Jutro Niedziela – I Adwentu C

stacja7.pl 3 godzin temu

PUNKT WYJŚCIA

PIERWSZA NIEDZIELA ADWENTU • Rozpoczął się nowy rok liturgiczny, rok C • KOLOR SZAT: fioletowy • KOLEKTA: Modlimy się, abyśmy przez dobre uczynki przygotowali się na spotkanie przychodzącego Chrystusa • CZYTANIA: W tę niedzielę zawsze słuchamy wygłoszonego na Górze Oliwnej wezwania Jezusa: Czuwajcie: Księga Jeremiasza 33,14–16 • 25,4-5.8–9.10.14 • Pierwszy List św. Pawła do Tesaloniczan 3,12–4,2 • Ewangelia wg św. Łukasza 21,25–28.34–36

CHMURA SŁOWA

STO SŁÓW

Adwent to oczekiwanie na przyjście Mesjasza. Wierzący od niepamiętnych lat wypatrują Sprawiedliwego, Bóg potwierdza, iż On przyjdzie (PIERWSZE CZYTANIE).

Adwent to oczekiwanie w podwójnym sensie: na pierwsze przyjście Chrystusa (Boże Narodzenie, które już się stało) oraz powtórne jego przyjście, czyli Paruzję (EWANGELIA). Oba znaczenia wyraża Liturgia Słowa.

Oczekiwanie wiąże się z konkretną postawą, której wymaga Adwent. Z Liturgii Słowa wypływają jasne postanowienia: dać się prowadzić ścieżką Boga (PSALM), stawać się doskonalszymi (DRUGIE CZYTANIE), czuwać (EWANGELIA).

Dobrze, iż Adwent – oczekiwanie na Paruzję – tak ściśle łączy się z Adwentem – oczekiwaniem na Boże Narodzenie. Łatwiej pojmiemy, iż czekać na Ten Dzień to nie oczekiwać z trwogą, ale z nadzieją na Wytęsknionego. Marana tha! Przyjdź, Panie! Czekamy!

Czytanie z Księgi Jeremiasza

(Jr 33, 14-16)

Tak mówi Pan:

«Oto nadchodzą dni, kiedy wypełnię pomyślną zapowiedź, jaką obwieściłem domowi izraelskiemu i domowi judzkiemu. W owych dniach i w owym czasie wzbudzę Dawidowi potomka sprawiedliwego; będzie on wymierzał prawo i sprawiedliwość na ziemi. W owych dniach Juda dostąpi zbawienia, a Jerozolima będzie mieszkała bezpiecznie. To zaś jest imię, którym ją będą nazywać: „Pan naszą sprawiedliwością”»

Oto Słowo Boże.

•

PIERWSZE CZYTANIE

Sprawiedliwa Odrośl • Jer 33, 14-1

Wzbudzę Dawidowi potomstwo. Odczytujemy w tych słowach zapowiedź narodzenia Chrystusa.

KSIĘGA: Jeremiasza • AUTOR: Jeremiasz • CZAS POWSTANIA: ok. 626–587 r. przed Chr. (dalsza redakcja po śmierci proroka) • KATEGORIA: wyrocznia prorocka • KTO MÓWI: Bóg • ADRESACI: Izraelici

BEZSKUTECZNE PRZESTROGI • Księga Jeremiasza pod względem liczby słów to najobszerniejsza księga Starego Testamentu. Zawiera aż pięćdziesiąt dwa rozdziały • Jeremiasz to wielki i kontrowersyjny dla ówczesnych prorok. Za życia uznawany za bluźniercę i zdrajcę narodu (👁 Jr 26,7–9), po śmierci został „wywyższony” przez Boga, przeszedł do historii jako orędownik narodu (👁 2 Mch 15,14–16). Był świadkiem upadku Judy i Jerozolimy oraz niewoli babilońskiej (586 r. przed Chr.) • Jego księga pokazuje bezsilność proroka, który bezskutecznie przestrzega Izraela przed postępowaniem, które przyniesie tragiczne skutki. Księga zawiera także wizję odnowy Izraela i Nowego Przymierza.

