Dzieci Króla

Historia, którą napisało życie

W tygodniu misyjnym ktoś zaprosił do szkoły fascynującą misjonarkę. Opowiadała o wielowiekowych zwyczajach w murzyńskiej wiosce, do której trafiła przed ponad trzydziestu laty.

Były to obyczaje pogańskie i trzeba było się dobrze nagłowić, żeby nie zrazić mieszkańców, a jednocześnie opowiadać im o Panu Jezusie, do którego wiele obrzędów nie pasuje.

Mówiła o wielu śmiesznych sytuacjach wynikających z tego, iż ludzie tam mieszkający posługują się jednocześnie dwoma narzeczami, które tylko pozornie były bardzo podobne.

Ale najbardziej zaciekawiło wszystkich opowiadanie o dwojgu dzieciach, które mieszkały z owdowiałą matką. Była jeszcze młoda, ale musiała bardzo dużo pracować, by utrzymać rodzinę, bo w ich wiosce nie było zwyczaju pomagania innym. Raczej wszyscy się dziwili, iż nie wyszła powtórnie za mąż.

Kiedyś misjonarka wyświetliła dzieciom film, na którym papież koronował któryś z obrazów Matki Bożej. I syn, i córka wspomnianej wdowy obejrzeli ten film i obydwoje bardzo podobnie zareagowali − obydwoje płakali. Misjonarka podeszła do nich zdziwiona, bo przecież uroczystość była podniosła, a śpiewy wręcz radosne. Ale oni mówili, iż ich kochanej mamy nikt nie ukoronuje, a przecież ona tyle dla nich robi. Wywiązała się rozmowa, która bardzo się przedłużyła − rozmawiali jeszcze długo po tym, jak inne dzieci rozeszły się do swoich domów.

Zdjęcie ilustracyjne. Fot. Fatima Yusuf | Pexels

Dzieci usłyszały o Chrystusie Królu, który postanowił pokazać światu zupełnie nowy wzór królowania. Same umiały już przeczytać fragment Ewangelii, w którym Chrystus mówi: Nie przyszedłem, aby mi służono, ale aby służyć i dać swoje życie na okup za wielu (Mk 10, 45). A potem słuchały o Maryi, której Jezus powierzył wszystkich ludzi, wypowiadając na krzyżu słowa skierowane adekwatnie do każdego człowieka: Oto Matka twoja (J 19, 27). Matka Boża jest Królową, bo ona pierwsza zrozumiała słowa swego Syna i zaczęła Mu służyć. A najmądrzejsze polecenie, jakie wypowiedziała ta Królowa, to: Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie (J 2, 5). Poleciła wtedy słuchać Jezusa.

Już zbliżał się wieczór, gdy dzieci szły do domu. Wiedziały, co teraz będą robić: postanowiły traktować swoją mamę jak królową, bo nie samo mianowanie czyni człowieka królem. Ważne, jak inni to przyjmą, jak będą się wobec niego zachowywać − mogą zatem swoją miłością i uśmiechem uczynić mamę królową. Od tamtej pory dzieci starały się jej ulżyć w życiu i przez to nauczyli się Chrystusowego królowania, które tak weszło im w krew, iż postanowili wybrać powołanie kapłańskie i zakonne. A mama zamieszkała obok plebanii, na której mieszka jej syn, i pomaga swymi kobiecymi zdolnościami, utrzymując w czystości wszystko, co przydaje się przy ołtarzu.

Wszyscy w gimnazjum słuchali z zapartym tchem. Każdy był chyba przekonany, iż misjonarka trochę tę opowieść wymyśliła na potrzeby szkoły. Dlatego wielkie było zdziwienie wszystkich zgromadzonych na sali, gdy pani dyrektor pod koniec spotkania weszła do sali z dwojgiem czarnoskórych młodych ludzi. On z koloratką pod szyją, ona w ślicznym białym habicie.

Na szczęście pani dyrektor uczy angielskiego, więc bez kłopotów rozmawiała z gośćmi i potem jeszcze tłumaczyła młodzieży, co oni mówili do zebranych.

Najpierw wprost powiedzieli, iż są dziećmi z opowiadania misjonarki i iż dzięki niej poznali Chrystusa Króla, a ze swej mamy zrobili królową. Mówili uśmiechnięci i pełni zapału, jacy są szczęśliwi służąc wszystkim potrzebującym: on jako ksiądz, który uczy o swym Królu i ona jako pielęgniarka, która służy innym dzieciom tego samego Króla w szpitalu prowadzonym przez zakon.

Podczas powrotu do domu każdy się zastanawiał, jak takie królewskie życie wprowadzić u siebie w rodzinie…

ks. Zbigniew Kapłański

Artykuł ukazał się w dwumiesięczniku „Któż jak Bóg” (1/2011)