25 marca obchodzimy Dzień Świętości Życia. To okazja do
przyjęcia Duchowej Adopcji Dziecka Poczętego. Jak to zrobić i z czym
wiąże się takie zobowiązanie?
Od 27 lat, 25 marca, w uroczystość Zwiastowania Pańskiego, w
Kościele w Polsce przeżywany jest Dzień Świętości Życia. Został
ustanowiony przez 293. Zebranie Plenarne Episkopatu Polski w odpowiedzi
na apel papieża Jana Pawła II z encykliki Evangelium Vitae.
W przededniu uroczystości, 24 marca w Polsce obchodzony jest
także Narodowy Dzień Życia. To inicjatywa sięgająca 2004 r., kiedy
ustanowił ją Sejm Rzeczypospolitej Polskiej.
Kto może przyjąć duchową adopcję i jakie warunki trzeba spełnić?
Dzień Świętości Życia to dobra okazja do przyjęcia Dzieła Duchowej Adopcji Dziecka Poczętego. – To szczególna modlitewna forma opieki nad każdym dzieckiem poczętym. Trwa dziewięć miesięcy
– wyjaśnia ks. dr Paweł Gałuszka, duszpasterz rodzin Archidiecezji
Krakowskiej. Przez ten czas codziennie należy odmówić jedną dziesiątkę
różańca oraz „Modlitwę codzienną odmawianą w ramach duchowej adopcji
dziecka poczętego zagrożonego zagładą”.
Panie Jezu za wstawiennictwem Twojej Matki Maryi, która urodziła Cię z miłością oraz za wstawiennictwem świętego Józefa, „Człowieka
Zawierzenia”, który opiekował się Tobą, proszę Cię w intencji tego
nienarodzonego dziecka, które znajduje się w niebezpieczeństwie zagłady i
które duchowo adoptowałem. Proszę, daj rodzicom tego dziecka miłość i
odwagę, aby zachowali je przy życiu, które Ty sam mu przeznaczyłeś.
Amen.
Opieką obejmuje się każdorazowo tylko jedno dziecko nienarodzone.
Inicjatywa skierowana jest do wszystkich, niezależnie od stanu, płci
czy wieku. W przypadku dzieci zaleca się podejmowanie duchowej adopcji
pod opieką rodziców.
Zobowiązanie można podejmować wielokrotnie pod warunkiem
spełnienia wszystkich poprzednich zobowiązań. Zachęca się również do
podejmowania przy tej okazji także innych, dodatkowych postanowień – np.
częstej spowiedź i Komunii Świętej, adoracji Najświętszego Sakramentu,
czytania Pisma Świętego czy walki z własnymi nałogami.
Jak przyjąć duchową adopcję?
Chociaż wskazane jest, aby złożenie przyrzeczenia duchowej
adopcji odbywało się uroczyście, w kościele, można jednak dokonać tego
aktu prywatnie. W takim wypadku formułę przyrzeczenia należy odczytać
najlepiej przed krzyżem i obrazem. Dobrze jest zapisać datę rozpoczęcia i
zakończenia modlitwy.
Przyrzeczenie Duchowej Adopcji
Najświętsza Panno, Bogarodzico Maryjo,
wszyscy Aniołowie i Święci, wiedziony/a pragnieniem niesienia pomocy w obronie nienarodzonych,
Ja, (Imię i Nazwisko), (data urodzenia)
postanawiam mocno i przyrzekam, iż od dnia (…)
biorę w duchową adopcję jedno dziecko, którego imię jedynie
Bogu jest wiadome, aby przez 9 miesięcy, każdego dnia modlić się o
uratowanie jego życia oraz o sprawiedliwe i prawe życie po urodzeniu.
Postanawiam: odmawiać codzienną modlitwę w intencji nienarodzonego,
codziennie ofiarować jeden dziesiątek różańca, podjąć postanowienie:
(krótki opis postanowienia)
(miejscowość i data)
(podpis)
Przy przyjmowaniu kolejnej duchowej adopcji, konieczne jest
ponowne złożenie przyrzeczenia. Dłuższa przerwa – np. trwająca miesiąc
lub dwa – w modlitwie, przerywa duchową adopcję. Wówczas należy ponownie
złożyć przyrzeczenie, starając się go tym razem dotrzymać. Krótkie
przerwy nie są przeszkodą do kontynuacji. Koniecznym jest jednak wtedy
przedłużenie modlitwy o opuszczone dni.
Dzieło duchowej adopcji powstało po objawieniach w Fatimie,
stając się odpowiedzią na wezwanie Matki Bożej do modlitwy różańcowej,
pokuty i zadośćuczynienia za grzechy, które najbardziej ranią Jej
Niepokalane Serce. W 1987 roku inicjatywa trafiła do Polski.
W Archidiecezji Krakowskiej corocznie, w Dzień Świętości Życia
odprawiana jest Msza św. w Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w
Krakowie-Łagiewnikach w intencji dzieci poczętych. W czasie Eucharystii
można złożyć deklarację duchowej adopcji. Dodatkowo comiesięcznie, w
każdą drugą sobotę miesiąca, w krakowskich Łagiewnikach można
uczestniczyć w Modlitewnym czuwaniu w intencji obrony życia poczętego.
Przy tej okazji także można złożyć deklarację duchowej adopcji lub
odnowić już podjęte zobowiązanie.