KSIĘGA POCIESZENIA • Ostrzeżenia przed nieszczęściem przeważają w całej Księdze Jeremiasza, a zwłaszcza w jego dwóch pierwszych częściach. Przypomnijmy, już w 722 r. przed Chr. Asyria uprowadziła dziesięć plemion Północy (Izraela). Przestrogi Jeremiasza sprawdzą się, niedługo państwo przestanie zupełnie istnieć: w 598 r. przed Chr. Babilończycy dokonali pierwszej deportacji z Południa (Judy), a w 587 r. zniszczyli Jerozolimę, uprowadzając większość mieszkańców do niewoli. • Jednak pojawiają się czasem w Księdze Jeremiasza fragmenty odbiegające od przestrogi: obietnice przyszłego szczęścia i proroctwa związane z wizją odnowy Izraela. Przykładem jest Księga Pocieszenia (👁 Jr 30,1–33,26) W czasie ucisku i nieszczęścia Jeremiasz opisuje w niej już powrót z wygnania oraz Nowe Przymierze – znak miłosierdzia Bożego i przebaczenia.

„WZBUDZĘ POTOMSTWO” • To właśnie z Księgi Pocieszenia pochodzi dzisiejsze czytanie. Zwróćmy uwagę na zapowiedź interwencji Boga, który przyjdzie z pomocą swemu ludowi w czasie niebezpieczeństw: Jerozolima będzie mieszkała bezpiecznie • Zauważmy, iż w proroctwie tym mamy do czynienia z podwójną zapowiedzią. Chodzi nie tylko o historyczny powrót ludu do Jerozolimy, ale także o wzbudzenie Dawidowi sprawiedliwego potomstwa. To zapowiedź Chrystusa.

NAJWAŻNIEJSZE CYTATY

Wypełnię pomyślną zapowiedź, jaką obwieściłem
Wzbudzę Dawidowi potomstwo sprawiedliwe

TRANSLATOR

• Oto nadchodzą dni, kiedy wypełnię pomyślną zapowiedź, jaką obwieściłem domowi izraelskiemu i domowi judzkiemu (Jr 33,14) • Dosłownie: Oto nadchodzą dni, kiedy podniosę (wskrzeszę) dobre słowo, jakie rzekłem domowi izraelskiemu i domowi judzkiemu.

• Wzbudzę Dawidowi potomstwo sprawiedliwe (Jr 33,15) • w oryginale pojawia się słowo „odrośl” (cemach cedaqah). Zdanie dosłownie brzmi: Sprawię, iż wzejdzie (wykiełkuje) dla Dawida sprawiedliwa odrośl.

BIBLIJNY INSIDER

• Wskrzeszone słowo • Choć Izrael grzeszy i porzuca Przymierze z Bogiem, Bóg pozostaje wierny złożonym przez siebie obietnicom. Przyrzeka, iż podniesienie, wypełni, wskrzesi dawne dobre słowo (👁 TRANSLATOR), które niegdyś ofiarował Izraelowi i Judzie. Cóż to za słowo? • To obietnica dana Dawidowi. W sercu ksiąg historycznych, w Drugiej Księdze Samuela, czytamy, iż Bóg obiecał zbudować Dawidowi dom i dać mu potomstwo, które będzie zasiadać na wieki na tronie w Jerozolimie (👁 2 Sm 7) • „Dobre słowo” wydaje się umierać, kiedy ostatni monarchowie z rodu Dawida giną pod ciosami Babilończyków, odchodząc w niesławie. Boże Słowo jest jednak wiecznie żywe i aktualne. Bóg zapowiada jego wskrzeszenie i posłanie Nowego Dawida.

• Wytchnienie • Proroctwo o sprawiedliwej odrośli to moment wytchnienia w Jeremiaszowych proroctwach przeciw królom Judy. Prorok na własne oczy ogląda upadek domu Dawida, którego kolejni reprezentanci lekkomyślnie podnoszą bunt przeciw Babilonii i zaniedbują przymierze z Panem.

• Tęsknota • W czasach, kiedy królowie zawodzą, rodzi się w Izraelu tęsknota za potężnym i sprawiedliwym władcą na wzór Dawida. Bóg zapowiada takiego monarchę, który ma wyrosnąć jak młody pęd ze spalonej niewiernością ziemi (👁 TRANSLATOR). Jego imię Pan naszą sprawiedliwością (Jahwe cidqenu) przypomina imię ostatniego króla Judy – Sedecjasza (Cidqijjahu) – „Pan sprawiedliwością”.

