Głód (רָעָב râ‘âḇ)

Oto nadejdą dni – wyrocznia Pana Boga – gdy ześlę głód na ziemię, nie głód chleba ani pragnienie wody, ale głód słuchania słów Pańskich. (Am 8,11)

הִנֵּ֣ה ׀ יָמִ֣ים בָּאִ֗ים נְאֻם֙ אֲדֹנָ֣י יְהוִ֔ה וְהִשְׁלַחְתִּ֥י רָעָ֖ב בָּאָ֑רֶץ לֹֽא־רָעָ֤ב לַלֶּ֨חֶם֙ וְלֹֽא־צָמָ֣א לַמַּ֔יִם כִּ֣י אִם־לִשְׁמֹ֔עַ אֵ֖ת דִּבְרֵ֥י יְהוָֽה׃

Ecce dies veniunt, dicet Dominus: et mittam famem in terram: non famem panis, neque sitim aquæ, sed audiendi verbum Domini.

ἰδοὺ ἡμέραι ἔρχονται, λέγει κύριος, καὶ ἐξαποστελῶ λιμὸν ἐπὶ τὴν γῆν, οὐ λιμὸν ἄρτου οὐδὲ δίψαν ὕδατος, ἀλλὰ λιμὸν τοῦ ἀκοῦσαι λόγον κυρίου·

Często się zdarza, iż hebrajskie rzeczowniki pochodzą od rdzenia czasownika. Tak jest i tym razem. Głód czyli רָעָב pochodzi od czasownika być głodnym רָעֵב ]râ‘êḇ]. Doświadczenie fizycznego głodu chleba i pragnienie wody prorok Amos zestawia z głodem Słowa Bożego. Ten głód będzie sprowokowany przez Boga. Jest to smutny i przejmujący niepokojem, owoc niesłuchania prorockich napomnień. Przyjdą takie dni, kiedy będą szukać słów Pańskich a nie znajdą. Pozostaną w nienasyconym głodzie.

Od pewnej strony to jest błogosławiony głód, gdyż skłania do weryfikacji tego, czym się karmię. Czasem tak jest, iż to pragnienie Słowa Bożego umiera, gdy przestajemy wiernie słuchać tego, co Bóg mówi. Wówczas sam Pan zsyła pragnienie pokarmu, który jest prawdziwy i syci nie żołądek ale serce.