PUNKT WYJŚCIA
ŚWIĘTO OFIAROWANIA PAŃSKIEGO • ŚWIĘTO NIENAKAZANE • KOLOR SZAT: biały • KOLEKTA: Modlimy się, abyśmy mogli stanąć przed Bogiem z czystymi sercami • CZYTANIA: Księga Malachiasza 3,1–4 • Psalm 24,7–8.9–10 • List do Hebrajczyków 2,14–18 • Ewangelia wg św. Łukasza 2,22–40
STO SŁÓW
Rodzice przynieśli Jezusa do Jerozolimy, aby przedstawić Go Panu (EWANGELIA), by Go ofiarować i poświęcić, jak nakazywało Prawo rodzicom wszystkich nowo narodzonych pierworodnych chłopców. Szczegół z życia Jezusa, jakich wiele, został jednak zauważony przez św. Łukasza, a choćby jest świętem w kalendarzu liturgicznym.
Bo przybywa do Świątyni Pan (PIERWSZE CZYTANIE), wkracza Król Chwały (PSALM). Jest nim… niedawno narodzone Dziecię na rękach Maryi, która wraz z Józefem przyniosła je do Świątyni. Nieraz jeszcze Jezus będzie przybywał do swej Świątyni, ale to jest Jego pierwsze przybycie, proroctwa odżyły, prorocy – Symeon i Anna – dostrzegli ten fakt.
Liturgia Słowa odkrywa jeszcze jeden głęboki wymiar ukrywający się w ofiarowaniu Pana. List do Hebrajczyków opisuje strategię Wcielenia, w której ludzka natura staje się koniecznym wyposażeniem Boga-Zwycięzcy. Bóg musiał stać się człowiekiem, mieć udział we krwi i ciele, upodobnić się pod każdym względem do braci – by ludziom przyjść z pomocą (DRUGIE CZYTANIE). Gdy Symeon i Anna zobaczyli, iż spełnia się proroctwo i do Świątyni wkracza Pan, i dostrzegli, iż to człowiek, bezbronne dziecko – zrozumieli geniusz planu Bożego.
Choć rodzice ofiarowali w Świątyni Jezusa Bogu, w rzeczywistości Bóg ofiarował Go ludzkości.
Czytanie z Księgi proroka Malachiasza
To mówi Pan Bóg:
«Oto Ja wyślę anioła mego, aby przygotował drogę przede Mną, a potem nagle przybędzie do swej świątyni Pan, którego wy oczekujecie, i Anioł Przymierza, którego pragniecie. Oto nadejdzie, mówi Pan Zastępów. Ale kto przetrwa dzień Jego nadejścia i kto się ostoi, gdy On się ukaże? Albowiem On jest jak ogień złotnika i jak ług farbiarzy. Usiądzie więc, jakby miał przetapiać i oczyszczać srebro, i oczyści synów Lewiego, i przecedzi ich jak złoto i srebro, a wtedy będą składać Panu ofiary sprawiedliwe. Wtedy będzie miła Panu ofiara Judy i Jeruzalem jak za minionych dni i pradawnych lat».
Oto słowo Boże.
•
PIERWSZE CZYTANIE
Przybędzie do świątyni Pan • MI 3,1–4
Prorok Malachiasz opisuje wizję Pana, który przychodzi do swej Świątyni. Ten prorocki obraz wypełni się, gdy Maryja i Józef przyniosą do Świątyni narodzone Dziecię.
KSIĘGA MALACHIASZA • AUTOR: prorok • CZAS POWSTANIA: pomiędzy 515 a 433 r. przed Chr. • KATEGORIA: wyrocznia
KSIĘGA MALACHIASZA • to być może dzieło anonimowe (imię proroka w tytule oznacza: mój wysłannik). Działalność proroka przypada na szczególny moment historii Izraela. Naród wybrany po powrocie z Babilonii odbudowuje Świątynię, przy gorliwym wsparciu proroków Aggeusza i Zachariasza (515 r. przed Chr.). Następnie dzieła reform podejmują się Ezdrasz i Nehemiasz (455–433). Być może prorok pomagał im w tym swoim autorytetem • Jego wsparcie jest konieczne, ponieważ po powrocie z Wygnania Izreal doświadcza ostudzenia gorliwości religijnej. Zaniedbaniu ulega kult, szerzą się rozwody i małżeństwa mieszane.