• Oczekiwanie • Niestety podobieństwo jest tylko pozorne. Sedecjasz doprowadzi Jerozolimę do upadku, okazując nieposłuszeństwo Słowu Bożemu przekazanemu mu przez Jeremiasza • Na zapowiedzianego przez Boga sprawiedliwego potomka Dawida przyjdzie Izraelowi czekać długich sześćset lat, do czasu przyjścia Chrystusa. Dzięki niemu Juda zostanie zbawiona, a Jerozolima zazna pokoju. On wypełni Bożą sprawiedliwość.

(Ps 25,4-5 8-9. 10 i 14)

REFREN: Pan Bóg uczynił wielkie rzeczy dla nas

Gdy Pan odmienił los Syjonu,
wydawało się nam, iż śnimy.
Usta nasze były pełne śmiechu,
a język śpiewał z radości.

Mówiono wtedy między poganami:
„Wielkie rzeczy im Pan uczynił”.
Pan uczynił nam wielkie rzeczy
i ogarnęła nas radość.

Odmień znowu nasz los, Panie,
jak odmieniasz strumienie na Południu.
Ci, którzy we łzach sieją,
żąć będą w radości.

Idą i płaczą
niosąc ziarno na zasiew,
lecz powrócą z radością
niosąc swoje snopy.

•

PSALM

Ufność • Ps 25,4-5.8-10.14

To piękna modlitwa: psalmista prosi Boga, by mógł poznać Jego drogi, a potem by Bóg go po nich prowadził.

PSALM 25 • AUTOR: anonimowy lewita • CZAS POWSTANIA: pierwotna forma – czasy monarchii, obecna forma – czas powygnaniowy (po 538 r. przed Chr.)

PSALM ALFABETYCZNY • Psalm 25 jest psalmem alfabetycznym (następujące po sobie hebrajskie wersety rozpoczynają się od kolejnej litery hebrajskiego alfabetu). Niestety tej schematy nie oddaje już tłumaczenie • Autorstwo psalmu przypisuje się Dawidowi, królowi Izraela. W formie obecnej pochodzi jednak od autora żyjącego w czasach po wygnaniu babilońskim. Być może dostosował on pierwotną formę lamentacji indywidualnej do liturgii świątynnej: choć dominuje w nim bardzo osobisty ton, widać redakcję, dzięki której mógł być wykonywany podczas liturgii.

LAMENTACJA I UFNOŚĆ • Psalm 25 określa się jako formę lamentacji, zbiorowej modlitwy błagalnej (tefillah). Świadczą o tym pierwsze i ostatnie wersety utworu (pominięte we fragmencie, który usłyszymy, choć powtarzane w refrenie psalmu): Ku Tobie, Panie, wznoszę moją duszę… oraz inny: Boże, wybaw Izraela ze wszystkich jego ucisków • Psalm jest także wyrazem zaufania psalmisty do Boga, na co wskazują pozostałe wersety. Dlatego niektórzy kwalifikują go właśnie jako modlitwę zawierzenia

MODLITWA POKORNEGO • Fragmenty psalmu, które usłyszymy, zawierają prośbę psalmisty, by Pan okazał Izraelitom swoje drogi, a potem by ich po nich prowadził • Zwróćmy uwagę, iż na pobrzmiewające w treści adwentowe wezwanie do kroczenia ścieżkami Pana.

NAJWAŻNIEJSZE CYTATY

Prowadź mnie w prawdzie
Dobry jest Pan i łaskawy, dlatego wskazuje drogę grzesznikom
Wszystkie ścieżki Pana są pewne

Czytanie z Pierwszego Listu św. Pawła do Tesaloniczan

(1 Tes 3, 12 – 4, 2)

Bracia:
Pan niech pomnoży liczbę waszą i niech spotęguje waszą wzajemną miłość dla wszystkich, jaką i my mamy dla was; aby serca wasze utwierdzone zostały jako nienaganne w świętości wobec Boga, Ojca naszego, na przyjście Pana naszego Jezusa wraz ze wszystkimi Jego świętymi.
A na koniec, bracia, prosimy i zaklinamy was w Panu Jezusie: według tego, coście od nas przejęli w sprawie sposobu postępowania i podobania się Bogu i jak już postępujecie, stawajcie się coraz doskonalszymi! Wiecie przecież, jakie nakazy daliśmy wam przez Pana Jezusa.

Oto Słowo Boże.

•

DRUGIE CZYTANIE

Coraz doskonalsi • 1 Tes 3,12 – 4,2

Pierwsze postanowienie adwentowe w historii. Paweł pisze: „Jezus przybędzie powtórnie. Stawajcie się coraz doskonalszymi!”.

