Umarł Hiob stary i w pełni dni. (Hi 42,17)
וַיָּ֣מָת אִיֹּ֔וב זָקֵ֖ן וּשְׂבַ֥ע יָמִֽים׃
καὶ ἐτελεύτησεν Ιωβ πρεσβύτερος καὶ πλήρης ἡμερῶν.
Vixit autem Iob post hæc, centum quadraginta annis, et vidit filios suos, et filios filiorum suorum usque ad quartam generationem, et mortuus est senex, et plenus dierum. (Hi 42,16)
Wszystko dobre, co się dobrze kończy, mówimy. Jednak dojście do szczęśliwego zakończenia jest wymagające, pełne niekoniecznie pożądanych przygód, czego przykładem jest biblijny Hiob. Ale to właśnie nieszczęścia, które go w życiu spotkały, wobec których zachował godną uznania cierpliwość zapewniły mu niekończącą się popularność i karierę. To powiedzenie “Hiobowa wieść”, czy też nazwa choroby – zespół Hioba – wzięły się od jego imienia. My, katolicy, uznajemy Hioba za świętego, (imieniny obchodzi 10 maja), bo ma nam wiele do powiedzenia. Zwłaszcza uczy nas cierpliwości, która potrafi nas przeprowadzić przez najtrudniejsze doświadczenia bez utraty wiary w szczęśliwe zakończenie.