OBIETNICE I GROŹBY • Księga składa się z sześciu części o podobnej budowie: po stwierdzeniu Boga lub proroka, następuje dyskusja ludu lub kapłanów, której towarzyszą groźby i obietnice zbawienia. Dwa główne tematy to: grzechy związane z kultem (👁 Ml 1,6–2,9 • 3,6–12) oraz skandal mieszanych małżeństw • Prorok zapowiada dzień Jahwe, który przyjdzie, aby oczyścić swój lud (👁 Ml 3,1–5.13–21).
PAN W ŚWIĄTYNI • Usłyszymy prorocką zapowiedź przybycia Pana do Świątyni. Zauważmy, iż zrealizowała się ona częściowo już wtedy, gdy Maryja i Józef przynieśli do Świątyni nowo narodzonego Jezusa. Jednocześnie oczekiwała wciąż na swoje wypełnienie do czasu Ofiary Jezusa na Krzyżu, która ostatecznie dokonała zapowiadanego oczyszczenia.
Bramy, podnieście swe szczyty, †
unieście się, odwieczne podwoje, *
aby mógł wkroczyć Król chwały!
«Któż jest tym Królem chwały?» †
«Pan, dzielny i potężny, *
Pan, potężny w boju».
Pan Bóg Zastępów, On jest Królem chwały
Bramy, podnieście swe szczyty, †
unieście się, odwieczne podwoje, *
aby mógł wkroczyć Król chwały!
«Któż jest tym Królem chwały?» *
«Pan Zastępów, On jest Królem chwały».
Pan Bóg Zastępów, On jest Królem chwały
•
PSALM
Wkracza Król Chwały • Ps 24,7-8.9-10
W starożytnym Psalmie 24 pobrzmiewa wydarzenie z przyszłości, gdy do Świątyni wkroczy Jezus Chrystus. Unieście się odwieczne podwoje, aby mógł wkroczyć Król chwały!
PSALM 24 • AUTOR: lewita • CZAS POWSTANIA: powygnaniowy, po 538 r. przed Chr.
PSALM NA WEJŚCIE • Odmawiający codzienną liturgię godzin bardzo dobrze znają Psalm 24, będący jednym z psalmów wezwania • Podobnie jak Psalm 15 – Psalm 24 kwalifikuje się do liturgii wejścia, która według komentatorów mogła odbywać się przed bramami Świątyni Jerozolimskiej. Stojący tam wierni, pielgrzymi kierowali do kapłanów prośbę o wstęp na teren sanktuarium. Ci z kolei przypominali prawa obowiązujące wstępujących, a dotyczące osobistej świętości, obowiązków wobec Boga i bliźnich. Restrykcje związane z prawem wstępu na teren Świątyni potwierdzają wykopaliska w Świątyni Jerozolimskiej, znalezione tablice, na których zabrania się poganom przekraczania wyznaczonych granic miejsc świętych. Świętość Boga domaga się świętości wiernych.
WSTĄPIĆ NA GÓRĘ • Usłyszymy drugą część Psalmu 24. Zwróćmy uwagę na niezwykle barwną strukturę literacką utworu z powtarzaną niczym refren frazą: Bramy podnieście swe szczyty… • Ważne jest to, iż w psalmie pobrzmiewa wydarzenie z przyszłości, gdy do Świątyni wkroczy Pan, Jezus Chrystus.