KSIĘGA: Pierwszy List do Tesaloniczan • NADAWCY: św. Paweł, Sylwan i Tymoteusz • ADRESACI: chrześcijanie w Tesalonice • CZAS POWSTANIA: ok. 50/51 r. • MIEJSCE POWSTANIA: Korynt

PIERWSZE PISMO NOWEGO TESTAMENTU • Pierwszy List do Tesaloniczan jest uznawany za najstarsze pismo Nowego Testamentu. Paweł napisał je zaraz po założeniu wspólnoty i opuszczeniu Tesaloniki z powodu nieprzychylności zamieszkałych tam Żydów, podczas drugiej podróży misyjnej. Adresaci listu to chrześcijanie nawróceni z pogaństwa (👁 1 Tes 1,9), którzy za swoje nawrócenie płacą wysoką cenę prześladowań (👁 1 Tes 1,7) ze strony ich rodaków (👁 1 Tes 2,14).

UMOCNIENIE • Święty Paweł obawiał się m.in. tego, iż doświadczenie prześladowań rozbije wspólnotę chrześcijańską w Tesalonikach. Obawy okazały się na szczęście płonne, a list ma na celu umocnienie ich w wierności otrzymanej Ewangelii (👁 1 Tes 4,1–2.10). Nie potrzebują pouczeń co do miłości braterskiej (👁 1 Tes 4,9) ani daty końca czasów (👁 1 Tes 5,1–2), nie widać u nich problemów natury moralnej • Jedyny problem to kwestia braku wiedzy co do losu zmarłych (👁 1 Tes 4,13–18).

„NA PRZYJŚCIE PANA NASZEGO” • Wysłuchamy fragmentu będącego częścią braterskiego umocnienia i pouczenia. Zwróćmy uwagę, iż to umocnienie – życzenie świętości i nienaganności – dotyczy szczególnego momentu: powtórnego przyjścia Jezusa • Nikt nie jest w stanie przewidzieć dnia Sądu Ostatecznego, dlatego chrześcijanin nie powinien kierować swoim życiem tylko i wyłącznie ze względu na wizję bliskiej kary lub nagrody. Paweł zachęca do czujności, która polega na przestrzeganiu Bożych przykazań i wypełnianiu woli Boga w każdym momencie życia – tak w jego początkach, jak i u kresu.

NAJWAŻNIEJSZE CYTATY

Stawajcie się coraz doskonalszymi!

TRANSLATOR

• A na koniec, bracia, prosimy was i napominamy w Panu Jezusie (…)
stawajcie się coraz doskonalszymi! (1 Tes 4,2) • dosłownie: obyście obfitowali
jeszcze bardziej.

BIBLIJNY INSIDER

Paweł chce, aby serca Tesaloniczan zachowywały się w nienagannej świętości w momencie przyjścia Jezusa.

• Mission impossible • Już w Starym Testamencie pojawia się pytanie o to, czy człowiek może pozostać „nienagannym”, bez skazy przed obliczem Boga • Odpowiedź jest negatywna. Elifaz z Temanu pyta Hioba: Czyż u Boga człowiek jest niewinny, czy u Stwórcy śmiertelnik jest czysty? (👁 Hi 4,17).

• Otwarcie na Ducha • To, co po ludzku niemożliwe, staje się możliwe w Chrystusie. On daje nam dostęp do świętości Boga i w ten sposób czyni nas bez skazy w oczach Bożych • Pawłowi chodzi nie tyle o chrześcijański wysiłek dążenia do doskonałości, ile o otwarcie się na Ducha, który jest darem Chrystusa, a który umacnia miłość i utwierdza serce chrześcijanina w świętości. Paweł wzywa nie tyle do stresującej, moralnej doskonałości, ile do obfitowania w dary Ducha i Bożą miłość, która jest przecież darem • Życie moralne to nic innego jak otwartość na Boże dary i pomnażanie ich.

