A gdy słońce chyliło się ku zachodowi, Abram zapadł w głęboki sen i opanowało go uczucie lęku, jak gdyby ogarnęła go wielka ciemność. (Rdz 15,12)
וַיְהִ֤י הַשֶּׁ֨מֶשׁ֙ לָבֹ֔וא וְתַרְדֵּמָ֖ה נָפְלָ֣ה עַל־אַבְרָ֑ם וְהִנֵּ֥ה אֵימָ֛ה חֲשֵׁכָ֥ה גְדֹלָ֖ה נֹפֶ֥לֶת עָלָֽיו׃
umque sol occumberet, sopor irruit super Abram, et ecce horror magnus et tenebrosus invasit eum.
περὶ δὲ ἡλίου δυσμὰς ἔκστασις ἐπέπεσεν τῷ Αβραμ, καὶ ἰδοὺ φόβος σκοτεινὸς μέγας ἐπιπίπτει αὐτῷ.
Groza (אֵימָה ʼęmah) – w języku hebrajskim אֵימָה oznacza przerażenie, lęk, strach. W Starym Testamencie rzeczownik ten występuje także w znaczeniu religijnym, dotyczącym doświadczenia Boga, który na przykład wywołuje grozę wśród nieprzyjaciół Izraela tak, iż sami rzucają się do ucieczki (Wj 23,27).
W dzisiejszym pierwszym czytaniu z Księgi Rodzaju (15, 5-19), uczucie lęku ogarnia Abrahama jak ciemność (w. 12). Jego przerażenie jest przygotowaniem do spotkania z Bogiem i wejścia z Nim w przymierze (ww. 17-18). Abraham spotyka Boga, który działa i אֵימָה, w tym kontekście, oznacza także obawę i oszołomienie, bojaźń, dezorientację i zdziwienie. LXX tłumaczy ten termin greckim φοβέω (fobeō). Jego doświadczenie bliskości Boga jest wejściem w tajemnicę, którą mistrzowie życia duchowego nazywają mysterium tremendum et fascinans, jednoczesnym doświadczeniem grozy i zachwytu.
W dzisiejszej Ewangelii o Przemienieniu Jezusa, podobne doświadczenie jest udziałem Piotra, Jakuba i Jana: „gdy pojawił się obłok i okrył ich swoim cieniem; a przy ich wchodzeniu w obłok przestraszyli się (φοβέω)” (Łk 9,34). Doświadczenie tajemnicy Jezusa, która dla apostołów jest tremendum et fascinans, wyraża się także w ich milczeniu: „nikomu nic nie opowiedzieli o tym, co widzieli” (w. 36). Różne doświadczenia życia, często wywołują w nas strach. Wtedy przykładem może być dla nas Dawid, który woła z mocą do własnego serca: „Pan moim światłem i zbawieniem moim, kogo miałbym się lękać!? Pan obrońcą mego życia, przed kim miałbym czuć trwogę!?” (Ps 27,1).
Hebrajskie słowo groza אֵימָה [ʼęmah]…
