KARTKA Z KALENDARZA LITURGICZNEGO: 1 Października.

Poznaj także żywot Św. Remigiusza napisanego przez:

1. Ojca Prokopa Kapucyna.
2. X. Piotra Skargę T.J.
3. X. Juliana A. Łukaszkiewicza.

Jan bezzwłocznie usłuchał tego głosu i zamieszkał jako pustelnik w pobliskich lasach, na górze Zaśpit. Chatka i kapliczka, które sobie tam zbudował, przetrwały wieki; zamieszkał w niej później inny pustelnik, który odwiedzającym pokazywał pamiątki po Bł. Janie: dwa źródełka, które miały wytrysnąć po jego przybyciu na Zaśpit, ulubione jego drzewa, krzyżyk wycięty przez niego własnoręcznie na jednym z nich itp. Wśród osób, które nawiedzały byłą siedzibę Błogosławionego, był również Wincenty Pol; napisał on później wiersz pod tytułem: Pustyńka Św. Jana z Dukli.

Po trzech latach pobytu na Zaśpicie Błogosławiony postanowił zaniechać życia pustelniczego i wstąpić do klasztoru, żeby odtąd służyć Bogu czynnym duszpasterstwem. Według niektórych życiorysów miał go do tego skłonić Św. Jan Kanty, który go odwiedził podczas jednej ze swych pielgrzymek do Wiecznego Miasta. Według innych Błogosławiony po trzech latach życia pustelniczego doszedł do przekonania, iż nie wystarcza uświęcać się osobiście i przeżywać chwile nieporównanej z niczym euforii w poufnym obcowaniu z Bogiem. Zrozumiał, iż z otrzymanych na kontemplacji łask trzeba korzystać w tym właśnie celu, aby promieniami ich rozpalać dusze innych. Podobne uczucia żywił Św. Paweł, gdy chciał „rozstać się z tym życiem, a być z Chrystusem… ale i pozostać w ciele, bo to potrzebniejsze dla was”. Tak też nauczał Św. Tomasz z Akwinu (contemplata aliis tradere).

Wyszedłszy wtedy z puszczy Błogosławiony udał się do Sącza, gdzie niezwłocznie wstąpił do klasztoru Franciszkanów konwentualnych i poświęcił się niepodzielnie duszpasterstwu. Bóg błogosławił jego pracy, bo kazań jego słuchano z zapartym tchem, a konfesjonał jego był zawsze oblężony. Około roku 1453 przełożeni zakonni przenieśli Jana do Krakowa.

W tym właśnie czasie przybył tam Św. Jan Kapistran i założył klasztor Bernardynów, których ze względu na ściślejsze (niż u Franciszkanów konwentualnych) przestrzeganie Reguły Św. Franciszka zwano również Obserwantami. Wówczas Bł. Jan, pragnąc prowadzić życie surowsze i bardziej umartwione, przeszedł do ich klasztoru. I tu dopiero ostatecznie rozwinął skrzydła. Wysłany do klasztoru lwowskiego nawrócił całe rzesze heretyków (husytów) i schizmatyków. Podczas oblężenia Lwowa przez Tatarów w roku 1474 obchodził nieustannie mury błogosławiąc żołnierzy Najświętszym Sakramentem i krzepiąc ich na duchu. Toteż lwowianie okazywali mu bezgraniczną wprost cześć. Gdziekolwiek się ukazał, otaczały go tłumy wiernych. Gdy zaś pod koniec życia został nawiedzony ciężkim kalectwem, bo zupełną utratą wzroku, gorliwy duszpasterz także i wtedy nie porzucił pracy: całymi dniami przesiadywał w konfesjonale, a niekiedy, mimo coraz większego osłabienia, głosił choćby kazania. Zmarł dnia 29 września 1484 roku. Lwowianie zachowali swego ukochanego apostoła we wdzięcznej pamięci. Modlono się do niego w każdej potrzebie. Błogosławiony zaś nie zawodził pokładanej w nim ufności. Szczęśliwe odparcie tatarów spod obleganego przez nich Lwowa (r. 1648) przypisywano jego wstawiennictwu. Toteż po oblężeniu umieszczono na jego grobie tablicę z napisem dziękczynnym: „Bł. Janowi z Dukli, niegdyś klasztoru tutejszego przełożonemu, w tej chwili straży miejskiej pierwszemu naczelnikowi, za ocalenie ognisk domowych od nieprzyjaciela… senat i lud lwowski składa tę tablicę w ofierze”.

