Estonia będzie miała pierwszego błogosławionego. Ważna decyzja papieża

Sługa Boży Edward Profittlich urodził się 11 września 1890 r. w Birresdorfie w Niemczech. Był ósmym z dziesięciorga dzieci pary rolników: Doroty i Markusa. W 1912 r. rozpoczął studia teologiczne, a w 1913 r. wstąpił do Towarzystwa Jezusowego. 27 sierpnia 1922 r. przyjął święcenia kapłańskie. Dwa lata później został skierowany na studia doktoranckie z teologii i filozofii w Kolegium Jezuitów w Krakowie. W latach 1924-25 był duszpasterzem w Polsce, a od 1925 r. w Niemczech. Wszędzie gdzie pracował, spotykał się z uznaniem wielu ludzi, głównie ze względu na swoje zaangażowanie i ciężką pracę.

W 1930 r. rozpoczął posług w Estonii. Wpływ na to miała jego dobra znajomość języka polskiego i spraw polskich. Ludność pochodzenia polskiego stanowiła większość katolików zamieszkałych w Estonii. W 1931 r. został mianowany administratorem apostolskim Estonii, a 27 grudnia 1936 r. otrzymał święcenia biskupie. Był pierwszym katolickim biskupem w Estonii od czasów reformacji. Profittlich był znanym kaznodzieją i duszpasterzem. Zaczął publikować literaturę religijną w języku estońskim i założył estoński magazyn katolicki „Kiriku Elu” („Życie Kościoła”). Starał się zmienić wizerunek Kościoła katolickiego jako polskiego Kościoła na bardziej otwarty i bliższy Estończykom.

Kiedy Estonia została zajęta przez Związek Radziecki w 1940 r., abp Profittlich zwrócił się do niemieckiej ambasady o pozwolenie na wysłanie katolickich księży i sióstr zakonnych do Niemiec, ale sam pozostał w Tallinie. 27 czerwca 1941 r. został aresztowany, a 21 listopada 1941 r. skazano go na karę śmierci przez rozstrzelanie w więzieniu w Kirowie. Zmarł 22 lutego 1942 r. w więzieniu w Kirowie przed wykonaniem wyroku śmierci, z powodu trudnych warunków panujących w więzieniu. Do końca życia pozostał wierny Bogu i wierze.

Arcybiskup Profittlich był gotowy przyjąć śmierć męczeńską za wiarę. W liście do krewnych i znajomych z 8 lutego 1941 r. napisał, iż miejsce pasterza jest przy swoich owcach, z którymi dzieli euforia i cierpienie. Pisał, iż wielką euforią jest doświadczać obecności Boga, kiedy Mu wszystko oddajemy oraz, iż on jest gotowy oddać Bogu całe swoje życie: „Moje życie, a kiedy potrzeba także moja śmierć, są życiem i śmiercią dla Chrystusa”.

Jego proces beatyfikacyjny rozpoczął się w 2003 r. w Rosji. W 2014 r. proces został przeniesiony do Administratury Apostolskiej Estonii.

KAI, kh/Stacja7

Źródło