Godzina Święta. Sierpień. Trzeci Czwartek Miesiąca.

salveregina.pl 1 miesiąc temu

Zdjęcie: Chrystus-w-Getsemani

Godzina Adoracji w nocy o 23.

Intronizacja Serca Jezusowego 1922

Nauka.

Godzina święta (Adoracji) jest to modlitwa myślna lub ustna trwająca godzinę wieczorem we czwartek, na pamiątkę smutku i konania Pana Jezusa w Ogrojcu.

Początek tego nabożeństwa pochodzi od Św. Marii Małgorzaty. Razu pewnego pokazał się jej Pan Jezus i tak do niej powiedział: „Każdej nocy z czwartku na piątek dam ci odczuć ów smutek, jakiego doznawałem w Ogrodzie Oliwnym. Abyś mi towarzyszyła w mej pokornej modlitwie, jaką wtedy zanosiłem do ojca mojego, wstaniesz o godzinie jedenastej, upadniesz na twarz na ziemię, aby uśmierzyć Gniew Boży, i prosić będziesz o Łaskę dla grzeszników, abyś mi osłodziła nieco smutek, jakiego doznawałem opuszczony przez apostołów, którym musiałem czynić wyrzuty, iż jednej godziny nie mogli czuwać ze Mną”.

Niepojętymi Łaskami odpłacał jej Pan Jezus za to pobożne ćwiczenie.

Polecamy wtedy wszystkim przyjaciołom Serca Pana Jezusa, aby odprawiali tę świętą godzinę, o ile już nie każdego czwartku, to przynajmniej przed pierwszym piątkiem miesiąca.

Nabożeństwo to można odprawić w kościele albo w domu.

Nie ma na to żadnej przepisanej modlitwy. Można rozważać o smutkach Pana Jezusa w Ogrojcu, albo o smutku jakiego doznaje, będąc Obecny w Najświętszym Sakramencie. Można w czasie tej godziny odprawiać drogę krzyżową, odmawiać Różaniec, przygotować się do Spowiedzi itp.

Rozmyślanie. Błogosławionaś Ty między niewiastami.

Źródło: Dodatek do Głosu Eucharystycznego Maj 1926 r.

UWIELBIENIE.

Błogosławionaś Ty między niewiastami!
O Maryo, najświętsza i najsłodsza Dziewico,
błogosławionaś Ty wśród niewiast, błogosławionaś
ponad wszystkie stworzenia. To znaczy, że
otrzymałaś więcej łask, aniżeli wszystkie razem
stworzenia. Pan Bóg też więcej Cię ukochał niż
Aniołów, Cherubinów i Serafinów, więcej niż
wszystkich ludzi. Dlatego też, połączywszy wieljkość
z głęboką pokorą, stałaś się najdoskonalszą
adoratorką w duchu i w prawdzie.

„Bliskość Boga wzrusza człowieka, przejmuje
zdziwieniem, lub zachwyca i unosi. Mojżesz
nawiedzony przez Boga, wpada w zachwycenie,
Jeremiasz milknie, Piotr i Jan podczas*
Przemienienia tracą zmysły” (O pat Bolo: Łaski
pełna, str. 202). A do kogoż więcej się Bóg
zbliżył jak do Maryi? Ubłogosławiona więc ponad
wszystkie dusze wybrane, żyła Maryja
w ustawicznym zachwycie na widok cudów Bożych,
które widziała oczyma wiarą oświeconymi, a do tych cudów i Ona sama należała i była
ich nierozłączną cząstką. Gdy usłyszała pozdrowienie
swojej krewnej Elżbiety, która powtórzyła
słowa Archanioła, nie zważała już na nic,
a usta jej dziewicze zanuciły hymn uwielbienia
i wdzięczności: „Uwielbia dusza moja Parna”.
Dusza moja, najlepsza cząstka mojej istoty, najwyższa,
najmniej niegodna Swego Twórcy ma
wielbić mego Pana.

„Gdyby Bóg nie był nieskończony, chciałaby.
Go do nieskończoności powiększyć, woli jednak,
że to niemożebne. Powiększa przecież wielkość
Jego, oddając się Mu całkowicie, jako jego
królestwo, jako Jego świątynią. Powiększa wielkość
Jego, przyjmując Jego słowo, otwierając
duszę na przyjęcie Ducha Świętego, oddając się
Jego Wszechmocy, aby z jej krwi i z jej ciała
uczynił ciało i krew Słowa Swojego. Z Niej
On bierze naturę ludzką, przez którą już zaczyna
się objawiać, rozlewać namaszczenie Swoje, napełniać
stworzenie prawdą, łaską i życiem. Przez
Chrystusa i w Chrystusie Wielbicielu i Kapłanie
Bóg staje się Maryi’ wszystkim we wszystkim”
(Ks. Gay, Rozmowy o tajemnicach Różańca św.).

