Duchowieństwo i osoby zakonne w II Niedzielę Adwentu koncentrują się na głębokim pragnieniu obecności Chrystusa. Adwent, jako okres oczekiwania, skłania do modlitwy i refleksji nad tym, jak bliskość z Panem Bogiem wpływa na duchową podróż. Tęsknota adwentowa staje się wyraźnym wezwaniem do duchowej odnowy i zaangażowania w życie modlitwy. To wyjątkowy czas na wzmocnienie powołania, odnowienie zapału do służby oraz pogłębienie więzi z Panem. Każdy akt modlitwy i kontemplacji przybliża do zrozumienia misji, jaką Pan Bóg powierzył. W tym oczekiwaniu na przyjście Chrystusa, odkrywają pokój i radość, które On przynosi.
Rozmyślanie.
TĘSKNOTA ADWENTOWA.
U progu Adwentu ukazał nam Kościół Święty Przyjście Chrystusa Pana na Sąd, aby wzmocnić adwentowe wezwanie do pokuty. Dziś pragnie nastroić dusze nasze adwentową tęsknotą, ukazując nam rychłe Przyjście Chrystusa Pana przez Łaskę. W Introicie Mszy Świętej pozdrawia nas słowami: „Ludu Syjoński, oto Pan przyjdzie, iżby zbawił narody”, a w Graduale powtarza: „Z Syjonu piękność ozdoby Jego: Bóg jawnie przyjdzie”. I raz jeszcze w wersecie Komunii: „Powstań Jeruzalem, a stań na miejscu wysokim, a zobacz wesele, które przychodzi tobie od Boga twego”. Oba czytane podczas Mszy Świętej wyjątki Pisma Świętego mówią nam, dlaczego mamy w świętej tęsknocie iść naprzeciw Zbawiciela, Który nadchodzi.
1. Wierność Pana Boga w Jego Obietnicach.
W liście do Rzymian (zob. 15, 4-13) wykazuje Św. Paweł Apostoł wierność Pana Boga wobec swego ludu. Przez patriarchów i proroków zapowiedział Zbawiciela z ich narodu. Obietnicę tę wypełnił wierny i prawdomówny Pan Bóg przez pierwsze Przyjście Zbawiciela w ciele ludzkim. „Jezus Chrystus — mówi Św. Paweł Apostoł — był sługą obrzezania (tzn. wyszedł z narodu żydowskiego), dla Prawdy Bożej, aby utwierdził obietnicę ojców”.
Ta wierność, z jaką Pan Bóg dotrzymuje obietnic danych swemu ludowi, jest dla Apostoła rękojmią, iż Pan Bóg przez Chrystusa wszystkich zbawi. Dzięki Miłosierdziu Bożemu i poganie również mają udział w Obietnicach danych narodowi żydowskiemu. „Poganie — pisze Św. Paweł Apostoł — wielbią Pana Boga za Miłosierdzie. Jako napisane jest: …weselcie się narody z ludem Jego… Zjawi się Potomek Jessego, Który powstanie, aby panować nad narodami. W Nim narody pokładać będą nadzieję”. Jest rzeczą pewną, iż Pan Bóg wypełnił Swe Obietnice wobec Izraela, przez zesłanie Chrystusa Pana. Możemy być pewni, iż dopuści nas do udziału w bogactwach Chrystusowego Odkupienia, złożonych w Kościele. Nadzieja, jaką pokładamy w Chrystusie Panu, opiera się na Miłosierdziu Bożym, a jeszcze bardziej na niezmiennej wierności Pana Boga w Jego Obietnicach, a więc na mocnej podstawie (zob. Ks. Iz. 4). Możemy więc z euforią oczekiwać rychłego Przyjścia Chrystusa Pana przez Łaskę i zbliżającego się zbawienia.
— Zastosowanie. Pan Bóg udziela nam Swych Darów stosownie do wielkości naszej tęsknoty. W pragnieniu bowiem wyraża się nasza pokora i świadomość własnej niewystarczalności, wraz z ufnością w Pomoc Pana Boga, którą gotów nas wesprzeć zawsze. Pokora i ufność otwierają nam Skarbnicę Bożych Łask. Dlatego cała Liturgia Adwentowa: Oficjum, Msza Święta, zawiera tyle akcentów oczekiwania i tęsknoty. Z ust Kościoła Świętego nie schodzi wezwanie: Veni „Przyjdź”, rozbrzmiewające z tym większą siłą, im bliżej jest Święta Noc Bożego Narodzenia. Przypomnijmy sobie siedem wielkich Antyfon, bezpośrednio poprzedzających święto: „Przyjdź ku nauczaniu nas dróg roztropności. Przybądź, abyś nas odkupił wyciągniętym ramieniem. Przyjdź ku wyzwoleniu nas, a nie opóźniaj się. Przyjdź i wyprowadź pojmanych z więzienia. Przyjdź i oświeć będących w ciemności i w cieniu śmierci. Przyjdź i zbaw człowieka, któregoś z mułu utworzył. Przyjdź ku wybawieniu nas, Panie Boże nasz”. Tymi modlitwami Kościół Święty w imieniu całego świata woła o Chrystusa Pana, jak niegdyś Kościół Starego Przymierza. Dlatego przyjmuje z ust Proroków i Świętych Patryarchów słowa pragnienia i tęsknoty za Zbawicielem i przemawia nimi do Pana Boga w imieniu całej ludzkości. Przyłączmy się do tych modlitw. — Postanowienie. Tęsknota za Panem Jezusem, oparta na pokorze i ufności. |