Słowa Ewangelii wg św. Łukasza

(Łk 21, 25-28. 34-36)

Jezus powiedział do swoich uczniów:
«Będą znaki na słońcu, księżycu i gwiazdach, a na ziemi trwoga narodów bezradnych wobec szumu morza i jego nawałnicy. Ludzie mdleć będą ze strachu, w oczekiwaniu wydarzeń zagrażających ziemi. Albowiem moce niebios zostaną wstrząśnięte. Wtedy ujrzą Syna Człowieczego, przychodzącego na obłoku z wielką mocą i chwałą. A gdy się to dziać zacznie, nabierzcie ducha i podnieście głowy, ponieważ zbliża się wasze odkupienie.
Uważajcie na siebie, aby wasze serca nie były ociężałe wskutek obżarstwa, pijaństwa i trosk doczesnych, żeby ten dzień nie przypadł na was znienacka, jak potrzask. Przyjdzie on bowiem na wszystkich, którzy mieszkają na całej ziemi. Czuwajcie więc i módlcie się w każdym czasie, abyście mogli uniknąć tego wszystkiego, co ma nastąpić, i stanąć przed Synem Człowieczym».

Oto Słowo Pańskie.

•

EWANGELIA

Pan przyjdzie • Łk 21,25-28.34-36

Jezus mówi o sobie w trzeciej osobie: „Syn Człowieczy przybędzie”. I też zachęca do gotowości: „Czuwajcie i módlcie się”.

EWANGELISTA: św. Łukasz • CZAS POWSTANIA: ok. 80 r. • KATEGORIA: mowa • MIEJSCE AKCJI: Świątynia Jerozolimska • CZAS AKCJI: 33 r. • KTO MÓWI: Jezus • ADRESACI: uczniowie • WERSJE: Mt 24–29–30 • Mk 13,24–26.

ŁUKASZ. OSOBA I DZIEŁO • W roku C dominować będzie Ewangelia wg św. Łukasza. O autorze trzeciej Ewangelii wiemy stosunkowo dużo. Wedle najstarszych tradycji, mających potwierdzenie w Dziejach Apostolskich, św. Łukasz był towarzyszem św. Pawła i spisał głoszoną przez niego Dobrą Nowinę. Według tradycji pochodził z Antiochii Syryjskiej, z wykształcenia był lekarzem (👁 Dz 4,14). Jego dzieło dzieli się na dwie księgi: pierwsza to Ewangelia, druga − jej kontynuacja − to Dzieje Apostolskie • W Ewangelii można wyróżnić kilka części: • ewangelię dzieciństwa (👁 Łk 1,5–2,52) • ewangelię cudów i przypowieści w Galilei (👁 Łk 4,14–9,50) • wypełnioną nauczaniem podróż do Jerozolimy (👁 Łk 9,51–19,28) • nauczanie o charakterze eschatologicznym w Jerozolimie (👁 Łk 19,29–21,38) • ewangelię Męki i Zmartwychwstania (👁 Łk 22,1–24,53).

„CZUWAJCIE!” • Pierwsza niedziela nowego roku liturgicznego i Adwentu charakteryzuje się tym, iż zawsze słuchamy wówczas słów Jezusa wypowiedzianych w Świątyni Jerozolimskiej (i na Górze Oliwnej), kilka dni przed Jego śmiercią na krzyżu, zwanych mową eschatologiczną. Są to fragmenty, w których Jezus zachęca swoich uczniów do czuwania. Czeka nas zatem zapis tych słów w redakcji Łukasza • Jak pisze Łukasz, Jezus nauczał codziennie w świątyni, zaś noce spędzał na górze zwanej Oliwną. Wypędził handlarzy, prowadził z faryzeuszami spór o władzę, o podatek należny Cezarowi, z saduceuszami spierał się o zmartwychwstanie umarłych oraz pochwalił wdowę oddającą jedyny posiadany grosz.

MOWA ESCHATOLOGICZNA • Mowa eschatologiczna to ostatni fragment Ewangelii Łukasza, tuż przed męką i śmiercią. Rozpoczyna się stwierdzeniem, iż świątynia jest przyozdobiona pięknymi kamieniami i darami: Nie zostanie tu kamień na kamieniu… – odpowiada Jezus • Usłyszymy dwa fragmenty mowy eschatologicznej: najpierw zapowiedź Jezusa dotyczącą końca czasów i paruzji, czyli przyjścia Syna Człowieczego. W drugiej części Jezus zwraca uwagę na postawę gotowości uczniów.

