KARTKA Z KALENDARZA LITURGICZNEGO: 8 Lipca.

Jej głównym darem, z łaski pochodzącym, było przywracanie pokoju: „Najłaskawszy Boże, Który Błogosławioną królowę Elżbietę oprócz innych wspaniałych zalet obdarzyłeś przywilejem uśmierzania okropności wojennych, daj nam za jej pośrednictwem po tym śmiertelnym życiu dojść w pokoju do wiecznej radości” (Kolekta). Brewiarz opowiada szczegóły jej życia: już przy urodzeniu okazało się, jak skuteczny będzie jej dar szerzenia pokoju wśród królów i narodów, gdyż euforia z przyjścia jej na świat pogodziła jej ojca i dziada, którzy do tej pory w strasznej pozostawali niezgodzie. Małżonkiem jej był król portugalski Dionizjusz (1279-1325). W stanie małżeńskim starała się usilnie o to, aby wzrastać w cnoty, dziatki swe chować w bojaźni Bożej i podobać się mężowi, ale nade wszystko Bogu. Prawie przez pół roku pościła o chlebie i wodzie. Pieniądze, które chciała dać ubogim, zamieniły się w piękne kwitnące róże (zimą!), aby ich nie dostrzegły oczy króla. Po śmierci męża, króla Dionizjusza, była Elżbieta w swym osamotnieniu wzorem wszelkiej cnoty dla wdów, podobnie jak za lat panieństwa była wzorem dla dziewic, a w czasie swego małżeństwa dla małżonek. W uroczystościach pogrzebowych swego zmarłego męża brała udział z całkowitym poddaniem się, przybrana w zakonny habit Klarysek.

2. Msza (Cognovi) wspólna na uroczystość niewiast. W Kolekcie wymieniony jest, jako szczególny przywilej, dar przywracania pokoju. Ku czci Św. Elżbiety Brewiarz podaje osobne śpiewy:

„Tyś sława Jeruzalem, tyś wesele Izraela, tyś cześć twego narodu” (ant. do Bened.).

„Elżbieto, matko pokoju i ojczyzny, triumfująca w Niebie, obdarz nas pokojem” (ant. do Magn.).

I schyliwszy Betsabee twarz ku ziemi, pokłoniła się królowi mówiąc: Niech żyje pan mój Dawid na wieki!

Rzekł też król Dawid: Wezwijcie mi Sadoka kapłana i Natana proroka, i Banajasa, syna Jojady. A gdy ci weszli przed króla rzekł do nich: Weźmijcie z sobą sługi pana waszego, a wsadźcie Salomona, syna mego, na mulicę moją i prowadźcie go do Gihonu. Tam niech go pomaże kapłan Sadok i Natan prorok na króla nad Izraelem; i będziecie trąbić w trąbę, i rzeczecie: Niech żyje król Salomon! I pójdziecie za nim, i przyjdzie, a siądzie na stolicy mojej, i on będzie królował zamiast mnie, i jemu rozkażę, aby był wodzem nad Izraelem i nad Judą. I odpowiedział Banajas, syn Jojady, królowi mówiąc: Amen. Tak niech mówi Pan, Bóg pana mego króla: Jak był Pan z panem moim królem, tak niech będzie z Salomonem, a niech wywyższy stolicę jego nad stolicę króla, pana mego Dawida! Poszedł tedy Natan prorok i Sadok kapłan, i Banajas, syn Jojady, i Cereci i Feleci, i wsadzili Salomona na mulicę króla Dawida, i przyprowadzili go do Gihonu. I wziąwszy Sadok kapłan róg oliwy z przybytku, namaścił Salomona; i trąbili w trąbę, i zawołał wszystek lud: Niech żyje król Salomon! I szedł za nim wszystek gmin i lud grających na piszczałkach i weselących się weselem wielkim, i brzmiała ziemia od krzyku ich”.