KARTKA Z KALENDARZA LITURGICZNEGO: 3 Października.

— W Brewiarzu czytamy, iż Św. Teresa od Dzieciątka Jezus urodziła się z zacnych rodziców w Alencon we Francji (2 stycznia 1873 r.). W wieku dziewięciu lat oddano ją do szkoły sióstr Benedyktynek w Lisieux. W dziesiątym roku życia została cudownie uzdrowiona z ciężkiej choroby. Mając lat 15 osobiście uprosiła Papieża Leona XIII o pozwolenie wstąpienia w tak młodym wieku do klasztoru Karmelitanek w Lisieux. Przeczytawszy w Piśmie Świętym wezwanie: „Jeśli kto jest maluczki, niech przyjdzie do mnie” (Ks. Przyp. 9, 4), Teresa, chcąc się stać jeszcze milszą Najwyższemu, zapragnęła być maluczką duchem; oddała się więc Bogu jako Ojcu Miłości na zawsze z iście dziecięcą miłością. Tej to drogi ewangelicznego dziecięctwa duchowego nauczała ona również innych, a zwłaszcza nowicjuszki, których wychowania w duchu gorliwego pełnienia cnót zakonnych podjęła się z posłuszeństwa. W ten sposób Teresa, przejęta prawdziwie apostolską gorliwością, głosiła światu, nadętemu pychą i kochającemu się w marnościach, drogę ewangelicznej prostoty. Ponadto widząc i bolejąc nad tym, iż świat lekceważy sobie Miłość Bożą, oddała się dwa lata przed śmiercią litościwej Miłości Bożej na ofiarę całopalną. niedługo potem, jak sama opowiada, zraniona została płomieniem ognia niebieskiego; strawiona Miłością Bożą zmarła w stanie zachwycenia, powtarzając ze świętą żarliwością i ostatnim już tchnieniem słowa: „Boże mój, kocham Cię!” — Dnia 30 września 1897 roku, w wieku lat 24, uleciała do swego Niebieskiego Oblubieńca. Przed śmiercią Św. Teresa obiecała, iż zlewać będzie na ziemię nieustający deszcz róż (tzn. Łask Niebieskich). Obietnicy tej rzeczywiście dotrzymała, wypraszając nam w Niebie niezliczone cuda; dotrzymuje jej też po dzień dzisiejszy.

2. Msza (Ceni) własna.

Teksty tej Mszy uwydatniają najznamienniejsze cechy Św. Teresy. W Introicie Pan Niebios wzywa oblubienicę Swoją: „Pójdźże z Libanu, oblubienico Moja, pójdź z Libanu, pójdź! Zraniłaś serce moje, siostro moja, oblubienico…” Psalm introitu wzywa dziatki do głoszenia Chwały Pana: „Chwalcie, dziatki, Pana, chwalcie Imię Pańskie”. W Kolekcie prosimy o „pokorę i prostotę serca” Św. Teresy i jej duchowego dziecięctwa. Wzniosła jest Lekcja z Izajasza Proroka: „Oto ja obrócę na nią jakby rzekę pokoju i jakby strumień zalewający chwałę narodów… Przy piersiach was poniosą, a na kolanach będą pieścić się z wami…”. Ewangelia również zaleca dziecięctwo duchowe: „A Jezus przywoławszy dziecię postawił je w pośrodku nich i rzekł: Zaprawdę mówię wam, jeżeli się nie nawrócicie i nie staniecie jako dzieci, nie wnijdziecie do Królestwa Niebieskiego”. W Antyfonie na Ofiarowanie święta śpiewa Magnificat: „Gdyż wejrzał na uniżenie służebnicy swojej”. Antyfona na Komunię Świętą przepojona jest również rzewnym uczuciem: „Obwodził ją i uczył, i strzegł jak źrenicy oka Swego. Jak orzeł rozpostarł skrzydła swoje i wziął ją, i nosił na ramionach swoich. Pan Sam był wodzem jej”. Cały ten tekst tchnie niezwykłym ciepłem i bardzo uroczystym nastrojem.

3. Dziecięctwo Boże.

Zarówno dzisiejsza Kolekta i Ewangelia, jak i dzieje życia Św. Teresy wskazują na szczególną postawę duchową tej tak powszechnie ukochanej Świętej, a mianowicie na jej dziecięctwo wobec Boga. Cóż to oznacza? Przedziwny ten stan duszy można co najwyżej objaśnić przez opisanie, niepodobna go jednak ściśle określić. Zwróćmy przede wszystkim uwagę na sposób, w jaki Pan Jezus odnosi się do dziecięctwa. Już na pierwszy rzut oka stwierdzamy, iż Zbawiciel bardzo kocha dzieci. Wymownym tego dowodem jest udzielone im błogosławieństwo. Gdy Apostołowie nie chcieli dopuścić do Niego matek z dziećmi, Pan Jezus zganił ich i pouczył w następujących słowach: „Dopuśćcie dziatkom przychodzić do Mnie i nie wzbraniajcie im, albowiem takich jest Królestwo Boże. Zaprawdę powiadam wam: Ktokolwiek nie przyjmie Królestwa Bożego jako dziecię, nie wnijdzie do Niego. A tuląc je i kładąc na nie Ręce błogosławił im”. Scenę tę opisuje zarówno Św. Marek (10, 13-16), jak i dwaj inni synoptycy. Otóż Słowa Pana Jezusa dowodzą dwóch faktów:

1. Wielkiej Miłości Zbawiciela ku dzieciom.

Było to rzeczą dotychczas zupełnie nie spotykaną, albowiem ani w pogańskim, ani w żydowskim świecie nie poświęcano dzieciom szczególnej uwagi: o odnoszeniu się dorosłych do dzieci nie ma w Starym Testamencie ani jednej wzmianki.

2. Pan Jezus widzi w dziecku człowieka w stanie rajskiej niewinności i przypisuje mu takie właśnie usposobienie: jakiego potrzeba, by wejść do królestwa niebieskiego. Zastanówmy się jeszcze nad innym fragmentem dzisiejszej Ewangelii: uczniowie spierali się o pierwsze miejsce. Pan Jezus zaś postawił wśród nich dziecko i rzekł: „Zaprawdę mówię wam, jeżeli się nie nawrócicie i nie staniecie się jako dzieci, nie wnijdziecie do Królestwa Niebieskiego. Ktokolwiek się przeto uniży jako to dziecię, ten będzie większy w Królestwie Niebieskim” (Mt 18, 3-4).

Oba te przykłady pozwalają nam zrozumieć, co Pan Jezus miał na myśli mówiąc o dziecięctwie ducha.

Najpierw wtedy zastanówmy się nad „tertium comparationis” — nad cechą porównawczą tego dziecięctwa. Z pewnością nie chodzi tu o niedoskonałość lub niedołęstwo fizyczne czy umysłowe; to zatem trzeba wykluczyć. Chodzi tu przede wszystkim o duchową postawę dziecka. Dziecko posiada szereg przymiotów, które i my powinniśmy sobie przyswoić, żeby prawdziwie być Chrześcijanami. W przy toczonych wyżej słowach Pan Jezus wymienia dwie takie zalety: prostą, dziecięcą wiarę („ktokolwiek nie przyjmie Królestwa Bożego jako dziecię, nie wnijdzie do niego”) i pokorę („Ktokolwiek się prze to uniży jako to dziecię, ten będzie większy w Królestwie Niebieskim”). Dzisiejsza kolekta wymienia nadto jeszcze jeden przymiot, a mianowicie prostotę serca. Dziecko nie zna żadnych ukrytych myśli ani zawiłości myślowych; jest proste i prawe. Obserwując je dłużej dostrzeżemy w nim inne jeszcze cechy. Mówi o nich Św. Hilary w Jutrzni wczorajszej: „Dziecięcą prostotą powinniśmy naprawić to, czymeśmy pobłądzili ciałem i duszą… Dzieci posłuszne są ojcu, kochają matkę i nie wiedzą o tym, iż można źle życzyć bliźniemu. Obce im jest ubieganie się o majętności tego świata. Nie są zarozumiałe, nie znają, co nienawiść, nie kłamią, wierzą na słowo i uważają za prawdę wszystko, co im się powie. Powinniśmy tedy powrócić do tak dziecięcej prostoty; gdy zaś ją posiądziemy, roztaczać będziemy wokoło siebie odblask pokory Pana”. — Posłuchajmy jeszcze, co Św. Jan Chryzostom pisze o dziecięctwie: „Dusza dziecka nie pozostało skalana żadnymi namiętnościami; nie pamięta doznanej krzywdy, a do tych, którzy niesprawiedliwie z nim postąpili, odnosi się jak do przyjaciół, ponieważ o wszystkim zdołało już zapomnieć. A choćby matka najsurowiej choćby je ukarała, to jednak zawsze do niej powraca i kocha ją bardziej niż kogokolwiek innego. Choćbyś mu pokazywał królową w najwspanialszym diademie, nie będzie mu ona milsza niż matka odziana w nędzne łachmany. Tego bowiem, co mu jest bliskie lub obce, nie ocenia na podstawie bogactwa czy ubóstwa, ale kieruje się wyłącznie miłością. Nie żąda też więcej, niż mu do życia potrzeba, i skoro tylko głód zaspokoi, odrywa się od piersi matczynej. Dziecko nie trapi się stratami pieniężnymi ani innymi podobnymi sprawami; ale też — w przeciwieństwie do nas — nie daje się oszołomić marnościami tego świata ani się nie upaja pięknością ciała”.