KARTKA Z KALENDARZA LITURGICZNEGO: 14 Lipca.

W młodym wieku był już cenionym nauczycielem i porywającym kaznodzieją. W 36 roku życia postawiony został na czele całego Zakonu Franciszkańskiego, w którym odbiera cześć niby drugi jego założyciel. W czasie Soboru Lyońskiego dokonał wielkich rzeczy. Jego cnotom i uczoności, zręczności i łagodności przypisać należy zwłaszcza szczęśliwy wynik Soboru, ten mianowicie, iż Grecy tak gwałtownie zechcieli powrócić do jedności z Kościołem. — Jako Doktor Kościoła nosi Św. Bonawentura tytuł ,,Doktora Serafickiego”. Był on scholastykiem o bystrym umyśle, a jednocześnie wnikliwym mistykiem. Jako filozof jest on głównym przedstawicielem kierunku platońsko-augustiańskiego w filozofii franciszkańskiej. Z tego też względu sprzeciwiał się zasadom Arystotelesa, które wówczas poczęły się rozszerzać (Św. Tomasz z Akwinu). Jego legendy o Św. Franciszku z Asyżu były ulubioną książką średniowiecza. Gdy Św. Tomasz dowiedział się, iż Bonawentura pracuje nad życiorysem Św. Franciszka, powiedział: „Niechże jeden Święty pracuje dla drugiego!” Współcześni mieli mówić, iż nikt od niego nie jest piękniejszy, świętszy i uczeńszy.

Msza (In medio) wspólna na uroczystości Doktorów Kościoła.

2. Doktor Kościoła.

Kogo zalicza się do Doktorów Kościoła? Wielu świętym mężom, którzy odznaczyli się wiedzą i pismami, Kościół nadał zaszczytne miano Doktorów. Nie chodzi tu wyłącznie o uczoność, ale również o mądrość życiową, którą dany Święty głosił. Musi on być także ,,Doctor vitae”, nauczycielem życia (Kolekta). Do tej pory 24 mężów otrzymało ten zaszczytny tytuł; jednym z ostatnich jest Św. Antoni Padewski. Kościół jest zdania, iż Doktorzy jego, podobnie jak święte dziewice, otrzymają w Niebie szczególne wyróżnienie. Kościół okazuje im cześć we Mszy Świętej przez odmawianie ,,Credo”. — Czego nas uczy Doktor Kościoła? Dwóch rzeczy: jak nauczać i jak słuchać. Jak istnieje powszechne kapłańswo, tak też można mówić o powszechnym urzędzie nauczycielskim wiernych. Oczywiście tylko biskupi należą do kościoła nauczającego; kapłani i wierni stanowią Kościół słuchający. Ale i wierni mają nieraz możność, a choćby obowiązek wykonywania zadań urzędu nauczycielskiego. Matka np. z natury rzeczy jest nauczycielką wiary swoich dzieci. Jakże rzadko jednak to ważne zadanie spełniane jest we adekwatny sposób! Pouczać innych słowem i piórem — to najszlachetniejsza przyjacielska przysługa. Właśnie w czasach obecnych powinnością niejednej osoby świeckiej będzie, w braku kapłana, nauczanie i przewodniczenie w kołach i zrzeszeniach liturgicznych. — Z drugiej strony pouczeniom Doktora Kościoła odpowiada nasz chętny i skwapliwy posłuch. Zbadajmy samych siebie: czy dokładamy dostatecznych starań o dalsze uzupełnienie naszego wykształcenia religijnego? Czy słuchamy kazań? Czy czytamy pouczające książki treści religijnej? Czy znamy dobrze Pismo Święte? Wykształcony Chrześcijanin powinien czytać również niektóre pisma Ojców i Doktorów Kościoła.