Wszyscy pragniemy mieć takie żywoty Świętych, które pod względem historycznym byłyby bez zarzutu; iż jednak w Kościele dzieją się jeszcze cuda i zawsze dziać się będą, możemy z euforią poznać z dzisiejszej Ewangelii: „A tym, którzy uwierzą, takie cuda towarzyszyć będą: w Imię Moje będą czarty wyrzucać…” Zbawiciel mówi wyraźnie, iż moc czynienia cudów zawsze pozostanie w Kościele jako dowód jego prawdziwości. Nie powinniśmy więc i nie wolno nam obstawać z uporem przy naszych wątpliwościach. Dlaczego jednak cuda są coraz rzadsze? Przecież w pierwszych czasach Kościoła zdarzały się tak często! Na to pytanie można odpowiedzieć za Św. Grzegorzem Wielkim w ten sposób: W początkach istnienia Kościoła cuda były konieczne. Wiara musiała być utwierdzona przez cuda, aby liczba wierzących wzrastała. My również czynimy podobnie: gdy sadzimy młode drzewka, podlewamy je dopóty, dopóki się nie zakorzenią. Gdy zaś korzenie się umocnią, możemy podlewania zaniechać. w tej chwili cuda rzadziej się zdarzają, ponieważ zwykłe drogi Łaski są wystarczające. Nie przeoczmy jednak tego, iż są cuda niewidzialne, które dokonują się tylko w duszy ludzkiej. O tych cudach umiałby niejedno powiedzieć duszpasterz, a choćby każdy wierzący Chrześcijanin. Powtarzają się tu, jeno na wyższej płaszczyźnie, wszystkie cuda, które Zbawiciel wylicza: czarty są wyrzucane, tzn. przezwyciężone grzechy i namiętności; słychać nowe języki, a mianowicie — miłości i modlitwy; ustępują niemoce, tj. choroby duszy. Dzisiejsza antyfona na Komunię Świętą poucza nas, iż właśnie Eucharystia sprawia te wszystkie cuda w dziedzinie duchowej. Wierzmy zatem silnie w moc czynienia cudów, którą posiada Kościół.