Czytanie z Listu do Hebrajczyków
Ponieważ dzieci mają udział we krwi i w ciele, dlatego i Jezus także bez żadnej różnicy otrzymał w nich udział, aby przez śmierć pokonać tego, który dzierżył władzę nad śmiercią, to jest diabła, i aby uwolnić tych wszystkich, którzy całe życie przez bojaźń śmierci podlegli byli niewoli.
Zaiste bowiem nie aniołów przygarnia, ale przygarnia potomstwo Abrahamowe. Dlatego musiał się upodobnić pod każdym względem do braci, aby stał się miłosiernym i wiernym arcykapłanem w tym, co się odnosi do Boga – dla przebłagania za grzechy ludu.
Przez to bowiem, co sam wycierpiał poddany próbie, może przyjść z pomocą tym, którzy jej podlegają.
•
DRUGIE CZYTANIE
Podobny do braci • Hbr 2,14–18
Ludzka natura – to konieczny do zrealizowania misji zbawienia ludzkości „element” wyposażenia Jezusa Chrystusa. List do Hebrajczyków opisuje strategię odkupienia.
LIST DO HEBRAJCZYKÓW • AUTOR: anonimowy • CZAS POWSTANIA: 70–95 r. • SKĄD: nie wiemy • DO KOGO: chrześcijanie w Azji Mniejszej
JEZUS – OSOBA I DZIEŁO • List do Hebrajczyków to jedyny spośród listów, który w nazwie nie zawiera autora. Przez wieki przypisywany był Pawłowi, ale różnice w stylu i tematach teologicznych wskazują na innego, nieznanego bliżej autora. Podejrzewano, iż mogli nim być: Łukasz, Apollos, Barnaba, Klemens Rzymski bądź inny uczeń Pawła. Autor to prawdopodobnie Żyd ze środowiska aleksandryjskiego, należący do drugiego pokolenia uczniów Jezusa. Swoje pismo kieruje do chrześcijan pochodzenia żydowskiego i pogańskiego w Azji Mniejszej. Głównym tematem listu jest osoba i dzieło Jezusa, Arcykapłana i Ofiary Nowego Przymierza, które wypełnia i przewyższa Przymierze Mojżeszowe.
STRUKTURA • W Liście do Hebrajczyków znajdziemy kilka tematycznych wywodów: Syn wyższy od aniołów (👁 Hbr 1,5–2,18); Jezus – wierny i współczujący Arcykapłan (👁 3,1–5,10); wieczne kapłaństwo Jezusa (👁 5,11–10,39); wskazania i przykłady (👁 11,1–12,29); końcowa zachęta i pozdrowienia (👁 13,1–25).
JEZUS, KTÓRY SIĘ UPODOBNIŁ • Usłyszymy krótki fragment będący zakończeniem pierwszej części Listu. Autor powtarza w nim i rozwija dwie prawdy: po pierwsze, Jezus, będąc Bogiem, jest także w pełni człowiekiem • Po drugie, celem Jego Wcielenia i Męki na Krzyżu jest nasze uświęcenie, wyzwolenie i obmycie z grzechu.
Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza
Gdy upłynęły dni ich oczyszczenia według Prawa Mojżeszowego, Rodzice przynieśli Jezusa do Jerozolimy, aby przedstawić Go Panu. Tak bowiem jest napisane w Prawie Pańskim: «Każde pierworodne dziecko płci męskiej będzie poświęcone Panu». Mieli również złożyć w ofierze parę synogarlic albo dwa młode gołębie, zgodnie z przepisem Prawa Pańskiego.
A żył w Jeruzalem człowiek imieniem Symeon. Był to człowiek sprawiedliwy i pobożny, wyczekujący pociechy Izraela; a Duch Święty spoczywał na nim. Jemu Duch Święty objawił, iż nie ujrzy śmierci, aż zobaczy Mesjasza Pańskiego. Z natchnienia więc Ducha przyszedł do świątyni. A gdy Rodzice wnosili Dzieciątko Jezus, aby postąpić z Nim według zwyczaju Prawa, on wziął Je w objęcia, błogosławił Boga i mówił:
«Teraz, o Władco, pozwalasz odejść słudze Twemu
w pokoju, według Twojego słowa.
