I TYDZIEŃ ADWENTU. CZWARTEK. Rozmyślanie. Na Łonie Ojca. (O. BERNARDYN GOEBEL)

salveregina.pl 1 miesiąc temu

Zdjęcie: Przed Bogiem

Adwent jest czasem głębokiej refleksji i duchowego przygotowania na Przyjście Chrystusa. Rozmyślania „Na Łonie Ojca” w czwartek pierwszego tygodnia Adwentu są niezwykle ważne dla osób zakonnych i duchowieństwa. Te rozważania pomagają zgłębić Tajemnicę Bożej Miłości, prowadząc do bliższego zjednoczenia z Panem Bogiem i umocnienia duchowego powołania.

Rozmyślanie.

NA ŁONIE OJCA.

Celano pisze o Św. Franciszku z Asyżu: „Z całej duszy przepełnionej tęsknotą, całym płomiennym sercem pragnął żyć jak najdoskonalej według Nauki Pana naszego Jezusa Chrystusa i wstępować w Jego Ślady. Pokora przejawiająca się w Tajemnicy Wcielenia i miłość potwierdzona Męką, do tego stopnia zajmowały ustawicznie umysł Franciszka, iż nie chciał myśleć o niczym innym”. I my także w czasie Adwentu i Bożego Narodzenia weźmy za przedmiot rozważań pokorę Słowa Wcielonego. Zwróćmy najpierw spojrzenie ku tej wspaniałości, jaką otoczone było Słowo Przedwieczne na Łonie Ojca i z Której ku nam zstąpiło.

1. Pierwej nim powstał świat.

U schyłku swego ziemskiego życia modlił się Zbawiciel: „A teraz wsław Mnie Ty, Ojcze, u Siebie tą Chwałą, Którą miałem u Ciebie pierwej nim powstał świat” (Jan 17, 5). Tymi słowy wskazuje pierwszy rys otrzymanej od Ojca Chwały, Chwały Przedwiecznej, istniejącej dawniej niż świat. Życie Zbawiciela to nie tylko te 33 lata, które spędził na ziemi. Sięga ono wstecz, dalej niż dzieje całej ludzkości; o miliony, miliony lat dawniej, niż mógł istnieć wszechświat i świat duchów. Słowo istniało już przed początkiem tych wszystkich światów, zanim czas rozpoczął swój bieg (zob. Jan 1, 1). W Księdze Przypowieści Mądrość Boża mówi o Sobie: „Od wieku jestem ustanowiona i od dawna pierwej niźli się ziemia stała” (Ks. Przyp. 8, 23)

Ponieważ Słowo istnieje dawniej niż świat i czas, musi stać ponad światem i ponad czasem, musi posiadać Boską Naturę. Dlatego Św. Jan pisze jednym tchem: „Na początku było Słowo… i Bogiem było Słowo” (Jan 1, 1). Słowo jest Panem Bogiem jako Słowo, to znaczy, iż przez Nie wypowiada się Pan Bóg, poznając Przedwiecznie Sam Siebie. Do Niego stosują się słowa: „Tyś jest Synem Moim, Jam Ciebie dziś zrodził” (Ps 2, 7). Słowo jest pełnym i całkowitym obrazem Ojca. Syn jest wspólistotny Ojcu. Jest „jasnością Chwały i odbiciem Istoty Jego” (Żyd. 1, 3). Jako Syn, jest Słowo Przedwieczną, nie stworzoną, uosobioną Mądrością i Pięknością Pana Boga, „jasnością Wiecznej Światłości” (Ks. Mądr. 7, 26), tak jak Ojciec jest uosobieniem wzniosłości i Majestatu, a Duch Święty uosobieniem Miłości i Łaskawości Boga. Gdzież jest więcej spokoju niż w Mądrości? Cóż bardziej radosnego i przyjaznego nad Światło? Bardziej zachwycającego nad piękno? Oto jest drugi rys Chwały, o którym myślał Zbawiciel modląc się: „Ojcze, chcę aby i ci, których Mi dałeś, byli ze Mną tam, gdzie Ja jestem, aby oglądali Chwalę Moją, jaką Mi dałeś, boś Ty Mnie umiłował przed stworzeniem świata” (Jan 17, 24). Przed oczyma naszej Wiary coraz wyżej wyrasta Ten, Który raczył do nas się zniżyć.

— Zastosowanie. Chrystus Pan jest naszym Bratem, naszym Zbawicielem, do Którego mamy się odnosić z zaufaniem i miłością. Równocześnie jednak jest i pozostanie zawsze Jednorodzonym, Przedwiecznym Synem Bożym, Któremu należy się najgłębsza cześć. Jak głęboką czcią otacza Kościół Święty Ewangelię Świętą jako Słowa Chrystusa Pana. Czyta ją i słucha stojąc. Podczas uroczystej celebry księgę Ewangelii umieszcza się między płonącymi świecami, okadza się ją, a celebrans składa na niej pocałunek. Głęboka wiara wieków średnich kazała przepisywać Ewangelię ozdobnymi, pozłacanymi literami, dawać jej cenną oprawę. Jak wielką czcią otacza Kościół Święty Eucharystyczne Ciało i Krew Chrystusa Pana. Nic nie wydaje się zbyt cenne i zbyt piękne dla przyozdobienia Domu Bożego, Ołtarza, Tabernakulum. Jakim uszanowaniem tchną ceremonie kościelne, modlitwy, jakie Kościół Święty do Chrystusa Pana wznosi. Przypomnijmy sobie choćby tylko Te Deum: „Chryste, Królu Chwały! Tyś jest Przedwiecznym Synem Ojca! Siedzisz na Prawicy Bożej, w Królestwie Chwały Ojca”. Albo Gloria: „Tyś Sam Święty, Tyś Sam Panem, Tyś Sam Najwyższy!”

