KARTKA Z KALENDARZA LITURGICZNEGO: 26 Lipca.

Roczne dochody dzielili na trzy części: jedną przeznaczali dla ubogich, drugą na świątynię, trzecią wydawali na swoje utrzymanie. Wielkim zmartwieniem w ich życiu był brak potomstwa, chociaż wytrwale o nie błagali. Anna doznawała nieraz obelg i upokorzeń od własnych służebnic, a Joachim, przynoszący dar swój do świątyni, został publicznie odtrącony jako pozbawiony Błogosławieństwa Bożego. Odsunięty od ołtarza, z niezmiernym bólem w sercu szuka Joachim samotności i skarży się Bogu na swoją niedolę. Ukazuje mu się wówczas posłaniec z nieba, Anioł, powiada: „Joachimie, wysłuchana jest modlitwa twoja. Urodzi się tobie Córka i nazwiesz Imię Jej Marya; będzie poświęcona Panu od dzieciństwa swego i będzie napełniona Duchem Świętym”. Anna miała podobne widzenie o tejże godzinie. Oboje pobiegli do świątyni, by podziękować Bogu, i spotkali się, promieniejący radością, u Złotej Bramy świątynnej. — Nie wiemy, ile prawdy tkwi w tej legendzie; uczy ona jednak, iż wielcy ludzie dojrzewają w szkole cierpienia i iż każdy, kto chce mieć udział w Dziele Odkupienia, musi dźwigać swój krzyż. Ale choćby gdybyśmy niczego nie wiedzieli o Św. Annie, czyż możemy sobie wyobrazić inaczej matkę Maryi i babkę Chrystusa aniżeli jako niewiastę szlachetną, mocną i światłą? Okazuje się, iż przysłowie: „Niedaleko pada jabłko od jabłoni” może mieć znaczenie i w sensie odwrotnym. Liturgia dzisiejszej mszy dopomaga nam do odtworzenia sobie postaci Św. Anny. Lekcja przedstawia ją jako „niewiastę mężną”, która zapobiegliwie rządzi domem, troszczy się o służbę, wspiera ubogich i służy swemu mężowi. Ewangelia ukazuje nam źródło i tajemnicę tej wielkości: Anna znalazła skarb — Miłość Bożą, i oddała wszystko, byle go zdobyć, wszystkie siły swoje poświęcając Służbie Bożej. Jeszcze jedna myśl: wspomnijmy dzisiaj z wdzięcznością nasze babki. Widzę te dobre, poczciwe niewiasty, jak siedząc w izdebkach swoich modlą się z różańcem w ręku za dzieci swoje i wnuki. Wiarę naszą, po Panu Bogu, zawdzięczamy głównie naszym matkom i babkom.

2. Msza (Gaudeamus) w przeważnej części swego formularza jest wspólna na uroczystości świętych niewiast. Gdy Kościół obchodzi jakieś święto uroczyście, rozpoczyna Mszę Świętą ulubionym zwrotem, którego tekst i melodia pochodzi z Liturgii greckiej: „Radujmy się wszyscy w Panu, obchodząc dzień święty ku czci Błogosławionej Anny, z której uroczystości radują się Aniołowie i współuwielbiają Syna Bożego”. Zbieramy się przeto z radością, by uczcić Św. Annę przez Najświętszą Ofiarę jej Wnuka. Nie tylko ziemia, ale i Niebo całe obchodzi to święto euforii (Introit). Inne śpiewy zmienne wzięte są bez wyjątku z weselnego hymnu Kościoła, tj. z Psalmu 45/44/, który opiewa połączenie się Chrystusa z Kościołem. Wejście celebransa z asystą jest pochodem weselnym: Anna występuje tu jako oblubienica, a my idziemy za nią. W ofiarowaniu składamy dziś podarunki weselne. W Lekcji mamy słynną pochwałę niewiasty mężnej podaną w Księdze Przypowieści: „Niewiastę mężną któż znajdzie?” Znaleźliśmy ją dziś w osobie Św. Anny. A co oznacza perła i skarb (Ewangelia) w jej życiu? Była nią miłość Boga; dla nas jest to miłość Chrystusa — Królestwo Boże. „Anna” znaczy „dziecię łaski”; Kolekta zdaje się podkreślać znaczenie tego imienia. W dzisiejszej Mszy Świętej dusza nasza powinna stać się dziecięciem Łaski, podobnie jak Św. Anna.

3. Idealny Chrześcijanin.

Ponieważ o Św. Annie nie wiemy prawie nic pewnego, przeto Kościół przedstawia nam ją z cechami idealnej niewiasty. Oba czytania (Lekcja i Ewangelia) pokazują nam idealnego Chrześcijanina, a adekwatnie dwa przeciwieństwa, które niełatwo dadzą się pogodzić. Cóż mówi Lekcja? Mówi, iż Anna była doskonałą panią domu, iż w całej pełni wykonała obowiązki i zadania matki rodziny. Pracuje i krząta się od świtu do nocy. Wstaje pierwsza, a na spoczynek kładzie się ostatnia. Troszczy się o wszystkich: o męża, o służbę, nie zapomina również o ubogich, gdy zwracają się do niej po łyżkę strawy. Do jej serca spływają kłopoty i potrzeby wszystkich. Dla wszystkich jest prawdziwą matką. Innymi słowy, lekcja powiada: Chrześcijanin powinien stać mocno na gruncie swego powołania, powinien wypełniać je doskonale. To byłoby jedno wymaganie stawiane idealnemu chrześcijaninowi; ale stanowczo nie dość na tym jeszcze. Wszak i między niewierzącymi znajdują się ludzie, którzy w zupełności odpowiadają swemu powołaniu. Drugie wymaganie stawia Ewangelia: Królestwo Boże musi być dla ciebie perłą, skarbem wielkim, na których rzecz musisz poświęcić wszystko. W tych dwóch podobieństwach chce Chrystus ogłosić niedopuszczające żadnego wyjątku roszczenie Królestwa Bożego w stosunku do duszy. Bo właśnie największą bolączką większości Chrześcijan jest to, iż wahają się oni na dwie strony, iż chcą służyć raz światu, raz Królestwu Bożemu. Są oziębli — ani zimni, ani gorący — i dlatego chce ich Chrystus wyrzucić z Ust Swoich. Chrystus żąda od nas pełnego i całkowitego oddania. — Wszakże jest rzeczą niezmiernie trudną pogodzić oba te wymagania: doskonale spełniać swoje ziemskie obowiązki, a przy tym jednak wszystko poświęcić dla Królestwa Bożego. Jest to sztuka adekwatna świętym!