Bo moje oczy ujrzały Twoje zbawienie,
które przygotowałeś wobec wszystkich narodów:
światło na oświecenie pogan
i chwałę ludu Twego, Izraela».
Koniec krótszej perykopy
A Jego ojciec i Matka dziwili się temu, co o Nim mówiono. Symeon zaś błogosławił Ich i rzekł do Maryi, Matki Jego: «Oto Ten przeznaczony jest na upadek i na powstanie wielu w Izraelu, i na znak, któremu sprzeciwiać się będą – a Twoją duszę miecz przeniknie – aby na jaw wyszły zamysły serc wielu».
Była tam również prorokini Anna, córka Fanuela z pokolenia Asera, bardzo podeszła w latach. Od swego panieństwa siedem lat żyła z mężem i pozostała wdową. Liczyła już sobie osiemdziesiąt cztery lata. Nie rozstawała się ze świątynią, służąc Bogu w postach i modlitwach dniem i nocą. Przyszedłszy w tej właśnie chwili, sławiła Boga i mówiła o Nim wszystkim, którzy oczekiwali wyzwolenia Jeruzalem.
A gdy wypełnili wszystko według Prawa Pańskiego, wrócili do Galilei, do swego miasta – Nazaret.
Dziecię zaś rosło i nabierało mocy, napełniając się mądrością, a łaska Boża spoczywała na Nim.
•
EWANGELIA
Ofiarowanie • Łk 2,22–40
Zgodnie z przepisami Prawa Jezus jest ofiarowany w Świątyni Jerozolimskiej. Tymczasem Symeon i Anna rozpoznają w Nim Mesjasza.
EEWANGELISTA: św. Łukasz • CZAS POWSTANIA: ok. 80 r. • KATEGORIA: wydarzenie • BOHATEROWIE: Jezus, Maryja, Józef, Symeon, Anna • WERSJE: brak • CZAS AKCJI: 1 r. (datacja tradycyjna) • MIEJSCE AKCJI: Jerozolima, świątynia
EWANGELIA I DZIEJE APOSTOLSKIE • Łukasz, na wzór Apostoła Pawła, przygotowuje ludzi do podjęcia zadania głoszenia Chrystusa tym, którzy Go jeszcze nie znają. Napisał dwie księgi – bezpośrednią kontynuacją jego Ewangelii są Dzieje Apostolskie • W Ewangelii Łukasza można wyróżnić kilka części: • ewangelię dzieciństwa (👁 Łk 1,5–2,52) • ewangelię cudów i przypowieści w Galilei (👁 4,14– 9,50) • wypełnioną nauczaniem podróż do Jerozolimy (👁 9,51–19,28) • nauczanie o charakterze eschatologicznym w Jerozolimie (👁 19,29– 21,38) • ewangelię Męki i Zmartwychwstania zakończoną wezwaniem do głoszenia (👁 22,1–24,53).
OFIAROWANIE, ANNA, SYMEON • W Ewangelii spotkamy Symeona i Annę oraz Józefa i Maryję. Pierwsi symbolizują lud Starego Testamentu, oczekujący na Mesjasza, drudzy należą już do historii Nowego Testamentu – są opiekunami Jezusa. Tym, który zbiera ich w jednym miejscu, jest Nowonarodzony. Fragment składa się z dwóch części: • Symeonowego hymnu uwielbienia Boga oraz • hymnu wdzięczności Anny. Ewangelista zapisał jedynie pierwszą z pieśni. Jest ona zwana Kantykiem Symeona. Po oddaniu chwały Bogu Symeon wygłasza proroctwo, w którym zapowiada los Jezusa oraz Maryi.
Szersza analiza czytań, psalmu oraz Ewangelii dostępna jest w książce “Jutro Święto” dostępnej TUTAJ oraz w wersji EBOOK.
Fot. Materiały Wydawnictwa Stacja7Źródło
atom
