🔉II NIEDZIELA ADWENTU. Rozmyślanie. Uwięzienie Św. Jana i pożytek utrapień.

Zdjęcie: Przenajświętszego sakramentu ,zbawienie dusz,Maryja,dusze oziębłe,zbliżamy się do śmierci ,Jezus,okazje do grzechu,o nabożeństwie,grzech niewdzięczności,doskonałość,łaski bożej,zmartwychwstanie ciał,g

Dzisiejsza II Niedziela Adwentu skłania nas do głębszej refleksji nad naszym życiem duchowym. Rozważanie o uwięzieniu Świętego Jana Chrzciciela i pożytku utrapień może być inspiracją do przemyśleń nad naszymi własnymi trudnościami i cierpieniami. Święty Jan, choć uwięziony, nie tracił nadziei i wiary, pozostając świadkiem Bożej Prawdy choćby w najtrudniejszych chwilach. Jego przykład uczy, iż każde utrapienie może mieć głębszy sens i może nas przybliżać do Pana Boga. Znajdź chwilę na duchową refleksję nad tymi rozważaniami, aby umocnić swoją Wiarę i odnaleźć pokój oraz sens w trudach codziennego życia.

Wysłuchaj rozmyślania:

KRÓTKIE AKTY MIŁOŚCI BOŻEJ DO UŻYCIA W CZASIE ROZMYŚLANIA. Jezu, mój Boże, kocham Cię nade wszystko, we wszystkim, z całego serca, bo na to tak bardzo zasługujesz. Panie, żałuję, iż Cię obrażałem, Dobroci Nie­skończona; nie pozwól, bym Cię miał jeszcze kie­dy obrazić. Jezu, Miłości moja, spraw, abym Cię zawsze kochał, a potem czyń ze mną, co Ci się podoba. Jezu mój, chcę żyć, gdzie Ci się podoba, i chcę cierpieć, jak Ci się podoba; chcę umrzeć, kiedy zechcesz. Jezus niech będzie w mym sercu, a Marya w mym umyśle. Niech Jezus, Marya, Józef będą życiem moim. W roztargnieniach mów: Panie, dopomóż mi do wykonania dobrych postanowień i udziel mi siły, bym odtąd dobrze żyć rozpoczął, niczym bowiem jest to, co dotąd uczyniłem.

Rozmyślanie.

„A Jan usłyszawszy w więzieniu Dzieła Chrystusowe” — (Mat. 11, 2).

PRZYGOTOWANIE. — Utrapienia bardzo wiele przynoszą nam korzyści i Pan Bóg nam je zsyła, aby wzbogacić nas tym większymi Łaskami. Tego do­świadczył Św. Jan, który będąc w więzieniu, do­wiedział się o Czynach Pana Jezusa i zasłużył sobie na najwyższe odeń pochwały. jeżeli więc jakie strapie­nie nam dolega, nie skarżmy się, ale obejmijmy nasz krzyż z poddaniem, z wdzięcznością za Łaski.

I. — Pan Bóg, dopuszczając na dusze, które mi­łuje, przeciwności, obdarza je wielkimi Łaskami. Św. Jan, będąc w więzieniu, w kajdanach, w uci­sku, dowiedział się o Czynach Pana Jezusa i otrzymał odeń najwznioślejsze pochwały. Pan Jezus nazwał go mężem mocnym, surowym pokutnikiem, naj­większym prorokiem; powiedział o nim, iż jest owym Aniołem, „który zgotuje drogę Twą przed Tobą”. Niezmiernie więc pożyteczne są dla nas przeciwności — zsyła nam je Pan Bóg nie dla­tego, by chciał nam źle, ale iż pragnie naszego dobra.

Kto nie jest kuszony, cóż wie? Kto żyje w pomyślności i żadnych cierpień nie doznaje, nie zna stanu swej duszy — uderzają nań liczne pokusy: pychy, próżnej chwały, nienasyco­nej chciwości bogactw, zaszczytów, przyjemno­ści.

Cierpienia chronią nas od tych pokus — czy­nią nas pokornymi, zadowolonymi ze stanu, w ja­kim pozostajemy z Woli Bożej.