2. Chrystusowy program Odkupienia.
Jan posyła dwu swoich uczniów do Chrystusa Pana z zapytaniem: „Tyś jest, Który ma przyjść, czy też innego czekamy?” (Mat. 11, 3). Sam przekonany jest o Mesjańskiej Godności Pana Jezusa (zob. Jan 1, 33-34), ale choćby w więzieniu chce wypełniać swoje powołanie Poprzednika. Zapytaniem swoim pragnie wywołać publiczne oświadczenie Chrystusa Pana. I Chrystus Pan daje świadectwo o sobie. Wobec całego zgromadzenia ludu daje posłom odpowiedź: „Idźcie i oznajmijcie Janowi, coście słyszeli i widzieli: ślepi widzą, chromi chodzą, trędowaci są oczyszczeni, głusi słyszą, umarli zmartwychwstają, ubogim głoszona jest Ewangelia” (Mat. 11, 4). Jest to wyraźnie twierdząca odpowiedź na pytanie Jana, gdyż Prorok Izajasz zapowiada przyszłą działalność Mesjasza niemal tymi samymi słowami, jakimi Chrystus Pan mówi o swojej działalności (zob. Ks. Iz. 35, 5-6; 61, 1), wykazuje więc, iż ta zapowiedź spełniła się w Jego Osobie. Jednocześnie w słowach tych rozwija cały swój program zbawczy. To, co w cudowny sposób sprawia dla ciał cierpiących ludzi, jest tylko wyobrażeniem tego, co ma się dokonać w sposób duchowy dla całej ludzkości, spragnionej Odkupienia. Przez Swą Dobrą Nowinę Chrystus Pan wyzwoli ludzi od duchowego zaślepienia, głuchoty i kalectwa, Łaską Swoją uleczy trąd grzechu, zwycięży śmierć duszy. Są to rzeczy tak wielkie, iż możemy ich tylko z żarliwym utęsknieniem oczekiwać. W czasie nadchodzących świąt Zbawiciel na nowo spełni to wszystko w naszych duszach, aby je doprowadzić do pełni zbawienia.
— Zastosowanie. W tęsknym wezwaniu: Veni wyrażajmy potrzebę Odkupienia. Wyznawajmy nasze duchowe zaślepienie, głuchotę, gnuśność, trąd grzechowy, wypowiadajmy ufność wobec Pana Boga wiernego w obietnicach swoich, wobec Miłosiernego Zbawiciela. Niech to będzie dla nas nową zachętą, by tym poważniej pełnić adwentową pokutę, która ma przygotować drogę na przyjście Zbawiciela. Niech ta radosna nadzieja — jak mówi Św. Paweł Apostoł — sprawi, byśmy „obfitowali w Mocy Ducha Świętego” (Rzym. 15, 13). — Postanowienie. Tęsknota za Panem Jezusem, przejawiająca się w gorliwej pokucie. |
Modlitwa.Wołam wraz z Kościołem Świętym: „O Boże, tchnij w nas życie nowe, ażeby lud Twój rozradował się w Tobie. Okaż nam, Panie, Miłosierdzie Twoje, a daj nam zbawienie Twoje!” (Ofertorium). Błagam jednak także: „Pobudź Panie serca nasze do przygotowania dróg Synowi Twemu Jednorodzonemu, abyśmy przez Przyjście Jego, oczyszczoną z grzechów duszą służyć Ci mogli” (Kolekta). Amen. |
Źródło: O. Bernardyn Goebel OFMCap. – PRZED BOGIEM. Rozmyślania na wszystkie dni roku kościelnego. T. II., 1965r.
Zachęcamy do:
- poznania Nauki katolickie. Okres Bożego Narodzenia – Adwent.
- uczczenia Tajemnicy Wcielenia Syna Bożego: Nabożeństwo na okres Adwentu.
- uczczenia Najświętszej Maryi Panny, Niepokalanie Poczętej w nabożeństwie miesiąca Grudnia ku Jej czci poświęconym: Nabożeństwo grudniowe ku czci Niepokalanego Poczęcia NMP — dzień 8
- Rodzina w okresie Bożego Narodzenia. Cz. 1. Przed Narodzeniem Pana Jezusowym. Dzień 8
- uczczenia Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny: Nabożeństwo do Najświętszej Panny Maryi Niepokalanie Poczętej.
- Akcja ratunku dla Polski: Siła Katolickiego Patriotyzmu przez wstawiennictwo dusz czyśćcowych.
Poznaj również katolickie nauki na uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny zawarte w Żywotach Świętych Pańskich napisanych przez:
- O. Prokopa Kapucyna.
- X. Piotra Skargę T.J.
- X. Juliana A. Łukaszkiewicza.