NAJWAŻNIEJSZE CYTATY

Wtedy ujrzą Syna Człowieczego, przychodzącego na obłoku z wielką mocą i chwałą
Uważajcie… żeby ten dzień nie spadł na was znienacka, jak potrzask
Czuwajcie więc i módlcie się w każdym czasie

TRANSLATOR

• Będą znaki na słońcu, księżycu i gwiazdach, a na ziemi trwoga narodów bezradnych wobec huku morza i jego nawałnicy (Łk 21,25) • Nawałnica to dosłownie: fala, wznoszenie, niespokojny, „rzucający” ruch (gr. salos). Można sobie wyobrazić występujące z brzegów ogromną falą morza i oceany.

• A gdy się to dziać zacznie, nabierzcie ducha i podnieście głowy, ponieważ zbliża się wasze odkupienie (Łk 21,28) • Dosłownie: wyprostujcie się (gr. anakypto).

• Żeby ten dzień nie spadł na was znienacka, jak potrzask (Łk 21,34–35)

• Inaczej: jak pułapka (gr. pagis).

BIBLIJNY INSIDER

Jezus, stając w Jerozolimie, gdzie ma się dopełnić jego los, świadom nowego świata, który stwarza przez swój krzyż i zmartwychwstanie, ogłasza bliski koniec starej rzeczywistości. Wzywa do świadomego i czujnego życia w czasach ostatecznych i podaje znaki zbliżającego się kresu.

• Na dwóch poziomach • Może chodzić o katastrofy w wymiarze kosmicznym lub o znaki poprzedzające katastrofy naturalne, jak susze, trzęsienia ziemi i wojny. Ale sens może też być inny, głębszy • Dla starożytnych niebo ma także wymiar symboliczny: jest boskie i jest mieszkaniem bogów. Na końcu czasów Bóg okaże się jedynym władcą nieba i ziemi, ukazując kruchość i słabość wszystkiego, co człowiek ubóstwił. Pan znów obejmie w posiadanie wszechświat, który człowiekowi został oddany tylko w dzierżawę (👁 Rdz 1–2).

• Trwoga narodów • bezradnych wobec szumu morza i jego nawałnicy. Tu również obraz można czytać na dwóch poziomach. Na poziomie naturalnym Jezus może zapowiadać kataklizm naturalny, podnoszenie się poziomu mórz i wielką falę przypominającą tsunami • W Biblii morze jest także symbolem śmierci, sił chaosu i zniszczenia, które tylko Bóg utrzymuje w ryzach (👁 Hi 38,8). Znakiem zbliżającego się końca będzie uwolnienie sił zniszczenia i śmierci kumulowanych w świecie przez ludzki grzech, wobec których ludzie staną zupełnie bezradni.

• Nadejście Syna Człowieczego • Znaki na niebie i na ziemi będą preludium do ostatecznego przyjścia Chrystusa, który tym razem przybędzie już nie jako Ukrzyżowany, ale jako Pan Chwały. Towarzyszące mu obłoki podkreślają Jego bóstwo • Jezus opisuje siebie obrazami zaczerpniętymi z Księgi Daniela, z wizji Syna Człowieczego (👁 Dn 7,13–14). Wierzący nie mają się czego obawiać. Powinni wysoko podnieść głowy, przychodzi bowiem ich Wybawca.

• Czuwanie i modlitwa • Jezus podkreśla, iż Jego ostateczne przyjście zaskoczy świat, tak jak zaskoczyło nas wcielenie i zmartwychwstanie. Podaje równocześnie dwa sposoby przygotowania się na koniec świata: czuwanie i modlitwa • Czuwanie (agrypneo) oznacza czuwanie nocne, nocne pochody wojsk czy sen pasterzy na tyle lekki, aby zbudzić się i walczyć o swoje stada. Czuwanie to walka i troska, o powierzone nam osoby i misje • Modlitwa, której Jezus nieustannie uczy w Ewangelii
Łukasza, to poszukiwanie woli Bożej i prośba o siły do jej wypełnienia. Czuwający i uzbrojeni w modlitwę nie staniemy się łatwym łupem w walce o duszę świata.

LINKI

• Wtedy ujrzą Syna Człowieczego, nadchodzącego w obłoku z mocą i wielką chwałą (Łk 21,27)

Dn 7,13–14: Patrzałem w nocnych widzeniach: a oto na obłokach nieba przybywa jakby Syn Człowieczy. Podchodzi do Przedwiecznego i wprowadzają Go przed Niego. Powierzono Mu panowanie, chwałę i władzę królewską, a służyły Mu wszystkie narody, ludy i języki. Panowanie Jego jest wiecznym panowaniem, które nie przeminie, a Jego królestwo nie ulegnie zagładzie.