Podobne uczucia napełniały zawsze Serce N iepokalanej Dziewicy, tak w Nazarecie, jakj
w H ebronie i w Betlejem ie. W W ieczerniku
w obec bieluchnej H ostii, jak i’ na Kalwarii w obec
U krzyżow anego zawsze dusza M aryi w ielbiła
Rana, a le p iej’jesz cze wielbi Go w niebie
w wieczności.

DZIĘKCZYNIENIE.

Błogosław i om ś Ty między niewiastami!
Przed Tobą wiele było niew iast sławnych, jedne
czystością, inne m ęstw em ; te w iernością, tamte)
pięknością; a były to tylko figury, dalekie od
arcydzieła łaski i cnoty, jakie Bóg m iał spełnić
w Tobie. T rzy czcigodne m atki Izraela: Rachela,
Rebeka i Sara sław ne są, iż wydały
ludow i Bożemu dziedziców obietnic M esjasza;
ale były to tylko blade gw iazdy w porów naniu
z Matką powszechnego Kościoła, współuczestniczką
w wielkim dziele odkupienia, Niewiastą, która dała św iatu sam ego Boga-Człowieka.

Marya, siostra Mojżesza i Debora walczyły
i zw yciężyły nieprzyjaciela. Każda przypomina
w yzw olenie ludu Bożego, każda śpiewała hymn
św iętej radości. One przedstawiały tylko wielkie wyzwolenie świata przez Maryję, pieśni ich były
dopiero przygrywką do „M agnificat”. Toteż
śpiew wdzięczności, który śpiewa naród Betulid
Judycie, przepływa po nad nią i płynie dalej
przez przeciąg wieków, by wielbić Triumfatorkę
Niepokalaną, która zbawia w prostocie i cnocie,
nie małą mieścinę judejską ale ludzkość całą.

„Bóg w wszechmocy swojej ubłogosławił
Cię i starł ręką twoją nieprzyjaciół naszych.
Tyś błogosławioną nad wszystkie niewiasty córą
Ojca- niebieskiego… Tyś chwała Jeruzalem. Tyś
radość Izraela, Tyś sławą narodu Twego (Judyt.
13, 2 2 ; 15, 10).

Ty o Maryjo przewyższyłaś ją też wdzięcznością
i euforią serca, gdyś zanuciła ten hymn
najdoskonalszej wdzięczności odkupionego człowieka.

Ponieważ, o Maryjo ubłogosławionaś jest
od Boga, błogosławioną będziesz i od ludzi, ponieważ
wszystkie, spływające na Ciebie błogosławieństwa,
spłyną na nas jako dobrodziejstwa
Boże. „A oto błogosławioną mię zwać będą
wszystkie narody ziemi”.

Jaka cudna przepowiednia sama jedna wystarczająca
za dowód prawdziwości naszej świętej religii. Od owej chwili spełnia się coraz lepiej
przepowiednia Przenajświętszej Dziewicy.
Każdy wiek skłonił się przed tą dziewicą błogosławioną,
podziwiał ją, czcił, błagał, winszował
Jej, wyznawał Ją najszczęśliwszą, szczęście
Jej uznawał za najwyższe, nieporównane, jedyne.

Ażeby uczestniczyć coraz więcej w łasce,
chwale i szczęściu naszej Najśw. Matki, czujmy,
kochajmy, uwielbiajmy Przen. Sakrament, który
jest błogosławionym owocem, przez Nią nam pozostawionym,
zawierającym wszystkie tajemnice,
którym ona zawdzięcza euforia i wielkość Swoją.

W obecności Syna Bożego i Syna Maryi, odnawiającego
na ołtarzach naszych Ofiarę kalwaryjską,
szczególnie gdy Go posiadamy w sercu naszym
przez Komunię świętą, powtarzajmy Magnificat
wraz z Maryją, bo w nas i dla nas także
uczynił Pan wielkie rzeczy: Magnificat! Magnificat!

PRZEPROSZENIE.

