KARTKA Z KALENDARZA LITURGICZNEGO: 7 Sierpnia.

Własnymi rękami pielęgnował chorych, a w pracy nad zbawieniem dusz tak był gorliwy, iż otrzymał przydomek „łowcy dusz”. Celem podniesienia karności kościelnej wśród duchowieństwa założył w roku 1524 Zakon Kanoników Regularnych, którzy mieli prowadzić życie według wzoru Apostołów. Mieli oni, gardząc dobrami ziemskimi, obywać się bez dochodów, nie prosić wiernych o żadne środki do życia, a utrzymywać się wyłącznie z dobrowolnie ofiarowanych datków. Bez żadnych zastrzeżeń mieli się powierzyć Bożej Opatrzności. Św. Kajetan modlił się nieraz w ciągu dnia przez osiem godzin. Brał wybitny udział w pracach nad reformą Brewiarza za Klemensa VII. Miły i łagodny, był przede wszystkim pokorny. Prosił Boga, aby po śmierci grób jego pozostał nieznany. W czasie świąt Bożego Narodzenia w Rzymie dostąpił przy żłobku tej wielkiej Łaski, iż mu Najświętsza Dziewica złożyła w ramiona Dzieciątko Jezus. W roku 1527 podczas złupienia Rzymu przez żołdaków Karola V wycierpieć musiał od nich więzienie i tortury, dzięki których chcieli oni wymóc wydanie im majętności kościelnej, rozdanej już przedtem przez niego ubogim. W czasie rozruchów ludowych zachorował ze zmartwienia i zmarł.

2. Msza (Os justi) wspólna na uroczystość Wyznawców, z wyjątkiem Ewangelii i Kolekty. W Kolekcie Kościół podkreśla główną cnotę Świętego i daje ją nam za wzór do naśladowania; jest nią głęboka ufność i tęsknota za Niebem: „Daj nam za jego przykładem i przyczyną w Tobie zawsze mieć ufność i pragnąć jedynie dóbr niebieskich”. Dlatego w Ewangelii głosi nam Chrystus „radosną nowinę” o ufności w Bogu: „Wejrzyjcie na ptaki niebieskie, iż nie sieją, ani żną, ani zbierają do gumien, a Ojciec wasz Niebieski żywi je. Czyż wy nie daleko ważniejsi niźli one?… Przypatrzcie się liliom polnym, jako rosną: nie pracują ani przędą. A powiadam wam, iż choćby Salomon we wszystkiej chwale swojej nie był tak przybrany, jako jedna z nich”.

Na dzień dzisiejszy Kościół podaje nam dwa hasła; rankiem, wschodzie słońca śpiewamy: „Nie troszczcież się tedy, mówiąc: co będziemy jeść albo co będziemy pić? Albowiem Ojciec wasz Niebieski wie, iż tego wszystkiego potrzebujecie” (ant. do Bened.); a wieczorem, o zachodzie słońca, śpiewamy: „Szukajcież tedy naprzód Królestwa Bożego i Sprawiedliwości Jego, a to wszystko będzie wam przydane” (ant. do Magn.).

3. Św. Donat.

„W Arezzo, w Toskanii, śmierć Świętego Biskupa i Męczennika Donata; poza innymi cudami, których dokonał, modlitwą swoją według słów Świętego Papieża Grzegorza — sprawił, iż części rozbitego przez pogan kielicha same się złączyły. Za panowania Juliana Apostaty… został ścięty mieczem” (Martyrologium). Zmarł około roku 363. — Modlitwy ku jego czci podkreślają godność stanu kapłańskiego; Chrystus nazwany jest „chwałą swych kapłanów”; kapłaństwo bowiem upodabnia duszę do Chrystusa, Najwyższego Kapłana (Kolekta). Nas wszystkich czyni Bóg „szafarzami i uczestnikami Świętych Tajemnic”; obyśmy z godnego sprawowania posług kapłańskich przez naszego Świętego czerpali dla siebie pożytek (modlitwa po Komunii Świętej).

4. Liturgia a szczegółowy rachunek sumienia.

Praktyka szczegółowego rachunku sumienia jest powszechnie znana, a zaprowadzona została przez Św. Ignacego Loyolę. Rachunek szczegółowy polega na tym, iż jakąś jedną wadę lub cnotę czyni się przedmiotem szczególnego badania w swym sumieniu. Jest to środek prowadzący do doskonałości. Coś podobnego stosuje już od dawna Kościół. Gdy mianowicie jakiś Święty wyróżnia się szczególną cnotą, wówczas Kościół stawia ją przed oczami naszymi w ciągu całego dnia i zaleca jej naśladowanie. Dobrym tego przykładem jest dzisiejsze święto. W jaki sposób postępuje Kościół? Czyni to dzięki czterech środków:

1. Najpierw roztacza przed naszymi oczami życie Świętego wraz z jego szczególną cnotą; dzieje się to w Jutrzni. Słowa pouczają, ale przykłady porywają. Św. Kajetan okazał w swoim życiu i w założeniu swojego Zakonu bezwzględną ufność w Bogu.

2. Kościół każe nam również prosić. W Kolekcie prosimy o daną cnotę, i to nie tylko ten jeden raz, ale w ciągu dnia tę samą prośbę powtarzamy sześciokrotnie, na zakończenie każdej godziny kanonicznej. Jest to główna modlitwa danego dnia, jest to także szczytowy punkt każdej takiej godziny.

3. Danej cnoty uczymy się zwłaszcza we Mszy Świętej. Poucza nas o tym Kościół w jej pierwszej części (w tzw. Mszy katechumenów). Z Ust Samego Chrystusa słyszymy piękne słowa o pieczy Ojca Niebieskiego nad swymi dziatkami. Potem naukę ową zrasza Kościół rosą Łaski w czasie samej Ofiary Mszy Świętej. Szczególną Łaską, wypływającą z niej i z Komunii Świętej, jest w dniu dzisiejszym ufność w Opatrzność Bożą.

4. Wreszcie czyni Kościół jeszcze jedno: główne zdanie z Ewangelii każe nam choćby śpiewać, bo przez śpiew słowa łatwiej wnikają w serca i umysły nasze. Kiedy słońce wschodzi, śpiewamy słowa Chrystusa: „Nie troszczcież się tedy…” O zachodzie słońca śpiewamy: „Szukajcież tedy naprzód Królestwa Bożego…” W taki to sposób jest Kościół mistrzem w nauczaniu cnoty.