KARTKA Z KALENDARZA LITURGICZNEGO: 23 Lipca.

Rawenna, jako siedziba cesarzów rzymskich, miała wielkie znaczenie, które podnosiło również pozycję samego biskupstwa i jego założyciela. Niestety, późniejsi arcybiskupi w niewłaściwy sposób starali się wyzyskać swoje stanowisko, odmawiając posłuszeństwa papieżowi rzymskiemu. Msza wskazuje na pokorę i podporządkowanie się biskupowi rzymskiemu; zwraca uwagę na to, iż Apolinary był uczniem Św. Piotra, który zabiera głos w Epistole; Chrystus również mówi o pokorze.

2. Msza (Sacerdotes) jest starożytna i posiada cały szereg tekstów własnych, w szczególności Epistołę i Ewangelię. Łatwo wyczuć, iż Liturgia chciała nam ukazać czcigodnego biskupa. Dlatego w Introicie „kapłani Boży” oraz „święci i pokornego serca” (czyli wierni) wzywani są do uwielbiania Boga; tworzą oni jakby szpaler, przez który czcigodny nasz ,,kapłan” (kolekta) Apolinary wstępować będzie do domu Bożego. W Epistole przemawia do nas Św. Piotr albo raczej uczeń jego: przedstawia się nam „jako równie starszy i świadek Męki Chrystusowej”, a zarazem jako „uczestnik tej chwały, która ma się objawić”. Słowa te kieruje przede wszystkim do swoich następców na stolicy biskupiej, a po nich do duszpasterzy w ogóle: „Paście trzodę Bożą, która jest przy was, czuwając nad nią nie z musu, ale chętnie dla Boga, a nie dla szkaradnego zysku. Ani też jako panujący nad duchowieństwem, ale będąc świadomym wzorem dla owczarni. A gdy się zjawi książę pasterzy, otrzymacie niewiędnący wieniec Chwały”. Św. Apolinary przedstawiony jest w kościele grobu swego w Rawennie (w mozaice znajdującej się w absydzie) jako biskup otoczony swoją trzodą na kwietnych łąkach Raju. Z kolei zwraca się biskup do ludzi świeckich, wzywając ich do posłuszeństwa, pokory, trzeźwości, czuwania, wreszcie do walki z szatanem. Słowa, które słyszymy z ust Męczennika, są niezwykle piękne. Graduał i Alleluja opiewają go jako pomazańca i zastępcę Najwyższego Kapłana według porządku Melchizedecha. W Ewangelii widzimy Pana z uczniami swymi przy Ostatniej Wieczerzy; mówi On im o pokorze, o współudziale ich w Jego cierpieniach, ale też i radościach. Słowa te odnoszą się również do Św. Apolinarego; ponieważ był wielki, musiał się stać mały wobec świata; „wytrwał on też z Chrystusem w przeciwnościach”, dlatego wolno mu w tej chwili „w Królestwie Ojca jeść i pić u stołu Jego i zasiadać na tronie”. W czasie Mszy Świętej bierzemy udział nie tylko w zasługach Świętego, będących wynikiem jego cierpień, ale także w jego wiecznej chwale.

3. Św. Liboriusz był biskupem w Le Mans (348-397), a działalność jego, była bardzo owocna. Uzdrawiał wielu chorych cierpiących na kamicę. Święto jego ustanowił papież Klemens XI, który — sam cierpiąc na tę dolegliwość — za przyczyną Świętego został z niej uleczony. Zwłoki jego przeniesiono w w. IX do Paderbornu (Westfalia) w nadziei, iż te święte relikwie przyspieszą nawrócenie Sasów; znajdują się one tam po dzień dzisiejszy.

4. Żyjmy treścią Mszy Świętej.

Codzienna Msza Święta — to źródło mocy, nauki i Łaski. Zastanówmy się nad dzisiejszą Epistołą, widząc w niej kazanie patrona dnia skierowane do nas, i starajmy się żyć podług niej; ileż znajdujemy tam głębokich myśli i nauk! Mamy tu z Woli Bożej gotowy materiał do rozmyślań na dzień dzisiejszy. Nie tylko jednak naukę daje nam Msza Święta; w Komunii Świętej otrzymujemy Łaskę, potrzebną do jej wypełnienia i urzeczywistnienia. W ten sposób Słowo Boże staje się ciałem i Łaską.