KARTKA Z KALENDARZA LITURGICZNEGO: 8 Października.

Poślubiwszy później księcia Ulfa Gudmarssona świeciła wszystkim przykładem wzorowego wychowania dzieci i miłosierdzia względem ubogich. Jedna z jej córek, Św. Katarzyna Szwedzka, została również wyniesiona na Ołtarze, mąż zaś wstąpił do Zakonu Cystersów, gdzie niedługo umarł (1344). Pan Jezus uszczęśliwiał Świętą szczególnymi objawieniami, w których jej „odsłaniał Niebieskie Tajemnice” (kolekta dzisiejsza). Za Jego zachętą Brygida założyła w Wadstena Zakon Najświętszego Salwatora (Brygidek). Na Papieża Urbana V usilnie wpływała, aby powrócił z Awinionu do Rzymu. Papież uległ namowom Brygidy, ale po trzyletnim pobycie w Rzymie powrócił znowu do Awinionu, gdzie niedługo zakończył życie (1373). Święta starała się również usilnie o poprawę życia moralnego na dworach książęcych i biskupich oraz o reformę duchowieństwa i klasztorów. Jest ona jedną z największych mistyczek i najwybitniejszych niewiast średniowiecza.

2. Jesień kościelna a wdowieństwo.

Msza (Cognovi) wspólna na uroczystość niewiast. Postarajmy się odnaleźć w tekstach mszalnych myśli, odnoszące się do jesieni kościelnej. Otóż przede wszystkim zwróćmy uwagę, iż wdowieństwo w pojęciu chrześcijańskim odpowiada tym właśnie wymaganiom, które nam Kościół w jesiennej porze stawia. Wdowa żyje z dala od rzeczy ziemskich i niczego się już od świata nie spodziewa; toteż jedynym przedmiotem jej tęsknoty, ale i jedyną nadzieją jest Pan Jezus: „A która prawdziwie jest wdową i opuszczoną, niechaj ma nadzieję w Bogu i trwa na prośbach i modlitwach we dnie i w nocy. Bo która w rozkoszach żyje, już za życia jest umarłą” (Epistoła). Św. Paweł odnosi te stówa także i do Kościoła, który „owdowiawszy” na ziemi tęskni do boskiego Oblubieńca. Nastrojowi temu ściśle odpowiada introit: „Poznałem, Panie, iż sprawiedliwe są Wyroki Twoje i w prawdzie twojej uniżyłeś mnie. Przebij bojaźnią ciało moje, bo się ulękłam sądów twoich” – oto nastrój odpowiedni na obecny okres. Zakotwiczony w wieczności Chrześcijanin przyjmuje z poddaniem wszelkie Dopusty Boże; wie bowiem, iż ubóstwo i cierpienie stanowią dwa najskuteczniejsze środki oderwania się od spraw ziemskich. Zbawienna bojaźń Boża jest najbardziej niezawodną obroną przed grzechem. Kolekta (własna) wyraża radosną stronę Paruzji: „Dozwól nam się radować i weselić z objawienia Twej Wiekuistej Chwały”. W Ewangelii rozważamy dziś przypowieść, o której może zwykle nie dość pamiętamy, a mianowicie przypowieść o niewodzie. Objaśnia ją Sam Pan Jezus: „Tak będzie przy końcu świata. Wynijdą Aniołowie i wyłączą złych spośród sprawiedliwych, i wrzucą ich w piec ognisty. Tam będzie płacz i zgrzytanie zębów”. Taka jest groźna strona powtórnego Przyjścia Pana.

Walki Judy z sąsiednimi ludami

„I stało się, gdy narodowie okoliczni usłyszeli, iż ołtarz zbudowan i świątynia tak jako A i przedtem, rozgniewali się bardzo. I myśleli wytracić naród Jakubów, którzy byli między nimi, i poczęli z ludu zabijać i prześladować. A Juda walczył przeciwko synom Esau w Idumęjej i przeciw tym, którzy byli w Akrabatan: iż byli obiegli Izraelczyki; i poraził je porażką wielką. I wspomniał na złość synów Bean, którzy byli ludowi sidłem i obrazą, zasadzając się nań na drodze. I zamknięci są na wieżach, i podsadził się pod nie, i dał ich na wytracenie, i zapalił wieże ich ogniem ze wszystkimi, którzy na nich byli. I przeszedł do synów Ammon, i nalazł wojsko mocne i ludu wiele, i Tymoteusza, hetmana ich, i stoczył z nimi wiele bitew, iż skruszeni są przed obliczem ich, i poraził je. I wziął Gazer, miasto i córki jego, i wrócił się do Żydowskiej ziemie.

Wołanie Żydów z Galaadu i Galilei o pomoc

I znowu zebrali się narodowie którzy są w Galaad, przeciw Izraelczykom, którzy byli na granicach ich, aby je zatracili. I uciekli do Dateman zamku. I posłali list do Judy i braci jego, mówiąc: Zebrali się przeciwko nam pogani okoliczni, aby nas wytracili. I gotują się przyjść i wziąć zamek, na któryśmy uciekli, a Tymoteusz jest hetmanem wojska ich. A przetoż teraz przyjdź, a wyrwij nas z ręki ich, bo wiele z nas poginęło. I wszyscy bracia nasi, którzy byli na miejscach Tubin, pobici są, i zawiedli w niewolą żony i dzieci, i korzyść ich, i zabili tam około tysiąca mężów”.