KARTKA Z KALENDARZA LITURGICZNEGO: 19 Lipca.

„Vincentius” znaczy zwycięzca, przez miłość bowiem pokonał świat. Św. Wincenty już jako chłopiec okazywał wielką miłość względem ubogich. Był pastuszkiem; po zdobyciu podstawowych wiadomości studiował teologię; gdy został kapłanem, w jakiś czas potem wpadł w ręce Turków, wśród których przebywał jako niewolnik. Nawróciwszy swego pana, uciekł razem z nim do Rzymu, a następnie przybył do Francji. Najpierw był tu proboszczem, później zaś wielkim jałmużnikiem galerników jako ich opiekun i duszpasterz. Przez blisko 40 lat kierował Zakonem Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny (Wizytek). Przeliczne są jego dzieła miłosierdzia: wykupywanie niewolników chrześcijańskich, opieka nad podrzutkami, nad opuszczonymi chłopcami i dziewczętami, nad upadłymi kobietami, nad galernikami, nad chorymi pielgrzymami, nad obłąkanymi, nad żebrakami… Miał wielki wpływ na króla jako doradca jego sumienia i nieraz w duchu Bożym wpływał na obsadzanie godności duchownych. Św. Wincenty był i zawsze pozostał łagodny, pokorny i ubogi, chociaż przez ręce jego przepłynęło 50 milionów franków. Mawiano o nim, iż był jedynym, który byłby zdołał powstrzymać wybuch rewolucji francuskiej.

2. Msza (Justus) wspólna na uroczystość Wyznawców, z Ewangelią o rozesłaniu uczniów. We Mszy ku czci Świętych Zakonodawców występuje nie tylko sam Święty założyciel, ale i cały jego Zakon. Jest to jakby wielki konar, wyrastający w górę z drzewa Chrystusowego i wciąż nowe wydający kwiecie. W czasie Mszy Świętej Dzieło Odkupienia dokonywa się także i w tym znaczeniu; zapalamy się przy ogniu wielkiej miłości tych świętych bohaterów, a siły do podobnej miłości czerpiemy w Łaskach udzielanych przez Eucharystię. Ważne również, byśmy formularz wspólnej Mszy zabarwili treścią życia danego Świętego: oto widzimy Św. Wincentego niby palmę i niby wspaniały cedr w wielkim ogrodzie Bożym (Introit). W Epistole przemawia on do nas i zawstydza nas: był pogardzany, prześladowany, stał się jako śmieci, a my szukamy zaszczytów, chcemy być mądrzy… W Ewangelii widzimy Św. Wincentego, jak ze swymi księżmi misjonarzami (Lazarystami) idzie w świat daleki; niech im przynajmniej towarzyszy nasza modlitwa („Proścież tedy Pana żniwa, aby wysłał robotników…”). Komunia Święta jest znowu „zadatkiem stokrotnej zapłaty i życia wiecznego” (antyfona na Komunię Świętą).

Gdy wtedy ona wchodziła i udawała, iż nie jest tą, którą była, usłyszał Ahias stapanie nóg jej, wchodzącej w drzwi, i rzekł: Wnijdź, żono Jeroboama! Czemu się inną czynisz? A jam posłan do ciebie, srogi poseł. Idź, a powiedz Jeroboamowi: To mówi Pan, Bóg Izraelów: Ponieważ cię wywyższyłem spośród ludu i uczyniłem cię wodzem nad ludem moim izraelskim, i rozerwałem królestwo domu Dawidowego, i dałem je tobie, a nie byłeś jak sługa mój Dawid, który strzegł Przykazań Moich i chodził ze Mną ze wszystkiego serca swego, czyniąc, co się przed oczyma mymi podobało, aleś uczynił więcej złego niż wszyscy, którzy przed tobą byli, i uczyniłeś sobie bogów cudzych i litych, aby Mnie do gniewu pobudzić, a Mnie porzuciłeś w tył za siebie; przeto oto ja przywiodę zło na dom Jeroboama, i wytracę z Jeroboama wszelkiego mężczyznę i zamkiętego i ostatniego w Izraelu, i wymiotę ostatki domu Jeroboamowego, jak wymiatają gnój aż do czysta. Którzy z Jeroboama umrą w mieście, psy ich zjedzą, a którzy umrą na polu, zjedzą ich ptaki powietrzne, bo Pan powiedział. A tak ty wstań i idź do domu twego, a w samym wejściu nóg twoich w miasto umrze dziecię. A będzie go płakał wszystek Izrael i pogrzebie; ten tylko bowiem wniesiony będzie z Jeroboama do grobu, gdyż się nad nim znalazła mowa dobra od Pana, Boga Izraelowego, w domu Jeroboama. ale ustanowił sobie Pan króla nad Izraelem, który wytraci dom Jeroboama tego dnia i tego czasu. I uderzy Pan, Bóg Izraela, jak się zwykła chwiać trzcina na wodzie, a wyrwie Izraela z ziemi tej dobrej, którą dał ojcom ich, i wywieje ich za rzekę, bo sobie naczynili gajów, by drażnić Pana. I wyda Pan Izraela dla grzechów Jeroboama, który zgrzeszył i ku zgrzeszeniu przywiódł Izraela”.