Otwierają nam oczy, zamknięte pod wpływem pomyślności; jeżeli zaś jesteśmy w grzechu, nie tylko nas prowadzą, jak owego marnotrawnego syna, do Nóg naszego Ojca Niebieskiego, ale sprawiają zarazem, iż zadość czynimy przez nie Panu Bogu za grzechy popeł­nione o wiele lepiej, niż moglibyśmy to uczynić przez dobrowolne pokuty. Toteż Św. Augustyn tak mówi do grzesznika, który skarży się na Pana Boga, iż go doświadcza: Bracie mój, o gdybyś wiedział, jak te cierpienia są skutecznym lekarstwem na ra­ny, jakie ci grzechy zadały!

Jeśli zaś jesteśmy sprawiedliwi, cierpienia od­rywają nasze serca od rzeczy ziemskich, które je­dynie gorycz nam sprawiają i kierują wszyst­kie uczucia naszego serca ku Niebu, gdzie króluje szczęście prawdziwe; przypominają nam często Pana Boga — pobudzają nas, byśmy uciekali się do Jego Miłosierdzia, stawiając nam tę Prawdę przed oczy, iż On tylko może nas wspomóc w nędzach naszych. — Co więcej, pod wpływem cierpień po­zyskujemy wielkie skarby zasług przed Panem Bogiem, dają nam one bowiem sposobność do ćwiczenia się w cnotach, szczególniej miłych Panu Bogu — jak to w pokorze, cierpliwości, zgadzaniu się z Wolą Bożą… itd.

Jednym słowem, cierpienia są tak bardzo po­żyteczne, iż Św. Jakub Apostoł tego nazywa błogosławio­nym, kto je znosi z poddaniem. Błogosławiony mąż, który zwycięża pokusę.

II. — Kto cierpi na tej ziemi, ma znak pewny, iż miły jest Panu Bogu i o tyle milszy, o ile większe są cierpienia. A iżeś był przyjemny Panu Bogu, powiedział Anioł do Tobiasza, potrze­ba było, aby cię pokusa doświadczyła. Pan Jezus jeszcze jaśniej to powiedział Św. Teresie od Jezusa z Avili: Córko moja, rzekł do niej, wiedz, iż te du­sze są najmilsze Memu Ojcu, które najwięcej cier­pią. Toteż wspomniana Święta, tym duchem ożywiona mawiała, iż swych cierpień nie zamieni­łaby na wszystkie skarby świata.

I my też takim duchem winniśmy być ożywie­ni, jeżeli chcemy osiągnąć Niebo i cieszyć się Chwa­łą Świętych. Dalecy więc od narzekania w prze­ciwnościach, obejmujmy je wdzięcznym sercem; nie tylko ze zdaniem się na Wolę Bożą, ale owszem, z radością, iż Pan Bóg tak z nami postępuje, jak ob­szedł się z Jezusem, Mężem boleści, i Najświętszą Dziewicą, Królową Męczenników. Powta­rzajmy często z Hiobem: Jeśliśmy przyję­li dobra z Ręki Bożej, czemubyśmy złego przyjmować nie mieli? Je­żeli ochotnie przyjmowałem od Pana Boga dobra, tj. pomyślność ziemską, czemużbym z tym większą euforią nie miał z Jego Ręki przyjąć zła, tj. prze­ciwności, które o wiele większe, niźli pomyśl­ność, przynoszą mi korzyści? Niechaj Pan Bóg rozpo­rządza mną i tym, co do mnie należy, jak Mu się podoba i niech będzie zawsze Imię Pańskie błogosławione.

Modlitwa. Takie, mój Boże, czynię postanowienie. ale znasz nędzę moją, wzmocnij mnie więc Swą Świę­tą Łaską, pobudź me serce, by przygotowywało drogi dla Twego Jednorodzonego Syna, aby Jego Przyjście wyjednało mi Łaskę, bym służył Ci ser­cem czystym i szczerym. Spraw to z Miłości ku Jezusowi i Najświętszej Dziewicy, Która jest naszą Orę­downiczką, Ratunkiem naszym. Amen.

Rozmyślania na wszystkie dni całego roku

z pism Św. Alfonsa Marii Liguoriego

1935 r.