KARTKA Z KALENDARZA LITURGICZNEGO: 6 Sierpnia.

1. Przemienienie Pańskie.

W dniu dzisiejszym obchodzimy pamiątkę Tajemnicy Przemienienia Pańskiego, które Ojcowie Kościoła zaliczają do największych cudów, jakie Bóg zdziałał, aby zaświadczyć o Bożym Synostwie Chrystusa. Było to w drugiej połowie działalności Pana; widział On już zbliżającą się śmierć krzyżową. Wówczas to w porze wieczornej wstąpił z trzema ulubionymi swymi uczniami na górę Tabor. Zrobiła się noc; Pan modlił się, podczas gdy uczniowie zasnęli ze znużenia. ale Jezus modlił się nadal: i oto przez powłokę Jego ludzkiej natury przedarł się blask Jego Bóstwa. Chrystus się przemienił. Uczniowie budzą się olśnieni jasnością i są świadkami znanej nam sceny. Zamiast czytać przypadający na dzisiaj kolejny tekst Pisma Świętego, tekstów dotyczących lepiej zająć się porównaniem czterech przemienienia, które znajdują się u Św. Mateusza 17, 1-9; u Św. Marka 9, 1-9; u Św. Łukasza 9, 28-36 (te trzy teksty opisują Przemienienie Pańskie). Czwarty znajduje się w drugim liście Św. Piotra (1, 16-19).

2. Msza (Illuxerunt).

Już w Introicie przebłyskują promienie Przemienienia Chrystusowego, oświecające cały krąg ziemski, ogarniające dobrych i grzesznych zarazem. Psalm 84(83): Jak miłe Przybytki Twoje, Panie Zastępów!” — jest przygotowaniem do słów Piotrowych: „Panie, dobrze nam tu być… uczyńmy tu trzy przybytki”. W Kolekcie prosimy: „Uczyń nas… współdziedzicami Królestwa i uczestnikami Chwały”, tzn. prosimy o udział w Jego Przemienieniu. W Epistole przemawia Św. Piotr jako naoczny świadek Przemienienia Pana: „Ten jest Syn Mój miły, w Którym upodobałem Sobie, Jego słuchajcie; my słyszeliśmy ten głos, który dochodził z Nieba, gdy byliśmy z Nim na górze świętej”. Ujmijmy teraz dzisiejszy tekst mszalny z punktu widzenia dramatycznego: w Epistole opowiada najpierw Św. Piotr o Przemienieniu, tak jak je oglądał; w Ewangelii natomiast widzimy samego Chrystusa już jako przemienionego. W Ofierze Mszy Świętej podczas Komunii Świętej Przemienienie staje się sakramentalną rzeczywistością: ukazuje się przemieniony Pan, a my bierzemy udział w Jego Chwale. W Ofertorium dowodzi nam Kościół, iż dzisiaj będziemy oglądali Przemienienie „w Domu Pańskim”. W Sekrecie prosimy: „Oczyść nas ze zmazy grzechowej blaskiem Jego Światłości” (podobnie jak słońce leczy wiele chorób). Msza Święta była dla nas godziną pobytu na górze Tabor. Otrzymaną Łaskę poniesiemy teraz w życie codzienne jako Świętą Tajemnicę ukrytą jak najgłębiej w przybytku naszego serca („Nikomu nie mówcie o widzeniu…” — antyfona na Komunię Świętą).

