Pan rzekł: «Gdybyście mieli wiarę jak ziarnko gorczycy, powiedzielibyście tej morwie: „Wyrwij się z korzeniem i przesadź się w morze!”, a byłaby wam posłuszna». (Łk 17,6)
εἶπεν δὲ ὁ κύριος· εἰ ἔχετε πίστιν ὡς κόκκον σινάπεως, ἐλέγετε ἂν τῇ συκαμίνῳ [ταύτῃ]· ἐκριζώθητι καὶ φυτεύθητι ἐν τῇ θαλάσσῃ· καὶ ὑπήκουσεν ἂν ὑμῖν.
Dixit autem Dominus si haberetis fidem sicut granum sinapis diceretis huic arbori moro eradicare et transplantare in mare et oboediret vobis.
We wszystkich miejscach NT, gdzie jest mowa o gorczycy (σίναπι) najprawdopodobniej chodzi o gorczycę czarną (w odróżnieniu od białej i żółtej), ponieważ jej ziarenka są rzeczywiście bardzo małe, natomiast łodyga rośnie stosunkowo wysoko (do 4m). Z tego powodu kontrast pomiędzy wielkością nasienia i wyrośniętego krzewu jest wyraźny, a siła porównania, które ma obrazować moc wiary uczniów adekwatna. W starożytności małość ziarnka gorczycy była przysłowiowa, jakkolwiek również wtedy znano jeszcze mniejsze ziarenka (np. cyprysu). W Nowym Testamencie kilkakrotnie mówi się o wierze jak ziarnko gorczycy (Łk 17,6 i Mt 17,20), a sam Jezus wykorzystuje jej obraz także w swojej przypowieści (Mk 4,30-32), by opowiedzieć o potędze Królestwa Bożego. W kontekście Łk 17 chodzi o wiarę uczniów, wszak oni sami wołają do Pana „przymnóż nam wiary”, a Jezus używając obrazu ziarnka gorczycy, chce zwrócić uwagę na to, co najważniejsze dla człowieka, na wewnętrzny rozwój, adekwatny dla ziarnka gorczycy, która przecież może stać się wybujałym krzewem. Ów rozwój staje się możliwy i widoczny jedynie dla tego, kto potrafi zobaczyć element nadprzyrodzony, boski. Wówczas dopiero jego wiara ma moc „przesadzania drzew”.
