Dzień ten będzie dla was dniem pamiętnym i obchodzić go będziecie jako święto dla uczczenia Pana. Po wszystkie pokolenia — na zawsze w tym dniu będziecie obchodzić święto. (Wj 12,14)
וְהָיָה הַיֹּום הַזֶּה לָכֶם לְזִכָּרֹון וְחַגֹּתֶם אֹתֹו חַג לַיהוָה לְדֹרֹתֵיכֶם חֻקַּת עֹולָם תְּחָגֻּהוּ׃
habebitis autem hanc diem in monumentum et celebrabitis eam sollemnem Domino in generationibus vestris cultu sempiterno.
καὶ ἔσται ἡ ἡμέρα ὑμῖν αὕτη μνημόσυνον καὶ ἑορτάσετε αὐτὴν ἑορτὴν κυρίῳ εἰς πάσας τὰς γενεὰς ὑμῶν νόμιμον αἰώνιον ἑορτάσετε αὐτήν.
Dziś w Kościele przeżywany pamiątkę dnia ustanowienia Eucharystii. Już samo takie stwierdzenie może sugerować, że mówimy tu o sentymentalnej podróży naszych myśli, gdzieś do Jerozolimy sprzed dziesiątek wieków. Natomiast czytanie z Księgi Wyjścia, które usłyszymy podczas Mszy Wieczerzy Pańskiej, sięga dalej. Otóż pamiątka to nie tylko coś do przechowania w pamięci (por. greckie μνημονεύω), ale także rzeczywistość, którą się przeżywa. Hebrajskie זִכְרוֹן [zikkaron], oznacza doświadczenie przeszłości, która staje się teraz i jest tożsame ze wspominaną treścią.
P.S. Jeżeli, szanowny Czytelniku, będziesz dziś na wieczornej liturgii, to zwróć uwagę na to, że Księga Wyjścia mówi o tym, co będzie, Pierwszy List do Koryntian, o tym, co było, a Ty jesteś właśnie teraz — na Ostatniej Wieczerzy. To właśnie zikkaron.