— Postanowienie. Głęboki szacunek dla Chrystusa Pana w Ewangelii.

2. „W Nim wszystko zostało stworzone”.

Istnieje tajemniczy związek między Przedwiecznym Życiem Syna w Łonie Ojca a stworzeniem, więc i nami. W Synu Swoim uznał Ojciec Przedwiecznie doskonałą „Jasność Chwały i odbicie Istoty Bożej”. Stworzenia są ledwie cieniem Istoty Bożej, widzieć w nich można tylko słabe płomyki Bożej Jasności. Syn był Skarbnicą, w której Ojciec złożył Nieskończoną Pełnię i rozmaitość bogactw, otwartą księgą, ukazującą niezliczone możliwe porządki stworzenia, jeden wznioślejszy od drugiego; księgą, w której Ojciec czytał z niewysłowionym upodobaniem. W Osobie Syna widział Ojciec także nas i Przedwiecznie nas umiłował. Byliśmy jak gdyby kropelką rosy na tęczy, która okalała Ojca i w której Jego Boskie Światło załamywało się miliony razy: jak gdyby drobniutką perłą w koronie, wieńczącej uosobioną Mądrość. Gdy zaś Ojciec postanowił urzeczywistnić taki porządek stworzenia, w którym i dla nas znalazło się miejsce, wtedy, idąc za Swą Przedwieczną Mądrością — skierował Swe pełne Miłości Spojrzenie na otwartą przed Nim księgę. Dlatego Św. Paweł Apostoł pisze o Chrystusie Panu: „On jest obrazem Boga niewidzialnego, Pierworodnym wszelkiego stworzenia. Albowiem w Nim wszystkie rzeczy zostały stworzone na Niebie i na ziemi, widzialne i niewidzialne, czy to Trony, czy Państwa, Księstwa czy Władze. Wszystko przez Niego… stworzone zostało” (Kol. 1, 15-17). Wieczna Chwała Tego, Który uniżył się do nas, na tym polega, iż był wcześniej niż świat, przewyższa świat, jest Stwórcą całego świata. Jakże słusznie mówił Św. Franciszek Seraficki o „pokorze Tajemnicy Wcielenia”.

— Zastosowanie. Św. Franciszek z Asyżu i pod tym względem okazał się mężem prawdziwie katolickim. Jego seraficka miłość do Zbawiciela była zawsze pełna czci. Znamienne są jego słowa w liście do kapituły generalnej: „Gdy usłyszycie Jego Imię, módlcie się z bojaźnią i uszanowaniem, pochyliwszy się głęboko do ziemi. — Niech na wieki będzie błogosławiony Pan nasz Jezus Chrystus, Którego Imię znaczy: Syn Najwyższego” (Bonmann). W Testamencie swym zaś tak napomina: „Ponad wszystko chcę cenić i czcić tę Świętą Tajemnicę — Najświętsze Ciało i Najświętszą Krew Chrystusa Pana — i przechowywać te Święte Postacie w miejscu odpowiednim. o ile zdarzy mi się spotkać Jego Najświętsze Imię i Jego Słowa w miejscach nie dość godnych, zbiorę je i będę prosił, by je podjęto i złożono w miejscu odpowiednim”.

— Postanowienie. Głęboki szacunek dla Chrystusa Pana w Najświętszym Sakramencie.

Modlitwa.

Zbawicielu mój Odkupicielu! Raduję się z Twej Boskiej Wielkości i Chwały. Przepraszam Cię najpokorniej za wszelkie uchybienia czci Twojej, szczególnie względem Twoich Świętych Słów i Najświętszego Sakramentu. Daj mi wiarę głęboką i żywą, abym „Imię Twoje po wszystkie czasy otaczać umiał czcią i miłością”. Amen.

Źródło: O. Bernardyn Goebel OFMCap. – PRZED BOGIEM. Rozmyślania na wszystkie dni roku kościelnego. T. II., 1965r.

Zachęcamy do:

poznania Nauki katolickie. Okres Bożego Narodzenia – Adwent.
uczczenia Tajemnicy Wcielenia Syna Bożego: Nabożeństwo na okres Adwentu.
uczczenia Najświętszej Maryi Panny, Niepokalanie Poczętej w nabożeństwie miesiąca Grudnia ku Jej czci poświęconym: Nabożeństwo grudniowe ku czci Niepokalanego Poczęcia NMP — dzień 5
Rodzina w okresie Bożego Narodzenia. Cz. 1. Przed Narodzeniem Pana Jezusowym. Dzień 5
Akcja ratunku dla Polski: Siła Katolickiego Patriotyzmu przez wstawiennictwo dusz czyśćcowych.