"Jestem zwykłym skrobidechą". Br. Kalikst Kłoczko, stolarz podobny do… św. Józefa!

stacja7.pl 1 rok temu

Kapucyński kandydat na ołtarze brat Kalikst Marian Kłoczko przez całe swe życie zakonne spełniał obowiązki stolarza. Wykonywał on wiele prac w drewnie, ujawniając przy tym niezwykły talent konstrukcyjny! Łączył swą aktywność zawodową z wytrwałą modlitwą i ogromną pokorą oraz miłością do każdego człowieka.

Trzeźwo stąpał po ziemi i umiał łączyć ciężką pracę z usilnym dążeniem do świętości. Swoją prostotą i otwartością na bliźnich wzbudzał u innych podziw – wielu spotykających go osób chciało zamienić z nim choćby jedno zdanie. Porównywano go do św. Józefa, tymczasem on sam mówił o sobie: „jestem zwykłym skrobidechą”.

Został uzdrowiony z ciężkiej choroby dzięki wstawiennictwu Maryi

Sługa Boży Marian Kłoczko urodził się 15 kwietnia 1930 roku we wsi Kolonia Brzozowo, w parafii Różanystok, należącej wówczas do Archidiecezji Wileńskiej, a dziś do Archidiecezji Białostockiej. Był piątym z dziewięciorga dzieci Wincentego Kłoczki i Moniki z domu Smarkusz. Jeden z jego braci wstąpił do Zgromadzenia Księży Salezjanów.

Wychowując się w ubogiej rodzinie młody Marian otrzymał niezwykle cenne lekcje pracowitości, pobożności oraz miłości do każdego człowieka – także do nieprzyjaciół. Jego matka przynależała do Trzeciego Zakonu Franciszkańskiego i okazywała głęboką pobożność oraz życzliwość wobec potrzebujących. Myśl o powołaniu zakonnym pojawiła się u Mariana około dwunastego roku życia, kiedy to przez wstawiennictwo Maryi został uzdrowiony z ciężkiej choroby duru brzusznego. Od tego czasu, aż do końca życia, był gorliwym czcicielem Matki Bożej.

Prawie przez całe życie zakonne pracował jako stolarz

Marian poznał zakon kapucynów podczas pracy przy odbudowie Warszawy ze zniszczeń wojennych dokonanych przez Niemców. Do postulatu został przyjęty w grudniu 1951 roku w klasztorze w Zakroczymiu. Nowicjat rozpoczął 14 sierpnia 1952 roku w Nowym Mieście nad Pilicą, gdzie otrzymał imię zakonne Kalikst.

Podczas nowicjatu wspólnota braci była zagrożona aresztowaniem ze strony władz komunistycznych, które prześladowały ludzi wierzących. Młodzi nowicjusze odważnie podjęli decyzję o trwaniu przy Chrystusie i Kościele. Pierwsze śluby zakonne Sługa Boży Kalikst złożył w Nowym Mieście i pozostał w tym klasztorze przez kilka miesięcy, pomagając w kuchni. Następnie został przeniesiony do Zakroczymia, gdzie 27 sierpnia 1956 roku złożył profesję wieczystą. Prawie od początku życia zakonnego we wszystkich klasztorach, do których był przeznaczany brat Kalikst pracował jako stolarz.

W trakcie swego życia zakonnego przebywał w klasztorach Prowincji Warszawskiej w Zakroczymiu, Lublinie Śródmieściu, Lubartowie oraz w Lublinie przy Alei Kraśnickiej w dzielnicy miasta zwanej Poczekajka, gdzie od 1981 roku pomagał przy budowie kościoła i klasztoru oraz ich wyposażaniu. Wykonał wszystkie okna i drzwi oraz ogromny drewniany sufit w kościele.

„Jestem zwykłym skrobidechą”

Ostatnie lata życia ciężko chorował, co znosił z cierpliwością i poddaniem się woli Bożej. Gdy odwiedzało go wielu ludzi i był otoczony życzliwą opieką, widział zdumienie innych pacjentów, którzy zastanawiali się, co to za ważna osoba. Sługa Boży zaś mówił do opiekującego się nim współbrata: „Oni myślą, iż jestem kimś ważnym, ale ja jestem zwykłym skrobidechą”. Zmarł 6 kwietnia 2013 roku w Pierwszą Sobotę Miesiąca, w Wigilię Bożego Miłosierdzia, w szpitalu przy Alei Kraśnickiej w Lublinie w obecności współbraci zakonnych. W jego pogrzebie bardzo licznie uczestniczyli bracia kapucyni, duchowni diecezjalni, siostry zakonne oraz wierni świeccy.

Brat Kalikst Kłoczko od początku swojego życia zakonnego odznaczał się pobożnością, pracowitością, dokładnością, uczciwością, łagodnością oraz był obdarzony niezwykłym, mistrzowskim, wręcz niezwykłym talentem w rozwiązywaniu problemów technicznych i konstrukcyjnych. Jednocześnie pozostawał prostym, pokornym, skromnym i radosnym bratem mniejszym, jako wierny syn świętego Franciszka.

Przypominał ludziom świętego Józefa

Jego współpracownicy i współbracia zapamiętali go jako człowieka kompetentnego, trzeźwo oceniającego rzeczywistość, szczerego, ale też powściągliwego w mowie, życzliwego, a nigdy przykrego. W zachowaniu brata Kaliksta widoczny był spokój i ład, który wypływał z nieustannego zjednoczenia z Bogiem na modlitwie.

W świadectwach wielu osób powtarza się przekonanie, iż jego postawa przypominała im świętego Józefa. Dla wielu osób Kalikst stał się pewnego rodzaju kierownikiem duchowym, którego cenne rady pomogły podejmować ważne decyzje i rozwiązywać trudne sytuacje życiowe, a niektórym już za życia wypraszał potrzebne łaski. Podziwiano jego pokorę i radość, które pozwalały mu pogodnie znosić wiele upokorzeń i trudów.

Pomoc choćby poprzez… sny

Nadzwyczajna była jego dobroć wobec bliźnich oraz wrażliwość na ludzką biedę. W pełni zachowywał śluby zakonne posłuszeństwa, ubóstwa i czystości. Zmarł w opinii świętości podzielanej przez współbraci zakonnych, swoich krewnych oraz wiernych świeckich i duchownych, którzy go znali i podziwiali jego skupienie na modlitwie oraz promieniującą miłość do Boga i ludzi.

Od swojej śmierci nieprzerwanie odbiera kult prywatny, zarówno od swoich współbraci kapucynów, jak i innych osób duchownych, konsekrowanych oraz świeckich. Ludzie nawiedzają jego grób na cmentarzu przy ulicy Lipowej w Lublinie, zapalają światła i przynoszą kwiaty. Wiele osób wzywa jego wstawiennictwa w różnych potrzebach i są przekonani o skuteczności jego modlitwy przed Bożym tronem. Do zanotowanych zjawisk w tym zakresie należą uzdrowienie z udaru, uzdrowienie z raka trzustki, uzdrowienie z padaczki lekoopornej oraz uzdrowienie z raka jelita grubego. Istnieją wiarygodne doniesienia o interwencjach w postaci snów, w których br. Kalikst dawał poznać swoje pragnienia pomocy osobom potrzebującym wsparcia.