3. Brewiarz, ta księga modłów Kościoła, podaje dzisiaj bardzo piękne teksty. Invitatorium Jutrzni głosi od razu, iż obchodzimy uroczystość Chrystusa jako Króla. „Najwyższego Króla Chwały — Chrystusa, uwielbiajmy”. Psalmy Jutrzni są pięknie dobrane: wszędzie przebija myśl o Królu. „Uczyniłeś go mało co mniejszym od Aniołów, chwałą i czcią ukoronowałeś go i postawiłeś ponad dziełami Rąk Twoich” (Ps 8). Psalm 29(28) opisuje Głos Boży przemawiający przez burzę; od razu przychodzi na myśl głos mówiący z obłoku: „Ten jest Syn Mój miły”. Psalm 45(44) ukazuje nam przemienionego Króla Chrystusa i przemienioną królowę Kościół. Tę podwójną myśl tak ujmuje pięknie w swym kazaniu Św. Leon Wielki: „W Tajemnicy Przemienienia chodziło Zbawicielowi głównie o to, aby serca uczniów uchronić od mającego nadejść zgorszenia krzyża oraz o to, aby poniżenie dobrowolnie przyjętej męki nie naruszyło ich Wiary, skoro przedtem będzie im ujawniona wzniosłość ukrytego Majestatu. Z nie mniejszą jednak troskliwością pragnął On oprzeć nadzieję Kościoła na mocnej podstawie: całe bowiem Ciało Mistyczne miało poznać, jaka to przemiana jest dlań przeznaczona i jaki będzie udział członków w tej Chwale, którą już uprzednio sama Głowa zajaśniała”. To samo również jest najpierwszym staraniem Kościoła i celem całej Liturgii: członki Ciała Mistycznego coraz bardziej zbliżać do stanu Przemienienia. Co z Głowy spłynęło na Świętych, ma być i naszym udziałem: i my mamy być przebóstwieni i przemienieni. Z chwilą gdy to Przemienienie obejmie ostatniego członka Kościoła, możemy zaśpiewać: „Sławne rzeczy powiedziano o tobie, Miasto Boże!” (Ps 87/86/).

4. Św. Sykstus II.

Tego samego dnia obchodzono dawniej święto Sykstusa II, Papieża i Męczennika (257-258) oraz jego diakonów. W r. 258, za panowania cesarza Decjusza szalało prześladowanie. Papież, pomimo zakazu, odprawiał Świętą Ofiarę w kaplicy znajdującej się w katakumbach Św. Kaliksta. Zaskoczyli go siepacze, ale pozwolili mu dokończyć Mszy Świętej, po czym siedzącego na tronie ścięli wraz z czterema diakonami, którzy mu asystowali przy Ołtarzu. Dwóch innych diakonów poniosło śmierć tego samego dnia, a archidiakon Wawrzyniec w trzy dni później. Śmierć Papieża i siedmiu jego diakonów zrobiła w ówczesnym Kościele ogromne wrażenie. Św. Sykstusa II pochowano w papieskim grobowcu w katakumbach Św. Kaliksta.

5. Co oznacza Przemienienie? Czym jest ono dla Apostołów, dla nas i dla Liturgii?

a) Dla Apostołów było ono częścią Nauki, której Pan Jezus udzielał Swym uczniom. Wszak mieli uwierzyć nie tylko w Bóstwo Chrystusa, ale także w cierpiącego i umierającego Syna Bożego. Właśnie trzej Apostołowie (Piotr, Jakub, Jan), jako przyszłe filary Kościoła, mieli dzięki swej obecności podczas Przemienienia dojrzeć do tego, aby móc później oglądać Chrystusa w najgłębszym Jego poniżeniu na Górze Oliwnej i w czasie Jego Męki.

b) Dla nas Przemienienie jest i będzie zawsze dowodem Bóstwa Chrystusowego. Wszystkie Cuda mają właśnie taki cel. Jezus, prosty i ubogi, szedł przez życie jako zwykły Syn Człowieczy. Jednak w chwili Przemienienia zrzucił z Siebie zasłonę Człowieczeństwa, a ukazał się w blaskach Bóstwa. Spoglądamy Nań w duchu, mówiąc: Panie, wierzę, iż jesteś Chrystusem, Synem Boga Żywego. — Ale Przemienienie mówi jeszcze więcej: oto i my kiedyś będziemy przemienieni. Brewiarz za Św. Pawłem Apostołem tak wypowiada się o niezawodności tego oczekiwania: „Ale co do nas, to my przebywamy w Niebiesiech, skąd też Zbawiciela oczekujemy, Pana naszego Jezusa Chrystusa, Który przemieni ciało naszego uniżenia i upodobni je do Ciała Jasności Swojej”.