Błogosławionaś Ty między niewiastami! Błogosławionaś między niewiastami, o Maryo, boś została wybraną na Matkę Zbawiciela, abyś wraz z nim pracowała nad Zbawieniem świata. o ile Jezus jest Zbaw icielem , Tyś ratunkiem naszyim;
jeśli On N ąpraw icielem , Tyś N apraw czynią.
Posłannictw em najw yższym M aryi było przeważyć
przeklęty wpływ Ewy, praw ie tak, jak’
m isją Jezusa była popraw a upadku ludzkiego,
spow odow anego przez Adama. W szystko złe, pochodzące
o d Ew y znajduje napraw ę odpow iednią,
której M aryja, o ile nie jest spraw czynią,
to je st w zniosłym i najlepszym wyrazem. Jeżeli
złe pochodzi z grzechu, znajduje napraw ę w M ary
i; o ile to złe jest boleścią naturalną, pochodzącą
z grzechu; i od tego M aryja jest cudow nie
uw olnioną. W szystkie niew iasty odziedziczyły
w iele złego od Ewy, M aryja niew inna i błogosław
iona jest praw dziw ie niew iastą „błogosławioną m iędzy niew iastam i”.

Ewa zgrzeszyła przez pychę: szatan jej pow
iedział: „będziesz jako bog o w ie” — przez bunt,
szatan ją zapytał: „dlaczego ‘wam Pan zakazał?”,
przez zm ysłow ość, owoc bowiem w ydał się jej
„sm acznym ” — przez ciekawość, chcąc się przekonać
10 w łaściw ościach tego, co było zakazanym,
przez w ielom ów ność, nie byłaby bowiem przyszłą
do tego nieszczęścia, gdyby nie była tak długo
rozmawiała z wężem. Zadziwiającym jest zaiste, jak córki Ewy naśladują swą matkę, ulegając
tymże skłonnościom i poddając się upadkom.

Marya naprawiła te wszystkie nędze przez
pokorę i posłuszeństwo, przez milczenie, um artwienie
i wstrzemięźliwość nadzwyczajną!

Podług św. Augustyna „imatka rodzaju ludzkiego
wysłużyła światu karę, a Matka Boża przyniosła
mu zbawienie. Ewa zaszkodziła nam, zabijając
nas, Maryja stała się nam użyteczną, ożywiając
nas. Jedna nas zraniła, druga nas uleczyła.
Posłuszeństwo i wiara Maryi wynagrodziły
nieposłuszeństwo i bezbożność Ew y”.

Dlatego też zasługujesz na to, abyś była błogosławioną
od Boga i od ludzi, o święta Matko
Boga i ludzi, za współdziałanie z Bogiem
w wielkim dziele odkupienia rodzaju ludzkiego.

My także chcemy zasłużyć, abyśmy byli błogosławieni,
łącząc nasze cierpienia, wynagradzania
i ofiarę z Twoimi i z ofiaram i Raną Jezusa,;
abyśmy pracować mogli także nad zbawieniem! naszych braci.

PROŚBA.

„Blwgoslawionaś Ty między niewiastami!“ O Maryo, Tyś ukochana przez Boga, Ty Mu się podobasz ponad wszystkie stworzenia. Tyś Matką Jego! Tyś wszechmocna Twoją modlitwą,
bo On Ci niczego odmówić nie może. Nie dziwię
się, »że Cię nazywają wszechmocą błagającą.

„Gdybyśmy przypuścić mogli — mówi Suarez
— iż błogosławiona Marya Dziewica prosiłaby
o co, czemu by się cały Dw ór niebieski
sprzeciwiał, — jak u proroka Daniela widzimy
jednego anioła opierającego się drugiemu — modlitwa
Najśw. Dziewicy byłaby możniejszą niż
wartość i skuteczność próśb wszystkich innych
świętych. Święty Dominik, wypędzając szatana
z opętanego, zmusił go do wyznania, iż jedno
westchnienie Maryi więcej znaczy niż modlitwy
wszystkich świętych i iż szatan lęka się Jej
więcej niż wszystkich świętych razem. Tak Maryja
jest zawsze, na niebie i na ziemi, błogosławioną
nad wszystkie stworzenia. Powinniśmy
więc ufać, iż przez Nią otrzymać możemy
wszystkie łaski potrzebne do chwalenia Jej Syna
i rozszerzania Królestwa Eucharystycznego. — Amen.

Rozważanie. Na Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny.

