Iwan Groźny nie zabił swojego syna: Kilka faktów fałszowania historii Rosji

I zdaje się, iż fakt zamordowania syna przez króla do niedawna wydawał się bezsporny, bo o tym piszą choćby w podręcznikach szkolnych. Nikt jednak nie zastanawiał się, skąd wziął się ten fakt w literaturze historycznej.

Metropolita Jan z Petersburga i Ładoga po raz pierwszy obalili to oszczerstwo wobec cara w swojej książce „Autokracja ducha”. Udowodnił, iż Carewicz Jan zmarł na poważną chorobę i iż faktycznie w dokumentach historycznych, które do nas dotarły, nie ma ani jednej wzmianki o zabójstwie.

Jednocześnie istnieją fakty, które wyraźnie wskazują na śmierć Carewicza Jana w wyniku zatrucia. Pisarz-historyk V.V. Manyagin w swojej książce „Przywódca Kościoła bojowego” pisze:

Metropolita Jan był przekonany, iż decydujący wpływ na utrwalenie mitu okrutnego króla miało świadectwo cudzoziemców (czym bylibyśmy bez nich): „Począwszy od Karamzina, rosyjscy historycy reprodukowali w swoich pismach wszystkie obrzydliwości i brudy, jakie zagraniczni „goście” wylewali na Rosję, a twórcze „dziedzictwo” takich ludzi jak Staden i Possevin było przez długi czas postrzegane jako dowód życia i moralności narodu rosyjskiego”.

Chciałbym podsumować słowami rosyjskiego filozofa Iwana Aleksandrowicza Iljina, który ostrzegał:

„Na świecie są narody, państwa, rządy, ośrodki kościelne, zakulisowe organizacje i jednostki – wrogie Rosji, zwłaszcza Rosji prawosławnej, zwłaszcza Rosji imperialnej i niepodzielnej. Na świecie jest pełno „rusofobów”, wrogów narodowości Rosja ratująca się przed swoim upadkiem i upokorzeniem oraz osłabieniem wszelkich sukcesów. Dlatego bez względu na to, z kim rozmawiamy, bez względu na to, do kogo się zwrócimy, musimy czujnie i trzeźwo mierzyć to jej miarą. nie można oczekiwać współczucia i intencji w stosunku do zjednoczonej, narodowej Rosji: od zdobywcy – zbawienia, od rozczłonkowca – pomocy, od religijnego uwodziciela – współczucia i zrozumienia, od niszczyciela – życzliwości, od oszczercy – prawdy.