2. Msza (Justus) wspólna na uroczystość Wyznawców, z wyjątkiem własnej kolekty: „Boże, Któryś Bł. Jana, Twego Wyznawcę, ozdobił Darami szczególnej pokory i cierpliwości, dozwól miłościwie, abyśmy naśladując przykład jego, dostąpili podobnej nagrody”.

II. Św. Remigiusz.

Dzień śmierci 13 stycznia 533 r. (?)

— Grób. W roku 1049 Papież Leon IX przeniósł jego relikwie do konsekrowanego przez siebie kościoła przy opactwie benedyktyńskim w Reims, gdzie dotąd spoczywają (St. Remi).

1. Życie. Św. Remigiusz, urodzony ok. r. 440 w Laon, był biskupem Reims (od ok. r. 460 do 533) za panowania Klodoweusza, króla Franków, któremu udzielił chrztu św. On też kazaniami swymi i cudami, które Bóg mu pozwalał działać, nawrócił pierwszych Franków na wiarę Chrystusową. Znane są słowa, które Remigiusz wypowiedział do króla przy jego chrzcie: „Skłoń głowę, dumny Sygambrze; uwielbij coś dawniej palił, a spal, coś dotąd wielbił” (496 r.). Modlitwy jego sprawiły, iż Bóg wskrzesił zmarłą dzieweczkę. Z pism Św. Remigiusza zachowały się cztery autentyczne listy. Życie jego osnute jest legendą. Przez długie lata, bo ponad 70 lat, miał piastować godność pasterską, sławiony powszechnie z powodu świątobliwego życia i niezwykłych cudów, jakich dokonywał, Według Martyrologium umarł dnia 13 stycznia. Dzisiejszy zaś dzień jest rocznicą przeniesienia jego relikwii do zbudowanej w tym celu krypty w kościele Św. Krzysztofa.

2. Zastosowanie. W osobie Św. Remigiusza poznajemy wielkiego duszpasterza i misjonarza. Był on apostołem Franków, od których wywodzą się Francuzi. Kościół francuski wydał wielu znakomitych Świętych jako owoc kwitnącej tam Wiary Chrześcijańskiej.

3. Msza (Statuit) wspólna na uroczystość Biskupa.

Zauważmy, iż przypowieść o talentach (Ewangelia) przybiera w tygodniach „Paruzji” kościelnej szczególne zabarwienie: przygotujmy się do „zdania rachunku” Panu. „Intra in gaudium Domini tui — wnijdź do wesela Pana twego”.

III. Symbolika października.

Październik jest miesiącem Różańca Świętego, ponieważ obchodzimy w nim uroczystość Matki Bożej Różańcowej, a ponadto Papież Leon XIII nakazał codzienne odmawiania Różańca w kościołach. Odkąd zaś papież Pius XI ustalił obchodzenie święta Chrystusa Króla na ostatnią niedzielę października, miesiąc ten stał się dla nas szczególnie czcigodny jako miesiąc Chrystusa Króla.

Zastanówmy się jednak nad symboliką października w związku z rokiem kościelnym. Jest to drugi miesiąc jesieni. W przyrodzie nastają dni coraz krótsze i zimniejsze, wzmagają się ciemności i chłód. Zdarza się jeszcze niekiedy dzień słoneczny, choć jakby zasnuty mgiełką; częstsze jednak są jesienne ulewy, wichury i gęste, nieprzeniknione niemal mgły. To, co się w tej chwili dzieje w przyrodzie, jest obrazem życia w Kościele. Można tu zastosować słowa Pana Jezusa: „Nie mniemajcie, iż przyszedłem zsyłać pokój na ziemię: nie przyniosłem pokoju, ale miecz” (Mat. 10, 34). Droga Kościoła w świecie jest ciernista, znaczona śladami krwi. Im zaś Kościół bliższy jest pełnej doskonałości ostatecznego swego dokonania tym większe czekają go cierpienia i doświadczenia. Apokalipsa objawia nam w pewnej mierze udręki czasów ostatecznych, a obecny miesiąc październik symbolizuje to męczeństwo i połączone z nim cierpienia. Chcąc nas wtedy wzmocnić na duchu, Kościół czyta nam w tym okresie dwie Księgi Machabejskie, które opisują walki żydów o wyzwolenie spod jarzma pogańskiego. Kościół od najdawniejszych czasów otacza te Księgi czcią, bo widział w nich obraz męczeństwa pierwszych swych wieków. I nas także mogą one niejednego nauczyć: z jednej bowiem strony utwierdzają nas w miłości do Kościoła i Wiary oraz budzą w nas pragnienie ponoszenia dla nich ofiar i cierpień; z drugiej zaś strony potęgują w nas miłość ojczyzny, którą miłować mamy nie tylko prawo, ale choćby obowiązek.