Czemuż to Niepokalana Dziewica Marya tak niezrównanym blaskiem chwały w niebie jaśnieje? Oczywiście dla zasług i cnót, którymi dusza Jej była ozdobiona, a szczególnie dla doskonałej pokory, przez którą Marya została królową nieba i ziemi, a teraz błagalne i miłości pełne spojrzenie zwracają ludzie z tego padołu płaczu ku Tej, która wniebowzięta nad aniołami i świętymi panuje. Od dziecięctwa ćwiczyła się Najświętsza Panienka w świętej cnocie pokory, ukochała poniżenie i wzgardę wszelkiej próżności, czci i chwały ludzkiej nie szukała, a choćby w chwili zwiastowania, gdy z ust anioła dowiedziała się o niewysłowionym zaszczycie który ją spotkać miał, odrzekła pokornie: „Oto ja służebnica Pańska”. Dla tej właśnie pokory stało się Słowo, Ciałem, a Marya wybranym naczyniem w rękach Boga Wszechmocnego; dlatego Marya została Matką Syna Bożego i wywyższona w niebie, gdzie obok boskiego Syna swojego króluje, będąc wspólnie z Nim przedmiotem miłości i uwielbienia, a sama 0 sobie świadectwo daje w pochwalnym hymnie, Magnificat: „Wyniosłych złożył z tronu, znikczemnił wielmożne; wywyższył, uwielmożnił z pokorę zamożne”.

Pokora — oto droga do nieba; wprawdzie wąska ona i przykra nieraz — ale niezawodnie do celu prowadzi. Pokora, to znamię Serca Jezusowego, to cnota, którą Zbawiciel najusilniej nam zalecał, a ćwiczenia się w niej pragnie i wymaga od tych, którzy Go miłują. Pan Jezus sam, wciąż daje nam przykład pokory przez wprost niepojęte dla nas poniżenie, gdy jako Bóg, więźniem miłości się staje i w Tabernakulum ukryty, na obojętność ludzką i niezliczone zniewagi jest narażony. Pokora, ta prawdziwa pokora, to cnota niesłychanie rzadka i na równi z dobrowolnym ubóstwem zupełnie przez świat niezrozumiana i zapoznana. A jednak cnota ta, jest nam niezbędnie potrzebna, gdyż stanowi ona fundament wszystkich cnót; kto jej zatem nie posiada, lub też w słabym tylko stopniu, ten na kruchej podstawie gmach życia nadprzyrodzonego opiera.

W życiu naszym, na każdym kroku spotykamy okazje do ćwiczenia się w pokorze. Powie nam kto przykre słowo, ostrą uwagę, przyjmijmyż to spokojnie, choć mamy ochotę odwzajemnić się tym samym; gdy inni cieszą się uznaniem, zdania ich są cenione, a o nas nikt się nie troszczy, ani nie zwraca na nas uwagi, oto sposobność, by pohamować budzącą się niechęć lub niezadowolenie. Może pracujemy wiele, ale plonu uznania nie zbieramy, owszem raczej wymówki i krytyki, wtedy, duszo droga szczęśliwą jesteś, gdyż zamiast ludzkiej nagrody, otrzymasz nagrodę od Boga. Chcesz pochwalić się dobrym uczynkiem — zamilknij; popełniłaś błąd, który wymaga sprostowania wobec ludzi, nie ukrywaj winy lub wstydu, ale wyjaw otwarcie, a tymi aktami pokory Serce Pana Jezusa uradujesz. Nie wynoś się nad bliźnich twoich, nie dbaj zbytnio o siebie, nie zazdrość tym, którzy są uprzywilejowani przez Boga lub życie, gdyż to są w rzeczywistości rzeczy marne i nie godne dobrego chrześcijanina, a cóż dopiero tych, którzy się mianują być czcicielami Boga ukrytego i Maryi, pokornej Bogarodzicy.

Starajmy się raczej o błogosławieństwo Boże przez życie ciche i cnotliwe, gdyż ono jedynie ma wartość prawdziwą. Ćwiczmy się w cnocie pokory, w pokorze pochodzącej z miłości na wzór Jezusa i Maryi, wtedy zasłużymy sobie na uczestniczenie w Ich Chwale, w Niebie, a o taką nagrodę warto się starać.

1 Ojcze nasz i 1 Zdrowaś Marya za konających i grzeszników.
1 Ojcze nasz i 1 Zdrowaś Marya w intencji powszechnego triumfu Najświętszego Serca Pana Jezusa, a specjalnie rozszerzenie codziennej Komunii Świętej, Straży Honorowej, Godziny Świętej i Intronizacji Najświętszego Serca Pana Jezusa w rodzinach.
1 Ojcze nasz i 1 Zdrowaś Marya w intencjach osobistych wszystkich tu obecnych.
1 Ojcze nasz i 1 Zdrowaś Marya za naszą Ojczyznę, zwłaszcza o zachowanie jej od bezbożności.

Najświętsze Serce Jezusa, przyjdź Królestwo Twoje. (5 razy).

Niepokalane Serce Maryi, módl się za nami. (3 razy).

Święty Józefie, módl się za nami.

Święta Małgorzato-Mario, módl się za nami.

Litania do Najświętszego Serca Pana Jezusa. Zobacz.