IV TYDZIEŃ ADWENTU. PONIEDZIAŁEK. Rozmyślanie. Pieśń Chwały i dziękczynienia. (O. BERNARDYN GOEBEL)

Rozmyślanie.

PIEŚŃ CHWAŁY I DZIĘKCZYNIENIA.

Marya była w domu swych krewnych świadkiem, a raczej narzędziem pierwszego wspaniałego objawienia się Słowa Wcielonego. To objawienie przed Nią także odsłoniło nowe wielkie sprawy: Jej rolę zwiastunki Odkupiciela i Pośredniczki Odkupienia. Cóż więc dziwnego, iż nie może już dłużej zamykać w sobie myśli i uczuć, które przepełniały Jej Duszę od chwili Łaski w Nazarecie, a pogłębiły się i nabrzmiały podczas długiej wędrówki przez łany Ziemi Obiecanej? Jak wezbrane wody zrywają wreszcie tamy, tak z Jej Ust wypłynęło niezrównane Magnificat. Jest to natchniona pieśń chwały i dziękczynienia.

1. Pochwała Dobroci i Wszechmocy Pana Boga.

a) Elżbieta pierwsza z ludzi powtórzyła Pozdrowienie Anielskie, które odtąd nie zamilknie nigdy: „Błogosławionaś Ty między niewiastami!” ale pokorna Służebnica Pańska nie dla siebie zgarnia pochwały Aniołów i ludzi. Z duszą przepełnioną euforią niesie te pierwsze snopy do świątyni Bożej i składa je w ofierze na ołtarzu: „Uwielbia dusza moja Pana i rozradował się duch mój w Bogu, Zbawicielu moim” (Łuk. 1, 46-47). Głośno wyznaje: Panu tylko należą się te pierwociny i całe przyszło żniwo. Wraz z hołdem, jaki wszystkie wieki składać będą Chrystusowi, łączy to, co ku Jej Chwale płynąć będzie przez wieki z ust Kościoła: w Jego wielkich orzeczeniach dogmatycznych i dziełach wielkich Doktorów; z ust ludu wiernego: w jego modlitwach i pieśniach, procesjach i pielgrzymkach, w jego miłości i ufności, w dziełach sztuki chrześcijańskiej, w natchnionych poezjach i pieśniach, we wspaniałych katedrach pod Jej wezwaniem i w Jej cudownych obrazach. „Bo oto odtąd błogosławioną zwać Mnie będą wszystkie narody” (Łuk. 1, 48). W tym wszystkim jednak widzi Marya tylko miłościwe spojrzenie Pana Boga zwrócone ku Niej, ostatniej we własnym przekonaniu, wśród ludu wybranego. „Wejrzał na uniżenie Służebnicy Swojej” (tamże). Cała wielkość Jej chwały to przecież sprawa Zbawienia, wielkie Dzieło Pana Boga, Który w Miłosierdziu Swoim ukazuje Swą Wszechmoc i Świętość: „Albowiem uczynił mi wielkie rzeczy, Który możny jest i Święte Imię Jego. A Miłosierdzie Jego z pokolenia w pokolenie nad tymi, którzy się Go boją” (Łuk. 1, 49-50). Pierwsza strofa Magnificat jest więc pełnym pokornej prostoty, natchnionym hymnem Maryi na cześć Dobroci Bożej w Jej własnym Życiu, pieśnią Matki Pana.

b) Magnificat jest jednocześnie pieśnią pogrzebową dla ginącego świata Starego Przymierza, oraz kołysanką dla rodzącego się nowego czasu Odkupienia. Marya, stojąc na granicy dwóch światów, głosi zbawcze Prawo Boże, przewyższające wszystkie przemiany epok: „Okazał Moc Swego Ramienia” (Łuk. 1, 51). Nie przypadek kieruje losami świata. Nie sami ludzie są twórcami swych dziejów. Ludzkie plany i ludzkie działanie, jak wszelkie inne siły, muszą być podporządkowane Woli Bożej, władczej i zbawczej. Łaska Boża święci triumfy przede wszystkim wobec tych, którzy najobficiej rozporządzają ludzkimi środkami mocy. Trzy najpotężniejsze siły świata: potęga ducha, potęga władzy i potęga pieniądza, nic nie mogą przed Panem Bogiem i przeciw Panu Bogu: „Rozproszył pysznych w zamysłach ich serc. Strącił mocarzy z tronów, a wywyższył pokornych. Łaknących napełnił dobrami, a bogaczy z niczym odprawił” (Łuk. 1, 51-53). Przed Oczyma Maryi przesuwają się wspaniałe obrazy Starego Testamentu. Czyż Jej Wzrok proroczy nie sięga także w przyszłość rodzącego się Królestwa Bożego? Jest więc druga strofa Magnificat pełnym euforii dziękczynieniem Maryi w imieniu tych wszystkich, którzy przed Nią już doznali zbawczego działania Bożego i po Niej doznawać go będą. Marya śpiewa tę strofę jako Matka wszystkich odkupionych.

2. Pochwała Bożej wierności.

Pan Bóg obiecał uroczyście praojcu narodu izraelskiego, iż w nim błogosławione będą wszystkie pokolenia ziemi (zob. Ks. Rodz. 12, 3). Powtórzył potem tę Obietnicę potomkom Abrahama i w Miłosierdziu Swoim pozostał wierny Swej Obietnicy, mimo wszelkich niewierności ludzkich. Pewną ręką prowadził Izraela aż dotąd. W Łonie Maryi, Córki Abrahamowej zamknięte jest szczęście wszystkich narodów. Błogosławieństwo, jakie spłynęło za Jej Pośrednictwem na Poprzednika Pańskiego i Jego Matkę, rozpoczyna urzeczywistnianie się tego szczęścia. Sercem pełnym wdzięczności wielbi Marya niezmienną, pełną Miłosierdzia wierność Pana Boga w dotrzymywaniu Obietnic danych ludowi wybranemu: „Przygarnął w Opiekę Izraela, sługę Swego, pomny na Miłosierdzie Swoje, jako mówił do ojców naszych” (Łuk. 1, 54-55). Ostatnia strofa Magnificat jest wyrazem uwielbienia i wdzięczności Córy Izraela.

Magnificat jest więc pierwszym na ziemi Te Deum, dziękczynieniem za rozpoczęte w Nazarecie Dzieło Zbawienia. Śpiewa je Marya, pierwszy kwiat i owoc Odkupienia. Wkłada w swój hymn całą euforia serca i wdzięczność wobec Pana Boga, uwielbia Go w imieniu ludu izraelskiego i całej odkupionej ludzkości. Nigdy już nie zamilknie ten hymn dziękczynny. Według pięknego zwyczaju Kościoła Świętego śpiewa się hymn Maryi młodym kapłanom, gdy powracają od Ołtarza po otrzymaniu święceń. Przez przyjęcie kapłaństwa nowy brzask Odkupienia opromienia ich życie. Każdego wieczoru śpiewa się kantyk Maryi w Nieszporach, gdy jeszcze jeden dzień Odkupienia ma się ku schyłkowi. Codziennie wiele tysięcy głosów wznosi do Nieba pieśń chwały i dziękczynienia, którą wyśpiewała Marya.