Dzewo życia (עֵ֥ץ הַֽחַיִּֽים ‘êc hahajjîm)

Wygnawszy zaś człowieka, Bóg umieścił na wschód od ogrodu Eden cherubów i miecz z połyskującym ostrzem, aby strzec drogi do drzewa życia. (Rdz 3,24)

וַיְגָ֖רֶשׁ אֶת־הָֽאָדָ֑ם וַיַּשְׁכֵּן֩ מִקֶּ֨דֶם לְגַן־עֵ֜דֶן אֶת־הַכְּרֻבִ֗ים וְאֵ֨ת לַ֤הַט הַחֶ֨רֶב֙ הַמִּתְהַפֶּ֔כֶת לִשְׁמֹ֕ר אֶת־דֶּ֖רֶךְ עֵ֥ץ הַֽחַיִּֽים׃

Eiecitque Adam: et collocavit ante paradisum voluptatis Cherubim, et flammeum gladium, atque versatilem, ad custodiendam viam ligni vitæ.

καὶ ἐξέβαλεν τὸν Αδαμ καὶ κατῴκισεν αὐτὸν ἀπέναντι τοῦ παραδείσου τῆς τρυφῆς καὶ ἔταξεν τὰ χερουβιμ καὶ τὴν φλογίνην ῥομφαίαν τὴν στρεφομένην φυλάσσειν τὴν ὁδὸν τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς.

Drzewo życia, to symbol perspektywy bycia z Bogiem bez końca. W Jubileuszowym roku popatrzmy na drzewo życia oczami pełnymi nadziei. Pan Bóg, widząc destrukcyjne zapędy Adama i Ewy, którzy zakwestionowali Boży porządek, zrywając owoc z drzewa poznania dobra i zła, podejmuje kroki mające ochronić człowieka przed utratą tego, co najcenniejsze, czyli wspólnoty życia z Nim samym bez końca. Cóż byłoby warte życie człowieka pozbawione perspektywy raju, ogołocone ze szczęścia, a nade wszystko ze wspólnoty z Bogiem?
Jaki dostęp do drzewa życia mają dziś czytelnicy blogu “Jedno słowo”? Efrem Syryjczyk pisał w IV wieku: „Słowo Boże jest drzewem życia namalowanym rozlicznymi kolorami, które z każdej strony podaje ci błogosławiony owoc (…) Każdy może z niego czerpać tyle, ile potrafi”.