c) Jakie jest znaczenie Przemienienia dla Liturgii? Liturgiczne teksty nie są tylko pouczeniem; najczęściej wskazują na to, co się w rzeczywistości dzieje. To, co się stało w nocy na górze Tabor, urzeczywistnia się za każdym razem w Ofierze Świętej. Na Ołtarzu widzimy tylko zwykłe postacie, ale oczami wiary oglądamy przemienionego Chrystusa i więcej jeszcze: Króla w Majestacie Swoim, otoczonego Dworem Niebieskim oraz Świętymi Starego i Nowego Przymierza. Liturgia jest uobecnieniem Chrystusowego dzieła zbawienia w Jego Przemienieniu. Nie Sam tylko Chrystus jest przemieniony; my również jesteśmy wciągnięci w to Przemienienie. Eucharystia jest Sakramentem Przemienienia, „zarodkiem przemienienia”. Celem Liturgii jest również nasze Przemienienie. Ewangelia więc jest wspaniałym obrazem tego, co Liturgia sprawia i co chce osiągnąć.

„Osiem lat było Jozjaszowi, gdy począł królować, trzydzieści i rok królował w Jeruzalem; imię matki jego Idyda, córka Hadaja z Besekat. A czynił, co się podobało przed Panem, i chodził wszystkimi drogami Dawida, ojca swego, nie ustąpił na prawo ani na lewo.

Przyszedł też Safan pisarz do króla i zdał mu sprawę o tym, co mu był kazał, i rzekł: Zebrali słudzy twoi pieniądze, które się znalazły w domu Pańskim, i dali, aby rozdane były rzemieślnikom przez przełożonych nad robotami kościoła Pańskiego. Powiedział też Safan pisarz królowi mówiąc: Dał mi księgę Helkiasz kapłan. A gdy ją czytał Safan przed królem i usłyszał król słowa księgi zakonu Pańskiego, rozdarł szaty swoje. I rozkazał Helkiaszowi kapłanowi i Ahikamowi, synowi Safana, i Achoborowi, synowi Michy, i Safanowi pisarzowi i Asajowi, słudze królewskiemu, mówiąc: Idźcie, a poradźcie się Pana względem mnie i względem ludu i względem wszystkiego Judy, dla słów księgi tej, którą znaleziono, bo wielki gniew Pański zapalił się przeciw nam, iż nie słuchali ojcowie nasi słów tej księgi, żeby czynili wszystko, co nam napisano. Poszli wtedy Helkiasz kapłan i Ahikam, i Achobor, i Safan, i Asaja do Holdy prorokini, żony Selluma, syna Tekui, syna Araasa, stróża szat, która mieszkała w Jeruzalem na Wtórej, i mówili do niej. A ona im odpowiedziała: To mówi Pan, Bóg Izraelów: Powiedzcie mężowi, który was posłał do mnie: To mówi Pan: Oto ja przywiodę zło na to miejsce i na mieszkańców jego, wszystkie słowa zakonu, które czytał król judzki, bo mnie opuścili, a ofiarowali bogom cudzym drażniąc mnie wszystkimi uczynkami rąk swoich; i zapali się Gniew Mój na tym miejscu i nie będzie zgaszony. A królowi judzkiemu, który was posłał, abyście się radzili Pana, tak powiecie: To mówi Pan, Bóg Izraelów: Za to, żeś usłuchał słów księgi i ulękło się serce twoje, i ukorzyłeś się przed Panem usłyszawszy słowa przeciw miejscu temu i mieszkańcom jego, to jest, iż się mają stać na zdumienie i na przekleństwo; a rozdarłeś szaty swoje i płakałeś przede mną, a jam usłyszał, mówi Pan: przeto zbiorę cię do ojców twoich i będziesz złożony do grobu twego w pokoju, aby nie widziały oczy twoje wszystkiego zła, które przywiodę na to miejsce”.